Bezig oude app berichtjes te wissen. Ga zorgvuldig te werk, want er staan dierbare berichtjes in. Onder andere twee (voor altijd) laatste appjes!
Ineens kwam ik een bijzonder berichtje tegen, wat me terugbracht naar afgelopen zomer.
Soms gebeuren er van die dingen, waar je een warm gevoel van krijgt; vooral als je dat warme gevoel hebt kunnen doorgeven aan iemand die dat nodig heeft.
Ik vind dat altijd moeilijk, want ik wil de ander niet confronteren met ‘bemoeienis’; helemaal als je elkaar niet kent.
Wat is het verhaal?
We staan op de camping. Zijn nogal gesteld op ruimte en vrij uitzicht, met andere woorden: hoe minder buren, hoe beter!
Het weer was in ons voordeel, want de vele regen had veel plaatsen onbruikbaar gemaakt. Wij staan op een ‘terpje’ en houden droge voeten.
Wat er bij ons vanaf stroomt vult de buurplaatsen tot ‘onplaatsen’; vrij uitzicht gegarandeerd …
Na twee dagen redelijk weer, drogen ook de buurplaatsen op. Terug van een dagje uit, worden we (onvermijdelijk) geconfronteerd met buren. Er staat een grote caravan, achter de caravan een groot hek om de hele plek, compleet met poortje.
In de omheinde ruimte staat van alles. Stoelen, ligbedden, barbecue, vuurkorf, speelgoed etc. Klinkt als: veel kinderen of veel honden of beide!!
Op dit moment is alles stil en verlaten, dus kunnen we enkel in onze rijke fantasie invullen hoe het buurgezin is samengesteld.
Het duurt niet lang of daar komen ze: pa, ma, 4 kinderen en een hond. Een gezellig stel, wat zich nestelt binnen het hekwerk, de boodschappen uitpakt en tweetalig kwebbelend (Nederlands en Engels) een maaltijd bereidt van geroosterd vlees, diverse salades en brood. Niet alle kinderen zijn even blij, dus wordt er geruzied, gehuild, gelachen en gekletst.
Wij groeten vriendelijk, doch knarsetandend; íets minder overbevolking op het belendende perceel was ook goed geweest.
— Alhoewel, pensionado’s die elke gelegenheid aangrijpen om zich ongevraagd binnen je comfortzone te wringen met blablaverhalen of jeuzelend over falend fysiek, is erger! —
De camping is schitterend gesitueerd in de Limburgse heuvels en naast de ingang ligt een prachtig complex, alwaar junks in verschillende stadia van ontwenning ook genieten van het mooie uitzicht en de rust.
Tijdens de gesprekjes die we af en toe met (vooral) de buurvrouw hebben, verteld ze dat haar man sinds kort in de kliniek werkt.
Voor mezelf vul ik gelijk in, dat de hele familie nog op zoek is naar een woning en tijdelijk op de camping bivakkeert.
Y kan situaties veel sneller op werkelijkheid inschatten en helpt mij nuchter uit m’n romantische droom: “Hij zit natuurlijk als patiënt in die kliniek!”
De weinige en ongebruikelijke uren die de man met zijn gezin doorbrengt, bevestigen dit.
Gelijk kijk ik anders tegen de buurvrouw en haar kinderen aan.
Besef dat dit een soort compromis in ‘vakantievieren’ is.
Niet het makkelijkste, maar wel liefdevol!
Als ze ’s avonds laat een keer alleen terugkomt, vraag ik of ze nog een kopje (troost)thee wil. Ze bedankt vriendelijk en geeft aan alleen nog maar te willen slapen.
De volgende dag gaat ze met haar kinderen op pad. Ze willen naar een museum en dat moet zonder hond. Ze hebben de hond achtergelaten in de caravan en vraagt of wij willen ‘oppassen’. We hoeven niets te doen, alleen maar te bellen als hij blijft janken of blaffen. Ze geeft mij haar mobiele nummer en ze vertrekken.
De hond (een nog jonge labrador en grote steun en toeverlaat voor het hele gezin!) heeft geen kik gegeven en uren later komen moeder en kinderen opgetogen terug.
Geen alarmerende telefoontjes betekent meer quality time met elkaar, in de vorm van lekker rondslenteren in de stad en samen heerlijk eten!
We krijgen een klein cadeautje voor het ‘oppassen’, maar het feit dat ze zo heerlijk ontspannen op stap zijn geweest, is voor ons al een geschenk op zich!
Twee dagen later vertrekken wij. De buren maken een dagwandeling met elkaar en de hond. We hebben al afscheid genomen, omdat we elkaar niet meer zien.
Thuisgekomen blijft het mij bezighouden. De moed van dit gezin om zo met elkaar de brokstukken op te pakken en proberen weer heel te worden,
vervult mij met veel bewondering.
En vooral met spijt dat ik dat niet heb laten weten.
Omdat ik haar mobiele nummer nog heb besluit ik een tijdje later om dat alsnog te zeggen!
En ik stuur een appje:
Hart onder de riem…
willen je toch laten weten dat we bewondering hebben voor de manier waarop je je redt.
En grote bewondering voor het ‘redden’ van je gezin op dit moment!
Kon het je niet meer persoonlijk zeggen; wij waren vertrokken voor je terugkwam. (maar wellicht zou het daardoor onbedoeld ook wel te dichtbij komen)
We vonden het van moed getuigen dat je zo eerlijk in het kort jullie situatie schetste.
Wellicht treffen we elkaar nog eens op camping de O. Als het voor jullie ook weer ‘gewoon’ vakantievieren is!!
Wij wensen jullie alle goeds, veel kracht en vooral veel liefde!! Koester wat is, ook in het nu 🤗🍀
Jeanette & Y
(de ‘hondenoppas’ die niet nodig bleek ☺️)
(Sorry dat ik je mobiele nummer ‘misbruik’ voor ons hart-onder-de-riem-berichtje)
Kort daarna krijg ik een appje terug:
Wat ongelooflijk lief!
Het is alsof u wist dat ik het nodig had vandaag, die hart onder de riem.
Het zijn moeilijke tijden, maar hopelijk met een goede uitkomst.
De camping is in ieder geval een groot succes bij de kinderen, dus dat helpt!
Wie weet tot ziens! En nogmaals heel erg bedankt voor uw lieve berichtje, het was precies wat ik nodig had. ❤️
S
Het is één van die app ‘gesprekjes’, die ik koester en bewaar.
Misschien zien we elkaar weer en hebben ze het ‘gered’!
Zelfs deze vorm van contact, kan soms even het verschil maken!
Jeanette
Recente reacties