Hangtieten…

Dat dekt de volledige lading. Ik kan er niet meer omheen… ik heb hangtieten!!
Jarenlang ontkennen, bedekken, verstoppen, takelen en borstspierversterkende oefeningen, het mocht niet baten, ze volgen een natuurlijk pad.
Deze staat bereiken ze niet zomaar. Van pront naar plat duurt jaren.
Het is een natuurlijk proces, maar eentje, waarbij mijn bewustzijn
— heel bewust — jammerlijk achterbleef!
Verloochenen houd je lange tijd op de been als het fysiek langzaam verlept!

Het hield me natuurlijk al enige tijd bezig.
Wanneer keken ze voor het laatst uitdagend omhoog?
Was mijn afkeer van het dragen van beha’s soms dodelijk voor hun vorm en stevigheid?
En sinds wanneer ligt er ’s nachts altijd wel één in de weg? Tussen arm en buik, kreunend onder het slappe gewicht van haar zus?
Het vlijen van links danwel rechts, kost nachtrust.
En mijn beha’s, indien gedragen, worden allengs corrigerender; met beugels of vulling, hijsbanden en beteugeling van rollen.

Ook het woord “hangtiet” stoort me! Of, nog erger, “theezakjes”.
Het heeft toch iets onappetijtelijks?? Verval in overtreffende trap, een verleptiet.
Of zelfs licht agressief; iets waarmee je, indien nodig, ook kunt slaan!
Waarom niet een liefdevol woord, wat recht doet aan schoonheid en functie, ook op hoge(re) leeftijd? Het bestaat niet!
Het zou een omschrijving worden, net als “een door levenslijnen van verdriet en vreugde doorgroefd, karaktervol gezicht”…
Vertaald naar mijn borsten:
“Twee donszachte langgerekte vormen, waarvan de tepels, omringd door een koesterend hofje, zacht rustend op mijn buik, zich na een pront leven afvragen of dit fucking uitzicht de beloning is na jaren trouwe dienst!”

Onlangs werd de onverbiddelijke zwaartekracht, waartegen mijn borsten al lange tijd strijden, pijnlijk duidelijk.
Tijdens het aanbrengen van make up of het föhnen van mijn haar krijg ik het altijd onaangenaam warm!
Ik vouw dan voor de fris vaak even een wattenschijfje met wat lotion onder mijn borsten. Zo ook gisteren.
Door tijdnood gedreven (so me), schiet ik snel m’n kleren aan en ‘vergeet’ voor het gemak mijn beha (so me).

’s Avonds laat kleed ik me uit en pulk als laatste de sokjes van mijn voeten.
Op dat moment zie ik twee dubbelgevouwen wattenschijfjes vallen…

Die zijn dus de héle dag, tijdens ál mijn bewegingen, angstvallig op hun plaats gehouden door mijn hangtieten!!
Op 1 juni 2024 moest ik het onder ogen zien!
Mijn hangtieten zijn een onontkoombaar feit!!

Jeanette