De tijd raast maar voort; afgelopen dinsdag was het drie weken geleden dat ik werd geopereerd. Ik loop voor het eerst sinds maanden weer rechtop en mijn gangwerk neemt kievitachtige vormen aan; vriend en vijand …
(kleine toevoeging auteur: operatie was op 26 maart, maar vorige week zaterdag nog niet ‘blogfähig’ ☺️)… was al een aantal maanden niet meer vanzelfsprekend. — en eigenlijk de afgelopen paar jaar al niet —Maar goed, …
Stel: je ziet de foto van een BN’er staan boven een advertentie die gouden bergen belooft met een (slechts geringe) investering waarmee je de crypto handel instapt en winst op winst stapelt. Binnen no time …
Al drie weken geen blog!! Het knaagt! Maar je hebt van die tijden… dan komen stromen van gebeurtenissen samen in een draaikolk, waarin ik, amechtig ademhalend, nog net niet met m’n vingertjes omhoog, al watertrappend …
(Tijdelijk) inboeten aan mobiliteit heeft alleen maar nadelen zou je zeggen. Maar er gebeuren ook leuke, grappige, lieve en onverwachte dingen! Ten eerste de rolverdeling in het huishouden…Ik heb mijn eigen ijzeren discipline en dat …
2020 is voorbij. Ik weet nog hoe naïef de start was. Goeie voornemens afgezworen, afgelopen jaar ‘blablablabla’ en we zien wel wat het nieuwe jaar ons brengt. Een paar data stonden vrolijk vast in mijn agenda: ons huwelijk, reservering van een voorseizoen Texel, jaarlijks terugkerend lang weekend met vrienden, paar lang tevoren geplande huwelijken of net zo lang tevoren bekende data van speciale verjaarsvieringen. Verder lag 2020 uitnodigend open. Om ingevuld te worden met leuke, noodzakelijke, vervelende, verrassende, saaie of spetterende dingen des levens. Dat naïeve aannemen dat het volgende jaar wel op dezelfde manier zal voortkabbelen als de voorgaande jaren is voorbij.
Op 30 januari zijn we getrouwd. Met een select gezelschap aan familie en vrienden. — niet om besmettingskansen te reduceren, maar simpelweg omdat wij voor de éénnagoedkoopste-ceremonie-optie hadden gekozen in het kader van ‘eerder praktische dan romantische overwegingen’ — Het was ons laatste legale feestje van het jaar; onze huwelijksreis zit nog in het vat. Eind februari sloop een besmettelijk virus ons land binnen en begin maart werden tal van maatregelen genomen om verspreiding te voorkomen.
Heel langzaam ontstond een lichte, maar onbekende bewustzijnsleegte, die ik moest vullen met coronarealiteit. Het was heel besmettelijk, je kon enorm ziek worden en zelfs overlijden. Impact van de beelden uit Italië was groot en met aan hysterie grenzend fanatisme foeterde ik iedereen op afstand en liep de hele dag van alles te ontsmetten. Het noorden werd minder hard getroffen en wij prijsden ons al gelukkig met frisse zeewinden, die virusvrije lucht aanvoerden. En in onze onschuld dachten we nog dat het niet langer dan een paar weken zou duren…
Die onschuld veranderde in weerstand, ongeloof, afschuw, boosheid, verdriet of machteloosheid; geen emotie is afgelopen jaar ongebruikt gebleven. Vooral angst schemerde altijd ergens en kleurde andere gevoelens. Ik sloot me een tijdlang af voor nieuws en dacht zo de uitschieters in mijn emoties te kunnen hanteren; tevergeefs. In de onzekerheid over vele facetten van het virus, tierde op sociale media een ander virus vele malen weliger: nepnieuws. Van complete recepten om corona te voorkomen tot complottheorieën over geplande verspreiding als verdienmodel.
Het leek ook alsof alles ons sneller raakte en bewegingen kwamen op gang. Een saamhorigheid die hoop gaf, een krijsend verzet tegen alle maatregelen en tegelijkertijd een ‘wij eerst’ mentaliteit die grote groepen aan hun lot overliet. In mijn selfie zie ik beide kanten. Waar ik de schreeuwende verongelijktheid blaffend veroordeel, constateer ik af en toe ook een triest egoïsme. Ik kan mijn korte lontje wel plaatsen; het beheersen zou een waardig voornemen kunnen zijn! En afstand nemen van mijn overtuiging dat de lontjes van anderen veel korter zijn en hun geblaat ongenuanceerd… En… houd ik hoop! Op een samen waarin we elkaar (weer) vinden!
Onderstaand de link naar het prachtige lied van Paul van Vliet (met Mike Boddé) “Er is nog zoveel niet gezegd…” Ik had het niet beter kunnen zeggen… https://youtu.be/30jk2JS189I
Er zijn weinig selfies die mijn kritische blik overleven; deze blijft voorlopig staan!
Jeanette
Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook
Ideeën voor mijn blog sla ik op. Het begon met het (inmiddels vergeten) kleine notitieblokje. Nu doen mijn telefoon, iPad, werk-pc en laptop dienst als moderne memo-opslag. Het archief is ondertussen indrukwekkend!
Hoe ‘organised’ het allemaal klinkt; het is een warboel! Want ik heb woorden, zinnen, verhaaldelen en complete vertelsels. Ze zitten in verschillende apparaten. Binnen die ‘depots’ staan ze in mappen op de plank. Dat zijn de hoofdmappen. Vaak verwijzend naar de inhoud: “Blog”. Ik kan de logica nog volgen en ben snel ter plekke (mits het juiste depot)! Blogmappen hebben echter submappen! En elke submap heeft een andere naam! “Spinsels”, “brobbels”, “blogideeën”, “Blogbrobbels” etc. Om één bepaalde ‘brobbel’ te vinden, begeef ik mij in een digitaal oerwoud van mogelijke vindplaatsen.
Die zoektochten belemmeren mijn creatieve uitingen. Voordat ik heb gevonden wat ik zocht ben ik volledig afgedwaald van mijn eerste blogplan. Organiseren en opschonen is sowieso een goed idee. Corona heeft ook in mijn archief een tweedeling doen ontstaan; vóór en tijdens! Intimiteiten binnen anderhalve meter zijn nu voorbehouden aan een select gezelschap van naasten! Een spontane hug met een (wild)vreemde doet wenkbrauwen fronsen, ook al is het mijn fantasie.
Een deel van mijn brein bungelt nog steeds in het pre-digitale tijdperk. Op het moment dat agenda’s werden opgenomen in computers, verloor ik het overzicht. — hoe lang dit al geleden is en hoe slecht ik mij daaraan heb aangepast, zegt iets over mij; de Chaoot wint het van de Levensgenieter — Ik ben daarin niet de enige en ook zeker niet de jongste!!
In ons bedrijf krijgen klanten (naar lange traditie) elk najaar een kalender. Je zou verwachten dat vooral jongeren de ‘papieren agenda’ zijn ontgroeid. Niets is minder waar. Op een enkeling na (die zijn elektronische agenda heeft gekoppeld aan andere apparaten, gezinsleden en collega’s) vinden velen het buitengewoon prettig als ze elke dag met één blik op de kalender in de keuken, zien wat er op de planning staat!!
Soms vind ik nog stapeltjes losse briefjes in een houten knijper! Op elk een blogbrobbel!! Gewoon ‘voor het grijpen’. Teveel om ongeordend op te bergen, maar zó duidelijk in hun ‘niet-digitale-verschijningsvorm’!
Jeanette
Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook
Dat zich in mijn biologische groentes nu en dan (on)gedierte ophoudt, is bekend. Mijn (toch redelijk traumatische) ervaringen daarmee in mijn eerdere blog “Bio-logisch” http://www.midlifepleasures.nl/alledag/bio-logisch/ zijn daarvan een (h)eerlijk voorbeeld. Sinds die onbedoelde moordaanslag, determineer ik de groente zorgvuldig; ter voorkoming van onnodig dierenleed en ongewilde vleesconsumptie. Inmiddels goed getraind in het herkennen van vage (rem)sporen, die op bewoning wijzen.
Al lange tijd verdenk ik het groente-gespuis van territoriumdrift! Hun aanwezigheid beperkt zich nooit tot een kleiner gebied. Er worden paden gebaand, vlaggen geplant, toiletten en kraamkamers ingericht; een habitat gecreëerd. Niet gehinderd door bestrijdingsmiddelen, wordt het een gezellige boel in mijn slakrop of bloemkool! Érgens zal de bio-boer moeten ingrijpen, om overbevolking te voorkomen en mij van overheerlijke, redelijk ongeschonden groenten te voorzien.
Een ander verhaal is het bij spruitjes. Heel soms vind ik in dit ieniemienie kooltje een ieniemienie beestje, maar meestal zijn mijn spruitjes verlaten. Dit betekent niet dat er geen bewoning is geweest; de spruit is het tiny house onder de groentes! Geliefd bij tiny bewoners, zoals de melige koolluis (die je echt niet als buurman wenst), de bladluis en de maden van de koolvlieg. Die laatste verraad z’n aanwezigheid door het aanleggen van bruine(!) gangen… Maar voor het overige laten tiny bewoners ook tiny (rem)sporen na.
Als uitzondering wordt de rups van Gróót Koolwitje ook in spruitenland aangetroffen! Deze opportunist (niet te verwarren met Klein(tiny) Koolwitje en het evenzo tiny Klein Geaderd Witje…) is liefhebber van koolsoorten en gaat rigoureus te werk! Vreet zich via de wortels de kool in en wordt vaak pas ontdekt (en incidenteel tragisch gekliefd) bij bereiding!! Gelukkig zijn mijn spruiten tot op heden wel vrij van deze veelvraat.
Ondanks bewoning en/of sporen daarvan blijf ik gaan voor bio-logisch!! Natuurlijk altijd van mijn hofleverancier Hofweb (vh Bioweb); (h)eerlijke producten direct van de boer!!
Blijf gezond en in contact; met jezelf en de wereld om je heen! Jeanette
Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook
“Je moet ‘nee’ leren zeggen!”, is een veelgehoord advies. Maar wanneer zeg je ‘nee’ en waartegen? En hoelang blijf je nee zeggen? Zeg je ‘nee’ tegen jezelf? Of tegen wat je jezelf oplegt? Of ‘nee’ je alleen tegen anderen. En welke anderen dan? Dichtbij, vage kennissen, passanten??
Vorige week besloot ik geen blog te plaatsen. Voor mezelf had ik al een lijst met (hele gegronde) redenen bedacht waaróm niet. Daar begint het gesodemieter: ik moet mijn ‘nee’ gaan onderbouwen!! Aan mezelf notabene!! — in die tijd had ik drie verhalen kunnen schrijven en ‘opgetuigd’ plaatsen — WTF, voor wie zat ik me te verontschuldigen?? Natúúrlijk begon ik met zelfkritiek (psychologenvoer): “Geen discipline, geen planning! Slappe hap!” etc. Tot ik me realiseerde (verhelderend-moment-van-zelfreflectie) dat ik schrijf omdat IK het leuk vind!! Een vervelende bijkomstigheid is dat er anderen zijn die het leuk vinden om te lezen wat ik schrijf en wellicht erg teleurgesteld zijn als ik “nee” zeg tegen mijn blog… En voilà: het verstikkende dilemma van mijn “NEE” is een feit!!!
De ene ‘nee’ is dus de andere niet!! Je hebt makkelijke nee’s Ik heb besloten Bol.kom zoveel mogelijk te boycotten, sinds ik zwart op wit exorbitante (bekt lekker, bedoel walgelijke) prijsverschillen heb ontdekt; in het voordeel van bol uiteraard. Ik zeg dus “NEE” tegen bol!! Geen scheve gezichten, geen ongemakkelijke gesprekken, geen gevoel van onbehagen, geen eindeloze denksessies ‘wel-of-niet’ en geen schurend gevoel een ander tekort te doen (behalve bol dan, maar dat schuurt fijn!)
Je hebt dus makkelijke nee’s, en moeilijke, eerlijke nee’s, valse nee’s, verdrietige, kwetsende, boze nee’s, liefdevolle nee’s, kordate nee’s en twijfelnee’s… Y heeft er minder moeite mee: “Gewoon eerlijk zijn!” Dat is voor mij te kort door de bocht. Het is geen kwestie van eerlijk of oneerlijk; je wilt de ander niet kwetsen of teleurstellen. Wurm mezelf steeds weer in wollige omschrijvingen om de pijn te verzachten. En dat slappe “Eigenlijk liever niet, maar…”, waarbij ‘eigenlijk’ en ‘maar’ voor de ander een oorverdovend “JA!” is!
Ik oefen! Ik oefen in duidelijk zijn wat ik wél of (vooral) níet wil! Ik oefen mijn “NEE!” Begonnen binnen huiselijke kring, wat allerminst een veilige keuze blijkt te zijn; “Jezus, is dit de leeftijd?? Vroeger was je nooit zo bitchy!!”… … … …
De enige waartegen ik steeds volmondig en uit de grond van mijn hart “NEE!” roep is mijn hond. Die denkt inmiddels dat ie zo heet en reageert dus sowieso niet; de welbekende ‘bananen’ van een puberende viervoeter!
Jeanette
Blijf gezond en in contact; met jezelf en met anderen!
Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook
Vandaag geen blog. Maar toen kwam ik deze tegen van Charlie Mackesy! Wilde ik toch met jullie delen. Met de wens dat we gaan voor 365 Kindness Days!
Charlie Mackesy: It’s Kindness Day today
PS, met dat ik had besloten m’n blog vandaag m’n blog te laten, kwam er al weer van alles voorbij wat ik met jullie wilde delen!! Bewaar ik voor volgende week!! Tot dan! Blijf gezond en in contact; met jezelf en met anderen!!
Wie kent het niet: “Al onze medewerkers zijn op dit moment in gesprek. Wij doen ons best om u zo spoedig mogelijk van dienst te zijn!”. Gevolgd door een buitengewoon irritant en blikkerig muziekje, dat mijn ‘wachtirritatie’ opzweept. Ik doorsta de muziek; heb geen keuze. Plots een korte stilte… Dat valt mee!! Mild(er) gestemd wacht ik op de stem van de helpdeskmedewerker.
“De wachttijd is langer dan u van ons gewend bent!” blèrt een bandje. Was ik gewend aan wachttijd dan?? Ik bel met een probleem. Meestal nijpend. Elke minuut telt. Ok, ok, niet in de zin van levensbedreigend, maar andere noden kunnen ook heel hoog zijn. “Door grote drukte is de wachttijd nu langer dan 10 minuten! U kunt het op een later tijdstip opnieuw proberen. Voor de meeste vragen kunt u terecht op onze website bluhbluhbluh.nl!” (altijd fijn advies als internet eruit ligt) en… tralalalááá: muziek!
Dat valt weer mee, want regelmatig wordt de verbinding na zo’n boodschap verbroken. (En kun je mij van het plafond schrapen na een woedeaanval zonder tegenstander om te slaan!) De wachttijd van meer dan 10 minuten komt bíj het kwartier, dat ik al in verschillende stadia van ongenoegen aan de hoorn bungel, in de hoop op live contact! Zakelijk zijn we namelijk al 2 dagen de Sjaak; niet of zeer slecht telefonisch bereikbaar en ‘uit’ bellen is onmogelijk.
Ga het anders doen. Verdubbel de contactkans door met twee telefoons ‘in te bellen’. Beide liggen startklaar en op de luidsprekers te wachten tot de helpdesk een gaatje vindt voor mij! De boodschappen zijn niet synchroon helaas. De muziek bijna. Stressen; hoop dat ik straks de goeie telefoon grijp wanneer er iemand eindelijk de verlossende woorden spreekt: “Goedemiddag, met Fredje van Ziggo zakelijk, waarmee kan ik u van dienst zijn?”
Yes!! Fredje aan de lijn!! Hij ‘ach en wee’t’ met mijn sores mee en verwijst mij vervolgens naar een andere afdeling. Dus verhuis ik intern van ‘klein zakelijk’ naar ‘MKB’. Deel opnieuw mijn kommer, nu met Jos van MKB van Ziggo. Jos onderbreekt mij en vraagt om een postcode en huisnummer. Al twee keer op band ingesproken en ook aan Fredje medegedeeld, maar ergens onderweg ontspoort die informatie en verdwijnt! Dus bij Jos in de herkansing. Jos is onverbiddelijk: “MKB is ‘pro’ en u heeft geen ‘pro’!” “Okéééé?? Dus??”, vraag ik. “Verbind ik u door met ‘klein zakelijk’!”, en weg is Jos… Fredje viert inmiddels al weekend, maar heeft de boel overgedragen aan Albert, behalve de info over ‘wie nog hangt’ …
Ik ruk een blik geduld open! — kan Albert niet aan z’n haren door de hoorn trekken om hem ferm maar gedecideerd verrot te schelden, al dan niet ondersteund door een harde linkse! — Albert is onschuldig en Albert weet… van… niets… Ook mijn postcode en huisnummer niet… Opgeven is geen optie, dus herhaal ik wítheet en op poeslieve toon alle benodigde gegevens en de aard van het probleem. “Ziggo verzorgt uw internetverbinding, maar het telefoonnummer waarmee u via deze verbinding belt, wordt gehost door een andere partij! Ik adviseer u om voor dit probleem contact met hén op te nemen!”
Ik hoopte enigszins ontspannen het weekend in te gaan, maar Albert was de pin van mijn handgranaat. Ben in de tuin gaan zitten met mijn hond en heb, terwijl ik hem aaide, een uur lang vallende boomblaadjes geteld. Volledig zen kon ik mij nadien weer bij de rest van het gezin voegen!
Blijf in contact; met jezelf en anderen! En blijf gezond! Jeanette
Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook
Al eerder gaf ik aan een hypocriete vleeseter te zijn. Wil de ellende erachter niet zien; ga wel zoveel mogelijk voor biologisch of minstens 8 sterren ‘beter leven’ —in de hoop dat ‘beter’ ook écht beter is—
Onze hond krijgt zoveel mogelijk vers vlees en dat komt ook van een beest. Dus als hij een deel krijgt, blijft er voor ‘menselijke’ consumptie iets over. Dat zal ik toch moeten opeten om enigszins evenwicht te krijgen in ons vleesgebruik zonder verspilling. Voorwaarde is wel dat ik niet herken wat er bij hem (of bij mij) naar binnen gaat. Behaarde runderoren, of varkensneuzen die je bijna hoort knorren, vissen met kop; ik begin er niet aan! Snij vrolijk zingend complete pensen aan stukken, maar koelief moet mij niet op één of andere manier aankijken… of ruiken…
Met de kookclub hadden we eens het onzalige idee opgevat om kreeft op het menu te zetten. Moet gezegd, het benaderd het idee van de primitieve jacht. Het zelf doden van je prooi en deze daarna bereiden, heeft iets oorspronkelijks. — het ‘jachtgedeelte’ (in het homarium bij Hanos aanwijzen welke je wilt hebben) vermelden we niet; zou de sfeer van woeste romantiek teniet doen! — Enfin, royaal voor etenstijd meldden wij ons bij onze vrienden. Het ritueel van koken en eten moet niet worden onderschat en behoeft inwijding… Onze gastvrouw leek licht ontredderd! De kreeften (eerder liefdevol in een transportkrat met gaten gestopt), verveelden zich in de kelder en krabden met geboeide scharen aan de kanten van het krat.
Kijk, zulke voorvallen zijn dodelijk voor mijn appetijt!!! Ik krijg beeld en dat verdwijnt niet meer van mijn netvlies. Trieste veetransporten, drama’s bij slachterijen en ander dierenleed passeren de revue. En nu ook naar vrijheid smachtende kreeften! Mijn voornemen om het doden en bereiden onder ogen te zien, verdampt. Ik laat het over aan de oorspronkelijke jagers, de mannen van ons clubje. Tot vandaag de dag vraag ik mij af hoe traumatisch die opgedrongen rol is geweest, maar ze konden niet terug. Wij (de meiden) wijdden ons aan typisch vrouwelijke aspecten van de maaltijd…
Vandaag staat er Spaanse kippensoep op het menu, dus bij hofleverancier Hofweb (v.h. Bioweb) een biologische soepkip gekocht. De naam soepkip heeft iets triests. Klinkt teveel alsof zij op de wereld is gezet als soepkip; dat soepkip haar karma is! Maar de waarheid is hard; soepkip mocht lekker lang in alle vrijheid blijven leven, maar was wel voorbestemd om in de soep te belanden. Gelukkig leven kippen in het nu… Uien, knoflook, tomaten, Spaanse pepers en rode wijn vormen de basis waarin mevr. Soepkip gaat garen. Wat ik al vreesde, is dat de pan die ik gebruik éigenlijk ietsje te klein is. Zodra ik de complete kip toevoeg om gezellig mee te borrelen met de rest, staat het vocht tot het randje. Dompel Soepkip met enige dwang onder en zuchtend ontsnappen enkele luchtbellen aan haar binnenste! Gelukkig blijft ze onder. Tijdens de eerste controle, blijkt dat delen van haar billen boven het vocht uitsteken! Ik draai haar om en probeer haar in liggende houding weer naar beneden te duwen. Maar haar pootjes klemmen zich wanhopig om de rand van de pan en ik krijg Soepkip met geen mogelijkheid onder water! Wurmend met ongeschikt gereedschap draai ik haar opnieuw om. Tijdens de rest van het garen, ligt ze met de billen bloot.
Maar mijn hémel, dat bééld… van een hoofdloze soepkip, die zich weerbarstig verweerd tegen onderdompeling, doet mij toch weer wankelen richting compleet vegetarisme!
Jeanette
Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook
“Zat met een mondkapje in de wachtkamer van de tandarts en alle roddelbladen waren van tafel gehaald! We zitten op anderhalve meter, want dan blijf je ‘buiten schot’, in geval van hoesten of rondvliegend snot! Zelfs in de winkels loop ik mondgekapt, om wie dan ook te beschermen, tegen zwevende virusdeeltjes.” “Zo langzamerhand wordt afstand een bitter gegeven hoor. Een kus, een knuffel, ja zelfs een hand is al gevaarlijk, al is het maar heel even. Eenzaamheid enof verloren zijn, wordt gemeengoed in ons ‘ontwikkeld’ land. Gevoed door argwaan en wantrouwen.”
“Beetje gek is ook, dat hele massa’s zich blind scharen, achter schreeuwers, vaak leeghoofdig! Vooral complottheorieën zijn hot! Vroeger noemde je ze ‘in bytsje nuver’, elk dorp had wel één of twee. Nu staan ze stoer vooraan heel hard te blèren; op alle podia!”
“Hoor vaak dat mensen ‘dankbaar’ zijn, dat hun pa of ma deze ‘beetje gekke wereld’ tijdig zijn ontstegen. Jij zou daar minder last van hebben, denk ik. Omdat juist dat beetje gek, jou elke dag opnieuw zou verwonderen.” “Het is ook wel wat zoeken hoor, naar een stevig pad om langs te lopen, richting nieuwe tijden. En nieuwe wegen vinden in contact met elkaar. Vriendschappen onderhouden, zonder ‘virusgevaar’!”
“Ze zeggen dat liefde alles overwint, misschien is dat de basis… Lieve ma, je bent weer veilig ‘bijgepraat’, over deze beetje gekke wereld!”
Mijn moeder leeft al lang niet meer, maar af en toe krijgt ze een update-tje, zoals nu, over de ‘beetje gekke wereld’.
Jeanette
Blijf gezond en in contact; met jezelf en anderen!
Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook
Recente reacties