De tijd raast maar voort; afgelopen dinsdag was het drie weken geleden dat ik werd geopereerd. Ik loop voor het eerst sinds maanden weer rechtop en mijn gangwerk neemt kievitachtige vormen aan; vriend en vijand verbazen zich hierover.
De herinneringen vervagen alweer. Hier en daar blijft een hoogtepuntje hangen, waarvan ik, als beloofd, in dit vervolg verhaal.
Uitgeslapen keer ik terug op mijn kamer, alwaar ik mijn slapie voor één nacht ontmoet. Een vrolijke Limburgse, die een paar uurtjes op mij voorligt.
We wisselen wat ervaringen uit, maar aangezien we beiden niets hebben meegekregen van de operatie zelf, gaat het al snel over wereldse zaken als partners, kinderen en kleinkinderen. Bij die laatste categorie haak ik (nog) af, maar buuf weet sinds een week dat ze voor het eerst oma wordt!! En dat zal gedeeld worden!! Schoondochterlief is al(?) een maand zwanger en ik bedenk in stilte dat het ongebreidelde enthousiasme wellicht wat prematuur is. Temeer daar ze vol vuur het internet afstruint voor kleertjes, speelgoedjes en hebbedingetjes van 0 – 4 jaar!
Ik laat me, nog enigszins soezerig, meenemen in de overvloed kindergoed.
Of ik wat wil drinken, vraagt een voorbijsnellende verpleegster. “Een kop bouillon graag!”; kan wel een opkikker gebruiken. Ondanks de beloftes van een restaurant op de begane grond, blijkt een glas kokend water met wat bouillonpoeder niet binnen de culinaire mogelijkheden te liggen! Dus hoop ik met koffie als tweede keus mijn spirit weer te vinden.
Voordat ik mijn bakje leut krijg, wordt voor mijn buuf de lunch geserveerd!
Een heerlijke wrap, met pittige groentetjes en kip. Ze staat enthousiast te smullen en ik lig toe te kijken. De eerste maaltijden moeten staand worden genuttigd. De uitleg van mijn buurvrouw week nogal af van de reden die ik had gehoord, maar wat maakt het uit; het blijft een redelijk ridicuul gezicht.
Gelukkig mocht ik, met steun van de verpleegkundige, zelf naar het toilet en met die eerste stappen ontdekte ik dat het weg was!! De pijn!! Wég!!
Ik deelde mijn vreugde met haar waarop ze nuchter antwoordde, dat dit het doel van de operatie was geweest. Ik hoorde het aan, maar mijn systeem was nog lang zover niet!!
Terug in bed hoopte ik ook zo’n lekker hapje te krijgen wat ik staande zou verorberen. Helaas! Ik moest tot 5 uren na de operatie in bed blijven liggen…
Merkte op dat ik al naar het toilet was gelopen, maar ik moest toch nog twee uren wachten op een bordje warm voer!
In de ochtend had ik mijn antipathieën tegen of allergieën voor bepaalde voedingsmiddelen al mogen aangeven: tomaat en meloen. Oh, en ik drink geen melk! Keuze genoeg zou ik zeggen en ik verheugde me op de wrap, met pittige groentetjes en kip!
Even later kwam mijn bordje: spaghetti met veel grote stukken licht gestoomde tomaten…
Ik heb gebeld! En overdreven dat ik écht superallergisch ben voor tomaten!! Paniek alom en in no time kreeg ik het alternatief: een moot zalm met noedels en gekookte spinazie.
Oké, vergeten aan te geven dat ik ook niet van spinazie houd…
Staand op badstoffen hotelslippers peuzelde ik mijn lunch; honger maakt rauwe bonen zoet!
Voor mijn gevoel werd het avondeten binnen de noodzakelijke verteringstijd geserveerd, maar gezamenlijk eten is wel zo gezellig, ook al stonden we ieder aan ons omhoog geschroefde eettafeltje! Buuf had een heerlijke croissant, verschillende broodjes, vele soorten beleg en echte roomboter.
Ik kreeg anderhalf volkorenbroodje, twee soorten koolsalade en een bordje rauw gesneden paprika’s. Kon alles wegspoelen met een vol pak sojamelk!
Buuf deelde grootmoedig; we hadden de indruk dat mijn opschudding tijdens de lunch een venijnig staartje kreeg bij het avondeten.
— hoorde achteraf dat mijn status ten aanzien van het eten was aangepast in ‘vegan’ —
We sliepen heerlijk (met de ramen open!) en werden de volgende ochtend vroeg gewekt voor het ontbijt.
Even later zeilde de chef de clinique binnen (jong, knap en popi) met zijn gevolg van uitsluitend dames, die om beurten onze statussen uitdeelden. Hij was tevreden en hoopte dat wij dat ook waren. En, als dat zo was, of we dan een goede beoordeling wilden geven op de side de clinique!!
Kort daarop werden we door onze mannen opgehaald: uitchecken vóór 10 uur!!
Ik heb de beoordeling over de kliniek nog niet ingevuld; zit te dubben of ik mijn ongewilde vegan-status moet noemen of niet…
Jeanette
1 reactie
Ha Jeannette,
Wat super dat je geen pin meer hebt. Wat zal dat heeeeeerlijk zijn. En wat gaan de croissants met roomboter en heerlijke vette kaas je goed smaken thuis want…ik zou zeggen een goede beoordeling voor het thuisfront doet wonderen….en nu maar gauw weer opknappen want er geen niks boven zelf weer aan het roer staan.