apr 03

Breiblij… of breiniet

Inmiddels bijna twee jaar geleden kom ik bij de opticien.
Bedrijf is gesplitst; mevrouw brillenboer verkoopt in haar helft allerlei voor breien, haken, borduren etc.
Niet mijn stiel, maar mijn oog valt op bollen wol met prachtige gemêleerde kleuren blauw. Dus koop ik impulsief ‘op kleur’.
“Wat wil je maken?” vraagt mevrouw brillenboer.
Geen moment over nagedacht dus ga voor simpel: “Een sjaal!”
Dik garen vraagt om dikke pennen; ik ga voor nr. 9 met het idee dat ik dan wellicht komende winter van mijn eigengebreide sjaal kan genieten.

Mevrouw brillenboer ziet potentie en ik krijg alles mee in een leuke stoffen tas met gratis boek over een mogelijk volgend project: haken.
Voor ik vertrek krijg ik nog de tip om de eerste vijf centimeter één recht, één averecht te breien; “Dat voorkomt omkrullen van de uiteinden!”
Onderweg naar huis vraag ik mij af hoe dat ook weer moest?
En überhaupt: hoe zet ik een pen op? Ooit handwerkles gehad op school, maar dat stuitte altijd op hevige conflicten met de handwerkjuf vanwege mijn uitgesproken puberale aversie tegen tuttigheid.

Thuisgekomen frommel ik mijn breitas in een onopvallend hoekje; onderweg ben ik tot zinnen gekomen en betreur mijn bevlieging ‘op kleur’!

Ruim een halfjaar later vertelt mijn vriendin H over haar breiavonturen.
— een kleinkind raakt aan diepgewortelde behoeftes om zo’n urm aan te kleden met huisvlijt; in H haar geval met eigen breisels —
Maar H zou H niet zijn als ze niet binnen de kortste keren haar breikunst uitbreidt met de prachtigste creaties. Ze volgt zelfs lessen bij een professor in de breikunde!
Omdat we elkaar zo goed kennen durf ik mijn breitasje tevoorschijn te halen. Ze is gelijk enthousiast. In no time heeft ze mijn sjaal op de pennen gezet en raadt mij, als beginnend breister, aan om het simpel te houden: “Eén pen recht en één pen averecht!” Langzaam komt er weer íets bovendrijven van de lessen van juffrouw Osinga en ik zie het zitten! Als H weg is, brei ik verwoed een aantal pennen en ruim mijn werkje op in de breitas.

“Hoe gaat het met je sjaal?”, vraagt H een paar weken later als ik haar bel.
… O shit, ja…
“Euh, goed, maar de laatste dagen kwam ik er niet aan toe!”
Onmiddellijk pak ik mijn huisvlijt weer op, maar het eerste probleem dient zich al aan vóór het begin: was de laatste pen nou recht of averecht?? Heb wérkelijk geen flauw idee. Dus haal ik alles (…) af tot de eerste pen en begin opnieuw met één pen recht en één pen averecht. Dit fenomeen doet zich met tussenpozen van weken een paar keer opnieuw voor. Heb inmiddels mijn prachtige blauwe bollen al een jaar in huis en (slechts) één begint pluizig te worden van mijn talloze brobbelpogingen!

“Ik heb te weinig wol voor de sjaal die ik wil breien! En mevrouw brillenboer heeft ze niet meer!”, is mijn volgende excuus. H ziet het breizwerk dreigen en belooft te komen om mij uit de breiput te halen.
“Koop dan nog wat andere, bijpassende kleuren! Dan heb je in ieder geval genoeg wol!”
— bedenk panisch dat ik dan moet wisselen tussen verschillende bollen en dat heb ik écht nooit gehad van juffrouw Osinga —
“Ok!” beloof ik stoer.
Met een paar passende kleuren extra bollen en zit ik klaar voor mijn volgende breiles ‘Simpel 2.0’!
H legt de lat didactisch minder hoog. “Brei nou maar lekker alles recht!” en legt uit hoe ik een andere kleur inbrei!
En het gaat voortvarend! Mijn beginnersfoutje koester ik straks als menselijke maat!

beginnersfoutje springt in het (geoefende) oog

Gelukkig komt H binnenkort weer; heb namelijk geen flauw idee hoe ik er een eind aan brei!!

Jeanette

Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook

mrt 27

Veelzijdige Bertie…

De positivo’s schetsen de eindeloze mogelijkheden van deze tijd.
Persoonlijke groei gloort uitnodigend in talloze aanbiedingen van
wellbee-goeroes op internet.
Hervonden creativiteit ingezet in tomeloze uitingen; van pietepeuterige miniatuurtjes tot woest gecreëerde werken op het doek!
Lopend, wandelend, rennend, fietsend, steppend, rijdend of racend proberen we de toekomst dichterbij te halen, terug naar normaal.
Schrijvend zit je goed; daarin kun je álle kanten op!

Toch merk ik dat corona-shit sterk de neiging heeft om zich irritant te nestelen in mijn schrijfsels! Mis de live-input van (wildvreemde) anderen, door leuke ontmoetingen, bizarre voorvallen of gedeelde verhalen.
Dus put ik nu af en toe inspiratie uit tv programma’s. — als pandemie-versie van Angela de Jong, die thuiswerken heeft uitgevonden —
En ziedaar!! Het boerenleven loont (en lonkt) om gedeeld te worden!!
Yvonne Jaspers blijft ex-BZV’ers van stal halen; steeds in een nieuw jasje!

Ineens zie ik ‘Veelzijdige-Bertie’, die zich naast agrariër, politica en Expeditie Robinson winnares, ontpopt als stoïcijnse buschauffeur!!
Tina Trucker in mossel uitvoering! Geweldig!
Altijd al bewondering voor de Zeeuwse, die in haar eerste tv-optredens iedereen tot wanhoop dreef met haar nuchtere-no-nonsense houding, maar haar bekendheid prima wist te verzilveren!!

Nu toert ze, samen met Yvonne en ex-BZV-collega’s-met-partner door Denemarken in de agrarische versie van ‘Ik Vertrek… Misschien Ook Wel’!
Want Yvonne schetst, als overenthousiast ambassadrice voor het boerenleven daar, alle ruimte voor groot en veel!
En ’s avonds serveert Veelzijdige Bertie een eenvoudige boerenmaaltijd onder de luifel van haar bus. Gezamenlijk nemen ze de dag door onder het genot van een glaasje.

Het volgende moment zit ik als kijker al weer in de volgende dag!
Waar blijft iedereen ’s nachts??? Vouwt Veelzijdige Bertie de busstoelen tot comfortabele bedden en wordt de sanitaire unit uitgeschoven? Of staat de bus leeg op de parkeerplaats van het plaatselijke hotel?
Ach, verder geniet ik lui leunend alle verhalen.

Alleen zat ik afgelopen woensdag op het puntje van m’n stoel; toen biologisch-dynamisch boer Niels een (veel) te kort, maar prachtig kijkje gaf in échte samenwerking van mens en natuur!

Mooi om even stil bij stil te staan in onze race naar ‘normaal’…  

Jeanette

Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook

mrt 20

Niet weer! Pffff…

Niet gedacht dat mijn vorige blog al zo snel zou worden gevolgd door weer een ‘opvlieger-gerelateerd’ verhaal.
Alleen nu uit een verrassend andere hoek; zo eentje die alleen bij ervaringsdeskundigen een “O, já!!” momentje geeft.
En dan moet je aan nogal wat voorwaarden voldoen…

Mijn zus zegt altijd: “Wen er maar aan!” als ik weer eens even stoom afblaas over gewrichten die ineens niet meer alleen doen waarvoor ze bedoeld zijn: bewegen!
“Hebben we van Ma’s kant!”, waarna ze vrolijk een opsomming geeft van alle, zich strompelend voortbewegende (vooral vrouwelijke)voorouders van moeders kant.
— Ma was nog gezegend met ‘alleen maar’ 2 nieuwe knieën en artrose vingers die reumatisch oogden! —

“Weet je Oma nog?”
Kan me inderdaad mijn Oma niet zonder stok en stram voortstappend herinneren. Vooral de opstartfase was telkens weer pijnlijk.
Toentertijd nog geen advies om halve marathons te gaan lopen, fietsen of zwemmen om je gewrichten soepel(?) te houden! Bewegen was geen plezier!
Bovendien was het vervangen van de boel nog geen alledaagse oplossing voor versleten onderdelen.

“Tante Dirk had het ook! Oh, en tante Janke dan!! Dat was echt vreselijk!”, schetst zus zonnig het bewegingsmechaniek van Oma’s zussen!
Beide oudtantes liggen iets minder vers in mijn geheugen, maar een beeld van voortwervelende bejaarden heb ik ook niet!
Bejaard werden ze overigens wel allemaal, de meesten hóógbejaard!
Maar heel oud worden met tanende fysiekjes is voor mij een schrikbeeld!

Dus maak ik gebruik van de mogelijkheden op medisch vlak!
Even kort:
Staar aan beide ogen (erfelijk?): opgelost.
Rechter knie die regelmatig één stand verkoos, wanneer ik dat even niet kon gebruiken: opgelost (met halve nieuwe; overigens geen halve prijs)
Twee halluxen valgus: in één keer aangepakt (twee voor de prijs van één)
 — Mijn zus loopt overigens ‘ingreeps-gewijs’ iets voor, maar is ook iets ouder —

Praat jullie nu gelijk maar even helemaal bij, hebben we het ‘rondje fysiek’ weer voor lange tijd gehad!
Nieuwste tanende gewricht is mijn linker enkel. Draagt niet gelijk bij aan een ‘evenwichtig gangwerk’, dus aanpakken.
Podoloog zag nog even geen oplossing en adviseerde beoordeling door specialist.
Omdat ik hoop op een bonus als trouwe klant, naar de voet-en-enkel specialist in de Bergman kliniek.
— Echt even een uitje!! Met een stralend zonnetje zoevend door de polder, me verbazend over de verkeersdrukte in coronatijd!! —
Diagnose: artrose enkelgewricht. Nog niet compleet, maar veroorzaakt wel een chronische ontsteking, waardoor het gewricht dik en pijnlijk is.
Eerste plan van aanpak: cortisone-injectie.

En kijk daar: de HORMOMEN!!
“Goed mogelijk dat u opvliegers krijgt!”…

Pfffffffffff…

Jeanette

Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook

mrt 13

Tot tien tellen…

Naarmate mijn leeftijd vordert… gaan de blogs meer en meer over het gebeuren van alledag. De heftigheid van die typische midlifeshit wordt wat minder gevoed door hormonen, dacht ik zo. Baseer mijn bevindingen op ervaring en zelfonderzoek, niet op wetenschappelijke studies!
En al helemaal niet op reacties uit mijn directe omgeving (…), want nog steeds worden mijn hormonen dankbaar aangehaald als oorzaak van ‘ongewenste’ reacties!

Zo kon je me vroeger niet pissiger krijgen dan met de opmerking “Je bent zeker ongesteld?” als verklaring voor elke (íets) fellere reactie mijnerzijds!!
— dit typen is al weer genoeg voor een ouderwetse, withete opvlieger!! —
Want elke woedende respons die ik gaf op die aantijging, gaf de ander weer grond voor een buitengewoon vilein: “Zie je wel?”
Kreeg er moordneigingen van!!
Dus wat een rust toen mijn lijf besloot dat voortplanting een gepasseerd station was!  

Dacht ik…
Tot de overgang als zelfde wapen werd ingezet wanneer ik mijn punt een beetje benadrukte!!
“Beetje last van je hormonen???”
… … … negen… tien… elluf…
Onderzoek waar de zwakke plek zit in deze vicieuze cirkel; mijn eigen rol grootmoedig en eerlijk tegen het licht houdend.
1. Als ik niet reageer word me desinteresse verweten!
2. Is mijn reactie kort en toonloos, dan meng ik mij niet in de discussie.
3. Zodra ik stevig mijn mening geef (die dan niet strookt met de verwachting van de tegenpartij) ben ik plotseling een hormonaal wrak!
Duidelijk: het ligt dus écht niet aan mij!!
Mijn hormonale disbalans wordt door de ander misbruikt om (voorál zíjn) gelijk te scoren!!!

Nu we ook allemaal een beetje ‘locked in’ zitten met onze partners of anderen, worden dit
aandachtspuntjes…
irritatiemomentjes…
kromme teentjes…
gebalde vuistjes…
een pittig gesprekje…
of een knetterende ruzie met bijbehorend wapengekletter!!
Wil je een beetje heelhuids door de crises komen, zul je moeten blijven zoeken naar die hoopgevende lichtpuntjes aan onze horizon, rede en verzoening!
En voorál… de humor koesteren!!!

En laat ik nou, als vrouw, gepokt en gemazeld door de rollercoasters van hormonale stormen, daar héél goed in zijn…

Jeanette

Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook

mrt 06

Eindelijk!

Hoewel tal van ‘cornonanoden’ hoog zijn, staat ons kapsel met stip genoteerd!!
Al wekenlang het gesprek van de dag: de coronakapsels en de gevolgen van de ‘knip-het-zelf’ pogingen.

Vanaf het moment dat ‘HET’ weer mag, blijkt een knip- en/of kleurbeurt verheven tot één van de eerste levensbehoeftes en is het (virtueel) dringen voor die eerste plekken in de kappersstoel!!
Facebook vult zich met selfies vanuit de kappersstoel in verschillende stadia van coronakapselherstel.
Zelfs mijn eigenste Y heeft voor vandaag een plek geregeld!!
Nou heeft dat een reden…

Niet gehinderd door ijdelheid, draagt hij zijn kaler wordende schedel met verve. Soms zelfs grappend dat het tekort aan hoofdhaar in lagere regionen ruimschoots wordt gecompenseerd.
Maar maandenlang ontberen van een knipbeurt eiste toch zijn tol.
Elke buitenactiviteit resulteerde in een coupe-windkracht-veel, waarop Einstein jaloers zou zijn geweest.
Het moest eraf!
En ik moest dat doen…

De stoel, waarop hij zijn knipbeurt moet ondergaan staat midden in de keuken. Wikkel een oud laken om hem heen, zodat de weelderige krullen worden opgevangen.
Mijn equipement bestaat uit een kam, een keukenschaar (…) , een nagelschaartje en een tondeuse zonder opzetstuk.
Ze zeggen dat je je gevoel moet volgen als kaders van ervaring zijn weggevallen of niet bestaan.
Dus ik ga ervoor, met open vizier…
Kan wel nadenken over een model, maar krijg geen beeld.

Besluit bestaande lijnen te volgen en die vloeiend steeds een stukje korter te maken. De keukenschaar (‘grote stappen, snel thuis’) valt al na de eerste pogingen af. Te dik voor het fijne haar en ik mis het fingerspitzengefühl!
Pak stoer de tondeuse. Terwijl ik de kam door zijn haar beweeg, scheer ik in een sierlijk meegaande beweging de uiteindjes af.
In de nek gaat het voorspoedig. Met een duidelijk te volgen lijn lukt het me een speelse overgang te krijgen van haar naar huid!
En ook de volhardende, maar sterk uitgedunde grijze haren bovenop Y z’n schedel volgen welwillend mijn route met de tondeuse.

Nu de zijkanten, het moeilijkste gedeelte! Koste wat kost wil ik het tegenwoordig zo populaire luizenpad boven het oor voorkomen!
(dat zou overigens, samen met een grote bloempot, het hele proces aanzienlijk eenvoudiger maken)
De tondeuse lijkt gretiger te worden en er zijn gebiedjes waar ik steeds langer bezig ben met herstelwerkzaamheden!!
Vreemd genoeg lijken uitschieters elkaar op te volgen en ineens mist er een grote hap haar vlak boven Y z’n linkeroor!!
Probeer de schade te bedekken, maar het rampgebied is te groot of het omliggende haar te kort!
Symmetrie geeft rust, maar om nu eenzelfde krater te creëren aan de rechterkant, gaat mijn kapperskunst te boven.

Inmiddels heeft de krater wel iets aan diepte ingeboet en weet eenieder dat het resultaat van de thuisknipbeurt míjn verdienste is!
Dus gun ik Y vandaag van harte zijn plek in de kappersstoel!

Jeanette

Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook

feb 20

ChéChé groeit… wij ook

Inmiddels is ChéChé (Change) al weer bijna 9 maanden; hoog tijd voor een update. Verhalen te over natuurlijk, maar met een korte foto impressie over de afgelopen maanden heeft een ieder ook weer ‘beeld’!

Je slaapt je groot, zo snel!
Pfff, wat koester ik die momenten van éven niet hoeven opletten of opvoeden.
Als hij slaapt is ie áltijd lief… even niet z’n ‘vlijmpjes’ overal in (vooral in mij) om te proeven en te testen

Proeft wat groeit en bloeit…

… en probeert wat nou niet direct ‘meegeeft’!
Alles waar water inzit, is sowieso leuk; om met je poten, je kop of gewoon met je hele lijf te ervaren

Grenzen opzoeken en grenzen leren; precies daar komen wij elkaar tegen. Waar ik dacht met een labrador een ‘tandje minder’ in huis te halen, doet zijn eigenzinnigheid en ongelooflijke volharding mij af en toe terugdromen naar al die ‘watjes’ van rottweilers in ons leven!

Hij maakt vrienden

Opruimen is niet z’n sterkste punt!
Mee naar de zaak is leuk, als niet iedereen met iets anders bezig is. Gelukkig ligt er altijd wel iets om reacties te peilen…

… het zit écht wel goed, met die mentale balans

Eindelijk hebben de ‘vlijmpjes’ plaatsgemaakt voor permanente tanden en kiezen. Wat niet per definitie betekent dat ik nu wel ongeschonden uit de strijd kom…
Het besef van een ‘zachte mond’ (jachthond eigen???) is bij ChéChé selectief aanwezig

Je moet je territorium constant ‘scannen’; naast de jacht is enige ontwikkeling op het gebied van waken ook prettig.
En omdat Ché me blijft verrassen, overtreft hij hierin straks wellicht ook onze rottjes!

Tijdens zijn ‘reizen’ doet hij tal van nieuwe ontmoetingen op.
Het hek voorkomt meestal dat de kennismaking te onstuimig en ongelijkwaardig verloopt

Ik kan er niet omheen: ChéChé heeft een kussenfetisj! Elk kussen heeft wel een ‘beurt’ gehad en is goed bevonden als hoofdkussen.
Hij koestert ze; met hier en daar een klein (per ongeluk) hoektandgaatje blijven de kussens waarvoor ze bedoeld zijn…

Was sich liebt, das neckt sich ook bij z’n nestmaat ‘Hond’!
Hond is echt overal goed voor: seks, troost, kussen, speeltje of trofee.
Momenteel ligt Hond op de operatietafel voor wat nodig cosmetisch herstel her en der…

ChéChé is gek op mijn ‘projectjes’, wat het uitvoeren niet makkelijker maakt…
Maar ‘erbij zijn’ is belangrijker dan het resultaat
Voor hem dan

Echte ‘mannenzaken’ worden steeds belangijker: met je poten in de aarde ondergrondse geuren ontdekken, wortels uitrukken, wormen vermalen, zorgen voor waterafvoer en vervolgens diepzwart bemodderd thuiskomen na een paar uur hard werken

… om vervolgens weer even als baby op je schoot te kruipen met een gescoord takje

Hij groeit…
ook in ons leven.
Wij moesten ruimte maken voor een ander ras en dat klinkt simpeler dan het was
Maar we willen hem voor geen goud meer missen, onze fox-red lab met gebruiksaanwijzing

En ineens zit hij daar…
op Fair haar plekje
Met dezelfde intentie: weten wat komt en gaat
Groot genoeg gegroeid;
om zo naar buiten te kijken,
maar ook om daar zíjn plek in te nemen!!
Net als in ons hart!

Jeanette

PS, volgende week ga ik met ChéChé een paar daagjes op pad.
Volgende blog dus op zaterdag 6 maart!

Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook

feb 13

Niehil…

Showbizzland herbergt voor mij vele geheimen en ik laat dat graag zo!
Dus vanmorgen ‘out of the blue’ een diep verontwaardigde Spong in beeld, die van leer trok tegen Ivo Niehe in een uitzending van Jinek, drie dagen terug. Met stijgende verbazing kwam ik erachter waar het over ging: de borsten van Britney Spears.

“Dat híj, als volwassen man, zó’n vraag stelt aan een kind van 17!!”, brieste Spong en gaf de enige wedervraag die Spears had moeten geven op dat moment: “Hoe zit het met jouw kleine, kromme pik?”
— “Wtf moet Ivo met de borsten van Spears? Brave Niehe zal zich toch niet buitengewoon sneaky ontpoppen als de Nederlandse Weinstein?”, bedenk ik mij plots ongerust! —
Dan hoor ik dat het ‘vergrijp’ redelijk gedateerd is: 22 jaar maar liefst.
Het is toch bijzonder, meer dan twintig jaar lang vraagt niemand zich maar een moment af of de vraag: “Zijn je borsten nep?” wel gepast was? En plots steekt juist daarover een wereldwijde tornado van verontwaardiging op!?

Dus stort ik mij in de wereld van sterrendom-gossip, op zoek naar ‘belangrijke’ informatie die boven komt drijven tussen non-info en drek.
Als ware onderzoeksjournalist, probeer ik eerst het betreffende fragment te vinden, waarin Ivo de vermaledijde vraag stelt, waarover iedereen nu struikelt.
Het bleek destijds dat Britney’s borsten nogal wat vragen opwierpen: hoe het mogelijk was, dat ze van de ene op de ander dag 2 cupmaten waren ‘gegroeid’?
— Nou kan eenieder, ook de roddelpers, wel bedenken dat zoiets zonder ingreep van welke aard ook, niet mogelijk is. Maar hou het simpel; ook toen had je ‘cup-inlays’, waardoor het voorkomen aanmerkelijk pronter kan ogen… toch? —

Dus ook Ivo begaf zich uiteindelijk op glad ijs met z’n ‘borstenvraag’. Het bleek wel iets minder bot als “Zijn je borsten nep?”
Na een opstapje, waarin hij opmerkte dat Spears ‘altijd boos werd als de pers naar haar borsten vroeg’, liet hij de boops-bom vallen: “Wat vind je van plastische chirurgie?” — pfffff, heftig, zo’n vraag aan een blaag van 17 —
Bij het antwoord (het gebruikelijke blablabla van borsten-wallen-buiken-billen-en meer die terug-geboetseerd worden naar aanvaardbare- of voorbeeld vormen en zo diepe trauma’s voorkomen), haak ik af.

En nu ineens buitelen de reacties over elkaar heen en raken uitersten; in idiotie en redelijkheid. Maar één pispaal staat hierin (ongewild) fier overeind: Niehe!!

Om echt voor mezelf te bepalen of de verontwaardiging van Spong terecht is, moet ik dieper in de materie. En daar heb ik geen zin in!!
Want aanleiding tot het ‘Niehe-incident’ is een documentaire over Britney Spears. Schijnbaar staat ze al 13 jaar onder curatele — geen idéé waarom — en is er zelfs een #freebritney-beweging op gang gekomen…
Ik gun haar alle geluk en vrijheid; ook zonder documentaire.
En wat Niehe betreft; wie wind zaait, oogst af en toe een stormpje!   

Jeanette

Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook

jan 30

Eén jaar!!

Vandaag zijn we precies een jaar getrouwd!
30 januari 2020 was dé dag waarop we, na wat gesputter mijnerzijds, elkaar het ja-woord gaven.
Geen Las Vegas huwelijk, maar wel snel besloten ‘om praktische redenen’.
Zó praktisch dat we de hele ceremonie voor 0 centen dachten te fixen, maar de wachtlijst voor gratis trouwen was te lang.
Gelukkig hebben we er uiteindelijk een soort van geweldig feest van gemaakt, met een klein (max toegestane) gezelschap van familie en vrienden.
Niet wetend dat we aan de vooravond stonden van een zo bizar jaar!
Geen idee hoe groot de roze wolken zijn van pasgetrouwden, maar wij stonden al snel weer met de voeten in de klei.

Een beetje onwennig beleefden wij onze wittebroodsweken.
Als ‘newlyweds’ gingen we ineens (na meer dan 20 jaar samen) op in het spel over machtsverhoudingen en rolverdeling bínnen het huwelijk…
Het leidde tot vermakelijke discussies zonder compromis.
Onze ‘honeymoon’, (waarvan de term is gebaseerd op de aanname dat de eerste maand na het trouwen de gelukkigste is van het hele huwelijk: zo zoet als honing) was gelardeerd met randjes pittige rode peper — Madame Jeanette… —
Tegen het einde van onze honeymoon sloop corona het leven binnen.

Onze huwelijksreis, het gezamenlijke cadeau van de bruiloftsgasten, werd een paar weekjes uitgesteld. In de veronderstelling dat ‘het’ dan onder controle of weg was.
We hadden zelfs nog niet het besef dat we ons huwelijk ‘op het randje’ van een eindeloze reeks beperkingen hadden gevierd.
Het was raar, best wel een beetje eng; we waren vooral braaf met z’n allen in het opvolgen van opgelegde maatregelen om verspreiding te voorkomen.
Gelijker tijd kwam een eindeloze stroom nepnieuws op gang, roerden ‘corona-ontkenners’ zich en was er een wildgroei aan ‘deskundigen op het gebied van…’!

Het voorjaar kwam en de lichtpuntjes aan de horizon, waar iedereen zich aan vastklampte, werden groter en kwamen dichterbij. Het juk van de intelligente lockdown werd losser en we konden meer bewegen. Geknuffel en gezoen buiten intieme kring bleef beteugeld door de anderhalve meter regel en schoorvoetend gebruikten we hier en daar een mondkapje.
Onze huwelijksreis werd opnieuw uitgesteld, nu, met een iets ruimere marge, naar de herfst.
Onze huwelijkse staat was ongemerkt ingesleten; de reis om het huwelijk te bestendigen en woeste nachten in bruidssuites te doorleven, was met de romantiek op de lange baan geschoven.
“We zijn getrouwd!”
“Gut ja, dat is ook zo!” …

De herfst ging voorbij. Zonder huwelijksreis.
We rolden in een tweede (corona)golf. Voor we het wisten kondigde 2021 zich aan.
Nog steeds staat de wereld op z’n kop. Nog steeds is het zoeken naar ‘hoe dan wel?’ Nu ‘maakbaarheid’ ineens niet vanzelfsprekend is en terecht wankelt als houvast. Uitersten worden zichtbaar; in boosheid en onmacht, maar gelukkig ook steeds meer in positieve krachten!
Binnen ons eerste huwelijksjaar waren de baren ook best woelig.
We liepen tegen onvermoede grenzen aan (van onszelf en elkaar) in het beleven van “écht niet normaal!!” Maar de huwelijksboot dobbert vrolijk verder!

Natuurlijk! We hebben immers onze huwelijksreis nog tegoed!! Waar we gaan terugkijken op dat ongelooflijk hectische eerste huwelijksjaar en toosten op wat dan is!

Y neemt zijn rol als eega uiterst serieus! Naast overheerlijke bonbons, kreeg ik vanochtend een prachtige bos bloemen om te vieren dat ik het eerste jaar als toegewijd echtgenote heb volbracht! Wat een vent hè?  

Jeanette

Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook

jan 23

Stagneer-fries…

Prae Scriptum: dank voor het meedenken en de leuke reacties op mijn blog van vorige week!
Waar we het over eens zijn: ‘Pleasures’ moet blijven; humor houdt ons op de been. En ‘Life Pleasures’ is een goeie ‘ladingdekker’ die elke leeftijd in het midden laat.
Maar wat voorál naar boven kwam borrelen, was het loslaten van leeftijd!
— nou zou dat een venijnig uitroeptekentje kunnen zijn over de gemiddelde leeftijd van de blogvolgers… maar ik ben het ermee eens! —
Wrak hoeft geen synoniem te zijn voor oud en jong van geest blijven we hier in ieder geval allemaal!
Wie bepaalt?? Ik! Dus unaniem besloten het voorlopig los te laten (!)

Stagneer-fries…

Ik heb er moeite mee om mooie dingen te gaan gebruiken.
Heeft met geld niets te maken; gebruik zet verval in.
Of het nu gaat om wenskaarten, mooi ingepakte zeepjes, speciale geurtjes, bijzonder pakpapier, ‘zondagse’ kleding of pas geschilderde wanden.
— dat veel dingen ongebruikt ook kwijnen en onderhavig zijn aan verstoffing, realiseer ik mij altijd te laat —

Die maagdelijke wanden is de langst slepende afwijking.
Altijd al jaloers op wie zijn muur verft of behangt en er onmiddellijk, hátseflats, een spijker of schroef inramt en iets ophangt.
Bij mij staat alles te verstoffen. Tot ik weet waar ik het wil hebben; stel dat er een ‘vergisgat’ ontstaat!!
Zuignappen of dubbelzijdige plakkers waren veilige, maar hopeloze attributen om vergisgaten te voorkomen.
Veel veiliger was: niet doen!!

Erikson’s  zevende leeftijdsfase (blog vorige week), met “generativiteit versus stagnatie” als hoofdkenmerk, heeft wel de ommekeer gebracht!
Stagnatie is ongezond en triest, dus hóppaaa: versturen, uitpakken, aantrekken (of weggeven) en… wanden benutten!
Daar heb ik wel wat projectjes voor liggen.
Bij Y (de schat) is één stagnatie vroeg ingetreden en waarschijnlijk levenslang: ‘doe-het-zelven’. Zijn gevoel voor klussen houdt gelijke tred met mijn (tegen)zin voor huishouden!
Gelukkig is daar goeie vriend R, die hamert, boort, plugt en hangt dat het een lieve lust is.

“Waar wil je het hebben? Daar? Of daar??”
Schietklaar staat R, gewapend met zijn boormachine, te wachten op mijn aanwijzing.
“Euh… euh, even kijken hoor… euh, wacht even…, misschien toch iets lager of toch niet…“, stamel ik licht paniekerig.
— oude gewoontes zijn hardnekkig —
Stagnatie is R vreemd, dus voor ik het weet is het eerste gat een feit!!
In no time hangen er twee nieuwe kapstokken in de hal! Vervanging voor een oud, lelijk, kapot exemplaar, dat er sinds de laatste verbouwing (zo’n 20 jaar geleden) al hing.

Bijna net zo lang staan alle douchegels, shampoos, conditioners en meer op de bovenrand van de douchedeuren. Voor zeep is daar nooit plaats, want nat is glad en blijft niet op een randje liggen.
In de flow van ‘stop-stagnatie’ twee(!) Ikea oplossingen gekocht.
Eentje die zich vernuftig, zonder schroeven  om de douchestang klemt
— oude gewoontes zijn hardnekkig — en eentje die schroeven behoeft.
Doortastend en zeker geef ik aanwijzingen en materiaal aan R in de douche.
Even later staat alles stevig op z’n plaats en is er plek voor elk stuk zalige zeep!

dav

Wekenlang huppel ik als een kind zo blij door de hal en sta ik uren onder de douche te genieten, met alle attributen onder handbereik.

Pfff, was ik toch bijna de stagnatie ingesukkeld!!
Power to the (mid)Life Pleasures!!

Jeanette

Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook

jan 16

Crisis, whát crisis?

Je durft het woord bijna niet meer uit te spreken; de ene crisis volgt de andere op. Het gebruikt ook lekker makkelijk; elke situatie kán (eventueel, mits, als, stel) in een crisis uitmonden. Huwelijkscrisis, bankencrisis, welzijnscrisis, huizencrisis, voedselcrisis, kabinetscrisis, drankencrisis, coronacrisis, klimaatcrisis, relatiecrisis enzovoort.
Een beetje hypochonder kan zijn hart ophalen in de opeenvolging van crises!!

Ik hou het hier even bij één: de identiteitscrisis!
Mijn identiteitscrisis ligt (op dit moment…) niet op persoonlijk vlak.
Meer bij een onderwerp wat de laatste jaren beetje deel van mijn leven geworden is, mij na aan het hart ligt, uitlaatklep is en waar ik vrolijk van word (meestal)!
Het is Midlife Pleasures, mijn blog, waar de identiteitsschoen wringt!

Een paar quotes uit mijn welkomstwoord vier jaar geleden:
“Goed plan om wekelijks de belevenissen hier te volgen.
De kracht van de meeste verhalen is dat het op z’n minst een glimlach teweegbrengt.
Zie elk van deze schrijfsels dan ook als een antidepressivum voor even!…

… Midlife Pleasures heeft uiteraard te maken met de overgang, de midlife jaren en de daarbij behorende achtbanen….

… Op de bijsluiter zou ik willen vermelden dat de therapeutische werking van mijn verhalen niet wetenschappelijk getoetst noch bewezen is! Maar humor, zelfspot, herkenning en hier en daar een tikje melancholie mogen onbeperkt worden ingenomen!…”

Ik was zo klaar met het geklaag en gezeur over de overgang!
Zelfs in deze levensfase lag de humor immers op straat, klaar om opgepakt te worden!! En Midlife Pleasures was daarvoor het perfecte podium!!

Het probleem is dat ik ben ingehaald door de naam van mijn blog.
Die typisch overgang-gerelateerde shit is een beetje voorbij.
Wat zich nu aandient (want het blijft lachen…) is onder meer de aftakeling van het fysiek! En dat is steeds minder te koppelen aan hormoonschommelingen; zie hier het ontstaan van een identiteitscrisis!!
Dekt de naam mijn lading nog wel?? Of zit ik mijn overgang nodeloos uit te rekken ten behoeve van?
Wordt het tijd voor een volgende stap? — hoe gebrekkig soms ook —

In wezen zijn de meeste quotes van mijn welkomstwoord nog van toepassing, maar dat ‘Midlife‘ van de ‘Pleasures’ zit me dwars! Op meerdere fronten!
Is mijn Midlife voorbij? Wat betekent dat?
Dat ik nu ben aanbeland in de ‘laatste fase’???
Mijn hemel, néé toch??
Is er dan een naam voor het niemandsland waarin ik mij nu bevind?

Ja, er bestaan termen voor mijn levensfasen.
Good old ontwikkelingspsycholoog en psychoanalyticus Erik Erikson (1902-1994) vertaalde de mij restende fases als volgt:

De laatste twee stadia in de psychosociale ontwikkeling volgens Erikson
7. Middelbare volwassenheid    
Leeftijd: 35 tot 55 – 65 jaar     
Levenstaak in deze fase: Generativiteit versus stagnatie       
Deugd: Zorg

8. Late volwassenheid    
Leeftijd: 55 – 65 tot de dood    
Levenstaak: Ego-integriteit versus wanhoop        
Deugd: Wijsheid

FUCK!! FUCK!! Waarom ben ik in godsnaam gaan googlen?
Waaróm wil ik alles benoemen?
Hoe blij kun je worden van bovenstaande kennis? En welke keuze maak ik dan?? Blijf ik nog ff vrolijk hangen in mijn ‘middelbare volwassenheid’ of dompel ik mezelf al in ‘ego-integriteit versus wanhoop’ van late volwassenheid??
Welke crisis roep ik hier over mezelf af??

FF chill, terug naar zen!

Heb jullie meegenomen in mijn identiteitscrisis en vraag nu feedback en/of nazorg!!
Dobberen we verder onder de Midlife Pleasures vlag of gooien we het roer om en varen vrolijk verder onder een veelbelovende nieuwe naam in sprankelende outfit?
Heel graag jullie idee hierover!! Mag ook per mail!

Jeanette

Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook