Klaar…

Het terrein druppelt langzaam leeg

Handen onthand door ontbrekend gereedschap
Kale muren, lege ruimtes, holle vloeren
Bruggen die decennia droegen
werkeloos aan de grond

Rond de tafel drinken we koffie
verward door dit scheiden van tijden
Toen, nu en straks
niemand wist hoe dit zou voelen

Hoe veilig het verleden
alledag en ritme, waar we blind in voeren
Plots is daar het nu… en de weemoed
toch een beetje onverwacht

Verhalen volgen elkaar op
opgediept, nu het nog kan
Gedeeld, herkend en aangevuld
herinnering uit lang vervlogen tijd

Ineens is stoppen niet meer zo’n
moment om naar uit te kijken
En dat ‘lekker niet meer hoeven’
misschien toch niet zo leuk

Met de handen in de zakken
dolen we een beetje rond
Dwalend door de lege ruimtes
van toen en thans

Straks is alles anders
Toch vinden we ons pad
als de dagen zich aaneenrijgen
in het nieuwe nu

Jeanette