apr 29

Zwart-wit

Ze zit er weer.
Voor het zoveelste jaar op rij.
Na de amoureuze ontmoeting met de man van haar dromen, zoekt ze de perfecte broedplaats.
Midden op het veld.
Voor de zoveelste keer op rij.

Want daar heb je zicht.
Zicht op gevaar; van boven, van links, van rechts, van achteren en van voren.
Cirkelende roofvogels worden luidkeels aangekondigd door mede-ouders.
Een batterij aan dappere strijders stijgt op om het gevaar te verjagen.
Grootte is niet van belang; lawaai en moed des te meer.
Onverstoorbaar op haar eieren, in haar zwart witte pracht met feloranje snavel.
Voor de zoveelste keer op rij

Tot je stoere, grijswitte kindertjes hun komst aankondigen, blijf je zitten en verwarm je je geschaalde kroost.
Je trotseert de enorme machines, die volgens een vast patroon hun ding doen.
Nu nog zichtbaar word je gespaard; uit valse compassie.
Voor de zoveelste keer op rij.

Dan verschijnen ze, hoog gewield en met lange meterslange armen, waaruit de oplossing spuit tegen ongewenst leven; ‘bescherming’ van het gewas.
Niet eens voedsel, maar pracht en praal op vaas, voor ten hoogste twee weken.
Je beschermt je eieren, maar alles raakt besmet.
De grond, je veren, het nest.
Voor de zoveelste keer op rij.

Met een dosis geluk komen ze uit.
Piepklein, dapper en perfect gecamoufleerd; grijswitte kindertjes met donkere snavel.
De verdedigingsstrategie aangepast; nu ben jij blikvanger voor scherpe ogen met dito snavels. Dus maak je je uit de voeten, weg van je kroost.
En je boodschap luid en duidelijk: “Klein blijven en snavel houden!”
Meestal helpt het. Soms wint de jager. Dat is de natuur.

De uitgemergelde grond biedt weinig voeding. Dus moet je op pad om te foerageren.
En je kinderen achterlaten.
Soms onder toeziend oog van pa en soms varend op willekeurige mazzel van het moment.
Even geen roofvogel op jacht naar een makkelijke prooi.
Even geen trekkers die nietsontziend hun dodelijk spoor trekken.

Ik wil je waarschuwen, elk jaar weer!
Dat je kiest voor het verkeerde veld,
of de verkeerde boer, voor wie winst gaat voor een vogelleven.
Voor de zoveelste keer op rij!

Jeanette

Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook

apr 15

Kop erbij

Indachtig het moment dat ik m’n briefje met álle kerstboodschappen na lang zoeken terugvond in de koelkast, ben ik alert.
Niet zelden hoor je het ‘kwijtraken’ van dingen en terugvinden op bijzondere plekken, als één van de eerste symptomen van dementie naar voren komen.
Sinds kerst 2021 hebben zich een paar onlogische vindplekken voorgedaan. Het betrof weliswaar geen zaken die dagelijks worden gebruikt en daarnaast kon ik de schuld steeds heel stellig bij een ander leggen…
Maar is die overtuiging juist niet een veeg teken van de verweking van mijn hersenen??
Ben je als beginnend dementerende (en wellicht ook als gevorderde) niet overtuigd van de ‘schuld’ van de ander. En vraag je je bezorgd af of sluimerende vergeetachtigheid wellicht een eerste teken van hersenveroudering is… bij ‘hen’!?

Na zo’n incidentje toets ik koortsachtig mijn hersengezondheid in geheugentrainingen en tests die me per kerende mail uitslagen en adviezen toesturen; waarmee ik ook weer in een logaritme val van 65-plusser met mogelijke (geestelijke) gezondheidsrisico’s en derhalve word bedolven onder bijpassende reclames.
Enfin, de uitslagen zijn niet verontrustend. Dat ik binnen vijf seconden de naam van iemand vergeet die zich aan mij voorstelt, had ik twintig jaar geleden ook al.
— schijnen ezelsbruggetjes voor te zijn, maar ik vergeet steeds welke…—
En ok, de structuur in mijn dagelijkse ritme is (vooral voor anderen) soms ver te zoeken en een licht chaotische levensstijl is mij niet vreemd, maar ik heb altijd nog gevonden wat ik nodig had.

Leven in een wat groter huis, geeft ook meer mogelijkheden tot opbergplekken. Toch blijft bijvoorbeeld het keukengerei normaliter binnen de vier muren van de keuken. Was heeft de neiging om zich wat meer te verspreiden en sommige stapeltjes blijven in afwachting van verder transport tussen de bijkeuken en de klerenkast liggen op minder logische plaatsen.
Kleinigheden zoals afstandsbedieningen en telefoons hebben, vanwege hun mobiele status, een wat meer ‘hoppend’ karakter.
Dingen die slechts één of twee keer per jaar worden gebruikt, vereisen opberginzicht!
Ik ben altijd zo overtuigd van de logica van de opbergplek die ik kies, dat ik zelfs na járen zonder twijfel zou weten waar ik moet zoeken!
Toegegeven: er zijn dingen die we nooit meer hebben gevonden.

Veel spullen voor de caravan liggen ook her en der. Het jaarlijkse bijeenschrapen daarvan, voordat onze sleurhut voor drie maanden naar Texel verhuist, is altijd een uitdaging!
Maar één keer daar ben ik zo blij met de beperkte ruimte die me dwingt tot orde en netheid. Wat een rust!!
En toch, héél af en toe, ben ik ook daar iets kwijt.
Zo mistte ik, na een verfrissend  verschoningkie, mijn gebruikte onderbroek!
Het moge duidelijk zijn, de twijfel over mijn hersenstabiliteit nam toe toen ik, in uiterste wanhoop, zelfs in de magnetron zocht…
Wat een onrust! En met een voortent vol verjaardagsvisite de volgende dag, was ik continue voorbereid op een gast die vrolijk met mijn (niet geheel frisse) onderbroek zwaaide!!
Maar al wat boven kwam, niet mijn onderbroek! Mijn zwager vroeg voorzichtig of ik wellicht twee onderbroeken aanhad?? Uiterlijk hoogst verontwaardigd, even later toch stiekem een controle uitgevoerd!

Ik moest het loslaten. We gingen weer naar huis.
Bij controle van mijn vestzakken voordat de boel de wasmachine inging, kwam ie tevoorschijn!!
Ik heb wérkelijk geen idee hoe die onderbroek daar terecht is gekomen…
Het móet een ander zijn geweest…

Jeanette

apr 01

Realiteit

Hoe blijven we staande in de dagelijkse informatiebrij?
Filteren lukt allang niet meer, onderscheid tussen waan en zin afhankelijk van kennis of gezond verstand.
(Nep)Nieuws wordt ons door de strot geduwd, als voer bij ganzen voor een vette lever!
Media buitelen in superlatieven teneinde de lezer te vangen.
Hoor en wederhoor verstoft als begrip.

We mogen alles roeptoeteren, alles inzetten om gehoord te worden;
het ‘vrije’ woord is heilig.
Net als de middelen voor het doel.
Oorlog went en het klimaat blijft hot.
Het wijzen naar elkaar de grootste bijdrage om opwarming te beteugelen.
Redden wat verloren is, uit hypocriete grote harten,
maar vooral heel zichtbaar
luchtbellen verkopen.


Doelstellingen als heilige stippen op onze horizon
verkijken is wegkijken van waar we staan
…


En dan…
ineens
gaan heel veel bijenvolken dood.
Een simpel gegeven,
zeer verontrustend feit
Onverbloemde realiteit

Bijtjes

nietig als ze zijn
cruciaal
voor alle leven
Niks te meten
niks wat, als, dan

Als zij gaan op grote schaal
volgen wij

ook allemaal

Jeanette

mrt 18

Zuignapblues…

Wie de vorige blog “Gebeurweek” http://www.midlifepleasures.nl/midlife-issues/gebeurweek/ heeft gemist; lees ‘m nog even.
Het verhaal van deze week is een vervolg op de ‘donderdag’ van de Gebeurweek!
Want een gebeurweek staat nooit op zichzelf! Gebeurweken hebben de vervelende eigenschap niet te stoppen als ze als week voorbij zijn!
 
Zo stopte mijn irritatie over het ontbreken van een handgreep niet op zondag en is de indeling van de nieuwe koelkast nog steeds niet naar mijn zin!
Ik plaats steeds opnieuw het merendeel van koelkastbehoeftige stuff in de ‘ouwe’ en toffel dus voor elk gekoeld wissewasje naar de bijkeuken!
Te beroerd om de uitgebreide gebruiksaanwijzing te lezen, hoppen mijn groentes willekeurig van de ‘dual- of single temp. lade’ naar de la met ‘humidity control’ en terug. Waar ik ze ook leg, ze blijven knettervers.
Wijt dit fenomeen natuurlijk eerder aan onze ‘groente-direct-van-de-bio-boer-leverancier’ Hofweb, dan aan de hypermoderne energielabel A koelkast.
Erger me ook aan dat rare knikje wat ik telkens moet maken om de deur te openen. Waarom maken ze zo’n greep aan de onderkant van de deur??
Het zou hetzelfde zijn als je de deurkrukken in huis een halve meter laat zakken omdat dat esthetischer oogt.

Maar goed, ik wacht intussen rustig op dé oplossing: mijn Chinese zuignap-handgreep!
Heb me inmiddels noodgedwongen verzoend met het verzwaren van mijn ‘foodprint’ door (fucking onnozel) een zuignap in China te bestellen.
Dan zat er ook nog een vreemd luchtje aan de mail die Y enkele dagen later kreeg.
Mijn zuignap was op Schiphol gearriveerd (had dus het vliegtuig genomen!!)
Omdat ik had aangegeven géén track en trace code à € 6,95 voor een zuignap van € 9,00 te willen, moest ik inklaringskosten betalen!!
Duidelijk geval van phishing!! Nadat Y het mailtje had geopend(…) en een vreemde post.nl link zag, kreeg hij gelukkig argwaan.
Nadat we een Chinese overname van ons computersysteem middels sneaky mailtjes hadden getackeld, restte ons nog het wachten op ontvangst van de zuignap… of niet!

…

Zowaar, afgelopen woensdag kregen we een klein pakje met Chinese afzender; de zuignap was na een halve wereldreis gearriveerd.
Met verongelijkte dwarsheid over zoveel idioterie, laat ik ‘m nog twee dagen in de verpakking zitten, die uiteraard uit 4 lagen plastic bestaat!
Ik zwicht na de zoveelste halve hernia en pak de zuignap uit. Moet zeggen dat ie lekker in de hand ligt. Ik verwijder twee plastic rondjes die beide zuignappen beschermen en druk ‘m op de koelkastdeur. Hij zit een beetje scheef en ik probeer de napjes los te wrikken, maar het apparaat heeft zich als een nonnenkut op een afvoer vastgezogen aan onze koelkast.
Beetje scheef is niet lelijk, dus ik probeer de koelkastdeur te openen.
De coating van de deur is duidelijk niet bestand tegen zoveel zuigkracht en ik trek bijna de hele afdekplaat mee, terwijl de deur hermetisch gesloten blijft.
Y geeft een brul, waarmee hij ternauwernood desastreuse schade voorkomt!
Geschrokken laat ik de zuignap los!! Dit gaat niet werken! Alles voor niks!!
Met rustige, uiterst voorzichtige bewegingen, wrik ik de zuignap definitief los van de koelkast; het had zo mooi kunnen zijn!

Gelukkig heb ik nog een keukenkastje, wat na het plaatsen van een nieuwe oven een handvatje behoeft.
Een Chinese zuignap op een deurtje van de American Kitchen;
de ultieme verZOENing van twee wereldmachten, breed gesteund door Duitse degelijkheid…

Jeanette

Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook

mrt 04

Gebeurweek

Nog niet erg mobiel vanwege herstelwerkzaamheden aan het enigszins wrakke bewegingsapparaat, gebeuren er in mijn dagelijks leven niet heel veel schrijvenswaardigheden!
Kan blijven zeuren over onbelangrijke beperkingen, auw’s, aah’s en shit’s, maar wie wordt daar blij van?
En dat is het doel van mijn blog; beetje vrolijkheid in de dagelijkse sleur.
Dan is er ineens een gebeurweek!!
Voor wie het kwartje nog niet is gevallen: een week waarin van alles gebeurt.

Maandag
Op maandag staat het nodige verplaats- en poetswerk op de agenda.
We hebben een nieuwe koelkast gekocht. In de bijkeuken staat er eentje uit het jaar 1989(…) en we vermoeden dat dit een ernstig lek veroorzaakt in ons stroomverbruik! Dit exemplaar moet naar buiten, de koelkast uit de keuken krijgt de vrijgekomen plek in de bijkeuken en de nieuwe (die woensdag wordt geleverd) komt in de keuken.

oude koelkast

Nu al is er gesteggel over de te volgen routing in deze hele exercitie! Ik vind mijn ideeën het meest praktisch en goed uitvoerbaar, maar Y denkt daar héél anders over! Uiteindelijk komt P met een steekkar, rijdt in no time de oude koelkast naar buiten en laat mij de taak de vrijgekomen plek schoon te maken.
— verbaas me over het gebrek aan emancipatie van mijn kind, maar laat het ook niet aan Y over, die dat toch grootmoedig aanbiedt —
Het verplaatsen van een koelkast is geen onderdeel van de jaarlijkse groteschoonmaak activiteiten, dus wat ik aantref op de vrijgekomen plek is schokkend.

P verplaatst met kundige precisie de keukenkoelkast naar de bijkeuken en opnieuw verbaas ik mij over wat er achterblijft!
De muizenkeutels, daterend uit het muizenplaagjaar lang geleden, zijn gefossiliseerd…
Ik stofzuig, dweil en poets en met een ongekend Miep Kraak vreugdegevoel aanschouw ik het resultaat!
Vind het bijna zonde dat er straks niks meer van te zien is!

Dinsdag
Dinsdag een ‘terugkomdag’ in de kliniek ter controle. P is chauffeur en we hebben een paar uurtjes quality time. Het lukt me zelfs om gedurende de heen- én de terugreis, niet één keer een ‘Hyacint opmerking’ te plaatsen
— in mijn geval opmerkelijk —

Als we aldaar de lift in willen stappen, duwt een heer zijn lief in een rolstoel naar binnen. Ik kan er nog bij en P geeft aan dat hij de trap neemt.
“Wát een galante man heeft u!”, complimenteert de heer mij als we in de lift staan.
Even in de war vraag ik mij af of ík nu zo jong lijk, of P zo oud…
“Het is mijn kind!”, zeg ik. “Daar mag u trots op zijn!”, raakt zijn antwoord mijn moederhart!
“Dat ben ik ook!”, reageer ik blij.

Woensdag
Woensdag is het koelkastdag. Twee voorkomende, jonge mannen zeulen het gevaarte de keuken in en zetten ‘m op z’n plek. Hij moet ‘aarden’ dus hij wordt niet aangesloten. Ik haal leggers en laden eruit, verwijder piepschuim en tape en maak alles schoon. Eén legger krijg ik er met geen mogelijkheid uit (en Y ook niet) en na drie kwartier worstelen app ik witheet de klantenservice. (want via whatsapp is de wachttijd het kortst)
Wachttijd…, computerantwoord van ‘Bram’… en uiteindelijk een levend wezen, Sam. In antwoord Bram heb ik al foto’s van de weerbarstige legger gestuurd. Maar Sam kan ze niet zien, dus stuur ik opnieuw. Dan riedelt Sam alle mogelijkheden op (die wij al 3 x hebben geprobeerd) om tot een sluitend advies te komen: “Het lijkt mij beter, dat u deze legger gewoon in de koelkast laat zitten!”
@#*&%@# Ik geef het op. Wens Sam een prettige dag en sluit het whatsapp gesprek, waarna ik onmiddellijk het verzoek krijg het contact met de klantenservice te beoordelen…

Klaas kan alles
Nog dezelfde dag komt Klaas (die alles kan!) voor iets anders. Wij delen onze frustratie over de dwarse legger en hij kijkt in de koelkast.
Met één vloeiende beweging haalt hij de legger eruit: “Was het deze?”
Ik wil ook zo’n Klaas!!

Donderdag
is ‘wendag’ aan de koelkast. We missen álles van het oudere exemplaar: de handgrepen op de deuren, de vakken zijn te klein, flessen vallen om, idiote ‘fresh’ en ‘ultra fresh’ aanduidingen met knoppen op de groentelades (waarvoor ik dit ding had uitgekozen) waar we niks van snappen, irritante dichtval-functie van de deur en tal van andere belachelijke extra’s.
Er is slechts één conclusie: we worden oud.
Veranderingen hebben steeds meer tijd nodig om in te dalen en het omarmen van de nieuwste technieken is een brug te ver!
Ik bestel allereerst een zuignap-handgreep bij Grandado. Kost weinig, gratis geleverd binnen 2 werkdagen — had al nattigheid moeten voelen —
Vlak na de bestelling de bevestiging van het Chinese bedrijf Grandado!!! Levertijd kan oplopen tot 5 á 6 weken, afhankelijk van vertrek containerschip uit China!! @#*&@#

Vrijdag
is een terug-naar-zen-dag. Gewoon de zaak, afspraken en gesprekken met gewone (echte) mensen, en (grootste uitdaging) zonder oordeel kijken naar de nieuwe koelkast!
Laat het los, geniet het nu en wees blij…
Ik hou van jullie állemaal!!

Jeanette

Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook

feb 18

Eén, twee, drie, vier…

Regelmatig grasduin ik door mijn talloze foto’s. Digitaal weliswaar; de dozen vol echte staan op zolder te wachten op die alom bekende regenachtige dagen waarop ik toch niks anders te doen heb dan me verliezen in de verhalen van toen!
Elke foto vertelt een verhaal.
Meestal aan mij, maar soms ook te leuk om niet te delen.
Zoals deze! In het kader van ‘lachen is zó gezond’, hoop ik de sfeer ook in woorden te kunnen vertalen!
In geval van herkenning en mogelijk schaamrood vanwege onoorbaar gedrag, geen nood, privacy gewaarborgd.
Blurren is eenvoudig en vaak (zoals hier) onnodig.

Hoedje van, hoedje van…
Texel, camping, mooi weer, irritante restregels corona dus overleg met de
‘ouwe-veld-dames’ J en A, hoe we even kunnen ontsnappen aan de camping sleur.
— het ‘ouwe’ veld is de plek waar wij het eerste jaar stonden en waar hechte banden werden gesmeed en bestendigd met een goed glas!
Ondanks ons vertrek naar ‘kamp Noord’ (zelfde camping, verste veld, verste hoek) is de liefde gebleven —
We besluiten in ieder geval naar “Hoed zoekt hoofd” in Oosterend te gaan. Els Drijver heeft de hoed op de kaart gezet op Texel. Veel van haar prachtige creaties sieren haar kleine winkeltje aan huis.
Ons Hoofddoel is bepaald; rest wordt naar believen ingevuld.

Ik trap, met gehuurde e-ondersteuning, vrolijk mee door het Texels landschap. Niet gehinderd door een feilloos richtingsgevoel, is de route nogal grillig en een koffiestop noodzakelijk. Maar uiteindelijk komen we bij Els aan. Drie bezoekers in haar kleine winkeltje is de max en ze vraagt ons mondkapjes te dragen en afstand te houden. Braaf gemondkapt lopen we langs de meest uiteenlopende modellen, nog niet geheel vrij om zomaar iets te passen.
Maar nadat J, als pettenmens pur sang, haar eerste pet past, start een waar hoedenpasfestijn. Els, aangemoedigd door ons enthousiasme, haalt dozen vol petten van boven. De keur aan modellen, materialen en kleuren is overweldigend. Ik ben meer hoedenmens en A kan alles dragen!

Eén, twee, drie, vier…
Met ons verlies aan gene, worden de modellen extremer en, in combinatie met de mondkapjes, ook steeds lachwekkender!
Daar ontstaat een ongemakkelijke spagaat; we willen Els zéker niet de indruk geven dat we haar hoeden be-lach-elijk maken, maar we kunnen elkaar eigenlijk ook niet meer aankijken als we een nieuwe hoofdtooi opzetten!
Gelukkig maskeren de mondkapjes nog onze brede grijns, maar als ik A aankijk en haar tussen de vette flatcap klep en mondkap zie huilen van het lachen, ga ik stuk! Echt stuk!

Om het niet uit te gieren in het bijzijn van Els, vlucht ik het halletje in om daar wat andere modellen te bekijken.
Adem in… adem uit, tel tot 100 en denk aan iets anders. Ik durf het weer aan.
Maar terug in het winkeltje sta ik oog in oog met J. Ze draagt een cloche; met verve én met mondkapje… Ik sla dubbel. Dubbel van het lachen.
Al proestend weet ik Els ervan te overtuigen dat het niet aan haar hoeden ligt!! Geen idee of het nog iets uitmaakt.


Ik zijg neer op de derde tree van de trap naar de zolder; een wanhopige poging om niet in mijn broek te plassen! De eerdere koffie en het lachen werken afdrijvend op een precair moment! Vraag Els of ik even van het toilet gebruik mag maken; vurig biddend dat de plee op kruipafstand is! Ze wijst mij welwillend de deur van het toilet. Die vier meter moet lukken!

Nu nog opstaan en enigszins normaal naar het toilet lopen. Ik sluit me volledig af van A en J, want nog één gehoed hoofd met mondkapje en twinkeloogjes, zouden alle sluizen onomkeerbaar openen, met desastreuze gevolgen voor de estrikkenvloer van Els.
Stijf rechtop, blik op oneindig en met kleine afgemeten stappen weet ik de plee te bereiken. Als herboren kom ik even later weer naar buiten.
Met hernieuwde energie gaan we gericht te werk. Ik zoek iets chics voor een bruiloft en J is gevallen voor een wel heel bijzondere pet.
Wellicht willen we ons gedrag nog enigszins goedmaken door in ieder geval te íets kopen.

Hoedje van…
Dus vertrekt J met een dure pet, die ze waarschijnlijk nooit draagt en heb ik ook een echte ‘Els’ in de tas; een prachtig handgemaakt diadeem. Waarschijnlijk moet ik de rest van mijn outfit hierop aanpassen, maar feestelijk is ie wel!

Jeanette

Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook

feb 04

(G)ouwetje…

Pff, even(…) ‘ouwe’ schrijfsels teruglezen uit het middels al 6 jaar oude archief! Kritisch schrappen, maar ook genieten! Dus hierbij een (g)ouwetje!

“Dogwhispers” http://www.midlifepleasures.nl/alledag/dog-whispers/ (met foto’s) of lees hier
Sasha, de Chihuahua, wordt uitgelaten en trippelt eigenwijs naast wiebelende stiletto hakken. Af en toe opgetakeld hangt ze machteloos hijgend in haar halsbandje met Swarovski kristallen; soms (maar consequent) vanwege een naderende pitbull, maar meestal voor een selfie, waarbij haar kleine koppie steevast tegen de opgespoten lippen van haar platinablonde bazinnetje wordt gedrukt. Sasha is slim en zet onmiddellijk haar allerliefste selfie-look op, in de hoop snel weer op eigen pootjes te staan. Gelukkig is het zonnig en warm, dus geen jasje-in-Burberry-ruit of een Prada outfit met Miu Miu laarsjes en met moeite voorkomen dat ze in haar cooling vest gehesen werd. Vandaag huppelt Sacha als haar blije zelf, de gelegenheid genietend van gewoon hond zijn. Ze weet dat ze wordt geëtaleerd als musthave accessoire, maar met haar buitengewone intelligentie staat ze ver boven de wereld van uiterlijke schijn. Ze pakt haar momenten van hond-zijn volop en flirt regelmatig met James, de good looking Old English Bulldog.

James, wiens baasjes kozen voor een fokker met oog voor een gezond hondenleven, ademt vrij door zijn niet trendy lange neus, kijkt met open blik de wereld in en loopt op een stevig en goed gevormd stel poten. James knipoogt veelbetekenend naar Sasha en is blij dat ze vandaag in haar natuurlijke ieniemienie-pracht voorbij flaneert! Meer dan een flirt zal het niet worden; Sasha’s bazinnetje zou een rolberoerte krijgen als ze lucht kreeg van de stille liefde tussen beide honden. Bovendien heeft James zorgen. Zorgen van een heel ander kaliber dan het getuttefrut wat Sasha dagelijks ondergaat. James’ baasjes staan op punt van scheiden en James is inzet van felle geschillen. Hij hoopt op coulance van de rechter en er een co-ouderschap uit te slepen. Zuchtend laat hij z’n schouders zakken. Toch voelt hij lichte schaamte als hij Pop ziet naderen…

Pop, met haar vage buitenlandse roots, sleept met onnavolgbare inzet haar baasje voort. Elke morgen eist ze dat hij opstaat en voor hen beiden een soort ontbijt klaarmaakt. Sinds het overlijden van zijn grote liefde is het Pop die voorkomt dat hij wegzakt in een tot depressie leidende rouw. Pop is taai, en heeft het straatleven in Roemenië niet achter zich gelaten om haar allergrootste vriend te zien wegkwijnen van verdriet. Haar eigen droefheid verstopt in de zorg voor hem; ze sleept hem door de dagen met steeds nieuwe uitdagingen. Ze springt, ze krabt, ze blaft, ze jankt, daagt hem uit tot spel en lange wandelingen. Om stukje bij beetje terug te keren in het hier en nu. Zonder zijn (mensen)lief, maar met de nimmer aflatende toewijding van Pop. Pop mimet een high-five naar haar gewaardeerde vriend Elton.

Chien-de-la-rue Elton leeft een zorgeloos zwerversbestaan naast zijn maat, ‘personne sans abri’ (dakloze) John. Het blinde vertrouwen in elkaar maakt hen tot een geweldig team. Bezit is ballast en hun bestaan is gereduceerd tot waar het om gaat volgens Elton: vreten en een hol om in te slapen. Streetwise strikt Elton de juiste personen om ze van zijn noden te overtuigen. De hartvormige witte vlek bij zijn rechteroog en zijn diepbruine, eeuwige trouw belovende blik doen harten smelten en maakt mensen goedgeefs; het matige gitaarspel van John wordt ruimschoots beloond. Dagelijks brengt Elton een bezoekje aan het plaatselijke asiel; de plek waar John en hij elkaar hebben ontmoet. Het verloop is er groot; dagelijks worden honden binnengebracht, met een keur aan trieste levensverhalen. Maar elke dag worden ook onzichtbare verbonden gesloten en zielen gesmeed.
En vertrekken mens en viervoeter om samen op reis te gaan; voor zolang die duurt…
Jeanette

jan 21

Op grote voet…

Alles wordt door het leven ingehaald (zolang je tijd van leven hebt).
Midlife Pleasures begonnen als blog over de hilarische kanten van de/mijn overgang.
Zo langzamerhand ben ik door die periode heen gescharreld naar een volgende fase — waarvoor ik nog steeds geen passende titel heb gevonden… — en vormt zich stiekem meer een weekdagboek. Natuurlijk blijft humor het belangrijkste ingrediënt; want als we dat ooit nodig hadden is het wel nu! In een tijd dat de crises ons om de oren vliegen!

Maar wellicht schemert op de achtergrond het idee, dat ik vast wel íemand influence!
Er is weinig voor nodig om vooraanstaand influencer te worden en, niet geheel onbelangrijk: het schuift!! Ben er nog steeds niet achter wát er precies schuift, maar nader onderzoek wees uit dat het aantal clicks en posts leidend is in het verdienmodel. Het gaat niet over inhoud; main point(!) is dat je ‘blootgaat’! Gewoon álles delen. Je verkoopt je dagelijks leven via social media aan de wereld en steeds grotere hordes posten en clicken dat het een lieve lust is, waardoor er een geldstroom op gang komt met een groeiend aantal nullen.

Er gaat hier iets niet goed. Er ‘klotst’ nog niks tegen de plinten en leven op grote voet is nog ver.
Is schrijven niet spannend genoeg? Moet het in beeld? En als ik dan in beeld ben, moet ik dan iets zeggen? Het beeld ondertitelen? En hoe film je jezelf de hele dag? Hoe voorkom je een ‘selfie-arm’?
Denk ook dat mijn medium niet klopt. Youtube zou leading moeten zijn, ondersteund door Instagram en Tiktok.
Ik haak af! Wellicht is verdieping in het podcast gebeuren de volgende stap; klinkt minder infantiel, maar kun je daar van leven? Geeft dat wel plint-klots-garantie??

Leef trouwens momenteel sowieso op grote voet! Bevrijd van het gips, hebben ze een ‘Airwalker’ bedacht als steun en toeverlaat in mijn mobiliteit. Mocht ‘air’ het idee geven dat ik lichtvoetig rondhuppel… nee dus. Het gevaarte is groot, zwart, zwaar en onhandig. Enige voordeel: hij kan af! Weliswaar alleen in bed of op de bank, maar het is héérlijk!!
Zodra ik wil lopen, moet ie aan! Trek eerst een soort ‘steunkous-verband’ om voet en kuit en wurm dan mijn been in de walker. Met klittenband zet ik de zachte binnenbekleding vast, waarna het harnas met 5 grote riemen van klittenband volgt. Vervolgens draai ik het ventiel dicht en pomp ik de luchtcompartimentjes rondom mijn enkel op.
Uiteraard pomp ik regelmatig tot ik een ons weeg om erachter te komen dat het ventiel nog open staat…

Wellicht koop ik een tweede: go gothic…

Eén keer ingepakt, voelt het lekker stevig en de halfronde zool zorgt voor een perfecte afwikkeling van de pas. Aardig bedreven inmiddels, lukt het me om binnen de gestelde limieten van noodzakelijke toiletbezoekjes, de walker ‘aan te leggen’!
Bij het aankleden moet ik blijven nadenken over de volgorde. Eerst m’n onderbroek, dan m’n (al 8 weken lang) royale zachte joggingbroek, dan de sok en schoen rechts en vervolgens de steunkous en de walker.
Dan ga ik staan om m’n broeken op te hijsen: klaar is kees!!
Heb nog maar één keer gehad dat m’n onderbroek verkeerd om zat en één keertje vergeten om mijn rechterbeen ook in een pijp te steken…
M’n volgers zouden hebben gesmuld en de kassa gerinkeld, wanneer ik dit uitgebreid ge-youtubed had via mijn “Air-Walky-Jane” kanaal!

Moet het voor nu doen met jullie voorstellingsvermogen over mijn leven op grote voet!

Jeanette

Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook

jan 07

First dates…

Een van mijn guilty pleasures is het kijken naar First Dates!
En hoewel het excuus vaak is, dat ik vooral geniet van de non verbale communicatie, is het ook gewoon ordinair gluren naar (vaak) schurend ongemak!
Zou willen dat het programma minder voorkauwt!
Buiten het bijna synchroon lopen van de interesses, waardoor de match een feit werd, duwt het beeld wat vooraf geschetst wordt over achtergrond en levensstijl, mij al richting sym-, of juist antipathie! Goeie kandidaat die dat tijdens het programma weet om te buigen!
Vooral de extraverte types, mogen van mij meer ‘in het diepe gegooid’ worden!

Van tenenkrommende stiltes tot tranentrekkende bekentenissen,
van irritant haantjesgedrag tot onderdanige meelopers,
van ongeïnteresseerde hufters tot empathische watjes,
van boerenkool-met-stamppot types tot culinair hoog ontwikkeld,
van extreem ordi tot hooggesloten kuisheid,
van bek-in-beide-handen tot muisjes,
van slapen met de hond in bed tot dierenharenallergie,
van overlopen van jezelf tot in verwondering opnemen van zoveel ego.
Al die ‘eigenheidjes’ komen voorbij en mijn sympathie schiet evenzovele kanten op, soms zelfs van de ene naar de andere kant van de tafel.

En wat te zeggen van het steeds terugkerende, ongemakkelijke moment van het schatkistje met de rekening, exact in het midden van de tafel neergezet!
Er is áltijd een WTF (what the fuck) moment!!
Bij de oudere garde is het nog een ongeschreven wet dat de ‘heer’ (in welke vorm dan ook…) betaald. De heer in kwestie doorbreekt die traditie niet ten overstaan van half Nederland; blijft, soms knarsetandend, zijn ridderrol vervullen en betaald. De reactie van de ‘dame’ is net zo voorspelbaar wisselend.
Jongeren nemen vaak hun toevlucht tot een ‘tikkie’, waarmee ongelijkheid op een later tijdstip kan worden weggepoetst.
Opvallend eensgezind in deze zijn de ‘gelijkgeslachten’!

Gister een speciale uitzending! Met BN’ers. Verrassende BN’ers, waarvan het hoofd niet in elke quiz of talkshow te zien is. En BN’ers waarvan ik (gelukkig) nog nooit heb gehoord, omdat ze ‘influencen’ of ‘youtuben’.
Influencer blijkt een breed begrip, want zelfs het verkopen van beelden van je blote holletje levert zoveel volgers op, dat je er riant van kunt leven!
— ik word écht oud… —
Maar good old (80!) Imca Marina schoof ook aan! Mijn enige, kleine sympathiemomentje voor haar tafelheer (overlopend van zichzelf type) was toen hij vertelde dat Imca een bijzondere naam was en de enige Imca, waarvan hij ooit had gehoord, Imca Marina was! Geen flauw idee met wie hij aan tafel zat! Hij dacht dat ze boerin was! Maar chapeau dat ze zo bescheiden was, zei hij! Helaas was hij dat niet; al z’n wapenfeiten lagen al op tafel. Klap op de toch al ontluisterende vuurpijl was zijn reden om te betalen, naast de ‘generatiedwang’:
“Ik heb een normaal, gezond pensioen!”…

Fijn weekend en veel kijkplezier,
Jeanette

Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook

dec 31

Kort lontje…

Mocht ik denken dat mijn lontje tijdens de overgang tot minimaal formaat was gekrompen, het kan erger! Accepteer nu dat ik een draadloze ontsteking heb!
Man man, word beslist een ware ‘pain in the ass’ als ik ooit totaal ben overgeleverd aan zorg van derden…
Ben nu al (on)redelijk tot behoorlijk pissed af en toe, terwijl deze afhankelijkheid nog heel mild is! Voor de primaire functies heb ik geen hulp nodig, kan mezelf wassen en aankleden én mijn status is tijdelijk. Alle reden tot grote dankbaarheid zou ik zeggen!

Maar het gedóe!! Zorgvuldig plannen om op tijd, efficiënt én veilig het doel te bereiken is, voor een chaoot als ik, wel een ding hoor!
Met vooruitziende blik vóór mijn operatie in een (ongekende) flow van opruimen, wassen, schoonmaken, efficiënt inrichten en klaarleggen, mijn huishouden voor een ander logisch en behapbaar proberen te maken.
Maar gaandeweg de weken vult eenieder (behalve ik) dat op zijn eigen manier in en zie ik mijn strak opgezette organisatie afbrokkelen!
“Wellicht was het voor een ander toch niet zo logisch!”, steek ik al redenerend de hand (grootmoedig maar knarsetandend) in eigen boezem. Toch laat ik het niet los, maar wentel me in irritatie over zoveel gebrek aan (voor mij) logisch inzicht.

Fysiek even minder kunnen geeft wel onvermoede ontwikkelingsmogelijkheden in mentale zin! Vluchten kan niet meer, dus kom ik mezelf tegen en word daar niet altijd blij van…
Maar, voor ik in een diepe depressie van verwrongen zelfbeeld stort, is daar “Boeddha in de polder”! met Joris Linssen.
Ben toch al fan van ‘m, maar hoe hij zich zonder vooroordeel inleeft in belevingswerelden van deze en gene ‘bekeerde’ zielenheler; chapeau!!
En gelukkig kan hij lachen, als het volledig aarden in diepe meditatie of mantrabrommende dansen niet helemaal lukt!
Want alleen als de humor wordt toegelaten in het ‘zijn’ wil ik wel meegaan in ‘de reis naar het diepste zelf’!

— Ooit, met goeie vriendin M, een cursus praktische filosofie gedaan. Prachtige dingen geleerd, maar ik moest afhaken omdat de slappe lach tijdens meditatie niet werd gewaardeerd! Terwijl juist die lach zó kan raken aan je ‘kindzijn’!!
Heb nog proberen uit te  leggen hoe belangrijk het is om dat de ruimte te geven, maar het paste niet in het lesprogramma! —
( http://www.midlifepleasures.nl/mijmeringen/filosofie-en-roken/ )

Enfin, dankzij Joris toch maar weer eens de meditatie opgepakt.
Licht wiegend in mijn rolstoel, lukt het om me af te sluiten voor wat er om mij heen gebeurt. Mits er niet iemand blèrend komt vragen of ik al heb bedacht wat we moeten eten!!
Gelukkig mag mijn draadloze lontje er zijn! Ik koester ‘m, als ik fulminerend reageer op zoiets beláchelijk aards als bedénken wat we moeten eten!
Wellicht wordt het tijd voor een stilteweekend tijdens een kloosterretraite, alwaar de kloosterkok zich in alle rust ontfermt over het bereiden van passende producten, met groot respect geoogst in de kloostertuin!
Vraag me nu wel af wat ze daar doen als het borreltijd is?
Zou ik, voor onverhoopt opgelegde drooglegging, een fles berenburg onder mijn bed moeten verstoppen?
Of toost je samen een goed glas kloosterwijn, als afronding van een geslaagde meditatieronde?

Durf me niet in te schrijven. Mijn angst voor de slappe lach én een gezonde alcoholbehoefte zijn nog obstakels om eerst zelf mee aan de slag te gaan! Daarnaast mijn achterdocht ten aanzien van het kaf in therapeuten-koren-land.
Als ik daar kwetsbaar zit te wezen met m’n ogen dicht (wat mijn argwaan alleen maar aanwakkert) en zalvend de uitnodiging krijg om “bij mezelf naar binnen te gaan”, herken ik de openingszin van de internetcursus tot holistisch zentherapeut in 3 maanden.
Nuchter interpreteer ik deze opdracht letterlijk en schiet in een bevrijdende lach.
Uitleggen is zinloos, vertrek netjes zonder betalen.

Generaliseer niet hoor. Je hebt geweldige kanjers die de ander uit de diepste dalen omhoog weten te helpen. Of steeds opnieuw die goede snaar raken om je weer in evenwicht te brengen.
Een therapeut moet ‘passen’, net als de therapie.
En soms hoef je niet zo ver; wat te denken van een goede vriend, die luistert?
Ik heb nog een paar weken om te werken aan het hervinden van mijn langere lont!
Goed voornemen om het nieuwe jaar mee te beginnen!

Wens jullie allemaal een lang lont op oudejaarsavond en in 2023!
Ter voorkoming van verminkte ledematen én uiteenspattende relaties!

Jeanette

Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook