nov 09

Alzheimer

Het was collecteweek. Nou is het elke week wel collecteweek voor iets, maar dit was de mijne; met de bus langs de deuren.
’t Is een dingetje, voorbehouden aan de iets oudere, meestal vrouwelijke medemens voor wie ‘nee’ zeggen moeilijk is of affiniteit met het doel.
Eerder ervaring opgedaan bij de Hartstichting, maar naarmate ook mijn hersencellen vergrijzen bedel ik graag voor onderzoeksgeld voor de meest voorkomende vorm van dementie.

“Ik loop voor Alzheimer”
Wat een belachelijke openingszin, bedenk ik me terwijl de muntjes in mijn bus rammelen.
Ok, iedereen snapt het, maar taalkundig kondig ik mijn doel gebrekkig aan.
Dus voordat ik op de volgende deurbel druk, bedenk ik wat alternatieven.
Móet ik eigenlijk wel iets zeggen, vraag ik mij af? Ik steek m’n bus, met de A van Alzheimer duidelijk naar voren, richting gulle gever of gierige knijper.
Maar in het schemerige licht van de voordeur worden nonverbale signalen gemist en het is niet geversvriendelijk.

Ik loop wel (van deur tot deur) maar het gaat niet om mij, dus probeer ik:
“Wilt u een bijdrage leveren voor onderzoek naar Alzheimer?”
Pff, hóe formeel en oubollig klinkt dat.
Dus swing ik met een nieuwe het volgende tuinpad op:
“Góedenavond!!…” (vrolijk, goed volk in het donker)
“… Ik collecteer..” (dus trek de beurs maar vast)
“… voor stichting Alzheimer!” (hét doel) Punt!
Yes!! Dit is ‘m! Merk het aan de reacties én in m’n bus.
— word trouwens argwanend wanneer een eindeloze stroom munten in de gleuf verdwijnt. Grap nog dat alle kleine beetjes helpen, maar vrekken ontbreekt het aan humor! Veel gerinkel, een bus met overgewicht en tegenvallende cijfers —

Mensen die bekend zijn met het doel geven gul. En delen graag hun verhaal.
In dit geval van een partner, familielid of goede vriend met Alzheimer.
Ik luister, als kleine tegenprestatie voor hun donatie. De schrijnende verhalen rechtvaardigen alleszins het vragen om steun voor onderzoek!
Daarnaast dragen vele anderen dit en andere doelen een warm hart toe en doneren graag.

Maar ook dit jaar weer hier en daar een ‘Nee!’ Via een sticker op de deur, het ontbreken van een (werkende) deurbel of via het excuus dat er ‘hélemaal geen kleingeld in huis is…’! Wil niet flauw zijn met de opmerking dat papiergeld ook door de gleuf past, dus presenteer ik enthousiast de QR code op de bus!!
Tadáá! Pareer hun excuus met modern betalingsverkeer!!
— moet zeggen dat klinkende munt een stuk sneller gaat… —
Maar nee hoor. Terwijl hun iPhone 11 Pro Max snel wordt weggemoffeld, verkondigen ze zonder gêne óók geen betaalapp te hebben…
Ga de discussie niet aan; we leven in een vrij land.

Het is weer voorbij, die ene week per jaar dat in huize MP strikt om 18.00 uur wordt gegeten. Klokslag 18.30 ga ik op pad met m’n bus.
De ‘donatiedrift’ is stukken groter na een goed maal; met een gesust geweten buikt het lekker uit!

Jeanette

PS, het kan nog he!

Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook

nov 02

Gewoon… geluk

Deze week wat minder woorden… gewoon… omtoch…

De herfst is prachtig! Nuances rood, geel, bruin en groen verven de saaiste hoeken.
En soms, als een teveel aan druilerigheid mijn stemming dreigt te somberen, breekt ie door… gewoon


Geluk is niet te koop, zeggen ze…
soms gewoon wel!


Gewoon een ‘plaatje’ cadeau, gratis en voor niks!
Metershoog strekt ze zich uit naar zon en hemel, in teer stralend rood.
Een eenzame knipoog naar de herfst, maar vol belofte…


Samenzijn met goede vrienden…


Een late-herfst-laissez-fair-verrassing…


Het is niet allemáál gewoon… geluk!
Een halve mandarijn als zelfgemaakt, duurzaam en citrusgeurend waxinelichtje!
Het lijkt te mooi om waar te zijn. En dat is het ook!
Na anderhalf uur tenenkrommend gefröbel en een hoogrode-oorwurm-look, brandt het ‘lontje’ 5 seconden om daarna te doven in een walmende, verschaalde oliegeur.
Gewoon… kut

Jeanette

Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook

okt 26

Niets veranderd…

Wij, huisvrouwen, huismannen en huismensen(gn) hadden al in 2014 het Malieveld moeten bezetten!  
Op de barricaden!! Voor(op)lopers van de huidige boerenprotesten tegen overrompelende en wazige milieueisen.
— qua volume hadden we geen indruk gemaakt; een John Deere van 4 ton dwingt respect af en is handig voor opgeworpen versperringen.
Tegenover één zo’n monster hadden wij minstens 100 demonstranten moeten inzetten —

… 2014…
het jaar dat werd besloten het wattage van stofzuigers om milieuredenen te verlagen…

Volkskrant 31 augustus 2014(!):
“’Werkelijk? Dat wist ik niet.’ De woordvoerster van een van de grootste elektronicaketens van Nederland hoorde er begin deze week voor het eerst van: vanaf 1 september (2014) mogen stofzuigers niet meer dan 1.600 watt verbruiken. Een maatregel van Brussel om energie te besparen. Vanaf 2017 moet het maximale vermogen zelfs tot 900 watt zijn gedaald.

Ook een woordvoerster van een grote stofzuigerfabrikant blijkt niet volledig op de hoogte van de veranderingen. Ze weet wat er maandag verandert, maar niet wat er over drie jaar op stapel staat.

Als fabrikanten en verkopers de nieuwe normen al niet kennen, hoe zit het dan met de consument? Die weet ook van niks. De meeste winkelketens zeggen er in elk geval geen vragen over te krijgen van klanten. Dan Engeland. Daar is zo ongeveer de revolutie uitgebroken over ‘de zoveelste bizarre maatregel uit Brussel’. That Sucks!, vatte The Mirror het sentiment deze week samen. De Engelsen zijn verontwaardigd, omdat stofzuigers met minder vermogen hun werk vast veel minder goed doen.”
(wellicht de eerste aanzet tot de Brexit???)

Van 2000 naar 900 watt!! Maar, zo werd gezegd, wij (huishouders) moesten niet meer denken in “watts = zuigkracht”!! Nee, die overtuiging moest overboord en jarenlang zochten fabrikanten ‘verkoopbare’ oplossingen voor onze hardnekkige misopvatting! Na jaren hebben ze het dan gevonden: ‘zuigkwaliteit’!!! Stofzuigers worden uitgerust met meerdere borstels, er zijn zakloze met krachtige cycloonfilters die zuigkracht (dus tóch!!) moeten garanderen en we zien herintreding van de steelstofzuiger!! En het (werkelijke) wattage wordt zorgvuldig verborgen gehouden!
Hoe treffend vertaalde The Mirror destijds de emotie: “It sucks!!”
Nou, níet dus!!! It sucks voor geen meter!!

Voor ik ga zuigen moeten er twee borstels klaarstaan! Één voor de harde ondergrond en één voor de kleden (waarbij hoog- en laagpolig ook nog verschil maakt!!) Natuurlijk vergeet ik dat en rag ik met de harde vloerborstel over de tapijten…
Úren kost het me om nadien alle haartjes en draadjes uit de rubberachtige borstel te verwijderen: “watt-the-fuck”!!!
Bovendien ben ik al twee keer zoveel zuigtijd (jaja) kwijt om enig resultaat te zien! Het is (al jarenlang) mijn terugkerende frustratie, die overgang naar minder watt en de brainwash naar zuigkwaliteit!!  

Bij het eerstvolgende boerenprotest naar Den Haag, sta ik langs de kant van de weg te liften met mijn ??? watt Miele. Terugdraaien van díe maatregel zal niet lukken, maar met de zuigslang kan ik het boerenprotest al zwaaiend ondersteunen!

Jeanette

Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook

okt 19

I did it my way…

Een update voor diegenen die mijn avonturen met Truus en Toos gevolgd hebben in (http://www.midlifepleasures.nl/alledag/gedoogbeleid/
‘My Way’ spookt door mijn hoofd als ik dit verhaal met jullie deel:

Regrets, I’ve had a few
But then again, too few to mention
I did what I had to do
And saw it through without exemption…

I planned each charted course
Each careful step along the byway
And more, much more than this
I did it my way’

Het is gebeurd!! Bij uitblijven van (professionele) hulp zelf het heft in handen genomen. Na lange studies over de meest spinvriendelijke manier van migreren koos ik twee manieren, waarvan één mijn voorkeur had, maar die bleek helaas niet in beide gevallen bruikbaar.
Uiteraard gooide Truus roet in het eten. Behalve haar onmogelijk te bereiken woon- en verblijfplaats, verdween zij bij het minste gevaar in het buisje, waar ik haar met normaal migratietuig niet kon bereiken. Zelfs de naarstig aangeschafte ‘spinnenvanger’, bleek niet geschikt voor Truus’ uitgekookte verdwijntrucs!

Wat betreft Toos kan ik kort zijn. Reeds voor de spinnenvanger per koerier arriveerde, had ik Toos al in alle rust gevangen.
Immer al een flegmatiek beestje, was mijn aloude vangtechniek, een glas en een stevig vel papier, ruim toereikend.
Eerbiedig heb ik haar, onder het mompelen van een gemeend woord van dank, naar frissere oorden gebracht: het houthok.
Mocht het haar daar niet bevallen, is ze vrij een andere plek te zoeken.
En de afstand naar onze badkamer is groot genoeg om ongewenste terugkeer te voorkomen.

Toen Truus. De methode die ik voor haar had bedacht is niet geheel onbekend, maar in dit geval ging ik voor een goeie afloop. Voor Truus!
Onze zakloze stofzuiger heeft een stand waarmee je gordijnen kunt zuigen, zonder dat de zuigbuis je halve gordijn opslurpt.
Een heel beheerst zuigje zorgt ervoor dat de ragjes en stofjes bijna geruisloos verdwijnen.
Ideaal voor Truus en haar (vermeende) nageslacht!

Het vereist enige voorbereiding. Omdat de stofzak ontbreekt heb ik de route die Truus gaat volgen als ze de stofzuigerslang uitkomt, goed in beeld. Het is me alleen niet helemaal duidelijk of ze gelijk in de grote opvangbak komt of eerst in een soort zeefje. Ik maak alles zorgvuldig schoon; mijn Truus zal niet worden verstikt door (fijn) stof!
Ik besluit om op de plek waar ik haar loslaat de hele bak uit elkaar te halen, zodat ze zowel uit het zeefje als uit de opvangbak kan komen.

Aangezien ook zij zich alleen bij nacht vertoonde, was ik gedoemd mijn exercitie in de late uren uit te voeren.
Gewapend met stofzuiger en langste zuigbuis zonder borstel sluip ik de badkamer binnen. Om te voorkomen dat ze zich terugtrekt werk ik in het donker. Pas als ik alles in stelling heb gebracht en de stofzuiger gestart, knip ik het licht aan. Met een snelle haal nader ik Truus en haar bolletje. Het lukt. Zonder het bekende geluid van een voorwerpje wat door de buis vliegt, is Truus + toekomstige kroost verdwenen!!

Ik snel met de bak naar het houthok en prevel ook voor haar een dankwoord. Demonteer de boel en laat alles achter om haar tijd en ruimte te geven de omgeving te verkennen. Wellicht vormt Toos een warm welkomstcomité!
De volgende ochtend ga ik kijken of Truus daadwerkelijk heeft gekozen voor een nieuwe verblijfplaats. En ja, ze is verdwenen. Missie geslaagd!
Ten dele; want in haar onstuitbare drang nieuwe werelden te ontdekken heeft ze haar bolletje nageslacht achtergelaten.

Mezelf bewust dat ik niet de hele wereld kan redden schud ik het bolletje uit het zeefje. Misschien dient het deze winter als welkom hapje in barre tijden en anders is dit nageslachtje helaas nutteloos verloren gegaan.

Jeanette

Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook

okt 12

Leegte…

Ik zit nog volledig in de Truus en Toos modus; probleem nog niet opgelost en geen enkele stoere ridder(es) wierp zich op om de migratie in goede banen te leiden.
Wel veel tips en dat is lief; ben aan het overdenken welke ik ga gebruiken.
Dus mijn ‘bloghoofd’ voor deze zaterdag is nog leeg!!
Die leegtes, dat is toch wel een midlife — and fár beyond — dingetje.
Alsof plots alles wat je paraat zou moeten hebben even op reis is naar een ander lichaamsdeel en daar ook hardnekkig blijft.

Meestal merkt niemand dat en kun je het zwarte gat in je geheugen prima maskeren, maar soms moet je met de billen bloot.
Kom thuis met vier in plaats van vijf ingrediënten voor het avondeten, omdat ik BG (By God) niet meer kon bedenken wat dat vijfde was…
Murmel het excuus van een bewuste actie in het kader van consuminderen maar, afhankelijk van de status van het ingrediënt, kan ik dat niet altijd verdedigen.
Het komt erop neer dat een ander voor één boodschap naar de winkel gaat.

Vaak ben ik ook de enige die de leegte bewust ervaart.
— en dat houd ik graag zo! Dat is geen kwestie van schaamte; je hoeft die kleine beperkingen niet te etaleren —
Bij mij slaat die volslagen onwetendheid, die überleegte plots toe wanneer ik al weken naar volle tevredenheid in m’n nieuwe outfit woon en me ineens afvraag: “Wat had ik hiervóór in vredesnaam aan?”
Worstel me door wat (schone) wasbulten heen voor een ‘och-ja-natúúrlijk’ moment, maar meestal moet ik terug naar hard bewijsmateriaal, zoals foto’s.

Over píjnlijke leegtes gesproken…
Niet meer weten welke aandoening, diepe depressie, aandoenlijk verlies of dodelijke ziekte iemand heeft, terwijl je daar onlangs uitgebreid verslag van hebt gehad.
Het achterhalen van de (juiste!) aandoening is een heikel pad; met de nodige tact tast je af welk gebied het pijnpunt vormt. Open vragen met véél ruimte voor de ander om ‘los te gaan’ geven soms houvast.
En dan nog moet je uiterst voorzichtig zijn; mislukkingen hebben geresulteerd in verloren vriendschappen!!


Zou het fijn zijn, als je je niet meer bewust bent van die leegtes? Maar onbewust van leegtes, betekent ook onbewust van (storende) gedachten.
Leef je dan vrij en blij in een gedachten vacuüm? Of mis je elk houvast met de wereld om je heen, met de werkelijkheid van de dag? En met je naasten?

Ik ga die enkele leegte koesteren, want het betekent dat ik de rest nog redelijk ‘op een rij’ heb!!
En zodat ik die éne boodschap stralend en met verve kan rechtvaardigen : “Wees blij dat ik maar éven een leegte heb, hoe zou jouw leven eruit zien als ik in continue ‘staat van leegheid’ zou zijn??”

Jeanette

Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook

okt 05

Gedoogbeleid…

Mijn haat-liefde verhouding met spinnen heb ik eerder gedeeld in http://www.midlifepleasures.nl/alledag/gespinte/ maar dubbel glas tussen mij en de zespotigen voorkwam een te intieme relatie.
Doch, sinds zo’n week of zes, gedoog ik twee spinnen in mijn badkamer (die aan de slaapkamer grenst…)
Het is een lang proces geweest; telkens wanneer ze buiten zicht waren, zat ik niet geheel rustig in bad of op de plee. Je weet maar nooit of ze plots je gezichtsveld binnenlopen als je niet in staat bent te vluchten!!
Maar ik heb hun gedrag grondig bestudeerd en ik moet zeggen: voorspelbaarheid troef!!

De band heeft zich inmiddels dusdanig verdiept dat ik ze met naam aanspreek: Truus en Toos. Beide huisspinnen (Tegenaria domestica), behorende tot de familie van trechterspinnen (Agelenidae), dit ter info voor de liefhebbers.
T&T bestudeerden in eerste instantie kameraadschappelijk samen hun nieuwe omgeving, maar scheidden spoedig van tafel en bed om over te gaan tot LVAT (living very apart together).
Misschien zegt het iets over de verhoudingen dat Truus is blijven zitten en Toos zich heeft teruggetrokken tussen douche en kast.

Meet Truus

Truus’ buishuis; Truus zit binnen

Truus intrigeert! Ze heeft iets ongenaakbaars…
Ze laat zich moeilijk fotograferen en heeft een hekel aan licht. Álle licht, dus overdag is ze spoorloos en ’s avonds is ze buitengewoon ontstemt als ik de lampen aandoe. Een buisje door het plafond — geen idee waar het voor dient — is Truus’ perfecte schuilplek. Maar ik heb haar in al die weken nog niet één keer haar ‘buishuis’ in zien vluchten!!! Ze is er en zolang ik haar in de gaten houd beweegt ze niet. Maar ik heb m’n ogen nog niet afgewend of ze is verdwenen.

Meet Toos

Bij nader inzien (…) is Toos kleurrijker dan Truus; qua uiterlijk dan

Toos is uiterst benaderbaar! Blijft onverstoorbaar als ik in de badkamer mijn ding doe. Heb het idee dat Toos lichtelijk onnozel in haar webje hangt te hangen.
Maar misschien is ze gewoon een laissez-fair-spin? Of wellicht een man?
Het seksen van spinnen lijkt me een priegelig klusje, dus laat ik geslacht maar in het midden. En hoewel Toos overdag ook verdwenen is, is ze minder geagiteerd dan Truus wanneer ik de badkamer in het volle licht zet.

Ik verbaas me over de matigheid van beide gasten. Hoewel hun web weinig voorstelt (en ik wát er hangt ontzie), zou je toch nu en dan een vette prooi willen zien hangen. Per slot van rekening is dat de tegenprestatie voor inwoning!
— in mijn zorg voor beide dames probeer ik soms een heerlijk hapje, in de vorm van elektrisch geroosterde steekmug, in het web te werpen. Tref zelden doel, maar ik weiger ze uit mijn hand te leren eten… —
Misschien is dit hun vastentijd, maar mij dunkt dat een beetje wintervet geen kwaad kan!

Vorige week hing er plotseling een zwart bolletje in Truus haar web.
Verheugt over zo’n godenmaal, prees ik haar het buisje in!

Truus met haar bolletje

Nu echter blijkt dat het zwarte bolletje niet met kleine hapjes wordt verorberd maar langzaam een beetje groter wordt, vrees ik dat dit bolletje Truus-kindjes herbergt!!! Met die constatering is ook een groot probleem geboren!!
Ik wil geen 13 Truusjes aan mijn plafond! Maar ik wil Truus haar kroost ook niet ontnemen. Hoe organiseer ik een vredevolle migratie van moeder en nog ongeboren kinderen naar spinvriendelijke oorden?

Ik sta open voor suggesties! Misschien lezen er spinnen-deskundigen mee, die deze operatie met liefde van mij over willen nemen?
Als tegenprestatie bereid ik graag een heerlijk geroosterd hapje!

Jeanette

Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook

sep 28

Chaos

Momenteel is de chaos in ‘de wereld’ toch redelijk groot (wat mij betreft
G R O O T) en zodra je je ogen opent krijg je dat via álle media genadeloos op je bordje geplempt!!
Aangezien ik ook een ‘licht’ chaotisch tiepje ben, probeer ik mezelf daar af en toe van af te sluiten, ‘in het nu’ te persen en me te concentreren op basale dingetjes.
Als het lukt ziet mijn dag er een stuk leuker uit!

Begin in de keuken.
Vraag me bij het uitruimen van de vaatwasser af waarom gebakvorkjes, die zich op één of andere manier altijd met hun tandjes in het bestekbakje vastbijten, zo’n kort steeltje hebben?
Ze zijn, net als gebakschoteltjes, eigenlijk altijd te klein!
En waarom spuuglelijk servies nooit aan diggelen gaat en ik niet de moed heb om het kapot te smijten?

Ongemerkt zweef ik bij mijn werkzaamheden in gedachten al weer naar mijn ecologische voetafdruk …. en vraag me af of ik geen vaatwasser-schaamte moet hebben en hoe ik dat kan compenseren??
Trouwens, wie kent nog de oorspronkelijke betekenis van voetafdruk (behalve de forensische wetenschap); wij zijn al geprogrammeerd om lichtvoetig, lichtlijvig en leeghoofdig over de aarde te zweven.   

Probeer fluitend mijn mindset te corrigeren van chaos naar zen-in-het-nu. Geen wonder dat je op facebook verzuipt in quotes van grote filosofen, mindfulnessgoeroes en spirituele leiders; velen zijn met mij op zoek.
Gooi er (naast wat zweverige, gejatte quotes) in dat je de ander bij de hand neemt naar zijn/haar innerlijke kind en daarmee naar een verlichte geest en je hebt duizenden volgers die gretig je boeken, cd’s en prullaria afnemen
— helaas heb ik die lucratieve afslag gemist —
En alweer drijven mijn gedachten naar waar ik ze niet wil hebben!!

“Een opgeruimd huis, is een opgeruimde geest!”
Geen idee welke goeroe deze waarheid als een koe heeft bedacht; het blijft mijn grootste en meest irritante trigger! Dus begin ik voor de zoveelste keer vol goede moed in KLEINe stapjes. Steevast kom ik dingen tegen die ik nooit gebruik, maar bewaar voor die éne keer!
— moet gezegd: áls die ene keer komt, ik zóó ontzéttend blij ben met mijn bewaardrift. Er moet een quote komen voor dát gevoel!! —
Maar het werkt niet; wat ik opruim voert mijn geest in weemoed of vreugd naar jaren her.

Misschien is míjn juiste mindset wel, dat ik mijn ordeloosheid (op sommige terreinen…) omarm als iets ‘wezenlijks’ van mijzelf, zolang het niet in totale chaos uitmondt??
Pfff, heb weer wat te ‘setten’ de komende tijd!
Maar zoals Prajnanapada (1891–1974), ook wel bekend als Swami Prajnanapada al zei: “Wat we aanvaarden zal ons BEVRIJDEN… Wat we weigeren houdt ons GEVANGEN!”

Amen!
Jeanette

Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook

sep 21

De relatiecoach

(mijmering van járen her, héérlijk!)

“Dan heb ik niemand meer om m’n overhemden te strijken” antwoordde hij de relatietherapeut toen ze de eerste sessie opende met de vraag:
“Wat zul je het meeste missen van haar als jullie besluiten niet bij elkaar te blijven?”

Wat doet zo’n antwoord met je zelfbeeld?
Je zou woest het woord ‘huishoudsloof’ op je voorhoofd laten tatoeëren?
Wat zonder afbreekstreepje dan weer niet op één lijn past; ‘sloof’ moet voldoende zijn. Zo word je iedere ochtend als je in de spiegel kijkt, geconfronteerd met één van de belangrijkste skills in je relatie!!

Tegenwoordig heet een therapeut ‘coach’, omdat dat meer het idee geeft van iemand die langs de zijlijn staat met een fluitje en gele of rode kaarten. Beide partners aanmoedigend om toch vooral samen de eindstreep te halen! Tarieven zijn hetzelfde en de resultaten ook.

Je wilt als opstandige sloof gewoon op je kont gaan zitten langs de zijlijn, hopend dat je wederhelft vooral doorloopt en zich niet, zoals je lang —tevergeefs— verwachtte (en naïef koesterde), omdraait om je overeind te helpen.

Als relatiecoach weet je toch na één ‘consult’ wel hoe de vlag ervoor hangt? Waarom dan eindeloze sessies plannen, waarbij (meestal) jij je man ervan moet zien te overtuigen dat het misschien allemaal nog wel goed komt; “Als we onze huiswerkopdrachten maar samen doen!”
Die opmerking over de overhemden is toch duidelijk?

Volgende vraag aan jou zou (moeten) zijn: “Ben je tevreden als huissloof?”
“Nee!”, betekent verwijzing naar een mediator; die zou weten hoe je, zonder elkaar de hersens in te slaan, in goed onderling overleg, je relatie in (relatieve) vrede kunt beëindigen.
“Ja?”, heeft tot gevolg dat je als vrouw toch een aantal individuele gesprekken gaat volgen. Je moet namelijk leren je opstandigheid los te laten en, behalve huissloof zijn, ook op tijd je hoofd te buigen en nederigheid betrachten…

Maar onder het uiterlijk van sloof, woedt je drang naar gelijkwaardigheid, kameraadschap, liefde en voorál respect.
Daarom heb je je eega naar een coach gesleurd!
Niet om te horen wat je eigenlijk al wist.

Het moge duidelijk zijn… het was “Nee!!” (de mediator een brug te ver…)

Jeanette

Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook

sep 14

Tjerk, de haan

In een vlaag van verbijstering, waarin mijn verstand zei dat opruimen ook in kleine stapjes kan (…), een doosje met zooi gescand, teneinde het geheel dapper weg te flikkeren.
Missie’tje geslaagd… ware het niet… dat ik Tjerk tegenkwam!!
Aaah, Tjerk! Hij verdient zijn blog hier, ook al is het postuum.

Tjerk maakte deel uit van een toom kuikentjes, die onder de bezielende leiding van Pollewop, een struise Rhode Island Red, het leven leerde.
Pollewop werd eerder, in haar broze broedsheid, beloond met een nest naarstig ‘ingevlogen’ bebroede eieren.
Aangezien de man in Pollewops leven ontbrak, broedde ze de eieren uit zonder ooit seksuele geneugten te hebben geproefd; een soort onbevlekte ontvangenis.
Het boeide Pollewop niet; na de ‘geboorte’ van haar kinderen, stuk voor stuk rasechte Sussex, ontpopte Pollewop zich tot ware kloek!

Trots paradeert ze met haar kroost langs haar zussen Pietepiet, Pannelap, Pompom en Pauwela, onderwijl al klokkend de lekkerste hapjes aanwijzend in het gras en onder de struiken.
Ultieme prooien als wormen, larven of kevers ontlokken haar enthousiaste uitroepen, waardoor het grut met gezwinde spoed komt aanrennen om zich tegoed te doen aan het exquise gerechtje.
De honden, toch flink uit de kluiten gewassen rottweilers, bewaren respectvol de door Pollewop aangegeven afstand tot haar kinderen.
Ze weten dat het menens is als ze haar veren oppompt en met twee keer haar normale omvang de grenzen aangeeft.

Kippenkinderen groeien snel en na enkele weken zijn de rollen omgedraaid. Pollewop doet haar best om de hechtheid in het gezin te bewaken, maar het wit-zwarte gebroed pubert volop en onttrekt zich aan haar gezag. In deze tijd wordt ook duidelijk dat één van de kinderen man is; ineens hebben we een haan in het kippenhok! We noemen hem Tjerk.
Helaas betekent Tjerk ook een probleem.
Een eerdere ervaring met onze jonge haan Brutus, leerde ons dat buurman een hanen-kraai-allergie heeft. Dit uitte zich in het mobiliseren van twee agenten, die ons betichtten van ‘burengerucht’. — en dat terwijl Brutus de baard nog niet in de keel had!!! —
Brutus moest herplaatst en Tjerk wacht hetzelfde lot!!

Brutus vond bij vrienden een hemels hok met veel knappe kippen, dus voor Tjerk moesten we op zoek naar een andere foreverplek.
Ik schrijf me in op een kippenforum (het bestáát nog!) en vraag wie een fijne plek heeft voor onze Tjerk. Tjerk is een aanhankelijke schoot-kip en houdt ervan om geaaid te worden, dus mijn eisenpakket voor zijn nieuwe huis is aanzienlijk. Uiteindelijk kies ik voor Jan.
Kleine bijkomstigheid is dat Jan in België woont en wij in Friesland.
— het heeft lang geduurd voordat ik Tjerk’s bestemming durfde delen met vrienden en bekennen dat we 600plus kilometer hebben gereden om Tjerk (gratis) over te dragen aan een ware liefhebber —
Maar zodra Jan Tjerk in zijn armen sloot wist ik dat het goed was!!

Met Kerst krijg ik van Jan een allerliefst bericht met foto van Tjerk op tafel
(Y grapt nog — heel fout — dat hij later het hoofdgerecht vormt);
ook onze tweede haan heeft een gouden thuis gevonden!!

Jeanette

Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook

sep 07

Proeftocht…

Voorzichtig stap ik op het gazen trapje, wat keurig is uitgeschoven om het instappen te vergemakkelijken. Met een lichtvoetig hupje (waarmee ik zo’n licht beschamend zetje tegen m’n kont weet te voorkomen) stap ik verder omhoog de kar in. Houten bankjes langs de kant en een lange smalle tafel in het midden vormen het interieur van ons vervoermiddel.
Temperatuur 33 plus. J had al geadviseerd om achterin te gaan zitten om zoveel mogelijk ‘rijwind’ te vangen. Er zit een soort huifje boven ons hoofd. Waarschijnlijk bedoeld om droog te blijven in geval van stortbuien; zorgt er nu voor dat de hitte blijft hangen. Hoofden worden roder en overal vormen zich stroompjes zweet die (tevergeefs) weggedept worden.
Het feit dat we schouder aan schouder zitten draagt niet bij tot enige verkoeling. Gemoedelijk ingeklemd voel ik mijn temperatuur stijgen tot vapeur-onwaardige hoogtes!!!

De kar.
(hoewel ik afgebeelde personen niet ken, om privacy redenen geblurd )

“Rijden met dat ding!!”, smeek ik. Maar onze chauffeur, een buitengewoon hartelijke, gezellige en volslanke wijnboer bezingt alle verbeteringen aan zijn kar, waarbij hij zorgvuldig het deurtje sluit, mét splitpen. Dit moet voorkomen dat wij er straks één voor één uitvallen!
De tafel is niet bedoeld voor koele drankjes, maar geeft steun tijdens de tocht.
Na nog wat gejeuzel over het verkrijgen van een TüV keuring, teneinde gasten veilig te kunnen vervoeren (…) loopt onze gastheer naar zijn trekkertje.
Met een geweldige schok, waarbij we ons krampachtig vastklampen aan de tafel, begint onze trip. Dankbaar zoek ik verkoelende zuchtjes wind!

XXL koelbox en mandje droog brood

Slingerend door haarspeldbochten, langs afgronden en prachtige wijngaarden rijden wij naar onze eerste stop. Hier wijst onze gastheer trots hoever zijn druivenrijk reikt.
Nadat hij de enorme koelbox (bij gebrek aan ruimte ons voetenbankje) uit de kar heeft gezet en het trapje opnieuw heeft uitgeschoven, kunnen we uitstijgen.
Ieder krijgt een wijnglas aangereikt, waaraan een houder met touwtje. Bedoeling is dat wij het glas aan dat touwtje om onze nek hangen om verzekerd te zijn van ons eigen glas gedurende de hele reis.
De koelbox wordt geopend en de eerste wijnproeverij kan beginnen. Het touwtje is lang genoeg om te kunnen drinken, maar het vullen van het glas dwingt tot een ietwat ongemakkelijke buiging voor ‘onze’ wijnboer.

Niets verbroederd méér dan een lekker glas wijn en al snel vormen wij een hechte groep wijn’kenners’, die over elk glas wel iets te melden hebben.
De wijnboer schenkt royaal (iets met kosten voor de baat??) en voorziet ons van gortdroge stukken brood, waarna we buigend vragen om meer vocht teneinde dát weg te spoelen.
Met sprankelende oogjes en een brede glimlach, springen wij soepeltjes in ons rijtuig om de tocht te hervatten. Op de top van de berg met een adembenemend uitzicht, maken wij onze tweede ‘proefstop’. Een uitkijktoren nodigt uit tot beklimming om nog meer omgeving te kunnen bewonderen. Gewapend met een paar flessen ‘proef’ lokt onze wijnboer dorstige gasten de trappen op.
Y en ik blijven achter, samen met nog enkele hoogtevreeslijders.
Wij passen op de koelbox…

De tocht eindigt in het dorp op het terras van de wijnboer. Nadat alle wijnen zijn uitgestald op de tafels, mogen we nogmaals proeven voordat we onze voorkeuren invullen op bestellijsten.
Iets luidruchtiger dan eerder wisselen we smaken uit, en hier en daar zelfs delicate ontboezemingen… (waarvan men later hoopt dat de wijn ook ons aller geheugen heeft vertroebeld)
Dan ‘ontdekken’ we nog een keur aan hausgemachte Liköre, waarvan we toch moeten nippen ter beoordeling…
Uiteindelijk tipt onze gastheer dat we voor donker thuis moeten zijn.
— ik vermoed ter voorkoming van verder brallend overlast in de buurt —
Braaf gehoorzamend en struikelend over onze dankbetuigingen in het Duits rollen we op de bankjes van onze limousine en voordat de nacht valt levert hij ons af bij de camping. Opgetogen kletsend scharrelt een ieder in de richting van zijn of haar caravan.

Met dank aan H & J, die ons meetronen naar dit soort idiote belevenissen!
(zoals ook http://www.midlifepleasures.nl/alledag/spooktocht/ )
We hebben genoten en zo gelachen. Humor is overal!
Btw, ook zonder drank…

Jeanette

Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook