jul 29

Die ene schoen…

Onlangs een artikeltje in de krant over een bijzonder fenomeen.
Vaak zie je langs de weg 1 schoen liggen. Ook ik vraag me altijd af hoe die daar gekomen is! Wat is het verhaal erachter en vooral: waar is de andere?
Er werden verschillende oplossingen aangedragen, waarvan (volgens de ANWB) de meest plausibele was, dat vrachtwagenchauffeurs vaak instappers dragen, die ze uit doen als ze instappen(?) en vervolgens vergeten. Ze blijven dan op de treeplank staan waar ze in de loop van de rit afvallen.
Ver gezocht vind ik; zie nooit chauffeurs op sokken of met maar 1 schoen!
Mijn verhaal over die ene schoen gaat ver terug…

Anno jaartje of 20 geleden. We hadden wat te feesten. Goeie vriendin TT kreeg nieuwe, vette baan en dat moest gevierd worden. Besloten samen met haar en haar man D te gaan dineren bij De Vlindertuin in Zuidlaren, waar je spreekt over ambiance, gastronomique, cuisines, creaties en waar ze destijds al tegen een Michelin ster aanhingen!
Soms past het, zo’n restaurant. Bij je stemming, bij de gelegenheid, of gewoon omdat je weer eens exquise uiteten wilt.
Tevoren uitgebreid getoost op TT’s nieuwe baan kwamen we in opperbeste stemming aan in het restaurant.

Na een heerlijk welkomstdrankje en een paar amuses, kregen we de menukaart. Druk bezig bij te beppen, bleef het erbij die te bestuderen.
Nadat ze drie keer waren geweest “of we al een keuze hadden kunnen maken?”, werd het lachwekkend gênant! Beloofden plechtig om nu serieus de kaart te gaan bekijken. Maar de slappe lach was geboren en bij het minste of geringste gierden we het uit. Lekker lachen werkt aanstekelijk en aan de tafels om ons heen werd (gelukkig) vrolijk meegelachen.
Onszelf vermannend lukte het uiteindelijk het door ons gewenste menu door te geven, tot grote vreugde van zowel het bedienend- als het keukenpersoneel!

Het hield niet op.
Snelde nog even naar het toilet en stond bij de wastafels net m’n panty (so not me) recht te hijsen, toen D de deur opengooide en binnenstapte.
Naast het feit dat een groot deel van de gasten mij al hijsend hadden kunnen aanschouwen, stond D als man in het damestoilet! Blauw van het lachen om mijn geheister! Ik siste al snikkend dat ie moest opzouten, het liefst door een dichte deur!! Had het ook tegen de wastafel kunnen zeggen; met dezelfde zwier van de deur verdween D bulderend naar de herentoiletten, mij opnieuw blootstellend aan nieuwsgierige blikken!

We kwamen (even) tot rust, genoten van het heerlijke eten met passende wijnen en besloten na het dessert het nachtleven in Groningen te gaan proeven.
Ik was BOB, wat toen nog niet zo heette; was gewoon bewust onbeschonken en stuurde richting stad. TT zat naast mij na te genieten.
Y en D zaten achterin ongelooflijk melig te zijn en hadden nog steeds zoveel plezier. Helemaal toen Y ontdekte dat hij met z’n voet de versnellingspook kon ‘bedienen’. Ze kwamen niet meer bij als ik ineens alle vermogen verloor, omdat de auto in zijn vrij stond.
Was er klaar mee! Voor Y het in de gaten had, maakte ik z’n veter los, schoof de schoen van z’n voet en gooide hem uit het raam!

\

En daar lag ie: die éne schoen op de weg!!

Dus bedenk, als je weer eens één schoen op de weg ziet liggen, er áltijd een verhaal achter zit!

Jeanette

jul 08

Droogtezorg…

Het is altijd weer even ‘aarden’, als ons ‘vakantiehuisje’ niet meer op Texel staat, maar naast huis te wachten op een grondige schoonmaakbeurt.
En dubbel, want eigenlijk willen we áltijd wel daar zijn, alleen niet in de zomermaanden. Te heet, te vol en te druk.
Stuk voor stuk leeftijdsdingetjes…
— kop ‘m maar in voordat een ander het doet —
En misschien dat we ooit, als pensionado’s, hardnekkig blijven kleven en alleen bij extreem weer het vasteland opzoeken.

Het voorjaar is waanzinnig met alle beloftes van nieuw leven en de veiligheid van trouw-oud. Dagelijks genieten van pril groen en nesteldrang, steevast ingeluid door het allermooiste gezang vanaf de vroege ochtenduren.
Na eindeloos veel regen, gevolgd door droge, maar koude maanden, kwam alles een beetje later op gang.
En, hoewel ik mezelf ooit plechtig heb beloofd me niet (teveel) met de natuur te bemoeien, maak ik me na al die weken droogte toch zorgen.

Ik hoor ze ’s avonds laat ritselen door het struweel wat rond de caravan groeit. De egels!!
Vraag me af of ze wel water en genoeg eten vinden?
Heb het idee dat het aantal insecten en meerpotig kruipgrut ook terugloopt. (behalve de mieren- en oorkruiperpopulatie, maar weet niet of zij op het egelmenu staan)
Dus om én egels én potentiële egelgerechtjes te ondersteunen in zware tijden, plaats ik toch waterbakjes.

Het enige wat ik zeker weet, is dat de eksters, van nature geweldige (en soms irritante) opportunisten, gebruik maken van de bakjes.
Laag genoeg voor egels, kruipen er ook beestjes in die, na een urenlange strijd, vermoeid naar de bodem zakken en verdrinken! — door mij!!! —
Feestmaal voor de eksters, die elk hapje wegspoelen met een slokje water. Ze zijn me zo ‘dankbaar’ dat ze na een paar dagen al brutaal op tafel aanschuiven en met het koekje-bij-de-koffie weer vertrekken.
En Ché, onze steun en toeverlaat in bange dagen, laat het gebeuren! Hij trekt even een wenkbrauw op over zoveel onbeschaamd gedrag en houdt zich dan weer bezig met echt belangrijke zaken (zoals lief Lola)

We moeten naar huis. Ik zet zoveel mogelijk bakjes water in de schaduw om in ieder geval een aantal dagen laafplekjes te garanderen.
Eenmaal thuis zindert de zon dag na dag en maak ik me zorgen.
Dus app ik mijn lieve buurvrouw-op-de-camping M, of ze de bakjes wil vullen! Gelukkig snapt ze me en kan ik weer rustig slapen!
Alles is natuurlijk uitstel van executie, want het voorseizoen loopt ten einde.
En dan?? Even bedenk ik een plan om bij de receptie geschikte drinkbakjes uit te geven aan campinggasten, zodat voldoende water de hele zomer gewaarborgd is, maar twijfel (waarschijnlijk terecht) aan de bereidheid van de uitvoerende instantie, de camping eigenaren, om mee te werken.

Ik moet het loslaten! Eenmaal thuis vul ik blij de egelbakjes in onze tuin. Gelukkig neemt P die taak, als ik op Texel ben, blijmoedig (…) over!

Jeanette  

jun 17

Onverschrokken!!

Lig een bekend soort wakker te wezen afgelopen nacht.
— leeftijdsfenomeen(?) wat af en toe de kop opsteekt. Nachtenlang aanschouw ik alles wat ik in donker denk te zien, lees ik boeken uit, bedenk complete toekomsten vanaf nu, speel slaapverwekkende spelletjes op m’n ipad, probeer vroege vogels te identificeren via een app, oefen totale ontspanning en luister (en dat is erg) naar het probleemloos geslaap van Y! Erg in de zin van: dat wil ik ook!
Niet jaloers op de avonturen die hij tijdens zijn slaap bewegend, pratend, lachend of snikkend meemaakt; lijkt me doodvermoeiend, maar hij frist en fruit de nieuwe dag vrolijk tegemoet —

Rond tweeën nog klaarwakker, hoor ik ineens geluid buiten. Best wel hard, maar kort. Zo kort dat ik me afvraag of ik misschien toch ben ingesukkeld en het geluid droomde. Even later weer een schrapend en kort bonkend geluid. Verbeeld het me niet. Hoor het even later opnieuw.
Ga ervanuit dat het een dier is. Onverlaten zouden zachtjes doen.
Twijfel toch aan dierlijk gespuis; het geluid doet verplaatsen van iets zwaars vermoeden en olifanten lopen normaal gesproken niet over ons terrein.
Y z’n gesnurk overstemt het gerommel(…) dus besluit ‘m wakker te maken.
Natuurlijk is het nu stil, maar net voordat hij weer in slaap valt: “Ploinkk!!!”

Y schiet uit bed! “Wat ga je doen?”, vraag ik
“Ze wegjagen!”
En voordat ik ook uit bed ben, een zaklamp heb gepakt, de hond tot blaffen heb aangezet en een hondenriem ter hand neem om te kunnen slaan in geval van een handgemeen, staat Y al buiten op de trap bij de voordeur!
Blootvoets, in een te kort versleten nachtshirt, maar onverschrokken!!
“Wat moet dat daar?”, buldert hij de nacht in naar ergens achter huis.
“We kijken even!”, klinkt het bedremmeld.
“Je hebt daar niks te zoeken!! Opzouten!”, commandeert Y onverbiddelijk.
Onverlaat nummer één kiest eieren voor zijn geld en verdwijnt in de nacht. Na een paar seconden gevolgd door onverlaat twee, die angstig mompelt dat hij ‘alleen maar achter z’n maat was aangelopen’!

Tevreden doet mijn koene ridder de voordeur weer dicht.
“Dat doe je nóóit weer!!”, bries ik. “Voortaan wacht je op mij! Gaan we samen, mét zaklamp, telefoon op stand camera en gewapend met iets om te slaan naar buiten!!”
Y lacht. Hij vreest geen gevaar van een ‘stelletje sukkels wat een beetje oud ijzer komt jatten’!
Terug in bed slaapt hij binnen drie seconden en lig ik nog even te luisteren of ‘ze’ hun klus nog komen afmaken. Blijkt perfect slaapmiddel; in no time verkeer ik ook in dromenland.

Dromend van mijn held op blote voeten, die halfnaakt maar onverschrokken de boeven van het erf jaagt!!

Jeanette

mei 27

Wortelsoep

Denk dat het voor velen, op ‘onze’ leeftijd, herkenbaar is dat je soms je eigen gedachtegang niet kunt volgen. Helemaal als je zelf denkt dat het een hele slimme gedachtegang is.
En tegenwoordig is een slimme gedachtegang onontbeerlijk op velerlei gebied; neem nou wachtwoorden!
Het fenomeen wachtwoorden is voor mij iets van de laatste decennia en de opbouw van zo’n ‘onbreekbare code’ vraagt steeds meer inventiviteit!
Net als het onthouden ervan…

Verjaardagen, namen van partners, kinderen, ouders of ander gerelateerd volk is niet slim. De combi daarvan evenmin. Dus ‘gebruik’ ik m’n huisdieren; vernuftig verpakt in creatieve combi’s. Wat natuurlijk gelijk het volgende probleem blootlegt: hoe onthoud ik dat?
En waar bewaar ik ál dat vernuft om mijn bezit te beveiligen!
Tegenwoordig gebruik ik een profi ‘kluis’, maar heb ook een geavanceerd back-up systeem.

Een digitaal schrift. Dat laatste vormt natuurlijk een kwetsbare plek in de verdediging van mijn wachtwoordenbastion en vraagt om gedegen versleuteling! Daarin ga ik volledig los en bedenk complete verhalen met plotwendingen die mij op een eenvoudige manier terugvoeren naar het originele wachtwoord.
Het moge duidelijk zijn, regelmatig ben ik de verhaallijn volkomen kwijt.
Zit nu in de versimpelingsfase van de ‘kraakcodes’…

Beetje vergelijkbaar is het noteren van de inhoud op diepvriesdozen en -zakken. Waar ik eerst dacht dat een (logische) afkorting met datum wel zou volstaan, kon ik na een aantal weken de code en de inhoud niet meer koppelen. Voedsel kan onherkenbaar worden in bevroren toestand!!
Dus schrijf ik nu voluit wat erin zit.
Toch geeft ook dat geen garantie.

Eigengemaakte diepvries maaltijd is een uitkomst voor de eerste dag op de camping.
Ik vind een zak(…) “Wortelsoep”, waarvan de inhoud is verdeeld over drie kleinere zakjes. Naast mijn eerste gedachte, dat het zo invriezen van wortelsoep op z’n minst vreemd is, denk ik bij de substantie zelf ook niet aan wortelsoep. Zelfs geen vleugje oranje! Het lijken eerder drie ingevroren stukjes vlees. Neem het mee.
Als we het niet kunnen slurpen, kan het wellicht gegrild.

Naarmate het ontdooit, wordt de structuur voelbaar. Het is geen vlees. Herken het echter ook niet als wortelsoep. Als ik het, half ontdooit, in een pannetje laat vallen, valt het kwartje nog steeds niet!
Het lijkt rabarber-in-Olvarit vorm en ruikt niet naar wortelsoep.
Bij gebrek aan alternatief ga ik voor een soep! Heb waarschijnlijk de ‘oersoep’ ingevroren, want ik moet nogal wat pimpen aan smaak en structuur. Eindelijk redelijk op smaak, voeg ik nog wat sprouty’s toe voor een versogend, vitaminerijk soepje en zet de pan op tafel. Samen met een plukbroodje voldoet het volledig aan een campingmaal!

Tijdens de bereiding wist ik het weer! Had soep gemaakt van regenboogpeen waarvan de paarse penen de kleur bepaalden. En het prachtige paars van verse wortels, verwordt ingevroren tot een dubieus en onsmakelijk ogend bruin…

Jeanette

Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook

mei 13

Naakt!

Sta te popelen! De dag van het Naakt Tuinieren!!
Geen idee voor de hoeveelste keer dit frivole initiatief wordt gevierd en wie het heeft uitgevonden, maar kwam het op FB meerdere malen tegen
— waarbij ik me bleef afvragen op basis van welk algoritme —
Bedacht in 2005 en uit Amerika komen overwaaien.
”Alles wat je in de tuin doet kan ook naakt!” is de slogan.
Dát betwijfel ik wel; kan zo wat activiteiten bedenken waarbij enige vorm van bescherming, met name op kwetsbare onderdelen, van levensbelang is.
Maar ik ga ervoor!

Waar?
Tuin genoeg om nakend wat te snoeien, wieden, planten of anderszins wat groen te vingeren, maar niet overal is voldoende privacy gewaarborgd.
Weliswaar is de voortuin een groen Eldorado, waardoorheen ik keuze heb uit vele aandachtsgebiedjes. Echter… deze tuin is slechts aan drie kanten blootveilig afgeschermd. De vierde kant geeft door een smeedijzeren hekwerk zicht op het terrein voor het bedrijf (en andersom…).
Het voordeel van klantvriendelijke bereikbaarheid is een onoverkomelijk nadeel in geval van Naakt Tuinieren!
Waarschijnlijk is de drempel om mij in al mijn blootheid aan te spreken, te hoog voor de doelgroep van ons bedrijf. De kans dat niemand zich nog om auto’s bekommerd, maar zich richt op het aanschouwen van tuinierend naakt, is aanzienlijk. Al is het maar voor het vermaak en niet uit waardering van het, toch enigszins gedateerde, blote lijf.
De achtertuin biedt mogelijkheden. Hoewel er een aantal bovenramen op uitkijken, waar luxaflex ongehinderd gluren mogelijk maakt, zijn er tal van plekken waar ik me in vol ornaakt kan uitleven op verzorging van het tuinleven!
Gezegend mens, met zoveel gelegenheid tot naakttuinieren!!

Hoe?
Nu de praktische uitvoering. Wat moet ik aan??
Zal iets aan m’n voeten moeten. In mijn laisser faire tuin staat tal van groen wat brandt, steekt of kleeft! Crocs verstoren een natuurlijke uitstraling en leer is niet vegan. Houten klompen kloppen!
Nadeel is dat ik daarin sokken moet dragen en niet tegen wol kan…
Katoen is tegenwoordig ook not done, maar ik moet érgens concessies doen!
Mijn benen laat ik bloot. En dan?
Ik probeer verschillende poses uit waarin een directe blik in mijn kruis de glurende buurman in shock zou kunnen brengen — het verval beperkt zich heus niet tot rimpels en hangtieten —, maar het risico op een intiem inkijkje van grotere hoogte is verwaarloosbaar.
Ga zonder onderbroek.
De tijd dat ik zorgeloos topless op het strand lag ligt een paar jaar achter me, maar tuinwerk voer je vaak voorovergebogen uit; niks aanstootgevends van bovenaf. Ben dus de enige die zich afvraagt waar mijn pronte voorgeveltjes gebleven zijn.
Ga zonder hempie.
Een hoed moet kunnen. Zorgt met de klompen voor harmonie in mijn outfit.

Eén probleem: ik ben te laat!
Dag voor het Naakt Tuinieren was 6 mei!!

Jeanette

Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook

apr 29

Zwart-wit

Ze zit er weer.
Voor het zoveelste jaar op rij.
Na de amoureuze ontmoeting met de man van haar dromen, zoekt ze de perfecte broedplaats.
Midden op het veld.
Voor de zoveelste keer op rij.

Want daar heb je zicht.
Zicht op gevaar; van boven, van links, van rechts, van achteren en van voren.
Cirkelende roofvogels worden luidkeels aangekondigd door mede-ouders.
Een batterij aan dappere strijders stijgt op om het gevaar te verjagen.
Grootte is niet van belang; lawaai en moed des te meer.
Onverstoorbaar op haar eieren, in haar zwart witte pracht met feloranje snavel.
Voor de zoveelste keer op rij

Tot je stoere, grijswitte kindertjes hun komst aankondigen, blijf je zitten en verwarm je je geschaalde kroost.
Je trotseert de enorme machines, die volgens een vast patroon hun ding doen.
Nu nog zichtbaar word je gespaard; uit valse compassie.
Voor de zoveelste keer op rij.

Dan verschijnen ze, hoog gewield en met lange meterslange armen, waaruit de oplossing spuit tegen ongewenst leven; ‘bescherming’ van het gewas.
Niet eens voedsel, maar pracht en praal op vaas, voor ten hoogste twee weken.
Je beschermt je eieren, maar alles raakt besmet.
De grond, je veren, het nest.
Voor de zoveelste keer op rij.

Met een dosis geluk komen ze uit.
Piepklein, dapper en perfect gecamoufleerd; grijswitte kindertjes met donkere snavel.
De verdedigingsstrategie aangepast; nu ben jij blikvanger voor scherpe ogen met dito snavels. Dus maak je je uit de voeten, weg van je kroost.
En je boodschap luid en duidelijk: “Klein blijven en snavel houden!”
Meestal helpt het. Soms wint de jager. Dat is de natuur.

De uitgemergelde grond biedt weinig voeding. Dus moet je op pad om te foerageren.
En je kinderen achterlaten.
Soms onder toeziend oog van pa en soms varend op willekeurige mazzel van het moment.
Even geen roofvogel op jacht naar een makkelijke prooi.
Even geen trekkers die nietsontziend hun dodelijk spoor trekken.

Ik wil je waarschuwen, elk jaar weer!
Dat je kiest voor het verkeerde veld,
of de verkeerde boer, voor wie winst gaat voor een vogelleven.
Voor de zoveelste keer op rij!

Jeanette

Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook

apr 15

Kop erbij

Indachtig het moment dat ik m’n briefje met álle kerstboodschappen na lang zoeken terugvond in de koelkast, ben ik alert.
Niet zelden hoor je het ‘kwijtraken’ van dingen en terugvinden op bijzondere plekken, als één van de eerste symptomen van dementie naar voren komen.
Sinds kerst 2021 hebben zich een paar onlogische vindplekken voorgedaan. Het betrof weliswaar geen zaken die dagelijks worden gebruikt en daarnaast kon ik de schuld steeds heel stellig bij een ander leggen…
Maar is die overtuiging juist niet een veeg teken van de verweking van mijn hersenen??
Ben je als beginnend dementerende (en wellicht ook als gevorderde) niet overtuigd van de ‘schuld’ van de ander. En vraag je je bezorgd af of sluimerende vergeetachtigheid wellicht een eerste teken van hersenveroudering is… bij ‘hen’!?

Na zo’n incidentje toets ik koortsachtig mijn hersengezondheid in geheugentrainingen en tests die me per kerende mail uitslagen en adviezen toesturen; waarmee ik ook weer in een logaritme val van 65-plusser met mogelijke (geestelijke) gezondheidsrisico’s en derhalve word bedolven onder bijpassende reclames.
Enfin, de uitslagen zijn niet verontrustend. Dat ik binnen vijf seconden de naam van iemand vergeet die zich aan mij voorstelt, had ik twintig jaar geleden ook al.
— schijnen ezelsbruggetjes voor te zijn, maar ik vergeet steeds welke…—
En ok, de structuur in mijn dagelijkse ritme is (vooral voor anderen) soms ver te zoeken en een licht chaotische levensstijl is mij niet vreemd, maar ik heb altijd nog gevonden wat ik nodig had.

Leven in een wat groter huis, geeft ook meer mogelijkheden tot opbergplekken. Toch blijft bijvoorbeeld het keukengerei normaliter binnen de vier muren van de keuken. Was heeft de neiging om zich wat meer te verspreiden en sommige stapeltjes blijven in afwachting van verder transport tussen de bijkeuken en de klerenkast liggen op minder logische plaatsen.
Kleinigheden zoals afstandsbedieningen en telefoons hebben, vanwege hun mobiele status, een wat meer ‘hoppend’ karakter.
Dingen die slechts één of twee keer per jaar worden gebruikt, vereisen opberginzicht!
Ik ben altijd zo overtuigd van de logica van de opbergplek die ik kies, dat ik zelfs na járen zonder twijfel zou weten waar ik moet zoeken!
Toegegeven: er zijn dingen die we nooit meer hebben gevonden.

Veel spullen voor de caravan liggen ook her en der. Het jaarlijkse bijeenschrapen daarvan, voordat onze sleurhut voor drie maanden naar Texel verhuist, is altijd een uitdaging!
Maar één keer daar ben ik zo blij met de beperkte ruimte die me dwingt tot orde en netheid. Wat een rust!!
En toch, héél af en toe, ben ik ook daar iets kwijt.
Zo mistte ik, na een verfrissend  verschoningkie, mijn gebruikte onderbroek!
Het moge duidelijk zijn, de twijfel over mijn hersenstabiliteit nam toe toen ik, in uiterste wanhoop, zelfs in de magnetron zocht…
Wat een onrust! En met een voortent vol verjaardagsvisite de volgende dag, was ik continue voorbereid op een gast die vrolijk met mijn (niet geheel frisse) onderbroek zwaaide!!
Maar al wat boven kwam, niet mijn onderbroek! Mijn zwager vroeg voorzichtig of ik wellicht twee onderbroeken aanhad?? Uiterlijk hoogst verontwaardigd, even later toch stiekem een controle uitgevoerd!

Ik moest het loslaten. We gingen weer naar huis.
Bij controle van mijn vestzakken voordat de boel de wasmachine inging, kwam ie tevoorschijn!!
Ik heb wérkelijk geen idee hoe die onderbroek daar terecht is gekomen…
Het móet een ander zijn geweest…

Jeanette

apr 01

Realiteit

Hoe blijven we staande in de dagelijkse informatiebrij?
Filteren lukt allang niet meer, onderscheid tussen waan en zin afhankelijk van kennis of gezond verstand.
(Nep)Nieuws wordt ons door de strot geduwd, als voer bij ganzen voor een vette lever!
Media buitelen in superlatieven teneinde de lezer te vangen.
Hoor en wederhoor verstoft als begrip.

We mogen alles roeptoeteren, alles inzetten om gehoord te worden;
het ‘vrije’ woord is heilig.
Net als de middelen voor het doel.
Oorlog went en het klimaat blijft hot.
Het wijzen naar elkaar de grootste bijdrage om opwarming te beteugelen.
Redden wat verloren is, uit hypocriete grote harten,
maar vooral heel zichtbaar
luchtbellen verkopen.


Doelstellingen als heilige stippen op onze horizon
verkijken is wegkijken van waar we staan
…


En dan…
ineens
gaan heel veel bijenvolken dood.
Een simpel gegeven,
zeer verontrustend feit
Onverbloemde realiteit

Bijtjes

nietig als ze zijn
cruciaal
voor alle leven
Niks te meten
niks wat, als, dan

Als zij gaan op grote schaal
volgen wij

ook allemaal

Jeanette

mrt 18

Zuignapblues…

Wie de vorige blog “Gebeurweek” http://www.midlifepleasures.nl/midlife-issues/gebeurweek/ heeft gemist; lees ‘m nog even.
Het verhaal van deze week is een vervolg op de ‘donderdag’ van de Gebeurweek!
Want een gebeurweek staat nooit op zichzelf! Gebeurweken hebben de vervelende eigenschap niet te stoppen als ze als week voorbij zijn!
 
Zo stopte mijn irritatie over het ontbreken van een handgreep niet op zondag en is de indeling van de nieuwe koelkast nog steeds niet naar mijn zin!
Ik plaats steeds opnieuw het merendeel van koelkastbehoeftige stuff in de ‘ouwe’ en toffel dus voor elk gekoeld wissewasje naar de bijkeuken!
Te beroerd om de uitgebreide gebruiksaanwijzing te lezen, hoppen mijn groentes willekeurig van de ‘dual- of single temp. lade’ naar de la met ‘humidity control’ en terug. Waar ik ze ook leg, ze blijven knettervers.
Wijt dit fenomeen natuurlijk eerder aan onze ‘groente-direct-van-de-bio-boer-leverancier’ Hofweb, dan aan de hypermoderne energielabel A koelkast.
Erger me ook aan dat rare knikje wat ik telkens moet maken om de deur te openen. Waarom maken ze zo’n greep aan de onderkant van de deur??
Het zou hetzelfde zijn als je de deurkrukken in huis een halve meter laat zakken omdat dat esthetischer oogt.

Maar goed, ik wacht intussen rustig op dé oplossing: mijn Chinese zuignap-handgreep!
Heb me inmiddels noodgedwongen verzoend met het verzwaren van mijn ‘foodprint’ door (fucking onnozel) een zuignap in China te bestellen.
Dan zat er ook nog een vreemd luchtje aan de mail die Y enkele dagen later kreeg.
Mijn zuignap was op Schiphol gearriveerd (had dus het vliegtuig genomen!!)
Omdat ik had aangegeven géén track en trace code à € 6,95 voor een zuignap van € 9,00 te willen, moest ik inklaringskosten betalen!!
Duidelijk geval van phishing!! Nadat Y het mailtje had geopend(…) en een vreemde post.nl link zag, kreeg hij gelukkig argwaan.
Nadat we een Chinese overname van ons computersysteem middels sneaky mailtjes hadden getackeld, restte ons nog het wachten op ontvangst van de zuignap… of niet!

…

Zowaar, afgelopen woensdag kregen we een klein pakje met Chinese afzender; de zuignap was na een halve wereldreis gearriveerd.
Met verongelijkte dwarsheid over zoveel idioterie, laat ik ‘m nog twee dagen in de verpakking zitten, die uiteraard uit 4 lagen plastic bestaat!
Ik zwicht na de zoveelste halve hernia en pak de zuignap uit. Moet zeggen dat ie lekker in de hand ligt. Ik verwijder twee plastic rondjes die beide zuignappen beschermen en druk ‘m op de koelkastdeur. Hij zit een beetje scheef en ik probeer de napjes los te wrikken, maar het apparaat heeft zich als een nonnenkut op een afvoer vastgezogen aan onze koelkast.
Beetje scheef is niet lelijk, dus ik probeer de koelkastdeur te openen.
De coating van de deur is duidelijk niet bestand tegen zoveel zuigkracht en ik trek bijna de hele afdekplaat mee, terwijl de deur hermetisch gesloten blijft.
Y geeft een brul, waarmee hij ternauwernood desastreuse schade voorkomt!
Geschrokken laat ik de zuignap los!! Dit gaat niet werken! Alles voor niks!!
Met rustige, uiterst voorzichtige bewegingen, wrik ik de zuignap definitief los van de koelkast; het had zo mooi kunnen zijn!

Gelukkig heb ik nog een keukenkastje, wat na het plaatsen van een nieuwe oven een handvatje behoeft.
Een Chinese zuignap op een deurtje van de American Kitchen;
de ultieme verZOENing van twee wereldmachten, breed gesteund door Duitse degelijkheid…

Jeanette

Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook

mrt 04

Gebeurweek

Nog niet erg mobiel vanwege herstelwerkzaamheden aan het enigszins wrakke bewegingsapparaat, gebeuren er in mijn dagelijks leven niet heel veel schrijvenswaardigheden!
Kan blijven zeuren over onbelangrijke beperkingen, auw’s, aah’s en shit’s, maar wie wordt daar blij van?
En dat is het doel van mijn blog; beetje vrolijkheid in de dagelijkse sleur.
Dan is er ineens een gebeurweek!!
Voor wie het kwartje nog niet is gevallen: een week waarin van alles gebeurt.

Maandag
Op maandag staat het nodige verplaats- en poetswerk op de agenda.
We hebben een nieuwe koelkast gekocht. In de bijkeuken staat er eentje uit het jaar 1989(…) en we vermoeden dat dit een ernstig lek veroorzaakt in ons stroomverbruik! Dit exemplaar moet naar buiten, de koelkast uit de keuken krijgt de vrijgekomen plek in de bijkeuken en de nieuwe (die woensdag wordt geleverd) komt in de keuken.

oude koelkast

Nu al is er gesteggel over de te volgen routing in deze hele exercitie! Ik vind mijn ideeën het meest praktisch en goed uitvoerbaar, maar Y denkt daar héél anders over! Uiteindelijk komt P met een steekkar, rijdt in no time de oude koelkast naar buiten en laat mij de taak de vrijgekomen plek schoon te maken.
— verbaas me over het gebrek aan emancipatie van mijn kind, maar laat het ook niet aan Y over, die dat toch grootmoedig aanbiedt —
Het verplaatsen van een koelkast is geen onderdeel van de jaarlijkse groteschoonmaak activiteiten, dus wat ik aantref op de vrijgekomen plek is schokkend.

P verplaatst met kundige precisie de keukenkoelkast naar de bijkeuken en opnieuw verbaas ik mij over wat er achterblijft!
De muizenkeutels, daterend uit het muizenplaagjaar lang geleden, zijn gefossiliseerd…
Ik stofzuig, dweil en poets en met een ongekend Miep Kraak vreugdegevoel aanschouw ik het resultaat!
Vind het bijna zonde dat er straks niks meer van te zien is!

Dinsdag
Dinsdag een ‘terugkomdag’ in de kliniek ter controle. P is chauffeur en we hebben een paar uurtjes quality time. Het lukt me zelfs om gedurende de heen- én de terugreis, niet één keer een ‘Hyacint opmerking’ te plaatsen
— in mijn geval opmerkelijk —

Als we aldaar de lift in willen stappen, duwt een heer zijn lief in een rolstoel naar binnen. Ik kan er nog bij en P geeft aan dat hij de trap neemt.
“Wát een galante man heeft u!”, complimenteert de heer mij als we in de lift staan.
Even in de war vraag ik mij af of ík nu zo jong lijk, of P zo oud…
“Het is mijn kind!”, zeg ik. “Daar mag u trots op zijn!”, raakt zijn antwoord mijn moederhart!
“Dat ben ik ook!”, reageer ik blij.

Woensdag
Woensdag is het koelkastdag. Twee voorkomende, jonge mannen zeulen het gevaarte de keuken in en zetten ‘m op z’n plek. Hij moet ‘aarden’ dus hij wordt niet aangesloten. Ik haal leggers en laden eruit, verwijder piepschuim en tape en maak alles schoon. Eén legger krijg ik er met geen mogelijkheid uit (en Y ook niet) en na drie kwartier worstelen app ik witheet de klantenservice. (want via whatsapp is de wachttijd het kortst)
Wachttijd…, computerantwoord van ‘Bram’… en uiteindelijk een levend wezen, Sam. In antwoord Bram heb ik al foto’s van de weerbarstige legger gestuurd. Maar Sam kan ze niet zien, dus stuur ik opnieuw. Dan riedelt Sam alle mogelijkheden op (die wij al 3 x hebben geprobeerd) om tot een sluitend advies te komen: “Het lijkt mij beter, dat u deze legger gewoon in de koelkast laat zitten!”
@#*&%@# Ik geef het op. Wens Sam een prettige dag en sluit het whatsapp gesprek, waarna ik onmiddellijk het verzoek krijg het contact met de klantenservice te beoordelen…

Klaas kan alles
Nog dezelfde dag komt Klaas (die alles kan!) voor iets anders. Wij delen onze frustratie over de dwarse legger en hij kijkt in de koelkast.
Met één vloeiende beweging haalt hij de legger eruit: “Was het deze?”
Ik wil ook zo’n Klaas!!

Donderdag
is ‘wendag’ aan de koelkast. We missen álles van het oudere exemplaar: de handgrepen op de deuren, de vakken zijn te klein, flessen vallen om, idiote ‘fresh’ en ‘ultra fresh’ aanduidingen met knoppen op de groentelades (waarvoor ik dit ding had uitgekozen) waar we niks van snappen, irritante dichtval-functie van de deur en tal van andere belachelijke extra’s.
Er is slechts één conclusie: we worden oud.
Veranderingen hebben steeds meer tijd nodig om in te dalen en het omarmen van de nieuwste technieken is een brug te ver!
Ik bestel allereerst een zuignap-handgreep bij Grandado. Kost weinig, gratis geleverd binnen 2 werkdagen — had al nattigheid moeten voelen —
Vlak na de bestelling de bevestiging van het Chinese bedrijf Grandado!!! Levertijd kan oplopen tot 5 á 6 weken, afhankelijk van vertrek containerschip uit China!! @#*&@#

Vrijdag
is een terug-naar-zen-dag. Gewoon de zaak, afspraken en gesprekken met gewone (echte) mensen, en (grootste uitdaging) zonder oordeel kijken naar de nieuwe koelkast!
Laat het los, geniet het nu en wees blij…
Ik hou van jullie állemaal!!

Jeanette

Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook