Vóóruit…

(kleine toevoeging auteur: operatie was op 26 maart, maar vorige week zaterdag nog niet ‘blogfähig’ ☺️)
… was al een aantal maanden niet meer vanzelfsprekend.
— en eigenlijk de afgelopen paar jaar al niet —
Maar goed, telkens als er weer een ander kinkje in de kabel komt, denk je “Okéé… dit kinkje nog ff fixen en hoppaaa, gáán!”
Liep ik nog redelijk onregelmatig vanwege m’n linkerenkel, die het niet echt leuk schijnt te vinden dat ie nu al een dik jaar ‘vastzit’, vanaf september vorig jaar stuurden mijn billen niet mis te verstane signalen naar mijn benen.
Daar lange tijd niet duidelijk was, wat ze ermee bedoelden, werden de boodschappen alom heftiger in de zin van: “Niet luisteren? Dan maar voelen!”
Ik heb het geweten en ging van licht kreupelend naar strompelend voorovergebogen vanwege de pijn.
Uiteindelijk werd de boodschapper gevonden; die zat in mijn lage rug. Door een cyste (lees: vochtblaasje) werd het wervelkanaal steeds nauwer en de daar aanwezige zenuwen riepen steeds luider om ruimte!

Oorzaak eenmaal gevonden, bleek operatie de enige oplossing. Nadat drie maanden wachttijd te lang bleek, werd ik ‘doorgeschoven’ naar een kliniek in Duitsland. Vandaag gebeld, morgen intake en overmorgen opereren!
Klinkt als muziek, en op dat moment was het dat voor mij absoluut!!
Natuurlijk is zo’n kliniek ‘privat’ en beschikt je kamer over een minibar, loungestoelen en een douche met ‘Regenshower’! En dat voor hetzelfde tarief als de Nederlandse ziekenhuizen, anders gaat je verzekering dwarsliggen.
Bij nader onderzoek bevatte de minibar uitsluitend Mineralwasser en mocht je de eerste 2 dagen na de operatie sowieso niet douchen, dus die Regenshower was er nur voor de sjeu!!

De ochtend van de operatie moest ik me (akelig nuchter) melden en werd ik naar mijn kamer gebracht. Y mocht mij gezelschap houden tot ik werd opgehaald en hielp mij in m’n charmante operatie-dress met open achterkant. Had al begrepen dat ik tijdens de operatie op mijn buik moest liggen, — logisch bij een rugoperatie — maar ik wilde toch enigszins decent met de billen bloot, want zelfs een stringetje was niet toegestaan…
De verzekering van de verpleegkundige, dat ik al onder zeil zou zijn, als ik werd omgekeerd op de operatietafel, bood weinig troost.
Ik had beeld en dat beeld was allerminst gracieus…

Nadat ik Y bemoedigend had toegezwaaid (hij zag als een berg tegen mijn operatie op), werd ik in mijn bed naar de operatieafdeling gebracht. Geparkeerd in een royale opslagkamer moest ik overhoppen op een spartaans bed, waarbij ik de oversteek bevallig probeerde uit te voeren, mijn operatiehemd als een soort dwangbuis tussen mijn benen klemmend.
Vervolgens verder gereden naar een soort verkleedruimte met uitzicht op de gang. Hier werd het infuus ingebracht, kreeg ik een dekentje met daaronder een warmte blazende slang! Ik werd alleen gelaten met de boodschap dat er altijd iemand op de gang zou reageren als ik luid “Hallo!!” zou roepen. Doezelde behaaglijk onder mijn dekentje, tot ik zag dat het infuus niet meer liep. Op mijn “Hallo!” herstelde een voorbijsnellende arts het euvel onmiddellijk en kon ik weer verder dommelen.

Na een kwartiertje werd ik doorgeschoven, de operatiekamer in. Gezien de koortsachtige drukte, verwachtte ik niet veel van het voorstelrondje. Om zeker te zijn van de juiste ingreep, tetterde ik in mijn beste Duits mijn volledige naam, mijn geboortedatum en dat ik daar lag voor het verwijderen van een cyste op niveau L3 – L4!!
Zoveel wantrouwen werd onmiddellijk de kop ingedrukt met een kap die mijn neus en mond afsloot, waardoor verder spreken mij onmogelijk werd gemaakt!
Net als wakker blijven trouwens…
Voor je gevoel lig je een paar minuten later op de verkoeverkamer en moet je sofort commando’s opvolgen, terwijl je gewoon nog lange tijd ongestoord wilt pitten!

Wordt vervolgd…
tripjes ins Ausland sind immer blogwaardig!! 😊

Jeanette