jul 21

To pee or not to pee… free

Soms blijft het wel of niet aanschaffen van een artikel besluiteloos in je gedachten hangen.
Ik hoor altijd graag persoonlijke ervaringsverhalen over gebruik, voor- of nadelen en doelmatigheid.
Maar nadat ik lang geleden — toen de brazilian wax plots een musthave bleek — op een familiefeest bij de youngsters had geïnformeerd of en hoe ze hun schaamhaar schoren, ben ik toch iets terughoudender geworden; de reacties waren op z’n minst verbaasd.
En toen ik op mijn vijftigste verjaardag enthousiast mijn eerste (miniformaat) vibrator, die ik van een goede vriendin had gekregen, rond liet gaan, werd ik bestempeld als de toch enigszins excentrieke tante, die op de vreemdste momenten een klein ‘marktonderzoekje’ doet om vooral niet achter te blijven in de vaart der volkeren!
Gelukkig is er internet…

Mits reacties niet uitmonden in het over en weer smijten van niet relevante shit, kun je soms een redelijk beeld krijgen van het gewenste item.
Zo onderzoek ik nu de voors en tegens van het plastuitje!
Proberen sneaky informatie te zoeken is er niet meer bij; zodra je ergens het woord plastuitje hebt gefluisterd, worden ze in alle soorten en maten veelvuldig aangeboden op je telefoon of tablet.
Van het ‘Unisex auto-urinoir van 1000 ml met interface(?) en deksel’ van Temu (nogo!!) voor € 2,86(??) tot de Peebuddy, Urinelle plaskoker of Travelsafe P-mate van Bol; er is een gevarieerd aanbod voor een simpele behoefte:
makkelijk, discreet en spatloos wildplassen.
Gelukkig was daar de Vierdaagse afgelopen week, waarmee de, voor lange wandeltochten onmisbare plastuit, een boost kreeg op internet!

Ik zie foto’s van dames met plastuitje bij een urinoir — semi wild vind ik dat —
Of zij die drukbezochte, minder schone Dixies kunnen negeren en bomen, heggen, discrete hoekjes zoeken voor een ervaring die eeuwenlang slechts aan piemeldragers was voorbehouden.
Echt, het gebruik van de plastuit staat nog maar in de kinderschoenen!!
Nu nog de juiste keuze…
De ‘Liberpee’!! De hashtag ‘feelfreewithliberpee’ spreekt mij aan én ik hoop op een puur Nederlands product, opdat mijn plastuit slechts een lichte footprint heeft en niet over ’s werelds oceanen zwerft in containers vol (zinloos) plastic!!
Twijfel nog wel over de kleur.

Wat ik van de verhalen begrijp, is veilig oefenen een absolute noodzaak!
Je begint in de douche en zonder kleren!
Na (bijna!) 67 jaar zittend plassen, wordt staand ‘laufen lassen’ in een tuitje een dingetje! Bovendien moet je je bovenbenen enigszins bij elkaar houden om de juiste positie van de Liberpee te garanderen tot het eind!
Denk dat ik vele sessies blaas- en bekkenbodemontspanning nodig heb voor het eerste bevredigende resultaat!!
Lukt het om rechtop en zonder lekkage via tuit vooruit te plassen, dan doe je ‘het’ met kleren aan! Ik denk dat elk kledingstuk een plan van aanpak behoeft, want sluiting, pasvorm, stof en handigheid moeten op elkaar aansluiten!
Skinny jeans plus corrigerende slip met pijpjes vergt weken oefening, terwijl de soepjurk enkel wat hijswerk en een discreet plekje vraagt.

Oh ja, dat plekje… Mijn idee dat hoog tegen iets aan plassen met rangorde te maken heeft, is achterhaald.
Het is puur praktisch: van grote hoogte plassen spettert!!!
Dus gebruik je een boom, struik of muur om de straal geluid- en spetterloos naar beneden te laten stromen!

Gelukkig tal van bomen, struiken, palen, schuttingen en muren in onze tuin om mijn plastuitplas tot ware kunst te verheffen!

Keep you posted #feel happee to peefree

Jeanette

jul 06

Killer instinct…

Hoewel ik al jaren probeer bewust om te gaan met wat leeft, loert hypocrisie venijnig om een hoekje!
Schuldgevoel, nachtmerries en diepe rouw na het klieven van een onschuldige rups – https://www.midlifepleasures.nl/alledag/bio-logisch/ – behoeden mij niet voor een huichelachtige benadering van kleinere geleedpotigen en naaktslakken.

Voor die laatsten komen op internet de meest gruwelijke martelpraktijken voorbij, teneinde de legers die momenteel de tuinen leegvreten, doeltreffend de nek(?) om te draaien!
Ik gedoog de naaktslak!
Niet omdat het beestje mijn hart roert; kan het gewoon niet opbrengen ze op te pakken. Vertrouw op natuurlijke vijanden om de aantallen te reduceren. Overigens met weinig resultaat!

Minder ‘laisser faire’ ben ik tegenover muggen en vliegen!
(Huis)vliegen zijn irritant en moeilijk te doden, ♀steekmuggen sneaky en hongerig!
Daar Y sinds lang zijn taak als jager van het gezin heeft losgelaten, rest mij het vrijhouden van woon- en slaapvertrekken van zoemende en stekende gevleugelden.
Scan, voordat ik in bed stap, de omgeving op geduldig wachtende bloeddorstigjes.
Geniepig houden ze zich schuil tot ik bijna in slaap val…   
Wacht nog even, in de hoop dat ze zich laven aan mijn bijslaapje; meestal tevergeefs!

Knip het licht aan. Voor het gespuis teken om te verdwijnen! Neem mijn wapen ter hand, een muggen-taser in de vorm van een klein tennisracket, en ga op jacht. Eenmaal gespot, is de mug ten dode opgeschreven! Jarenlange training heeft mijn killer-skills geperfectioneerd.
Met satanisch genoegen grill ik de mug op mijn stroomstootwapen!!
De geur van gegrilld vlees vult de slaapkamer. Wip ‘m nog even om, zodat het vlees aan beide kanten gelijkmatig roostert.

Terwijl ik me van het lijkje ontdoe, vraag ik mij steeds opnieuw af op welk punt de liefde voor dieren stopt en mijn killer-instinct het overneemt?

Jeanette

jun 22

Campingperikel en Cane Corso’s

Het campingleven is een minikopietje van de dagelijkse beslommeringen thuis. Aan alle menselijke behoeften moet worden voldaan en aan het dagelijkse ritme wordt tijdens de vakantie vaak angstvallig vastgehouden. Gemoedelijkheid lijkt ineens wel van groter belang en buren worden vriendelijk begroet en (vooral) enthousiast uitgezwaaid als ze weer vertrekken.
Vaak is dat ook het eerste ‘praatje’ met medeveldgangers: “Zit er het weer op??”, als de halve huisraad op het veld ligt, de auto eigenlijk al vol en kinderen jengelend zeuren hoe lang het nog duurt!
Maar over het algemeen leeft het genoeglijk samen; etterbakjes en aso’s krijgen wat meer ruimte en (meestal) slechts een afkeurende blik, maar alles is tijdelijk, dus emoties lopen zelden hoog op.

Tot…

… ik het veld op kom lopen en zie dat we nieuwe overburen hebben. De plekken zijn ruim bemeten en met zo’n 150 m2 elk, zit je niet snel op elkaars lip.
Echter, de nieuweling moet hebben gedacht dat hij die 150 m2 naar believen kan indelen (dafür bezahlt er ja auch…) en heeft zijn caravan midden op het veld gezet met de kont akelig dicht bij ons (denkbeeldige) piketpaaltje.
“WTF is dit hier!!”, stamp ik onze caravan in.
“Onze nieuwe overburen!”, reageert Y onderkoeld.
“Ja, óverburen!!”, tier ik welig. “Dit neigt naar twee-onder-één-kap!”

Inmiddels is de nieuwkomer onverstoorbaar bezig met ‘levelen’, pootjes uitdraaien(…) en de luifel unterstützen.
“Als het je stoort moet je er iets van zeggen”, oppert Y. Maar gezien het fanatisme van de metervreter en mijn lichtelijk obstinate gemoed, lijkt me dat geen goed plan.
Bel, voor het eerst in al die jaren, naar de receptie. Die reageren onmiddellijk en wijzen overbuur onverbiddelijk z’n plek. Onder zwaar protest en door vrouwlief luidkeels gesteund in verontwaardigt gepruttel trekken ze zich terug in eigen hoek. Tegen vrienden doen ze uitgebreid verslag van het verraad van één van de buren; de toon is gezet.
Met een zielig gevoel voor ‘je gram halen’, zet hij even later zijn schotelantenne met een lang snoer zover mogelijk onze kant op…

“Is ie lief?”, vraagt Metervreter later auf Deutsch, terwijl hij naar Ché wijst.
“Ja, maar erg enthousiast in z’n begroeting!”, reageer ik, laf ook auf Deutsch!
Geen probleem, hij is honden gewend, zegt hij. Heeft zu Hause een héle grote hond en wijst maatje Deense Dog XL. Tuurlijk, denk ik sceptisch en vraag naar het ras.
“Ridgeback!” Nu moet ik de eerste Ridgeback maatje Dog XL nog tegenkomen, maar ik ga zijn grootheidswaan niet corrigeren.
Wat voor ras Ché is? — alsof elke hond een rashond moet zijn —
Maar ja, Ché ís een Labrador. Dat vertel ik hem.
“Haha, bestimmt eine Mix mit Cane Corso!” Ik schiet in de lach en ik zie hem tevreden denken dat ik geen flauw idee heb hoe een Cane Corso eruitziet.
Laat hem in de waan en loop weg.

Cane Corso

Hoor hem even later tegen zijn vriend: “Haben eine Labrador x Cane Corso Mix, aber wissen das selber nicht!”

Ché

Ik zin op wraak…

Jeanette

PS vond gisteravond bij thuiskomst een strontje op de campingstoel! Onder de zonneluifel, dus kan onmogelijk van een overvliegende vogel zijn…
Denk dat ik paar stukjes brood rond zijn caravan strooi! De meeuwen doen de rest…

jun 02

Hangtieten…

Dat dekt de volledige lading. Ik kan er niet meer omheen… ik heb hangtieten!!
Jarenlang ontkennen, bedekken, verstoppen, takelen en borstspierversterkende oefeningen, het mocht niet baten, ze volgen een natuurlijk pad.
Deze staat bereiken ze niet zomaar. Van pront naar plat duurt jaren.
Het is een natuurlijk proces, maar eentje, waarbij mijn bewustzijn
— heel bewust — jammerlijk achterbleef!
Verloochenen houd je lange tijd op de been als het fysiek langzaam verlept!

Het hield me natuurlijk al enige tijd bezig.
Wanneer keken ze voor het laatst uitdagend omhoog?
Was mijn afkeer van het dragen van beha’s soms dodelijk voor hun vorm en stevigheid?
En sinds wanneer ligt er ’s nachts altijd wel één in de weg? Tussen arm en buik, kreunend onder het slappe gewicht van haar zus?
Het vlijen van links danwel rechts, kost nachtrust.
En mijn beha’s, indien gedragen, worden allengs corrigerender; met beugels of vulling, hijsbanden en beteugeling van rollen.

Ook het woord “hangtiet” stoort me! Of, nog erger, “theezakjes”.
Het heeft toch iets onappetijtelijks?? Verval in overtreffende trap, een verleptiet.
Of zelfs licht agressief; iets waarmee je, indien nodig, ook kunt slaan!
Waarom niet een liefdevol woord, wat recht doet aan schoonheid en functie, ook op hoge(re) leeftijd? Het bestaat niet!
Het zou een omschrijving worden, net als “een door levenslijnen van verdriet en vreugde doorgroefd, karaktervol gezicht”…
Vertaald naar mijn borsten:
“Twee donszachte langgerekte vormen, waarvan de tepels, omringd door een koesterend hofje, zacht rustend op mijn buik, zich na een pront leven afvragen of dit fucking uitzicht de beloning is na jaren trouwe dienst!”

Onlangs werd de onverbiddelijke zwaartekracht, waartegen mijn borsten al lange tijd strijden, pijnlijk duidelijk.
Tijdens het aanbrengen van make up of het föhnen van mijn haar krijg ik het altijd onaangenaam warm!
Ik vouw dan voor de fris vaak even een wattenschijfje met wat lotion onder mijn borsten. Zo ook gisteren.
Door tijdnood gedreven (so me), schiet ik snel m’n kleren aan en ‘vergeet’ voor het gemak mijn beha (so me).

’s Avonds laat kleed ik me uit en pulk als laatste de sokjes van mijn voeten.
Op dat moment zie ik twee dubbelgevouwen wattenschijfjes vallen…

Die zijn dus de héle dag, tijdens ál mijn bewegingen, angstvallig op hun plaats gehouden door mijn hangtieten!!
Op 1 juni 2024 moest ik het onder ogen zien!
Mijn hangtieten zijn een onontkoombaar feit!!

Jeanette

mei 18

Dilemma!

Hoe aandoenlijk! Met bewonderenswaardige volharding, zoekt ze woonruimte voor haar kroost! Het valt niet mee, in tijden van woningnood.
De regels zijn aangescherpt en wat beschikbaar is, geeft allerminst zekerheid op langere termijn!
Het zal toch niet gebeuren dat ze met haar nageslacht blijft zitten?
Voortplanting is toch één van de eerste natuurwetten om de soort in stand te houden?

Ze zeurt Y om z’n kop; hij weet vast wel iets! Maar Y is niet van haar gediend!
Licht panikerend vraagt hij mij of ik de zoektocht in andere banen kan leiden.
“Doe maar rustig, ze heeft maar één doel en dat ben jij niet!”, sus ik.
Ondertussen aanschouw ik hoe ze elke holte inspecteert op toegankelijkheid, ronding, zonlicht, en diepte!

Eenmaal de ideale huisbuis gevonden, gaat ze aan het werk.
Met stuifmeel en nectar fabriceert ze een overlevingspakketje voor haar dochtertje, nu nog veilig opgeborgen in een bevrucht eitje. Ze bouwt het kleine broedplaatsje veilig dicht met modder en speeksel.
Zuslief krijgt het volgende plekje en zo creëert ze prachtige buisrijtjeshuisjes voor een aantal dochtertjes.
Natuurlijk willen de dochters, eenmaal getransformeerd van larve naar pop en naar heus meisjesbijtje, allemaal een mooie bijenman!!

Dat kan! Want in het laatste stukje van het buisrijtjeshuis, krijgen een aantal ónbevruchte eitjes een eigen plekje met kost en inwoning.
Dit worden stoere bijenmannen, die, nadat ze hun huisje hebben verlaten, ongeduldig wachten op al het schoon wat nog uit de buis komt kruipen!
Ze hebben seks, waarna de mannen alras het loodje leggen!
De dames gaan, bezwangerd met bevruchte én onbevruchte eitjes, op zoek naar een perfecte buis voor het rijtjeshuis.

Elk jaar word ik er weer verdrietig van; vele plekken aan onze voortent en zonneluifel blijken geschikt. Hoe ik ook probeer de holtes ontoegankelijk te maken, ik kan niet op tegen haar onverzettelijkheid in het opeisen van plek voor kroost.
Kan haar steeds opnieuw uitleggen dat ons verblijf daar te kort is, om de eitjes in bijtjes te laten transformeren, maar het is aan dovevrouwsoren gericht!
De drang van de metselbij tot metselen van het perfecte nest, is vele malen groter dan mijn overredingskracht!

Wellicht moeten wij, als gasten in háár leefgebied, gaan zorgen voor vaste woonhuisbuizen!

Jeanette

apr 20

Vegan?

De tijd raast maar voort; afgelopen dinsdag was het drie weken geleden dat ik werd geopereerd. Ik loop voor het eerst sinds maanden weer rechtop en mijn gangwerk neemt kievitachtige vormen aan; vriend en vijand verbazen zich hierover.
De herinneringen vervagen alweer. Hier en daar blijft een hoogtepuntje hangen, waarvan ik, als beloofd, in dit vervolg verhaal.

Uitgeslapen keer ik terug op mijn kamer, alwaar ik mijn slapie voor één nacht ontmoet. Een vrolijke Limburgse, die een paar uurtjes op mij voorligt.
We wisselen wat ervaringen uit, maar aangezien we beiden niets hebben meegekregen van de operatie zelf, gaat het al snel over wereldse zaken als partners, kinderen en kleinkinderen. Bij die laatste categorie haak ik (nog) af, maar buuf weet sinds een week dat ze voor het eerst oma wordt!! En dat zal gedeeld worden!! Schoondochterlief is al(?) een maand zwanger en ik bedenk in stilte dat het ongebreidelde enthousiasme wellicht wat prematuur is. Temeer daar ze vol vuur het internet afstruint voor kleertjes, speelgoedjes en hebbedingetjes van 0 – 4 jaar!
Ik laat me, nog enigszins soezerig, meenemen in de overvloed kindergoed.

Of ik wat wil drinken, vraagt een voorbijsnellende verpleegster. “Een kop bouillon graag!”; kan wel een opkikker gebruiken. Ondanks de beloftes van een restaurant op de begane grond, blijkt een glas kokend water met wat bouillonpoeder niet binnen de culinaire mogelijkheden te liggen! Dus hoop ik met koffie als tweede keus mijn spirit weer te vinden.
Voordat ik mijn bakje leut krijg, wordt voor mijn buuf de lunch geserveerd!
Een heerlijke wrap, met pittige groentetjes en kip. Ze staat enthousiast te smullen en ik lig toe te kijken. De eerste maaltijden moeten staand worden genuttigd. De uitleg van mijn buurvrouw week nogal af van de reden die ik had gehoord, maar wat maakt het uit; het blijft een redelijk ridicuul gezicht.

Gelukkig mocht ik, met steun van de verpleegkundige, zelf naar het toilet en met die eerste stappen ontdekte ik dat het weg was!! De pijn!! Wég!!
Ik deelde mijn  vreugde met haar waarop ze nuchter antwoordde, dat dit het doel van de operatie was geweest. Ik hoorde het aan, maar mijn systeem was nog lang zover niet!!
Terug in bed hoopte ik ook zo’n lekker hapje te krijgen wat ik staande zou verorberen. Helaas! Ik moest tot 5 uren na de operatie in bed blijven liggen…
Merkte op dat ik al naar het toilet was gelopen, maar ik moest toch nog twee uren wachten op een bordje warm voer!

In de ochtend had ik mijn antipathieën tegen of allergieën voor bepaalde voedingsmiddelen al mogen aangeven: tomaat en meloen. Oh, en ik drink geen melk! Keuze genoeg zou ik zeggen en ik verheugde me op de wrap, met pittige groentetjes en kip!
Even later kwam mijn bordje: spaghetti met veel grote stukken licht gestoomde tomaten…
Ik heb gebeld! En overdreven dat ik écht superallergisch ben voor tomaten!! Paniek alom en in no time kreeg ik het alternatief: een moot zalm met noedels en gekookte spinazie.
Oké, vergeten aan te geven dat ik ook niet van spinazie houd…
Staand op badstoffen hotelslippers peuzelde ik mijn lunch; honger maakt rauwe bonen zoet!

Voor mijn gevoel werd het avondeten binnen de noodzakelijke verteringstijd geserveerd, maar gezamenlijk eten is wel zo gezellig, ook al stonden we ieder aan ons omhoog geschroefde eettafeltje! Buuf had een heerlijke croissant, verschillende broodjes, vele soorten beleg en echte roomboter.
Ik kreeg anderhalf volkorenbroodje, twee soorten koolsalade en een bordje rauw gesneden paprika’s. Kon alles wegspoelen met een vol pak sojamelk!
Buuf deelde grootmoedig; we hadden de indruk dat mijn opschudding tijdens de lunch een venijnig staartje kreeg bij het avondeten.
— hoorde achteraf dat mijn status ten aanzien van het eten was aangepast in ‘vegan’ —

We sliepen heerlijk (met de ramen open!) en werden de volgende ochtend vroeg gewekt voor het ontbijt.
Even later zeilde de chef de clinique binnen (jong, knap en popi) met zijn gevolg van uitsluitend dames, die om beurten onze statussen uitdeelden. Hij was tevreden en hoopte dat wij dat ook waren. En, als dat zo was, of we dan een goede beoordeling wilden geven op de side de clinique!!
Kort daarop werden we door onze mannen opgehaald: uitchecken vóór 10 uur!!

Ik heb de beoordeling over de kliniek nog niet ingevuld; zit te dubben of ik mijn ongewilde vegan-status moet noemen of niet…

Jeanette

apr 06

Vóóruit…

(kleine toevoeging auteur: operatie was op 26 maart, maar vorige week zaterdag nog niet ‘blogfähig’ ☺️)
… was al een aantal maanden niet meer vanzelfsprekend.
— en eigenlijk de afgelopen paar jaar al niet —
Maar goed, telkens als er weer een ander kinkje in de kabel komt, denk je “Okéé… dit kinkje nog ff fixen en hoppaaa, gáán!”
Liep ik nog redelijk onregelmatig vanwege m’n linkerenkel, die het niet echt leuk schijnt te vinden dat ie nu al een dik jaar ‘vastzit’, vanaf september vorig jaar stuurden mijn billen niet mis te verstane signalen naar mijn benen.
Daar lange tijd niet duidelijk was, wat ze ermee bedoelden, werden de boodschappen alom heftiger in de zin van: “Niet luisteren? Dan maar voelen!”
Ik heb het geweten en ging van licht kreupelend naar strompelend voorovergebogen vanwege de pijn.
Uiteindelijk werd de boodschapper gevonden; die zat in mijn lage rug. Door een cyste (lees: vochtblaasje) werd het wervelkanaal steeds nauwer en de daar aanwezige zenuwen riepen steeds luider om ruimte!

Oorzaak eenmaal gevonden, bleek operatie de enige oplossing. Nadat drie maanden wachttijd te lang bleek, werd ik ‘doorgeschoven’ naar een kliniek in Duitsland. Vandaag gebeld, morgen intake en overmorgen opereren!
Klinkt als muziek, en op dat moment was het dat voor mij absoluut!!
Natuurlijk is zo’n kliniek ‘privat’ en beschikt je kamer over een minibar, loungestoelen en een douche met ‘Regenshower’! En dat voor hetzelfde tarief als de Nederlandse ziekenhuizen, anders gaat je verzekering dwarsliggen.
Bij nader onderzoek bevatte de minibar uitsluitend Mineralwasser en mocht je de eerste 2 dagen na de operatie sowieso niet douchen, dus die Regenshower was er nur voor de sjeu!!

De ochtend van de operatie moest ik me (akelig nuchter) melden en werd ik naar mijn kamer gebracht. Y mocht mij gezelschap houden tot ik werd opgehaald en hielp mij in m’n charmante operatie-dress met open achterkant. Had al begrepen dat ik tijdens de operatie op mijn buik moest liggen, — logisch bij een rugoperatie — maar ik wilde toch enigszins decent met de billen bloot, want zelfs een stringetje was niet toegestaan…
De verzekering van de verpleegkundige, dat ik al onder zeil zou zijn, als ik werd omgekeerd op de operatietafel, bood weinig troost.
Ik had beeld en dat beeld was allerminst gracieus…

Nadat ik Y bemoedigend had toegezwaaid (hij zag als een berg tegen mijn operatie op), werd ik in mijn bed naar de operatieafdeling gebracht. Geparkeerd in een royale opslagkamer moest ik overhoppen op een spartaans bed, waarbij ik de oversteek bevallig probeerde uit te voeren, mijn operatiehemd als een soort dwangbuis tussen mijn benen klemmend.
Vervolgens verder gereden naar een soort verkleedruimte met uitzicht op de gang. Hier werd het infuus ingebracht, kreeg ik een dekentje met daaronder een warmte blazende slang! Ik werd alleen gelaten met de boodschap dat er altijd iemand op de gang zou reageren als ik luid “Hallo!!” zou roepen. Doezelde behaaglijk onder mijn dekentje, tot ik zag dat het infuus niet meer liep. Op mijn “Hallo!” herstelde een voorbijsnellende arts het euvel onmiddellijk en kon ik weer verder dommelen.

Na een kwartiertje werd ik doorgeschoven, de operatiekamer in. Gezien de koortsachtige drukte, verwachtte ik niet veel van het voorstelrondje. Om zeker te zijn van de juiste ingreep, tetterde ik in mijn beste Duits mijn volledige naam, mijn geboortedatum en dat ik daar lag voor het verwijderen van een cyste op niveau L3 – L4!!
Zoveel wantrouwen werd onmiddellijk de kop ingedrukt met een kap die mijn neus en mond afsloot, waardoor verder spreken mij onmogelijk werd gemaakt!
Net als wakker blijven trouwens…
Voor je gevoel lig je een paar minuten later op de verkoeverkamer en moet je sofort commando’s opvolgen, terwijl je gewoon nog lange tijd ongestoord wilt pitten!

Wordt vervolgd…
tripjes ins Ausland sind immer blogwaardig!! 😊

Jeanette

mrt 09

Zelfdenkend vermogen…

Stel: je ziet de foto van een BN’er staan boven een advertentie die gouden bergen belooft met een (slechts geringe) investering waarmee je de crypto handel instapt en winst op winst stapelt.
Binnen no time klotst het ‘geld’ tegen de plinten en kun je lang gekoesterde dromen waar maken.
Waar haal je je gram als je, korte tijd later, aan de rand van de financiële afgrond staat, berooid van alles wat je vóór deze financiële topmove nog wel had, omdat “resultaten uit het verleden geen garantie bieden voor de toekomst” en je de kleine lettertjes niet goed hebt gelezen??
Gooi je stront tegen de ramen van de BN’er, klaag je met je laatste centen de aanbieder van de werelddeal aan, of steek je je hand (spreekwoordelijk) in eigen boezem??

Influencers
Natuurlijk een fancy term voor een eeuwenoud fenomeen; maar ik worstel ermee. Pfff, als ik soms hoor, bij welk inhoudsloos gewauwel op sociale media, duizenden volgers zich maar al te graag aansluiten bij de community, vraag ik me ook af wat dit zegt over de volgers…
— natuurlijk doe ik vele, zowel influencers als volgers, tekort bij mijn kort-door-de-bocht-oordeel; chargeer graag in deze —
Ik snap de commercie in het ‘gebruiken’ van populaire influencers voor producten en ik snap de influencer, die handig ‘gebruik’ maakt van populariteit.
Bén je van beroep influencer? Is er een school waar je de opleiding influencer kunt volgen? Of benut je op een hele slimme manier je eigen vaardigheden?
Ik denk het laatste. En daar komt ook wel een tikje jaloezie om de hoek kijken.

Midlife Pleasures
Ik heb natuurlijk een afslag gemist; als influencer had ik MP heel anders in de markt kunnen zetten. Met duizenden, zo niet tienduizenden volgers die maar al te graag de vaak vrolijke kanten van hun overgang willen vinden, beleven en delen.
De MIDLIFE PLEASURES COMMUNITY, met mij als MP queen!!
Gewoon af en toe een Tena-achtig product aanprijzen, waarmee we ons met z’n allen droog door de dag heen kunnen lachen. Of een potje anti-rimpel, waardoor we er weer uitzien alsof we onze ‘tevelen’ achter de oren hebben gestreken en vastgeplakt. Of dat ene pilletje, wat alle overgangs-shit laat verdwijnen als sneeuw voor de zon! YEAH!!
Het geld klotst tegen de plinten en ik hoef niet na te denken waar ik het aan uitgeef; zolang het maar met bakken is ten behoeve van een gezonde economie…

Te mooi om waar te zijn! Steek de hand in eigen boezem; ben die afslag domweg voorbij gegaan…
Wellicht teveel blindgevaren op mijn zelfdenkend vermogen: “Doe maar normaal”??
Maar het zaadje is geplant; wie weet… binnenkort…

Jeanette

feb 24

Weinig veranderd…

Al drie weken geen blog!! Het knaagt!
Maar je hebt van die tijden… dan komen stromen van gebeurtenissen samen in een draaikolk, waarin ik, amechtig ademhalend, nog net niet met m’n vingertjes omhoog, al watertrappend probeer koers te houden!
— Hoe is die?? Lekker pathetisch toch? En hoe bruikbaar voor vele staten van zijn, haha!! —
Simpel vertaald: het kwam er even niet van.

Maar ik mag weer van mezelf! Het verhaal zit al in mijn hoofd en gaat over mijn verzamelwoede van recepten! Begon met kookboeken, veel kookboeken.
Maar elk met maar een paar gebruikte en bevlekte pagina’s; de favorietjes.
Nu sla ik mijn favorietjes digitaal, dus duurzaam, op!! Duurzaam, maar allerminst overzichtelijk.
Van de inmiddels over de honderd heerlijkheidjes, wacht het merendeel op uitvoering tot culinair hoogstandje!

Voordat ik een nieuwe blog begin, blader ik altijd even door het ‘archief’ of ik niet in herhaling verval; toch een reëel risico met een (iets!) ouder wordend brein!
Verlies mezelf in het lezen van leuke en soms wat minder leuke, midlife pleasure verhalen!
Nee, mijn receptenverzamelwoede heeft nog geen blogplek gekregen en dat blijft nog even zo.
Vond onderstaand verhaal (uit 2018!) over het heerlijke en uitdagende proces; een nieuw recept eetbare vorm te geven!
Er is sindsdien weinig veranderd…

Kookpunt

Ben aan het koken. Y dreutelt om mij heen: “Wat kan ik doen?”
“Niks”, zeg ik. “Ben bezig met een nieuw recept!”
Alsof dat antwoord duidelijkheid verschaft in het afwijzen van enige hulp.
“Zal ik dan vast wat opruimen?”, schampt hij blijmoedig aan de gebruikelijke zooi wanneer ik kook. “Nee! Ik heb álles nog nodig!”, overdrijf ik.
“Ga de hond maar eten geven”. Oftewel: doe even iets anders en niet hier!

“Wat doe je ook weer allemaal door het voer?”
“Hoe vaak heb ik dat al verteld, opgeschreven, klaargezet?” verzucht ik (slechts) lichtelijk geïrriteerd. “Jahaa, maar jij doet het altijd. Ik houd dat allemaal niet bij hoor!”
“Ok, pak even een briefje en schrijf mee!” Afwezig roer ik in een pan.
Ik som de ingrediënten op en bedenk goedmoedig dat het misschien ook wel wat een gedoe is geworden, dat voeren van (één!) hond.

“En… wat moet dan eerst??” probeert hij aarzelend.
— iets begint zich te roeren in mijn buik. Ik herken het onmiddellijk, maar weet het te onderdrukken. Niet dat dat helpt; het verspreidt zich als kabbelend vloedje via beide borsten naar mijn schouders en presenteert zich vervolgens aan de buitenwereld als uitwaaierende rode vlek in mijn decolleté —
Nadrukkelijk som ik nogmaals, goed arrrticullerrrend en op volgorde het recept op.
Op afstand hoor ik mompelend gemopper.

Ik reset mezelf en keer mindful terug naar mijn pannen.
Aándacht, daar draait het om met koken. De liefde moet proefbaar zijn in het gerecht.
Ik word weer blij! Hoe zen kan koken zijn?

…
…
…
…

“Is het niet wat overdreven allemaal? Dat beest proeft het vlees niet meer door al die zooi!”


KADZJENGGG!! Weg toewijding, weg bezieling, weg mindfulness, halló rode bef!
Gelukkig onderken ik tijdig het ultrakorte lontje, wat sinds mijn midlife alleen maar in lengte is afgenomen. Ik onderdruk een stroom ongebreidelde verwensingen en duid liefjes welk pilletje of poedertje hoort bij welk lichaamsdeeltje of aandoeninkje.

Lusteloos kwak ik wat kruiden bij het gerecht; rijst en sla zullen mijn nieuwe probeersel wel redden. Mannenmagen missen de ‘liefde’ in het eindresultaat niet snel; heb het nooit voorbij horen komen als manco.

“Ik heb alles erdoor geroerd, maar nu ligt er nog een pilletje. Weet eigenlijk niet welke dat is!”
…
…

In stilte eten wij de maaltijd. De enige die onbekommerd en volledig zen geniet van alle heerlijkheden in haar bak, is onze hond!

Jeanette

jan 27

Robotje

(Tijdelijk) inboeten aan mobiliteit heeft alleen maar nadelen zou je zeggen.
Maar er gebeuren ook leuke, grappige, lieve en onverwachte dingen!

Ten eerste de rolverdeling in het huishouden…
Ik heb mijn eigen ijzeren discipline en dat wijkt nogal af van wat gemiddeld als een door ijzeren discipline gevoerd huishouden wordt gezien!
Alleen ik kan stofzuigen, alleen ik kan opruimen, alleen ik kan dweilen, alleen ik kan de was opvouwen, alleen ik kan de bedden (snel) opmaken, alleen ik kan de plees schoonmaken zodat je eruit kunt drinken, alleen ik kan ramen lappen, alleen ik kan de kookplaat reinigen, alleen ik kan koken etc.
Naast ernstige zelfoverschatting (behalve wat betreft het laatste), schort het nogal aan regelmaat en planning.

En daar botst het lichtelijk de laatste tijd. Y probeert op kousenvoeten de routine te wijzigen in regelmaat en rust, maar ik blijf tegenspartelen. Natuurlijk omdat ik denk dat hij het niet (zo goed) kan, maar vooral omdat ik ervan baal dat ik het moet overlaten.
Het zal niet prettig zijn, wanneer ik als een Hyacinth (Schone schijn) 2.0 met m’n neus overal bovenop commentaar lever! Ik snap dat, maar geef niet toe!
Dus doen we het nu samen. En dat gaat steeds beter. Ik grijp nog wel eens even in als hij een half uur met één dekbedhoes staat te worstelen of als hij fluitend zwarte was bij 40° wit indondert.
 
P gaat in dit hele gebeuren z’n eigen gang. Pakt, buiten het zicht van Hyacinth, een emmer en doet de plees of zuigt stof. Geen gezeur en schoon.
Boodschappen doen ze om beurten, net als mij rondrijden.
Ben dankbaar en baal als een stekker!!
Koken lukt meestal en af en toe nemen we onze toevlucht tot ‘gemak’!
Iets met roeien en riemen! Nu is gemak al ver doorgedrongen in het overnemen van huishoudelijke taken, maar soms heb je toch een extra duwtje nodig.
Vriendin kwam aanzetten met een robotstofzuiger: “Ik heb er twee, dus laat dat ding hier lekker z’n ding doen!” Hoe lief is dat?

Wij sceptisch natuurlijk! Kleden op de houten vloer, een hond, allerlei op- en afstapjes, deuren, drempels. Kortom, een oud, onpraktisch huis voor een robotje! Ga dus proefdraaien in de slaapkamer met houten vloer. Tijdswinst zit er nog niet in, want ik volg enthousiast alle bewegingen en sta versteld hoe hij ook ‘hoekjesstof’ opzwiepert en verzwelgt!! Ook Ché ziet Robotje wel zitten en is hooglijk verbaast als Robotje ineens onder het bed verdwijnt. Gaat met z’n kop plat op de grond liggen om niks te missen.
Ineens hoor ik Robotje kuchen en stampen onder het bed. Tegelijkertijd zie ik de snoeren van de bedlampjes bewegen… Gelukkig komt hij even later ongehavend tevoorschijn!

Ben helemaal blij, dus gaat Robotje naar de bijkeuken. Even later zie ik dat hij zelf z’n laadstationnetje heeft opgezocht en al stroom lurkend staat uit te rusten! Voldaan opgeladen krijgt hij een nieuwe uitdaging: de kamer. Losse kleden en hondenspeelgoed verwijderd en hoppa! Af en toe zit hij kreunend vast tussen de houtkachel en de plint, maar hij worstelt zich los en zuigt vrolijk verder!
Hij verdwijnt onder de bank en even later zie ik een lang en dun snoer van kerstverlichting óók onder de bank verdwijnen!! Buiten bereik staat Robotje zich dramatisch te verslikken! Het eindigt in wanhopige piepjes en ik hoor een laatste noodkreet: “Error!! Check app for instructions!!” en dan is het stil.

Godverdegodver, één dag uit logeren en hij roept al om z’n moeder!!
Ik bel mijn vriendin en vraag of ze Robotje-in-nood wil contacten via de app. Maar ze gebruikt de app nooit en is het wachtwoord ook al lang vergeten.
“Trouwens, hij heet Guus! Misschien luistert ie dan beter!”
Y plukt Guus onder de bank vandaan en we ontdoen hem van verstikkend snoer. De reddingspoging lukt en even later snort Guus weer vrolijk door de kamer!!
Ché is compleet in love met z’n snorrende nieuwe vriendje op wieltjes en weet hem al te reanimeren als hij stilvalt!
Zo hebben we er ineens twee ‘huishoud-hulpjes’ bij!

Jeanette