De tijd raast maar voort; afgelopen dinsdag was het drie weken geleden dat ik werd geopereerd. Ik loop voor het eerst sinds maanden weer rechtop en mijn gangwerk neemt kievitachtige vormen aan; vriend en vijand …
(kleine toevoeging auteur: operatie was op 26 maart, maar vorige week zaterdag nog niet ‘blogfähig’ ☺️)… was al een aantal maanden niet meer vanzelfsprekend. — en eigenlijk de afgelopen paar jaar al niet —Maar goed, …
Stel: je ziet de foto van een BN’er staan boven een advertentie die gouden bergen belooft met een (slechts geringe) investering waarmee je de crypto handel instapt en winst op winst stapelt. Binnen no time …
Al drie weken geen blog!! Het knaagt! Maar je hebt van die tijden… dan komen stromen van gebeurtenissen samen in een draaikolk, waarin ik, amechtig ademhalend, nog net niet met m’n vingertjes omhoog, al watertrappend …
(Tijdelijk) inboeten aan mobiliteit heeft alleen maar nadelen zou je zeggen. Maar er gebeuren ook leuke, grappige, lieve en onverwachte dingen! Ten eerste de rolverdeling in het huishouden…Ik heb mijn eigen ijzeren discipline en dat …
Onlangs mijn wapenarsenaal uitgebreid. Het was nodig. Oude verdedigingstechnieken bleken rommelig, lieten teveel sporen na en waren arbeidsintensief. Het opzetten van een sluitend plan ter beveiliging, was een aanslag op mijn beschikbare tijd. De techniek ook teveel persoonsgebonden; alleen ik beschikte over de juiste skills teneinde met dodelijke precisie toe te slaan.
Heb het over mijn nimmer aflatende strijd tegen de steekmug op de slaapkamer tijdens de zomermaanden. Het nieuwe wapen is mij niet onbekend; een eerder exemplaar lag nutteloos vanwege het ontbreken van essentiële onderdelen… batterijen. Het verdwijnen daarvan had alles te maken met het zoekgeraakte beschermkapje!!
Dus, in de herkansing met een gloednieuw ‘killing-gnat-by-electric’ racket. Een bijzonder diervriendelijk wapen, aangezien de dood binnen een milliseconde intreedt. Gebruik vereist een aanvalsplan. Schuin van boven geeft het beste resultaat, en tijdens benadering stroom inschakelen! Geduchte training maakt het zelfs mogelijk de mug ‘in de vlucht’ uit te schakelen middels elektrocutie!! De sierlijk gerichte zwaai, waarmee dit wordt uitgevoerd, vereist toewijding en training; een Kendo meester waardig.
Echter,na de euforie van het ‘killing-moment’, een ‘down-to-earth’ dingetje: een nasmeulend lijkje kan niet in de prullenbak! — mijn verleden als (inmiddels lang ex-)roker, leerde mij het gevaar van ‘doodgewaande’ peuken in afval — Loop dus met mijn naknetterende slachtoffer richting bad. Boven de kuip schakel ik de stroom uit en stort het lijk veilig af! Voordeel van dit ritueel is tevens dat ik de volgende ochtend het aantal uitgeschakelde vijanden kan bijschrijven op mijn lijst ‘succesvol geëlimineerden’!! Naast een goede nachtrust toch een moment van heroïek!
Ben me bewust van de risico’s bij het online publiceren van zoveel oorlogszuchtige taal; zal voorlopig als ‘risicofactor’ gelden binnen de normen van de AIVD! Echter, het genieten van nachten zonder ‘vijandelijk vuur’, overtreft ruimschoots het unheimische gevoel van ‘big brothers watching me’!
Jeanette
PS, volgende week geen blog; ben ff weg. Tot 7 september!
Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook
Als ‘vliegende kiep’ in het bedrijf zijn mijn taken divers en niet omschreven in een overeenkomst. Anderen bepalen graag dat “dit nou net even (…) een klusje voor jou is!”, waarbij tijdrovende taken op mijn bureau belanden.
Aanvragen van eHerkenning bijvoorbeeld. (een soort DigiD voor bedrijven) Nou had ik vorig jaar al eHerkenning aangevraagd en verkregen, maar, een goede overheid waardig, vragen verschillende instanties verschillende toegangsbevoegdheden (en aan elk bevoegdheidje hangt een prijskaartje). Dus upgraden van bevoegdheid 2 naar bevoegdheid 3+ Maar dan mág je ook wat!!
“Piece of cake”, dacht ik vol goede moed; had het eerder volbracht. Voordat ik überhaupt ben waar ik wezen moet om te kunnen begínnen met het beantwoorden van een eindeloze vragenreeks, is het eerste uur al verstreken! — probeer uit alle macht de juiste mindset te behouden: zzzennnn — Neem een bak koffie en nestel me voor mijn pc om te starten.
De derde vraag vereist een inschrijfnummer. Ik snel naar de map met inschrijfnummers en zoek koortsachtig de gevraagde gegevens. Haast is geboden, want DUIDELIJK ZICHTBAAR loopt in de rechterbovenhoek van mijn scherm mijn beschikbare tijd op deze pagina!!! “Over 11 minuten en 32 seconden wordt deze sessie automatisch beëindigd en dient u opnieuw in te loggen!” Zwetend als een triatleet, heb ik na 3 nieuwe sessies alle gegevens (naar waarheid) ingevuld en hoop ik te kunnen afsluiten, pfffffff!
Eerst nog even digitaal ondertekenen(?) Er resten mij nog luttele minuten, maar zodra ik mijn ‘handtekening’ invoer krijg ik de vraag of ik eigenlijk wel gemachtigd ben om te tekenen. Of ik wel even het bewijs daarvan als bijlage wil toevoegen: ‘geblurde’ kopie rijbewijs. Strompel sessie 4 door!! Alsof het allemaal nog niet genoeg is, moet er ook een papieren aanvraag met alle gegevens én getekend worden verzonden per post. Ik overfrankeer de envelop; dáár zal het niet misgaan.
dav
Rustig wacht ik op antwoord. Overheidsinstanties eigen zal dit enige tijd in beslag nemen — drie tot vier werkdagen krijgen soms een totaal andere betekenis — Maar, na twee weken al een mail: “Graag willen wij verifiëren, of u daadwerkelijk degene bent die de aanvraag tot upgraden eHerkenning heeft aangevraagd! Binnenkort ontvangt u een mail van bedrijf X met het voorstel voor een afspraak tot identificatie op locatie!!” O M G!!! Hoe verzín je zoiets. In de kleine lettertjes wordt liefjes vermeld dat “de kosten van deze identificatie later aan u worden doorberekend”! Pas na langdurig mediteren krijg ik mijn mindset weer op standje ‘redelijk’.
Afspraak gemaakt, en per omgaande een mail met foto krijg toegezonden krijg van degene die mij komt ‘schouwen’. (eigenlijk voer ik dus ook een ‘identificatie op locatie’ uit voordat ik mijn geblurde ID uit handen geef) Enfin, waardig doorsta ik de identificatie; de goede man kan het niet helpen dat hij op pad wordt gestuurd om te controleren of ik wel ben wie ik zeg dat ik ben… toch? Ik blijf beleefd!
Snap het helemaal hoor: deze grondige manier van controle door de overheid voorkomt fraude! Ook in ‘uitkeringsland’ natuurlijk!! En dat is goed voor ons allemaal!
Jeanette
Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook
Mijn hoofd is vol van het hitteprotocol Alles wat ik moet en vooral laten Veel drinken is goed voor de nodige nitraten … Helaas past alcohol niet in het hitteprotocol
Ik word horendol van het hitteprotocol Hoe overleef ik in vredesnaam nóg zo’n hete nacht Wappers, water, open raam wat heb ik nog niet bedacht … Doe me alsjeblieft een lol vermeld dát in het protocol
Mijn hoofd is al zo vol van het hitteprotocol Hitterecord na hitterecord, jawel Het lijkt alsof men streeft in een misplaatst, verhit duel niet wie de langste…, maar de heetste heeft … Wie brengt wie het hoofd op hol in het hitteprotocol
Mijn hoofd is overvol Van het hitteprotocol Plots geven minder oudjes de pijp aan Maarten Water, fruit en zoutjes oplevende oude taarten … Wellicht ook heel zinvol Ná het hitteprotocol
Het zindert in mijn bol als het hitteprotocol twijfelt aan verstand bij mij Alsof de hitte hersens kookt tot een hersenbrei-gelei — wel duurzaam zon-gestookt — … Het is zweten in een overvol Nationaal hitteprotocol
Jeanette
Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook
Als beloofd deze week een ‘archiefje’. Hij blijft leuk! Zelfs ik zat weer in het verhaal. Geniet het verhaal (titel hieronder aanklikken) en je vakantie! Tot volgende week!
Kijk even in alle rust en volledig zen naar onderstaande foto…
Já! Dit is wat je denkt dat het is… Een hoopgevend en buitengewoon duurzaam project(je). Erg bio en logisch, toch?? Zet een avocadopit in een pot met grond en je zult, mits de goeie kant boven, na een maandje of vijf een heus avocadoplantje hebben!! Geen idee wanneer een avocadoplant ook heuse vruchten gaat dragen, dus ik google: “… vanaf dit moment duurt het eventjes, maar na ongeveer 5 jaar goede verzorging zullen er steeds meer vruchtjes groeien en na 7 jaar kun je met een beetje geluk echt de vruchten van de boom plukken…“
Geduld is niet mijn grootste deugd, dus het idee van een avocadoboom komt op mijn bucketlist voor een volgend leven. Fair weet wel raad met mijn projectje; binnen de kortste keren heeft ze een nieuw balletje gescoord!!
Niet getreurd, de mogelijkheden tot ‘eigen’ kweek uit afval zijn ongekend. Krijg een tip dat je van het overgebleven kontje bleekselderij weer een volle bos kunt maken… Ik koester, ik praat, besprenkel en bid, maar uitgezonderd enkele zielige wortelsprietjes gebeurt er niets
Dat leven uit de wortels hier op geen enkele wijze naar boven wordt doorgegeven blijkt uit de steeds rottere staat van de overgebleven stengels. Nergens vormt zich hoopvol nieuw leven. Het leek me ook al een soort Jezus-actie-maar-dan-met-bleekselderij-in-plaats-van-brood; blíjven delen… Uiteindelijk zijn de stengels zo vies verrot dat het geheel begint te meuren. Na een korte diepere gedachte van ‘the circle of life’ enzo, breek ik toch ook dit projectje af
Teleurgesteld zet ik nog één keer in: op gember. Flikker een respectabele knol in de modder in de hoop op spontane vermeerdering van het gewas… Nadat Fair meerdere malen met de wortel aan de haal gaat omdat ze denkt dat ik een spannend ‘bot’ heb begraven, geef ik het op!
Vraag me wanhopig af of ik überhaupt nog wel duurzaam bezig ben. Ik scheid al jaren van alles en nog wat. De theezakjes ontdeed ik van hun nietje waarmee het papiertje aan het touwtje was bevestigd; zo dacht ik verantwoord groen te creëren. Lees ik 3 weken geleden waarom mijn theezakjes niet bij het GFT afval horen: “… papieren theezakjes bevatten bijna altijd plastic. Bij verhitting smelten de kunststofvezels van polyetheen. Zo worden de zakjes dicht geseald, zonder dat een nietje nodig is…“
En, alsof ik nog niet genoeg ben teruggefloten met m’n goede bedoelingen: “… de zakjes waarbij het touwtje gelijmd is en niet gestikt, moeten sowieso bij het restafval. Die lijm is namelijk vaak niet afbreekbaar…“
Nu peuter ik van het sterk milieuverontreinigende theezakje enkel nog het labeltje af om dat bij het oud papier te gooien… Ik ga niet googlen om te kijken of dát wel verantwoord is; wie weet is de inkt sterk verontreinigend of, erger, heeft kinderarbeid bijgedragen aan zo’n fucking labeltje met spreuk
Ach, ‘Roomser dan de Paus’; een gevleugelde uitdrukking (opvoeding?). Maar ik hoef niet meer zo nodig. Flikker alles waarin ik ook maar de geringste zooi vermoed in de grijze en alleen puur natuur in de groene.
En m’n avocado’s en bleekselderij?? Haal ik gratis bij anderen met meer succes in de zelfvoorzienende tuin… Én, ik maak m’n thee alleen nog met losse blaadjes, bio-logisch natuurlijk …
Jeanette
Bronnen: tuinen.nl, zootjegeregeld.nl
PS, het is weer vakantietijd; vanaf vandaag (tot eind augustus) verschijnt tweewekelijks een nieuwe blog. De tussenliggende weken verrassende ‘archiefjes’! Blijf lekker meelezen! Fijne vakantie!
Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook
Wordt wegkijken mijn tweede natuur? Om me niet het tragische lot van vele dieren over de hele wereld aan te hoeven trekken? Bescherm ik zo mijn tere ziel tegen feiten en fabels over dierenleed?
We staan te wachten op de veerboot van Texel naar Den Helder. In de rij naast mij staat een personenauto met een vee-aanhanger. Door de spleet in de aanhanger zie ik beurtelings een paar blazende neuzen of wit omrande ogen van flinke kalveren. Schat dat er vier in de kar staan. Los. Aangezien wij de caravan slepen, verwacht ik dat we op hetzelfde dek komen te staan. In stilte hoop ik dat ding niet weer te zien op onze reis. Mijn wens wordt verhoord; in Den Helder tuffen we de boot af en de kalverkar is nergens te bekennen.
Bij Den Oever is de brug bij de Stevin Sluizen open. Het duurt even voordat we de A7 op kunnen rijden. We worden ingehaald door een grote tankwagen én… het kalvertransport van Texel!!! Beide voegen voor ons in; we kijken de kalfjes ‘in de kont’ bij wijze van spreken. Shit! — ooit gezien dat de bodem van zo’n veekar kapot ging; de beelden in mijn hoofd toen waren vele malen erger dan de werkelijkheid. Zag de kalveren al met tot op het bot afgeschaafde pootjes over de weg gesleurd worden… Feitelijk stond het transport vrijwel onmiddellijk stil en kwam een andere kar de beestjes ophalen. Maar de toon was gezet: ik heb het niet op veetransporten. Als ik ze passeer zie ik altijd wel íets wat niet klopt en als ik niks zie, spreken mijn fantasieën voor zich —
Het tafereel ín de kar speelt zich dan ook in mijn hoofd af. Je gaat als kalf, al dan niet met ‘bekenden’, op transport. Ff douwen, dan sta je klem en blijf je overeind in de bochten. Door een spleet, aan beide kanten in de karwand, krijg je lucht en kun je af en toe naar buiten kijken. Voor wat dat waard is; kalfjes leven in het nu en hun referentiekader van Afsluitdijk en IJsselmeer zal nihil zijn. Ook het feit dat ze met een gangetje van zo’n 80 kilometer worden vervoerd en het landschap héél snel aan het oog voorbij trekt, zal weinig effect hebben op hun verdere bestaan — mocht dat nog lange tijd duren… —
Kort voor Kornwerderzand: file. We staan stil achter de kalverkar. Even later begint die te schudden; steeds erger en erger!!! Ik weet het zéker: één van die stakkers is gevallen en moet in die krappe ruimte overeind zien te komen. De rest trappelt paniekerig rond en ontziet daarbij niet de uitgestoken kalverstaken van het slachtoffer. De wilde paniek is bijna voelbaar. “Waarom doet die lul niks???”, tier ik. “Hij voelt toch ook hoe die kar tekeer gaat?” “Wat moet ie doen?” vraagt Y nuchter. Hij heeft gelijk. Mijn plan om medeweggebruikers als levende afrastering te gebruiken, de kalfjes uit te laden en weer netjes terug te zetten, grenst aan een redelijke mate van verstandsverbijstering.
Even later rijden we weer langzaam en wordt het rustiger in de kar. Dan, in een korte bocht naar links zegt Y: “Ik zie een poot uit die kar steken!!” In zijn stem hoor ik de walging die ik voel. Wat een drama! Even later is de poot weer binnenboord gelukkig! “Kunnen we er niet omheen?” smeek ik. En daar steekt mijn hypocriete zelf de kop op!!! (… wat niet weet, wat niet deert???…) Y gooit nog een beetje olie op het vuur: “Als jij het niet ziet is het er niet?” “Neehee, maar het zien en niks kunnen doen is ook zo vreselijk!!” Plots is er van alles mis met de veters van mijn schoenen, ligt er allerlei rotzooi op de vloermat en verzamel ik lege koffiebekers uit de vakken van de deur. Bij elke afslag bid ik dat de kalverboer afslaat en uit mijn zicht verdwijnt. Tegen beter weten in fantaseer ik zijn bestemming: een kinderboerderij, waar de kalfjes als knuffelkoeien oud mogen worden!
Kalfsvlees schrap ik dus ook helemaal. Het kalfje wat ik op mijn bord krijg heeft op een dag ook zo’n traumatische rit moeten maken, naar een traumatisch einde. De tip van Klaas Kasma (kok en blogger), om je eigen consumptiedier groot te brengen en, bij vleesbehoefte, ook zelf te slachten, zou een grote sprong voorwaarts zijn in het terugdringen van de vleesconsumptie!! Zou absoluut een vleesloos bestaan leiden (qua eten dan…) Ik hang al in een halfvegetarische staat, maar weet ook slinks mijn ogen te sluiten voor misstanden, teneinde mijn stamppotje met draadjesvlees te completeren.
Vandaag zou ik mijn hypocrisie ten aanzien van ‘consumptiedieren-leed’ (ja, de term bestaat!) tegen het licht houden, maar de ruimte is te klein, het verhaal nu al te lang.
Het is zo groot, wat we met z’n allen doen en wat dat kost… Bewust-zijn (zonder vals sentiment) van wat ik op mijn bord heb, waar dat vandaan komt en hoe, is de eerste stap…
Jeanette
Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook
Sasha, de Chihuahua, wordt uitgelaten en trippelt eigenwijs naast wiebelende stiletto hakken. Af en toe opgetakeld hangt ze machteloos hijgend in haar halsbandje met Swarovski kristallen; soms (maar consequent) vanwege een naderende pitbull, maar meestal voor een selfie, waarbij haar kleine koppie steevast tegen de opgespoten lippen van haar platinablonde bazinnetje wordt gedrukt. Sasha is slim en zet onmiddellijk haar allerliefste selfie-look op, in de hoop snel weer op eigen pootjes te staan. Gelukkig is het zonnig en warm, dus geen jasje-in-Burberry-ruit of een Prada outfit met Miu Miu laarsjes en met moeite voorkomen dat ze in haar cooling vest gehesen werd. Vandaag huppelt Sacha als haar blije zelf, de gelegenheid genietend van gewoon hond zijn. Ze weet dat ze wordt geëtaleerd als musthave accessoire, maar met haar buitengewone intelligentie staat ze ver boven de wereld van uiterlijke schijn. Ze pakt haar momenten van hond-zijn volop en flirt regelmatig met James, de good looking Old English Bulldog.
James, wiens baasjes kozen voor een fokker met oog voor een gezond hondenleven, ademt vrij door zijn niet trendy lange neus, kijkt met open blik de wereld in en loopt op een stevig en goed gevormd stel poten. James knipoogt veelbetekenend naar Sasha en is blij dat ze vandaag in haar natuurlijke ieniemienie-pracht voorbij flaneert! Meer dan een flirt zal het niet worden; Sasha’s bazinnetje zou een rolberoerte krijgen als ze lucht kreeg van de stille liefde tussen beide honden. Bovendien heeft James zorgen. Zorgen van een heel ander kaliber dan het getuttefrut wat Sasha dagelijks ondergaat. James’ baasjes staan op punt van scheiden en James is inzet van felle geschillen. Hij hoopt op coulance van de rechter en er een co-ouderschap uit te slepen. Zuchtend laat hij z’n schouders zakken. Toch voelt hij lichte schaamte als hij Pop ziet naderen…
Pop, met haar vage buitenlandse roots, sleept met onnavolgbare inzet haar baasje voort. Elke morgen eist ze dat hij opstaat en voor hen beiden een soort ontbijt klaarmaakt. Sinds het overlijden van zijn grote liefde is het Pop die voorkomt dat hij wegzakt in een tot depressie leidende rouw. Pop is taai, en heeft het straatleven in Roemenië niet achter zich gelaten om haar allergrootste vriend te zien wegkwijnen van verdriet. Haar eigen droefheid verstopt in de zorg voor hem; ze sleept hem door de dagen met steeds nieuwe uitdagingen. Ze springt, ze krabt, ze blaft, ze jankt, daagt hem uit tot spel en lange wandelingen. Om stukje bij beetje terug te keren in het hier en nu. Zonder zijn (mensen)lief, maar met de nimmer aflatende toewijding van Pop. Pop mimet een high-five naar haar gewaardeerde vriend Elton.
Chien-de-la-rue Elton leeft een zorgeloos zwerversbestaan naast zijn maat, ‘personne sans abri’ (dakloze) John. Het blinde vertrouwen in elkaar maakt hen tot een geweldig team. Bezit is ballast en hun bestaan is gereduceerd tot waar het om gaat volgens Elton: vreten en een hol om in te slapen. Streetwise strikt Elton de juiste personen om ze van zijn noden te overtuigen. De hartvormige witte vlek bij zijn rechteroog en zijn diepbruine, eeuwige trouw belovende blik doen harten smelten en maakt mensen goedgeefs; het matige gitaarspel van John wordt ruimschoots beloond. Dagelijks brengt Elton een bezoekje aan het plaatselijke asiel; de plek waar John en hij elkaar hebben ontmoet. Het verloop is er groot; dagelijks worden honden binnengebracht, met een keur aan trieste levensverhalen. Maar elke dag worden ook onzichtbare verbonden gesloten en zielen gesmeed.
En vertrekken mens en viervoeter om samen op reis te gaan; voor zolang die duurt…
Jeanette
Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook
Recente reacties