sep 28

De mond gesnoerd…

Als gevolg van een keelingreepje drie dagen spreekverbod.
Voor mij is dat lang… heel lang!
Wellicht was een stilteretraite een goeie optie geweest; stom in het land der sprekenden is een ware uitdaging.
Mijn vooraf afgesproken tekens: duim omhoog, duim omlaag en/of opgestoken middelvinger, bleken vele ladingen niet te dekken!!
Alras uitgebreid met stampvoeten, handen in de lucht, ogen wegdraaien en, als ultiem wanhoopsgebaar, mijn hand langs mijn keel, wat zoveel betekende als “Kappen!”, “Genoeg!!”!
Maar niemand snapte de humor en voor uitleg was het te laat!

Realiseerde me ineens hoe gebrekkig de fantasie van de ontvanger is!
Had hele volzinnen gebarentaaliseerd, maar Y (in dit geval), haakte na de eerste aanwijzing al af!
“Groen!” en ik wijs 10 groene dingen aan. Y noemt alles letterlijk op, behalve de connectie tussen deze tien: groen!
En dat was nog maar het eerste woord van een zin…
Gelukkig had ik iPad en Pencil! Gebruikt als een modern leitje kon ik eindeloos schrijven en wissen.
Schrijvend (altijd al) lang van stof, kalkte ik hele verhalen in volzinnen op mijn padje, waardoor de feitelijke strekking al snel verwaterde.
Als boodschapper heb je ook een taak: kort, simpel en DUIDELIJK!
— waarop ik trouwens verbaal al langer oefen vanwege (ontkende) toenemende doofheid —

Het waren gezellig dagen!
Helaas mocht ik ook niet lachen en juist dan komt er zoveel grappigs voorbij!! Dat vertaalde zich dan in amechtig gesnuif en vooral veel “Kappen!!” gebaren!
Heb alles in relatieve eenzaamheid beleden; geloof dat mijn spreekverbod voor de anderen niet echt als hinderlijk werd ervaren…
Na een verbod van drie dagen ben ik nu de fase ‘stemrust’ ingegaan!
Met beleid (eerst nadenken…) en zo min mogelijk (korte zinnen) praten zonder teveel intonatie.
Dat resulteert in een soort monotoon gemurmel, waarbij ik de woorden als het ware uitblaas — idealiter —

Al met al is het een leerzaam proces!
Kunnen we elkaar in de stilte nog begrijpen?
Dit experiment duurde voor Y en mij net te kort; ik vertaal mijn opgestoken middelvinger al weer in een verbale (geblazen) tirade!
De enige die mij in deze dagen bijna feilloos ‘verstond’, was Ché, onze hond!
Alleen bij het gebaar “Nee!!” ontstond de nodige ruis, maar dat lag ongetwijfeld aan de boodschapper…

Jeanette

sep 14

Aan alles komt een eind…

Hierbij een mededeling van huishoudelijk aard: zó een lange stilte op Midlife Pleasures is niet eerder voorgekomen!
Aan beide geen gebrek (midlife en pleasures), maar het samenkomen van beleving en verhaal liet even op zich wachten.
 
Agenda en (vooral) hoofd vol vanwege ontwikkelingen die nu ineens erg snel gaan: de laatste maanden van dit jaar zijn we bezig met sluiting van ons bedrijf en voorbereiding op het leven als pensionado’s vanaf januari 2025!
(maar over deze carrière switch later zeker meer)
Vooral voor Y blijkt het beëindigen van het familiebedrijf na bijna 105 jaar toch een onverwacht grote stap!

Als, na jaren van onzekerheid, ineens kogels door kerken vliegen en stukken op hun plaats vallen, wordt het ineens echt:
We gaan stoppen!!
En daarbij hoort een plan de campagne. Het informeren van onze klanten was hiervan een belangrijk onderdeel. Te vroeg zou het doel missen en blíjf je uitleggen en te laat is sneu!
Dus gaven we iedereen vriendelijk te kennen dat ze drie maanden de tijd hadden om een andere garage te vinden en wat daarvan de reden is.

Onze verwachting dat de meesten terstond op zoek zouden gaan naar een ander adres, bleek onnozel! De aankondiging dat de werkplaats op 1 oktober dicht gaat, bracht een lichte paniekgolf teweeg; de telefoon staat nog steeds roodgloeiend!
Krampachtig worden onderhoudsbeurten naar voren gehaald (zelfs van december!) om nog een jaartje te kunnen teren op de liefdevolle verzorging van het vehicle door een vertrouwd adres.
Iedereen snapt het, maar is ook enigszins verontwaardigd: “Waar moeten wij nú heen met onze auto!?” — een vraag die wij onszelf nu ook stellen… —
Maar hartverwarmend (en daardoor des te knagender) zijn alle lieve reacties!
Y grapt wel “Over de doden niets dan goeds!”, maar het doet zijn (oude) Ford hart toch wel heel goed!

deze moet boven ons bed…

Vanaf 1 oktober gaan we opruimen! En opruimen is ook verwerking.
Aan veel spullen hangen verhalen. Van ver terug (opa W) naar het heden (Y) en alles wat daartussen lag. En herinneringen betreffen niet alleen goederen, maar juist ook mensen (personeel en klanten); bij talloze bakjes leut komen heerlijke herinneringen naar boven, van warm tot lachwekkend, van (bijna) ongeloofwaardig tot bizar!
De oudste (nog rijdende) klanten tikken de 90 aan en velen hebben de ‘garagetrouw’ doorgegeven aan jongere generaties, dus ook via overlevering bereiken de mooiste verhalen de kantinetafel en wordt er gelukkig ook heel wat gelachen!

En ik? Ik ‘ontruim’ vrolijk mee! Allang blij dat het bedrijvenzooi is! Wee als ik straks privé de bezem door kasten en (boven)kamers moet halen…
Maar dat komt laterrrr
En MP blijft mijn uitlaatklep bij uitstek en dus lekker bestaan, alleen nu even wat minder frequent!

Jeanette

aug 10

Nog even… zesenzestig!

Rommel langzaam wat naar m’n verjaardag.
By libben en wolwêzen (vrije Friese vertaling van Deo volente) komende vrijdag zevenenzestig! En dus AOW!
Waarom schreeuwt mij dat in hoofdletters toe? Die O sijpelt ook zonder nadruk wel door in mijn bewustzijn.
Eén klein, vriendelijk hersengebiedje laat mij nog steeds geloven dat míjn jaren niet tellen; eeuwige jeugd lacht mij toe!
Helaas overruled de cerebrale cortex dit gebiedje steeds vaker en komen de signalen van het falende fysiek luid en duidelijk door.
De vraag: “En hoe gaat het nu met jou?”, noopt steeds vaker tot het antwoord: “Ga zitten, ik zet koffie!”…

Dacht ik dat ‘het rondje fysiek’ (https://www.midlifepleasures.nl/midlife-issues/tanende-fysiekjes/) een vrouwendingetje is; tegenwoordig komen ook de partners (mits echte O’s!) aan bod, waardoor een onverwachte reeks aan écht serieuze ellende voorbijkomt!!
Bespeur zelfs een licht competitief elementje.
Van een akelige depressie, tot een lichte TIA met bijna volledig herstel, tot een goedaardige hersentumor die succesvol is verwijderd, maar restverschijnselen vragen om een lang revalidatietraject.
Ik kon meedoen in het rondje hersenaandoeningen: “Mijn man heeft Parkinson!”
Mijn status veranderde subtiel: “Parkinson is een erg nare ziekte!!”, waarna Ernst-Daniël Smid en Rob de Nijs als trieste Parkinson iconen de revue passeren.
Ik wees trots naar Y! Mijn sterke, actieve en verder gezonde Parki met tremor!

— heb me, na dit rondje, niet meer aan zoiets aards als beginnende doofheid gewaagd; was even benieuwd hoe lang de ontkenningsfase elders duurt en mijn tekortkomingen in spraak en articulatie alom worden herkent —

Maar goed, de zestiende zevenenzestig! Benieuwd wanneer ik mijn eerste ‘basispensioen van de overheid’ ontvang en wat ik ermee ga doen!
Nodigt het uit tot bubbels en een exquise hapje met mijn lief of verdwijnt het roemloos in de huishoudpot??
Laat het weten in mijn volgende blog

Jeanette


jul 21

To pee or not to pee… free

Soms blijft het wel of niet aanschaffen van een artikel besluiteloos in je gedachten hangen.
Ik hoor altijd graag persoonlijke ervaringsverhalen over gebruik, voor- of nadelen en doelmatigheid.
Maar nadat ik lang geleden — toen de brazilian wax plots een musthave bleek — op een familiefeest bij de youngsters had geïnformeerd of en hoe ze hun schaamhaar schoren, ben ik toch iets terughoudender geworden; de reacties waren op z’n minst verbaasd.
En toen ik op mijn vijftigste verjaardag enthousiast mijn eerste (miniformaat) vibrator, die ik van een goede vriendin had gekregen, rond liet gaan, werd ik bestempeld als de toch enigszins excentrieke tante, die op de vreemdste momenten een klein ‘marktonderzoekje’ doet om vooral niet achter te blijven in de vaart der volkeren!
Gelukkig is er internet…

Mits reacties niet uitmonden in het over en weer smijten van niet relevante shit, kun je soms een redelijk beeld krijgen van het gewenste item.
Zo onderzoek ik nu de voors en tegens van het plastuitje!
Proberen sneaky informatie te zoeken is er niet meer bij; zodra je ergens het woord plastuitje hebt gefluisterd, worden ze in alle soorten en maten veelvuldig aangeboden op je telefoon of tablet.
Van het ‘Unisex auto-urinoir van 1000 ml met interface(?) en deksel’ van Temu (nogo!!) voor € 2,86(??) tot de Peebuddy, Urinelle plaskoker of Travelsafe P-mate van Bol; er is een gevarieerd aanbod voor een simpele behoefte:
makkelijk, discreet en spatloos wildplassen.
Gelukkig was daar de Vierdaagse afgelopen week, waarmee de, voor lange wandeltochten onmisbare plastuit, een boost kreeg op internet!

Ik zie foto’s van dames met plastuitje bij een urinoir — semi wild vind ik dat —
Of zij die drukbezochte, minder schone Dixies kunnen negeren en bomen, heggen, discrete hoekjes zoeken voor een ervaring die eeuwenlang slechts aan piemeldragers was voorbehouden.
Echt, het gebruik van de plastuit staat nog maar in de kinderschoenen!!
Nu nog de juiste keuze…
De ‘Liberpee’!! De hashtag ‘feelfreewithliberpee’ spreekt mij aan én ik hoop op een puur Nederlands product, opdat mijn plastuit slechts een lichte footprint heeft en niet over ’s werelds oceanen zwerft in containers vol (zinloos) plastic!!
Twijfel nog wel over de kleur.

Wat ik van de verhalen begrijp, is veilig oefenen een absolute noodzaak!
Je begint in de douche en zonder kleren!
Na (bijna!) 67 jaar zittend plassen, wordt staand ‘laufen lassen’ in een tuitje een dingetje! Bovendien moet je je bovenbenen enigszins bij elkaar houden om de juiste positie van de Liberpee te garanderen tot het eind!
Denk dat ik vele sessies blaas- en bekkenbodemontspanning nodig heb voor het eerste bevredigende resultaat!!
Lukt het om rechtop en zonder lekkage via tuit vooruit te plassen, dan doe je ‘het’ met kleren aan! Ik denk dat elk kledingstuk een plan van aanpak behoeft, want sluiting, pasvorm, stof en handigheid moeten op elkaar aansluiten!
Skinny jeans plus corrigerende slip met pijpjes vergt weken oefening, terwijl de soepjurk enkel wat hijswerk en een discreet plekje vraagt.

Oh ja, dat plekje… Mijn idee dat hoog tegen iets aan plassen met rangorde te maken heeft, is achterhaald.
Het is puur praktisch: van grote hoogte plassen spettert!!!
Dus gebruik je een boom, struik of muur om de straal geluid- en spetterloos naar beneden te laten stromen!

Gelukkig tal van bomen, struiken, palen, schuttingen en muren in onze tuin om mijn plastuitplas tot ware kunst te verheffen!

Keep you posted #feel happee to peefree

Jeanette

jul 06

Killer instinct…

Hoewel ik al jaren probeer bewust om te gaan met wat leeft, loert hypocrisie venijnig om een hoekje!
Schuldgevoel, nachtmerries en diepe rouw na het klieven van een onschuldige rups – https://www.midlifepleasures.nl/alledag/bio-logisch/ – behoeden mij niet voor een huichelachtige benadering van kleinere geleedpotigen en naaktslakken.

Voor die laatsten komen op internet de meest gruwelijke martelpraktijken voorbij, teneinde de legers die momenteel de tuinen leegvreten, doeltreffend de nek(?) om te draaien!
Ik gedoog de naaktslak!
Niet omdat het beestje mijn hart roert; kan het gewoon niet opbrengen ze op te pakken. Vertrouw op natuurlijke vijanden om de aantallen te reduceren. Overigens met weinig resultaat!

Minder ‘laisser faire’ ben ik tegenover muggen en vliegen!
(Huis)vliegen zijn irritant en moeilijk te doden, ♀steekmuggen sneaky en hongerig!
Daar Y sinds lang zijn taak als jager van het gezin heeft losgelaten, rest mij het vrijhouden van woon- en slaapvertrekken van zoemende en stekende gevleugelden.
Scan, voordat ik in bed stap, de omgeving op geduldig wachtende bloeddorstigjes.
Geniepig houden ze zich schuil tot ik bijna in slaap val…   
Wacht nog even, in de hoop dat ze zich laven aan mijn bijslaapje; meestal tevergeefs!

Knip het licht aan. Voor het gespuis teken om te verdwijnen! Neem mijn wapen ter hand, een muggen-taser in de vorm van een klein tennisracket, en ga op jacht. Eenmaal gespot, is de mug ten dode opgeschreven! Jarenlange training heeft mijn killer-skills geperfectioneerd.
Met satanisch genoegen grill ik de mug op mijn stroomstootwapen!!
De geur van gegrilld vlees vult de slaapkamer. Wip ‘m nog even om, zodat het vlees aan beide kanten gelijkmatig roostert.

Terwijl ik me van het lijkje ontdoe, vraag ik mij steeds opnieuw af op welk punt de liefde voor dieren stopt en mijn killer-instinct het overneemt?

Jeanette

jun 22

Campingperikel en Cane Corso’s

Het campingleven is een minikopietje van de dagelijkse beslommeringen thuis. Aan alle menselijke behoeften moet worden voldaan en aan het dagelijkse ritme wordt tijdens de vakantie vaak angstvallig vastgehouden. Gemoedelijkheid lijkt ineens wel van groter belang en buren worden vriendelijk begroet en (vooral) enthousiast uitgezwaaid als ze weer vertrekken.
Vaak is dat ook het eerste ‘praatje’ met medeveldgangers: “Zit er het weer op??”, als de halve huisraad op het veld ligt, de auto eigenlijk al vol en kinderen jengelend zeuren hoe lang het nog duurt!
Maar over het algemeen leeft het genoeglijk samen; etterbakjes en aso’s krijgen wat meer ruimte en (meestal) slechts een afkeurende blik, maar alles is tijdelijk, dus emoties lopen zelden hoog op.

Tot…

… ik het veld op kom lopen en zie dat we nieuwe overburen hebben. De plekken zijn ruim bemeten en met zo’n 150 m2 elk, zit je niet snel op elkaars lip.
Echter, de nieuweling moet hebben gedacht dat hij die 150 m2 naar believen kan indelen (dafür bezahlt er ja auch…) en heeft zijn caravan midden op het veld gezet met de kont akelig dicht bij ons (denkbeeldige) piketpaaltje.
“WTF is dit hier!!”, stamp ik onze caravan in.
“Onze nieuwe overburen!”, reageert Y onderkoeld.
“Ja, óverburen!!”, tier ik welig. “Dit neigt naar twee-onder-één-kap!”

Inmiddels is de nieuwkomer onverstoorbaar bezig met ‘levelen’, pootjes uitdraaien(…) en de luifel unterstützen.
“Als het je stoort moet je er iets van zeggen”, oppert Y. Maar gezien het fanatisme van de metervreter en mijn lichtelijk obstinate gemoed, lijkt me dat geen goed plan.
Bel, voor het eerst in al die jaren, naar de receptie. Die reageren onmiddellijk en wijzen overbuur onverbiddelijk z’n plek. Onder zwaar protest en door vrouwlief luidkeels gesteund in verontwaardigt gepruttel trekken ze zich terug in eigen hoek. Tegen vrienden doen ze uitgebreid verslag van het verraad van één van de buren; de toon is gezet.
Met een zielig gevoel voor ‘je gram halen’, zet hij even later zijn schotelantenne met een lang snoer zover mogelijk onze kant op…

“Is ie lief?”, vraagt Metervreter later auf Deutsch, terwijl hij naar Ché wijst.
“Ja, maar erg enthousiast in z’n begroeting!”, reageer ik, laf ook auf Deutsch!
Geen probleem, hij is honden gewend, zegt hij. Heeft zu Hause een héle grote hond en wijst maatje Deense Dog XL. Tuurlijk, denk ik sceptisch en vraag naar het ras.
“Ridgeback!” Nu moet ik de eerste Ridgeback maatje Dog XL nog tegenkomen, maar ik ga zijn grootheidswaan niet corrigeren.
Wat voor ras Ché is? — alsof elke hond een rashond moet zijn —
Maar ja, Ché ís een Labrador. Dat vertel ik hem.
“Haha, bestimmt eine Mix mit Cane Corso!” Ik schiet in de lach en ik zie hem tevreden denken dat ik geen flauw idee heb hoe een Cane Corso eruitziet.
Laat hem in de waan en loop weg.

Cane Corso

Hoor hem even later tegen zijn vriend: “Haben eine Labrador x Cane Corso Mix, aber wissen das selber nicht!”

Ché

Ik zin op wraak…

Jeanette

PS vond gisteravond bij thuiskomst een strontje op de campingstoel! Onder de zonneluifel, dus kan onmogelijk van een overvliegende vogel zijn…
Denk dat ik paar stukjes brood rond zijn caravan strooi! De meeuwen doen de rest…

jun 02

Hangtieten…

Dat dekt de volledige lading. Ik kan er niet meer omheen… ik heb hangtieten!!
Jarenlang ontkennen, bedekken, verstoppen, takelen en borstspierversterkende oefeningen, het mocht niet baten, ze volgen een natuurlijk pad.
Deze staat bereiken ze niet zomaar. Van pront naar plat duurt jaren.
Het is een natuurlijk proces, maar eentje, waarbij mijn bewustzijn
— heel bewust — jammerlijk achterbleef!
Verloochenen houd je lange tijd op de been als het fysiek langzaam verlept!

Het hield me natuurlijk al enige tijd bezig.
Wanneer keken ze voor het laatst uitdagend omhoog?
Was mijn afkeer van het dragen van beha’s soms dodelijk voor hun vorm en stevigheid?
En sinds wanneer ligt er ’s nachts altijd wel één in de weg? Tussen arm en buik, kreunend onder het slappe gewicht van haar zus?
Het vlijen van links danwel rechts, kost nachtrust.
En mijn beha’s, indien gedragen, worden allengs corrigerender; met beugels of vulling, hijsbanden en beteugeling van rollen.

Ook het woord “hangtiet” stoort me! Of, nog erger, “theezakjes”.
Het heeft toch iets onappetijtelijks?? Verval in overtreffende trap, een verleptiet.
Of zelfs licht agressief; iets waarmee je, indien nodig, ook kunt slaan!
Waarom niet een liefdevol woord, wat recht doet aan schoonheid en functie, ook op hoge(re) leeftijd? Het bestaat niet!
Het zou een omschrijving worden, net als “een door levenslijnen van verdriet en vreugde doorgroefd, karaktervol gezicht”…
Vertaald naar mijn borsten:
“Twee donszachte langgerekte vormen, waarvan de tepels, omringd door een koesterend hofje, zacht rustend op mijn buik, zich na een pront leven afvragen of dit fucking uitzicht de beloning is na jaren trouwe dienst!”

Onlangs werd de onverbiddelijke zwaartekracht, waartegen mijn borsten al lange tijd strijden, pijnlijk duidelijk.
Tijdens het aanbrengen van make up of het föhnen van mijn haar krijg ik het altijd onaangenaam warm!
Ik vouw dan voor de fris vaak even een wattenschijfje met wat lotion onder mijn borsten. Zo ook gisteren.
Door tijdnood gedreven (so me), schiet ik snel m’n kleren aan en ‘vergeet’ voor het gemak mijn beha (so me).

’s Avonds laat kleed ik me uit en pulk als laatste de sokjes van mijn voeten.
Op dat moment zie ik twee dubbelgevouwen wattenschijfjes vallen…

Die zijn dus de héle dag, tijdens ál mijn bewegingen, angstvallig op hun plaats gehouden door mijn hangtieten!!
Op 1 juni 2024 moest ik het onder ogen zien!
Mijn hangtieten zijn een onontkoombaar feit!!

Jeanette

mei 18

Dilemma!

Hoe aandoenlijk! Met bewonderenswaardige volharding, zoekt ze woonruimte voor haar kroost! Het valt niet mee, in tijden van woningnood.
De regels zijn aangescherpt en wat beschikbaar is, geeft allerminst zekerheid op langere termijn!
Het zal toch niet gebeuren dat ze met haar nageslacht blijft zitten?
Voortplanting is toch één van de eerste natuurwetten om de soort in stand te houden?

Ze zeurt Y om z’n kop; hij weet vast wel iets! Maar Y is niet van haar gediend!
Licht panikerend vraagt hij mij of ik de zoektocht in andere banen kan leiden.
“Doe maar rustig, ze heeft maar één doel en dat ben jij niet!”, sus ik.
Ondertussen aanschouw ik hoe ze elke holte inspecteert op toegankelijkheid, ronding, zonlicht, en diepte!

Eenmaal de ideale huisbuis gevonden, gaat ze aan het werk.
Met stuifmeel en nectar fabriceert ze een overlevingspakketje voor haar dochtertje, nu nog veilig opgeborgen in een bevrucht eitje. Ze bouwt het kleine broedplaatsje veilig dicht met modder en speeksel.
Zuslief krijgt het volgende plekje en zo creëert ze prachtige buisrijtjeshuisjes voor een aantal dochtertjes.
Natuurlijk willen de dochters, eenmaal getransformeerd van larve naar pop en naar heus meisjesbijtje, allemaal een mooie bijenman!!

Dat kan! Want in het laatste stukje van het buisrijtjeshuis, krijgen een aantal ónbevruchte eitjes een eigen plekje met kost en inwoning.
Dit worden stoere bijenmannen, die, nadat ze hun huisje hebben verlaten, ongeduldig wachten op al het schoon wat nog uit de buis komt kruipen!
Ze hebben seks, waarna de mannen alras het loodje leggen!
De dames gaan, bezwangerd met bevruchte én onbevruchte eitjes, op zoek naar een perfecte buis voor het rijtjeshuis.

Elk jaar word ik er weer verdrietig van; vele plekken aan onze voortent en zonneluifel blijken geschikt. Hoe ik ook probeer de holtes ontoegankelijk te maken, ik kan niet op tegen haar onverzettelijkheid in het opeisen van plek voor kroost.
Kan haar steeds opnieuw uitleggen dat ons verblijf daar te kort is, om de eitjes in bijtjes te laten transformeren, maar het is aan dovevrouwsoren gericht!
De drang van de metselbij tot metselen van het perfecte nest, is vele malen groter dan mijn overredingskracht!

Wellicht moeten wij, als gasten in háár leefgebied, gaan zorgen voor vaste woonhuisbuizen!

Jeanette

apr 20

Vegan?

De tijd raast maar voort; afgelopen dinsdag was het drie weken geleden dat ik werd geopereerd. Ik loop voor het eerst sinds maanden weer rechtop en mijn gangwerk neemt kievitachtige vormen aan; vriend en vijand verbazen zich hierover.
De herinneringen vervagen alweer. Hier en daar blijft een hoogtepuntje hangen, waarvan ik, als beloofd, in dit vervolg verhaal.

Uitgeslapen keer ik terug op mijn kamer, alwaar ik mijn slapie voor één nacht ontmoet. Een vrolijke Limburgse, die een paar uurtjes op mij voorligt.
We wisselen wat ervaringen uit, maar aangezien we beiden niets hebben meegekregen van de operatie zelf, gaat het al snel over wereldse zaken als partners, kinderen en kleinkinderen. Bij die laatste categorie haak ik (nog) af, maar buuf weet sinds een week dat ze voor het eerst oma wordt!! En dat zal gedeeld worden!! Schoondochterlief is al(?) een maand zwanger en ik bedenk in stilte dat het ongebreidelde enthousiasme wellicht wat prematuur is. Temeer daar ze vol vuur het internet afstruint voor kleertjes, speelgoedjes en hebbedingetjes van 0 – 4 jaar!
Ik laat me, nog enigszins soezerig, meenemen in de overvloed kindergoed.

Of ik wat wil drinken, vraagt een voorbijsnellende verpleegster. “Een kop bouillon graag!”; kan wel een opkikker gebruiken. Ondanks de beloftes van een restaurant op de begane grond, blijkt een glas kokend water met wat bouillonpoeder niet binnen de culinaire mogelijkheden te liggen! Dus hoop ik met koffie als tweede keus mijn spirit weer te vinden.
Voordat ik mijn bakje leut krijg, wordt voor mijn buuf de lunch geserveerd!
Een heerlijke wrap, met pittige groentetjes en kip. Ze staat enthousiast te smullen en ik lig toe te kijken. De eerste maaltijden moeten staand worden genuttigd. De uitleg van mijn buurvrouw week nogal af van de reden die ik had gehoord, maar wat maakt het uit; het blijft een redelijk ridicuul gezicht.

Gelukkig mocht ik, met steun van de verpleegkundige, zelf naar het toilet en met die eerste stappen ontdekte ik dat het weg was!! De pijn!! Wég!!
Ik deelde mijn  vreugde met haar waarop ze nuchter antwoordde, dat dit het doel van de operatie was geweest. Ik hoorde het aan, maar mijn systeem was nog lang zover niet!!
Terug in bed hoopte ik ook zo’n lekker hapje te krijgen wat ik staande zou verorberen. Helaas! Ik moest tot 5 uren na de operatie in bed blijven liggen…
Merkte op dat ik al naar het toilet was gelopen, maar ik moest toch nog twee uren wachten op een bordje warm voer!

In de ochtend had ik mijn antipathieën tegen of allergieën voor bepaalde voedingsmiddelen al mogen aangeven: tomaat en meloen. Oh, en ik drink geen melk! Keuze genoeg zou ik zeggen en ik verheugde me op de wrap, met pittige groentetjes en kip!
Even later kwam mijn bordje: spaghetti met veel grote stukken licht gestoomde tomaten…
Ik heb gebeld! En overdreven dat ik écht superallergisch ben voor tomaten!! Paniek alom en in no time kreeg ik het alternatief: een moot zalm met noedels en gekookte spinazie.
Oké, vergeten aan te geven dat ik ook niet van spinazie houd…
Staand op badstoffen hotelslippers peuzelde ik mijn lunch; honger maakt rauwe bonen zoet!

Voor mijn gevoel werd het avondeten binnen de noodzakelijke verteringstijd geserveerd, maar gezamenlijk eten is wel zo gezellig, ook al stonden we ieder aan ons omhoog geschroefde eettafeltje! Buuf had een heerlijke croissant, verschillende broodjes, vele soorten beleg en echte roomboter.
Ik kreeg anderhalf volkorenbroodje, twee soorten koolsalade en een bordje rauw gesneden paprika’s. Kon alles wegspoelen met een vol pak sojamelk!
Buuf deelde grootmoedig; we hadden de indruk dat mijn opschudding tijdens de lunch een venijnig staartje kreeg bij het avondeten.
— hoorde achteraf dat mijn status ten aanzien van het eten was aangepast in ‘vegan’ —

We sliepen heerlijk (met de ramen open!) en werden de volgende ochtend vroeg gewekt voor het ontbijt.
Even later zeilde de chef de clinique binnen (jong, knap en popi) met zijn gevolg van uitsluitend dames, die om beurten onze statussen uitdeelden. Hij was tevreden en hoopte dat wij dat ook waren. En, als dat zo was, of we dan een goede beoordeling wilden geven op de side de clinique!!
Kort daarop werden we door onze mannen opgehaald: uitchecken vóór 10 uur!!

Ik heb de beoordeling over de kliniek nog niet ingevuld; zit te dubben of ik mijn ongewilde vegan-status moet noemen of niet…

Jeanette

apr 06

Vóóruit…

(kleine toevoeging auteur: operatie was op 26 maart, maar vorige week zaterdag nog niet ‘blogfähig’ ☺️)
… was al een aantal maanden niet meer vanzelfsprekend.
— en eigenlijk de afgelopen paar jaar al niet —
Maar goed, telkens als er weer een ander kinkje in de kabel komt, denk je “Okéé… dit kinkje nog ff fixen en hoppaaa, gáán!”
Liep ik nog redelijk onregelmatig vanwege m’n linkerenkel, die het niet echt leuk schijnt te vinden dat ie nu al een dik jaar ‘vastzit’, vanaf september vorig jaar stuurden mijn billen niet mis te verstane signalen naar mijn benen.
Daar lange tijd niet duidelijk was, wat ze ermee bedoelden, werden de boodschappen alom heftiger in de zin van: “Niet luisteren? Dan maar voelen!”
Ik heb het geweten en ging van licht kreupelend naar strompelend voorovergebogen vanwege de pijn.
Uiteindelijk werd de boodschapper gevonden; die zat in mijn lage rug. Door een cyste (lees: vochtblaasje) werd het wervelkanaal steeds nauwer en de daar aanwezige zenuwen riepen steeds luider om ruimte!

Oorzaak eenmaal gevonden, bleek operatie de enige oplossing. Nadat drie maanden wachttijd te lang bleek, werd ik ‘doorgeschoven’ naar een kliniek in Duitsland. Vandaag gebeld, morgen intake en overmorgen opereren!
Klinkt als muziek, en op dat moment was het dat voor mij absoluut!!
Natuurlijk is zo’n kliniek ‘privat’ en beschikt je kamer over een minibar, loungestoelen en een douche met ‘Regenshower’! En dat voor hetzelfde tarief als de Nederlandse ziekenhuizen, anders gaat je verzekering dwarsliggen.
Bij nader onderzoek bevatte de minibar uitsluitend Mineralwasser en mocht je de eerste 2 dagen na de operatie sowieso niet douchen, dus die Regenshower was er nur voor de sjeu!!

De ochtend van de operatie moest ik me (akelig nuchter) melden en werd ik naar mijn kamer gebracht. Y mocht mij gezelschap houden tot ik werd opgehaald en hielp mij in m’n charmante operatie-dress met open achterkant. Had al begrepen dat ik tijdens de operatie op mijn buik moest liggen, — logisch bij een rugoperatie — maar ik wilde toch enigszins decent met de billen bloot, want zelfs een stringetje was niet toegestaan…
De verzekering van de verpleegkundige, dat ik al onder zeil zou zijn, als ik werd omgekeerd op de operatietafel, bood weinig troost.
Ik had beeld en dat beeld was allerminst gracieus…

Nadat ik Y bemoedigend had toegezwaaid (hij zag als een berg tegen mijn operatie op), werd ik in mijn bed naar de operatieafdeling gebracht. Geparkeerd in een royale opslagkamer moest ik overhoppen op een spartaans bed, waarbij ik de oversteek bevallig probeerde uit te voeren, mijn operatiehemd als een soort dwangbuis tussen mijn benen klemmend.
Vervolgens verder gereden naar een soort verkleedruimte met uitzicht op de gang. Hier werd het infuus ingebracht, kreeg ik een dekentje met daaronder een warmte blazende slang! Ik werd alleen gelaten met de boodschap dat er altijd iemand op de gang zou reageren als ik luid “Hallo!!” zou roepen. Doezelde behaaglijk onder mijn dekentje, tot ik zag dat het infuus niet meer liep. Op mijn “Hallo!” herstelde een voorbijsnellende arts het euvel onmiddellijk en kon ik weer verder dommelen.

Na een kwartiertje werd ik doorgeschoven, de operatiekamer in. Gezien de koortsachtige drukte, verwachtte ik niet veel van het voorstelrondje. Om zeker te zijn van de juiste ingreep, tetterde ik in mijn beste Duits mijn volledige naam, mijn geboortedatum en dat ik daar lag voor het verwijderen van een cyste op niveau L3 – L4!!
Zoveel wantrouwen werd onmiddellijk de kop ingedrukt met een kap die mijn neus en mond afsloot, waardoor verder spreken mij onmogelijk werd gemaakt!
Net als wakker blijven trouwens…
Voor je gevoel lig je een paar minuten later op de verkoeverkamer en moet je sofort commando’s opvolgen, terwijl je gewoon nog lange tijd ongestoord wilt pitten!

Wordt vervolgd…
tripjes ins Ausland sind immer blogwaardig!! 😊

Jeanette