nov 11

To please or not to please?

In wachtkamers kom je tot ontdekkingen. Tenminste, als je je niet terugtrekt in je telefoonbubbel. Je leest roddels over b-nederland, die je op sociale media onmiddellijk wegzwiepert, waagt je af en toe aan een uitgebreide horoscoop of ontdekt aandoeningen, die op jouw lijf geschreven zijn!
Of je kunt om je heen kijken om te constateren dat er meer mensen zijn die ontbubbelen! En ja, daar ontstaat Het Gesprek met Onbekenden!!

Zit in een grote wachtkamer met een profi koffieautomaat! Ga voor een cappu. Dat betekent wachten, want dat ding moet brubbelen en verhitten, stoom afblazen en gieten. Dus een kleine file koffie-behoeftigen is het gevolg.
Maak daar een kluchtige opmerking over naar de wachtenden achter mij, teneinde het file-leed te verzachten.
Wazige blikken manen mij enkel tot opschieten en de deur naar een kort praatje knalt dicht!

Op de grote tafel, waaraan ik plaatsneem met m’n cappu, liggen minstens twintig bladen; voor wie uit z’n telefoonbubbel in een leesbubbel wil verdwijnen.
Groet met een vrolijk “Goedemorgen!!”, maar de bubbels lijken geluiddicht.
Even later schuift een echtpaar aan en al snel zijn we in een gesprek gewikkeld over bubbels en het doorbreken daarvan.
Ik haal mijn kleine ‘marktonderzoekje’ aan, waarin ik tijdens een fietstochtje eens níet elke tegenligger groette. Groot was mijn teleurstelling dat er van de twaalf slechts één het initiatief nam en mij vrolijk gedag zei!!
We vinden elkaar in tal van voorbeelden.

Teruggeworpen op mezelf in de drukke wachtkamer, besluit ik toch tot een leesbubbel. Vind een artikel over pleasen!! En ja, ik herken het één en ander!
Rijst vooral de vraag, waar het ‘gewoon’ aardig zijn voor een ander ophoudt en behoefte aan waardering begint!
Dat laatste blijkt, volgens de geraadpleegde ‘deskundige’  te vragen om therapie! Want je probeert bevestiging te halen bij anderen.
Doormalend zie ik langdurige trajecten in coachingsland om van mijn please-gedrag af te komen, teneinde waardering te krijgen voor wie ik bén en níet voor wat ik doe!

Gut, was ik maar uit die bubbel gebleven en had ik me maar gewoon doodgeërgerd aan al die lomperds die hun bek niet opendoen.
Blijf nu zitten met de prangende vraag: “To please or not to please???”

Jeanette

okt 21

Over wesp en karma

En toen zat ik een boodschappenlijstje te maken. Een dikke luie wesp vliegt luid zoemend en gedesoriënteerd om mij heen.
Donker buiten, dus no way dat hij met vriendelijke dwang zelf het luchtruim kiest.
Zet verschillende uitzetprocedures in.
Niks helpt, dus de stofzuiger. Met lange slang en vermogen op wespvriendelijk, zuig ik ‘m op.
Hij tikt even in de bocht van de buis maar land redelijk zacht in het stof.
Ik zie m zitten (heb geen stofzak), naast een zeefje wat eerder is ‘losgeslagen’!

Heb nu twee uitdagingen: het zeefje uit het stof krijgen en de wesp z’n vrijheid terug geven. Meestal open ik het deksel boven de vuilcontainer en stort de opgezogen inhoud af, maar dat is geen optie.
Wesp en zeefje zouden gezamenlijk ten onder gaan in afval, terwijl ze dat beide niet zijn!!
Bedenk dat ik het stofcontainertje moet legen in een brede open bak. Wesp kan dan het stof van z’n vleugels schudden en rustig een nieuwe overwinteringsplek zoeken en ik kan het zeefje veilig oppakken.

Maar… het regent! Dus valt mijn plan in duigen. Wesp zou de combi water-stof niet overleven.
Zie ‘m licht stuffig en hevig verontwaardigd door het stofcontainerraam kijken, nog groggy van zijn reis door de stofzuiger slang.
Ga voor de minst aantrekkelijke optie: stofcontainer legen in de bijkeuken. Voorzichtig stort ik af in een grote emmer.
Met z’n ‘last in first out’ voordeel bromt wesp geïrriteerd boven op de berg stof. Schep ‘m op met een theezeefje en blaas voorzichtig zijn vleugels stofvrij. Transporteer het beestje naar het houthok, alwaar ik hem de mooiste overwinteringsplekjes wijs.

— Met schaamrood herinner ik mij een minder wespvriendelijke blog uit 2019.
Nu mijn karma weer in evenwicht is, mag ie (nogmaals) worden gelezen! http://www.midlifepleasures.nl/alledag/klimaatdepressief-of-ecohypocriet/   —

Mijn boodschappenlijstje ligt halfaf op tafel; de supermarkt allang gesloten. Zo gaat het vandaag de hele dag; elke aangevangen activiteit wordt bruusk afgebroken door een nijpend probleem.
Of is dat juist de kenmerkende en terugkerende realiteit van de chaoot…

Jeanette

okt 07

Adem in… adem uit

Ik ging er maar weer eens voor zitten. Tijd om de energiecontracten tegen het licht te houden. Al (te) lang bij dezelfde, lijkt het alsof de aanbiedingen aan onze deur voorbij gaan.
Bovendien is er lichte paniek, want met ons variabel contract rezen onze energiekosten de pan uit! En het kán weer, vaste contracten! Je kunt je kop weer door de strop van een nieuwe, hippe speler op de markt steken, of veilig blijven hangen bij één van de mastodonten in energieland.

Begin na de koffie. Stroop m’n mouwen op; wil drie partijen contacten.  
Eerst onze eigenste Budget Energie, dan Essent en vervolgens Vandebron.
Budget doet raar als ik naar vast wil. Ineens is ‘s nachts en in het weekend wassen niet meer aantrekkelijk, want daltarief-voordeel raak je (vreemd genoeg) kwijt als je voor zekerheid gaat!?
En 100,- euro pret bonus is alleen geldig bij een 1-jarig contract.
“En wat doe je extra voor trouwe klanten zoals wij??”
“Niks!” Ok, waarvan akte!
Op naar Essent. Genoeg keus in contracten. Ik vul adres en verbruik in.
“Op het adres wat u aangeeft, is geen gasaansluiting!” popt er in mijn scherm op.
WTF, hóe dan??  Wil het weten, dus ga gezellig chatten met de klantenservice.

ADEM IN…

Tegen alle verwachting in heb ik snel contact, met Olga van Essent.
Leg uit waar ik tegenaan loop en vraag hoe dat kan.
Ze checkt het systeem op ons adres en komt met een verbijsterende conclusie:
“Op dit adres zit wél een gas-, maar geen stroomaansluiting!”
…
Voel m’n bloeddruk stijgen, net als mijn lichaamstemperatuur! Maar ik blijf glimlachen, want dat werkt positief door in je systeem.
“Beste Olga”, typ ik, “wij wonen niet in een plaggenhut! Afgelopen jaar hadden wij licht en warmte! We hebben meters die ons verbruik aangeven. We betalen via incasso, dus van betalingsachterstand is geen sprake.
Wáárom krijg ík te zien dat we geen gasaansluiting hebben en jíj dat wij geen stroomaansluiting hebben?”

ADEM UIT…

Zoals je hoort dat iemand glimlacht, zo voel ik dat mijn chat-Truus met de mond vol tanden zit.
…
“Zou u mij dan de nummers van de meters door kunnen geven?”
“Tuurlijk! Momentje!”
Ik vlieg langs de meters en maak foto’s met m’n mobiel. Snel terug naar m’n bureaustoel en begin met een E, gevolgd door een hele rij cijfers.
“Nee, dat nummer bedoel ik niet.”, typt Olga. “Ik moet de EAN nummers weten!”
“En waar vind ik die?”, vraag ik.
“In het EAN code boek!”
Dus surf ik met gezwinde spoed internet op en vul onze adresgegevens in.
Gewapend met EAN nummers zoek ik weer contact met Olga en geef 4 nummers door…

Gooi haar hiermee in het diepe! — we hebben namelijk vier meters (2 privé, 2 zakelijk) op één adres en dat schijnt voor veel energiebedrijven en hun klantenservice administratief moeilijk tot onmogelijk te zijn! —
Ik typ vrolijk hoe de vork in de steel zit en zie voor me hoe Olga in paniek het volgende probleem ziet oprijzen!
“Ik moet dit met een collega overleggen! Een ogenblik geduld alsjeblieft!”
Maar mijn geduld is op!
“Beste Olga, zoek het rustig uit! Ik haak even af. Neem aan dat ik morgen op al mijn vragen antwoord krijg!? Oant moarn!”
(alsof je ooit terechtkomt bij dezelfde medewerker)

Ben nog bezig me mentaal voor te bereiden op contact met Vandebron…

Jeanette

sep 16

Kamikaze…

Inmiddels al weer een weekje terug uit Zuid-Limburg, toch nog even een kleine terugblik. Korte schets van een (te) korte vakantie in buitenlands Nederland. Onfries heuvelachtig met prachtige vergezichten over de dalen naar de glooiingen aan de overkant!
Voor het tweede jaar op rij streken we neer in Epen.
Eind augustus vorig jaar sleurden we onze ‘hut’ voor het eerst niet naar Texel, maar over ’s lands wegen diep Limburg in. Natuurlijk op uitnodiging van vrienden, want lukraak op avontuur is niet zo ons ding.
Dus enthousiast in de herkansing dit jaar!!

Wat dit gedeelte van Limburg voor mij ook zo ontzettend mooi maakt, zijn de bomen!! Oude, grillig gebogen stammen, kaarsrechte hemelreikers en jong grut van een metertje of 8 wisselen elkaar af, bossen vol!! En waar veel bomen zijn, zijn veel vogels! Hoorde allemaal nieuwe stemmen, die ik niet gelijk thuis kon brengen. Maar vooral van de nachtbrakers werd ik blij!
Ben een beetje uilengek en bij een prachtige volle, blauwe(?) maan, kon ik genieten van bijna spookachtige geluiden van de nachtjagers. Ook dassen en andere nachtroofdieren lieten zich niet onbetuigd.
Was bijna geneigd om buiten te gaan slapen, maar overdadig aanwezig insectengespuis weerhield mij!

Hoewel ik oefen in een licht-heukelende-hobbelgang, is het Limburgse landschap niet echt geschikt voor (tijdelijk) minderenterbeen, maar hier en daar nodigde een valsplatje mij uit.
Ik had m’n fiets wel mee! Echter, met een op-eigen-kracht-tweewieler kom je in de heuvels niet ver! Meer dan een snel ritje naar het toiletgebouw, zat er niet in. Maar wat was ik er blij mee!! Het voorkwam een gênante martelgang over de camping bij plots opkomende noden.
Nee, wat in Limburg vooral fietst zijn gehelmde grijskopjes met fikse E-ondersteuning! Fluitend trappen zij de bergen en racen ze de dalen.
De rest van de fietsers zijn wielrenners met een latente doodswens!

Afdalingen met een fiks hellingspercentage nodigen uit tot vrijeval snelheden!! Terwijl ik met de auto rustig achter een stel iets oudere e-bikers in afdaling aan rijd, passeert mij flitsend een peloton kamikazewielrenners met zo’n 70 a 80 kilometer p/u. Met het snot voor de ogen van de loodzware klim, storten ze zich dankbaar en freewheelend de berg af!! Een kleine beweging naar links en er hangen een stuk of drie zwaargewond aan mijn buitenspiegel!! Mijn @#$*&#$reactie bereikt hen helaas niet, dus vliegen ze niets ontziend verder. Brom nog even verontwaardigd dat ík ze niet van het asfalt schraap, maar dat is meer een belofte aan mezelf!

Onthaasten nu nog een paar dagen in het prachtige Gaasterland, zonder al te teveel fietsers-met-doodswens! Alhoewel…
Gister trapte ik rustig op m’n zelfaangedreven stalen ros door de prachtige natuur.
“Trrríííínnnggg!! Trrrííínnngg!!”, klinkt het buitengewoon luid en dwingend achter me! Schrik me helemaal rot!
Balanceer net angstvallig op het rechterrandje van het fietspad om ruimte te maken, of ze komen met een noodgang voorbij geflitst:
vier bejaarde kamikaze e-bikers!!

Jeanette



aug 13

Hoezo, vol liefde?

Spreek mezelf opnieuw streng toe: “Het is klaar! Ik doe het niet meer!”
Hóe tenenkrommend wil je het hebben? Word buitenproportioneel en ongenuanceerd kritisch! Dat is wat het met mij doet!
Word gewoon een zeikwijf!
Om vervolgens weer op de bank te ploffen en me door de volgende aflevering heen te ergeren: onvoorstelbare ego’s volledig beteuterd af zien druipen en verstandige zelfkenners met winden mee zien draaien. Zit weer klaar om feodale heersers te willen afbranden, groothartelijke vrije geesten te omarmen, perikelen te aanschouwen, ego’s te zien verschrompelen en liefde te zien opbloeien in:
B&B Vol Liefde

Deel de deelnemers in drie categorieën in: ok, mwah en losers.
Om te voorkomen dat ik alleen maar zeik, probeer ik the good vibes te vangen! En dat betekent favorieten, zoals Debbie en natuurlijk Paul, Marian en Olof ook wel een beetje.
Mijn lijst antipathieën is groter en ik ga ongegeneerd en hardop los tegen die sukkels, maar voel soms toch ook een zweempje sympathie.

Dat ongemak schuurt is één van de pijlers van het programma.
De teleurstelling, dat de introfilmpjes een totaal ander beeld schetsen dan de werkelijkheid! En de taaie hoop dat het uiteindelijk toch meevalt.
Onbeantwoorde gevoelens, miscommunicatie en soms ook medelijden.
Hoe groot de mismatch ook is, het wegstuurmoment is niet zo makkelijk.
Uitzonderingen bevestigen ook hier de regel, want zolang er nog een blik nieuwe kandidaten kan worden opengetrokken, verdoe je geen tijd met de kanslozen!

En als ik denk het allemaal al te hebben gezien, word ik soms verrast. Zoals door Debbie. Had haar net getypeerd als licht chaotisch, maar met-beide-benen-op-de grond, stuurt ze haar twee mannen naar een ’open-je-hart’ yogasessie!! Ze moeten onder andere intunen op het borstgebied. Paul en Han doen hun best. Wellicht mentaal verlicht, verlaten ze later strompelend de ruimte!! “Een fysieke afvaller!”, zegt Debbie.
Ook dat blijkt een criterium.

Oooh, en Joy op z’n berg! Knap hoor dat ie z’n eigen koninkrijkje heeft geschapen, maar het ego viert hoogtij.
Vragen beantwoord in wollige woorden, waardoor de gesprekken al snel zweven. Het gaat om chakra’s, energiestromen en het levelen daarvan. De dames vinden meer troost bij elkaar dan bij hun beoogde lover.
“Je bent een fijne aanwezigheid!”, zegt de king. — hoe bedenk je ‘t? —
En “Neem vooral even ruimte voor jezelf” is toch gewoon een vriendelijke vertaling van een kattig “Nu even niet!”?
Hij stuurt niet, maar gut, hoe krijgen ze die energiestromen dán bij elkaar? Zij gaat nog even ‘invoelen’ wat ze wil.

Geen idee of het woord ‘hork’ van oorsprong Zweeds is en omgaan met schapen maakt dat je mekkerend gaat lachen; ik zie een combi in Bram. Bram heeft een b&b, waar ik tot nu toe slechts éénmaal gasten heb gezien. Met een camper. Want daar houdt Bram van, gasten die zichzelf kunnen redden.
De kandidaten worden vooral getoetst op groene vingers.
“Laat maar eens zien wat jullie kunnen!” is zijn mantra.
Tijdens het planten worden cruciale vragen gesteld. Hij vindt zichzelf niet subtiel! “Gehgehgehgeh!”
Bram is naarstig op zoek naar een tuinvrouw die hem vooral alle ruimte laat.

Met een keuken, volledig ingericht naar middeleeuwse stijl met hedendaagse inzichten, is koken bij Bram een uitdaging en goeie fik stoken een vereiste voor de kandidaten!  
Ik moet Bram nageven: vlugklaartjes staan niet op het menu.
Carolien vindt hem grappig… en ook knap…  
— ik vind Bram ook grappig; als onderwerp… mis elk gevoel voor humor, maar dat is persoonlijk! —
Ze valt op mannen met lang haar(…) en heeft liefdevol zelfgemaakte brouwsels meegenomen. “Oooh, chill! Gehgehgeh!”
De verleidingskunsten ten spijt, het arriveren van een volgende kandidaat kan elk verworven gevoel van zekerheid ruw verstoren!

Leendert. Leendert is een verhaal apart. Hij kan niet alleen zijn. En alles wat vult is goed. Totaal onvoorbereid op eventuele wensen van dames in kwestie, slaat hij met het aanbieden van een slaapplek (en niet meer dan dat) de plank al twee keer mis! Maar goed, de warmbloedige en immer vrolijke Thalia maalt nergens om. Alleen lopen de gevoelens niet synchroon. Waar Leendert zich verheugt op wat meer warmte tussen de lakens, volgt Thalia haar eigen zedige ritme.
Als ze dan ook nog eens teveel ‘aanwezig’ lijkt voor nieuwe kandidaten, besluit Leendert haar op de reservebank te zetten. Hij stuurt haar naar huis met de belofte dat ze weer mag komen. Ook Thalia doorziet deze strategie: “Adios amigo!” zwaait ze Leendert toe en verdwijnt, waarschijnlijk voorgoed.
Suzanne weet wat ze wil en is daarmee in eerste instantie best wel veel ‘vulling’ voor Leendert! Ze eet geen producten waarvoor een dier is doodgemaakt. Nee Leendert, óók geen vis en ook geen slakken!

Loungende diva Marian heeft iets ontwapenends (en iets met haar bovenlip, die lacht niet mee). Marian is trouw aan haar gevoel, ze vindt het allemaal gezellig. Ed manoeuvreert zich actief aan haar zijde en schuwt daarbij de aanraking niet. Nodigt haar uit voor een diner-voor-twee en Marian vindt dat gezellig!
Bij vriendinnen én haar huisvriend (met halsband) passeren de kandidaten de revue.
Ooh, en Olof, brave Olof! Hij slaapt in een berghok, klust zich door de dag en geniet van kleine aandachtsmomentjes van wie zich ook in de residence bevindt op dat moment. Ligt goed bij alle vriendinnen en Marian vindt hem gezellig! Maar Olof vergeet om een webje te spinnen!

En Walter… Walter kan ik nog even niet aan…
Maar… B&B Vol Liefde is nog niet afgelopen, dus wellicht komt er een vervolg en kan ik Walter wél aan!
Pfff, ben blij dat “We zijn er bijna!” weer begint; slow tv in optima forma! Mocht er al een antipathietje tussen zitten dan droogt mijn kritiek wel op in het gestage gekabbel van het programma
.
.
.

Jeanette

jul 29

Die ene schoen…

Onlangs een artikeltje in de krant over een bijzonder fenomeen.
Vaak zie je langs de weg 1 schoen liggen. Ook ik vraag me altijd af hoe die daar gekomen is! Wat is het verhaal erachter en vooral: waar is de andere?
Er werden verschillende oplossingen aangedragen, waarvan (volgens de ANWB) de meest plausibele was, dat vrachtwagenchauffeurs vaak instappers dragen, die ze uit doen als ze instappen(?) en vervolgens vergeten. Ze blijven dan op de treeplank staan waar ze in de loop van de rit afvallen.
Ver gezocht vind ik; zie nooit chauffeurs op sokken of met maar 1 schoen!
Mijn verhaal over die ene schoen gaat ver terug…

Anno jaartje of 20 geleden. We hadden wat te feesten. Goeie vriendin TT kreeg nieuwe, vette baan en dat moest gevierd worden. Besloten samen met haar en haar man D te gaan dineren bij De Vlindertuin in Zuidlaren, waar je spreekt over ambiance, gastronomique, cuisines, creaties en waar ze destijds al tegen een Michelin ster aanhingen!
Soms past het, zo’n restaurant. Bij je stemming, bij de gelegenheid, of gewoon omdat je weer eens exquise uiteten wilt.
Tevoren uitgebreid getoost op TT’s nieuwe baan kwamen we in opperbeste stemming aan in het restaurant.

Na een heerlijk welkomstdrankje en een paar amuses, kregen we de menukaart. Druk bezig bij te beppen, bleef het erbij die te bestuderen.
Nadat ze drie keer waren geweest “of we al een keuze hadden kunnen maken?”, werd het lachwekkend gênant! Beloofden plechtig om nu serieus de kaart te gaan bekijken. Maar de slappe lach was geboren en bij het minste of geringste gierden we het uit. Lekker lachen werkt aanstekelijk en aan de tafels om ons heen werd (gelukkig) vrolijk meegelachen.
Onszelf vermannend lukte het uiteindelijk het door ons gewenste menu door te geven, tot grote vreugde van zowel het bedienend- als het keukenpersoneel!

Het hield niet op.
Snelde nog even naar het toilet en stond bij de wastafels net m’n panty (so not me) recht te hijsen, toen D de deur opengooide en binnenstapte.
Naast het feit dat een groot deel van de gasten mij al hijsend hadden kunnen aanschouwen, stond D als man in het damestoilet! Blauw van het lachen om mijn geheister! Ik siste al snikkend dat ie moest opzouten, het liefst door een dichte deur!! Had het ook tegen de wastafel kunnen zeggen; met dezelfde zwier van de deur verdween D bulderend naar de herentoiletten, mij opnieuw blootstellend aan nieuwsgierige blikken!

We kwamen (even) tot rust, genoten van het heerlijke eten met passende wijnen en besloten na het dessert het nachtleven in Groningen te gaan proeven.
Ik was BOB, wat toen nog niet zo heette; was gewoon bewust onbeschonken en stuurde richting stad. TT zat naast mij na te genieten.
Y en D zaten achterin ongelooflijk melig te zijn en hadden nog steeds zoveel plezier. Helemaal toen Y ontdekte dat hij met z’n voet de versnellingspook kon ‘bedienen’. Ze kwamen niet meer bij als ik ineens alle vermogen verloor, omdat de auto in zijn vrij stond.
Was er klaar mee! Voor Y het in de gaten had, maakte ik z’n veter los, schoof de schoen van z’n voet en gooide hem uit het raam!

\

En daar lag ie: die éne schoen op de weg!!

Dus bedenk, als je weer eens één schoen op de weg ziet liggen, er áltijd een verhaal achter zit!

Jeanette

jul 08

Droogtezorg…

Het is altijd weer even ‘aarden’, als ons ‘vakantiehuisje’ niet meer op Texel staat, maar naast huis te wachten op een grondige schoonmaakbeurt.
En dubbel, want eigenlijk willen we áltijd wel daar zijn, alleen niet in de zomermaanden. Te heet, te vol en te druk.
Stuk voor stuk leeftijdsdingetjes…
— kop ‘m maar in voordat een ander het doet —
En misschien dat we ooit, als pensionado’s, hardnekkig blijven kleven en alleen bij extreem weer het vasteland opzoeken.

Het voorjaar is waanzinnig met alle beloftes van nieuw leven en de veiligheid van trouw-oud. Dagelijks genieten van pril groen en nesteldrang, steevast ingeluid door het allermooiste gezang vanaf de vroege ochtenduren.
Na eindeloos veel regen, gevolgd door droge, maar koude maanden, kwam alles een beetje later op gang.
En, hoewel ik mezelf ooit plechtig heb beloofd me niet (teveel) met de natuur te bemoeien, maak ik me na al die weken droogte toch zorgen.

Ik hoor ze ’s avonds laat ritselen door het struweel wat rond de caravan groeit. De egels!!
Vraag me af of ze wel water en genoeg eten vinden?
Heb het idee dat het aantal insecten en meerpotig kruipgrut ook terugloopt. (behalve de mieren- en oorkruiperpopulatie, maar weet niet of zij op het egelmenu staan)
Dus om én egels én potentiële egelgerechtjes te ondersteunen in zware tijden, plaats ik toch waterbakjes.

Het enige wat ik zeker weet, is dat de eksters, van nature geweldige (en soms irritante) opportunisten, gebruik maken van de bakjes.
Laag genoeg voor egels, kruipen er ook beestjes in die, na een urenlange strijd, vermoeid naar de bodem zakken en verdrinken! — door mij!!! —
Feestmaal voor de eksters, die elk hapje wegspoelen met een slokje water. Ze zijn me zo ‘dankbaar’ dat ze na een paar dagen al brutaal op tafel aanschuiven en met het koekje-bij-de-koffie weer vertrekken.
En Ché, onze steun en toeverlaat in bange dagen, laat het gebeuren! Hij trekt even een wenkbrauw op over zoveel onbeschaamd gedrag en houdt zich dan weer bezig met echt belangrijke zaken (zoals lief Lola)

We moeten naar huis. Ik zet zoveel mogelijk bakjes water in de schaduw om in ieder geval een aantal dagen laafplekjes te garanderen.
Eenmaal thuis zindert de zon dag na dag en maak ik me zorgen.
Dus app ik mijn lieve buurvrouw-op-de-camping M, of ze de bakjes wil vullen! Gelukkig snapt ze me en kan ik weer rustig slapen!
Alles is natuurlijk uitstel van executie, want het voorseizoen loopt ten einde.
En dan?? Even bedenk ik een plan om bij de receptie geschikte drinkbakjes uit te geven aan campinggasten, zodat voldoende water de hele zomer gewaarborgd is, maar twijfel (waarschijnlijk terecht) aan de bereidheid van de uitvoerende instantie, de camping eigenaren, om mee te werken.

Ik moet het loslaten! Eenmaal thuis vul ik blij de egelbakjes in onze tuin. Gelukkig neemt P die taak, als ik op Texel ben, blijmoedig (…) over!

Jeanette  

jun 17

Onverschrokken!!

Lig een bekend soort wakker te wezen afgelopen nacht.
— leeftijdsfenomeen(?) wat af en toe de kop opsteekt. Nachtenlang aanschouw ik alles wat ik in donker denk te zien, lees ik boeken uit, bedenk complete toekomsten vanaf nu, speel slaapverwekkende spelletjes op m’n ipad, probeer vroege vogels te identificeren via een app, oefen totale ontspanning en luister (en dat is erg) naar het probleemloos geslaap van Y! Erg in de zin van: dat wil ik ook!
Niet jaloers op de avonturen die hij tijdens zijn slaap bewegend, pratend, lachend of snikkend meemaakt; lijkt me doodvermoeiend, maar hij frist en fruit de nieuwe dag vrolijk tegemoet —

Rond tweeën nog klaarwakker, hoor ik ineens geluid buiten. Best wel hard, maar kort. Zo kort dat ik me afvraag of ik misschien toch ben ingesukkeld en het geluid droomde. Even later weer een schrapend en kort bonkend geluid. Verbeeld het me niet. Hoor het even later opnieuw.
Ga ervanuit dat het een dier is. Onverlaten zouden zachtjes doen.
Twijfel toch aan dierlijk gespuis; het geluid doet verplaatsen van iets zwaars vermoeden en olifanten lopen normaal gesproken niet over ons terrein.
Y z’n gesnurk overstemt het gerommel(…) dus besluit ‘m wakker te maken.
Natuurlijk is het nu stil, maar net voordat hij weer in slaap valt: “Ploinkk!!!”

Y schiet uit bed! “Wat ga je doen?”, vraag ik
“Ze wegjagen!”
En voordat ik ook uit bed ben, een zaklamp heb gepakt, de hond tot blaffen heb aangezet en een hondenriem ter hand neem om te kunnen slaan in geval van een handgemeen, staat Y al buiten op de trap bij de voordeur!
Blootvoets, in een te kort versleten nachtshirt, maar onverschrokken!!
“Wat moet dat daar?”, buldert hij de nacht in naar ergens achter huis.
“We kijken even!”, klinkt het bedremmeld.
“Je hebt daar niks te zoeken!! Opzouten!”, commandeert Y onverbiddelijk.
Onverlaat nummer één kiest eieren voor zijn geld en verdwijnt in de nacht. Na een paar seconden gevolgd door onverlaat twee, die angstig mompelt dat hij ‘alleen maar achter z’n maat was aangelopen’!

Tevreden doet mijn koene ridder de voordeur weer dicht.
“Dat doe je nóóit weer!!”, bries ik. “Voortaan wacht je op mij! Gaan we samen, mét zaklamp, telefoon op stand camera en gewapend met iets om te slaan naar buiten!!”
Y lacht. Hij vreest geen gevaar van een ‘stelletje sukkels wat een beetje oud ijzer komt jatten’!
Terug in bed slaapt hij binnen drie seconden en lig ik nog even te luisteren of ‘ze’ hun klus nog komen afmaken. Blijkt perfect slaapmiddel; in no time verkeer ik ook in dromenland.

Dromend van mijn held op blote voeten, die halfnaakt maar onverschrokken de boeven van het erf jaagt!!

Jeanette

mei 27

Wortelsoep

Denk dat het voor velen, op ‘onze’ leeftijd, herkenbaar is dat je soms je eigen gedachtegang niet kunt volgen. Helemaal als je zelf denkt dat het een hele slimme gedachtegang is.
En tegenwoordig is een slimme gedachtegang onontbeerlijk op velerlei gebied; neem nou wachtwoorden!
Het fenomeen wachtwoorden is voor mij iets van de laatste decennia en de opbouw van zo’n ‘onbreekbare code’ vraagt steeds meer inventiviteit!
Net als het onthouden ervan…

Verjaardagen, namen van partners, kinderen, ouders of ander gerelateerd volk is niet slim. De combi daarvan evenmin. Dus ‘gebruik’ ik m’n huisdieren; vernuftig verpakt in creatieve combi’s. Wat natuurlijk gelijk het volgende probleem blootlegt: hoe onthoud ik dat?
En waar bewaar ik ál dat vernuft om mijn bezit te beveiligen!
Tegenwoordig gebruik ik een profi ‘kluis’, maar heb ook een geavanceerd back-up systeem.

Een digitaal schrift. Dat laatste vormt natuurlijk een kwetsbare plek in de verdediging van mijn wachtwoordenbastion en vraagt om gedegen versleuteling! Daarin ga ik volledig los en bedenk complete verhalen met plotwendingen die mij op een eenvoudige manier terugvoeren naar het originele wachtwoord.
Het moge duidelijk zijn, regelmatig ben ik de verhaallijn volkomen kwijt.
Zit nu in de versimpelingsfase van de ‘kraakcodes’…

Beetje vergelijkbaar is het noteren van de inhoud op diepvriesdozen en -zakken. Waar ik eerst dacht dat een (logische) afkorting met datum wel zou volstaan, kon ik na een aantal weken de code en de inhoud niet meer koppelen. Voedsel kan onherkenbaar worden in bevroren toestand!!
Dus schrijf ik nu voluit wat erin zit.
Toch geeft ook dat geen garantie.

Eigengemaakte diepvries maaltijd is een uitkomst voor de eerste dag op de camping.
Ik vind een zak(…) “Wortelsoep”, waarvan de inhoud is verdeeld over drie kleinere zakjes. Naast mijn eerste gedachte, dat het zo invriezen van wortelsoep op z’n minst vreemd is, denk ik bij de substantie zelf ook niet aan wortelsoep. Zelfs geen vleugje oranje! Het lijken eerder drie ingevroren stukjes vlees. Neem het mee.
Als we het niet kunnen slurpen, kan het wellicht gegrild.

Naarmate het ontdooit, wordt de structuur voelbaar. Het is geen vlees. Herken het echter ook niet als wortelsoep. Als ik het, half ontdooit, in een pannetje laat vallen, valt het kwartje nog steeds niet!
Het lijkt rabarber-in-Olvarit vorm en ruikt niet naar wortelsoep.
Bij gebrek aan alternatief ga ik voor een soep! Heb waarschijnlijk de ‘oersoep’ ingevroren, want ik moet nogal wat pimpen aan smaak en structuur. Eindelijk redelijk op smaak, voeg ik nog wat sprouty’s toe voor een versogend, vitaminerijk soepje en zet de pan op tafel. Samen met een plukbroodje voldoet het volledig aan een campingmaal!

Tijdens de bereiding wist ik het weer! Had soep gemaakt van regenboogpeen waarvan de paarse penen de kleur bepaalden. En het prachtige paars van verse wortels, verwordt ingevroren tot een dubieus en onsmakelijk ogend bruin…

Jeanette

Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook

mei 13

Naakt!

Sta te popelen! De dag van het Naakt Tuinieren!!
Geen idee voor de hoeveelste keer dit frivole initiatief wordt gevierd en wie het heeft uitgevonden, maar kwam het op FB meerdere malen tegen
— waarbij ik me bleef afvragen op basis van welk algoritme —
Bedacht in 2005 en uit Amerika komen overwaaien.
”Alles wat je in de tuin doet kan ook naakt!” is de slogan.
Dát betwijfel ik wel; kan zo wat activiteiten bedenken waarbij enige vorm van bescherming, met name op kwetsbare onderdelen, van levensbelang is.
Maar ik ga ervoor!

Waar?
Tuin genoeg om nakend wat te snoeien, wieden, planten of anderszins wat groen te vingeren, maar niet overal is voldoende privacy gewaarborgd.
Weliswaar is de voortuin een groen Eldorado, waardoorheen ik keuze heb uit vele aandachtsgebiedjes. Echter… deze tuin is slechts aan drie kanten blootveilig afgeschermd. De vierde kant geeft door een smeedijzeren hekwerk zicht op het terrein voor het bedrijf (en andersom…).
Het voordeel van klantvriendelijke bereikbaarheid is een onoverkomelijk nadeel in geval van Naakt Tuinieren!
Waarschijnlijk is de drempel om mij in al mijn blootheid aan te spreken, te hoog voor de doelgroep van ons bedrijf. De kans dat niemand zich nog om auto’s bekommerd, maar zich richt op het aanschouwen van tuinierend naakt, is aanzienlijk. Al is het maar voor het vermaak en niet uit waardering van het, toch enigszins gedateerde, blote lijf.
De achtertuin biedt mogelijkheden. Hoewel er een aantal bovenramen op uitkijken, waar luxaflex ongehinderd gluren mogelijk maakt, zijn er tal van plekken waar ik me in vol ornaakt kan uitleven op verzorging van het tuinleven!
Gezegend mens, met zoveel gelegenheid tot naakttuinieren!!

Hoe?
Nu de praktische uitvoering. Wat moet ik aan??
Zal iets aan m’n voeten moeten. In mijn laisser faire tuin staat tal van groen wat brandt, steekt of kleeft! Crocs verstoren een natuurlijke uitstraling en leer is niet vegan. Houten klompen kloppen!
Nadeel is dat ik daarin sokken moet dragen en niet tegen wol kan…
Katoen is tegenwoordig ook not done, maar ik moet érgens concessies doen!
Mijn benen laat ik bloot. En dan?
Ik probeer verschillende poses uit waarin een directe blik in mijn kruis de glurende buurman in shock zou kunnen brengen — het verval beperkt zich heus niet tot rimpels en hangtieten —, maar het risico op een intiem inkijkje van grotere hoogte is verwaarloosbaar.
Ga zonder onderbroek.
De tijd dat ik zorgeloos topless op het strand lag ligt een paar jaar achter me, maar tuinwerk voer je vaak voorovergebogen uit; niks aanstootgevends van bovenaf. Ben dus de enige die zich afvraagt waar mijn pronte voorgeveltjes gebleven zijn.
Ga zonder hempie.
Een hoed moet kunnen. Zorgt met de klompen voor harmonie in mijn outfit.

Eén probleem: ik ben te laat!
Dag voor het Naakt Tuinieren was 6 mei!!

Jeanette

Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook