Liefde is…

Bij gebrek aan (klein)kinderen die knuffels behoeven, verzin of gebruik ik gelegenheden van ons ‘hondenkind’ ChéChé om knuffels te kopen.
Meestal eindigen ze in desolate staat, maar als protest tegen de wegwerpcultuur, herstel ik waar mogelijk met chirurgische precisie de gehavende lijfjes, of ontdoe ik het van het inwendige om als leeg omhulseltje nog enige tijd als plat speeltje dienst te doen!
Slechts in sommige gevallen rest uiteindelijk een eervolle gang naar de Kliko!

Ikea hond “Hond”, is overigens grote uitzondering op de regel; na het eerste noodzakelijke en uitgebreide cosmetisch herstel, wordt hij nog steeds volop ‘bereden’, geknuffeld, rondgezeuld of doet dienst als kussen.

Elk van onze honden hadden hun eigen speelgoedbeleid, waarbij de dames toch vaak íets minder desastreus te werk gingen als de mannen.
Fair, onze rottweilerdame, zorgde op haar eigen manier voor levensverlengende acties, waarvan het verhaal over “Popje” het treffende voorbeeld is. https://www.midlifepleasures.nl/alledag/popje/
Wellicht zijn hondenmannen meer gericht op vertoon van masculiene kracht.
Bij gebrek aan waardiger tegenstanders, leven ze zich uit op onschuldige speelgoedbeestjes!

Onlangs was Ché licht ziekjes. Uitstekend excuus om, naast wat troostvoer, ook een nieuwe knuffel te kopen. Het werd “Puppie”.
Ché was in de wolken met Puppie en zeulde haar het hele huis door. Geen moment werd Puppie aan haar lot overgelaten.
Hij sliep met Puppie, liet haar node achter gedurende zijn wandelingen, nam haar mee naar kantoor, speelde met haar en zelfs tijdens het eten lag Puppie naast de voerbak.

Plots besloot hij dat er toch een armpje teveel zat aan Puppie. Dat armpje smaakte naar meer en hij besloot ook een pootje te amputeren!
Ik zag geen licht in herstel, aangezien zowel armpje als pootje danig uit vorm waren! Gunde Ché zijn gehandicapte Puppie!
Tijdens een woest moment, enige tijd later, moesten ook het ander armpje en pootje van Puppie eraan geloven!
Voor Ché was Puppie nog gewoon Puppie; zijn zorg voor haar bleef onverminderd trouw.

Ik zag het zwerk al drijven, dat ledemaatloze lichaampje vroeg om verdere destructie!!
En ja, gister was het zover! Alle organen kundig verwijderd en wat restte was een gapend gat in haar onderlijfje!!
Ik denk dat hij verliefd is op haar hoofdje, wat keer op keer ongeschonden uit de amputatiestrijd komt!
Ik moet het hem nageven; ze kijkt nog steeds zo lief met haar zwarte neusje en alerte oortjes!

Wat een wijze les weer, van onze Don Chuan ChéChé; liefde draait niet om uiterlijk, het gaat om de inhoud…

Jeanette