aug 04

Terrashoppen


Snap het best dat mensen urenlang op het terras kunnen hangen. Voor wie het wil zien is het terras een openluchttheater. Kies een strategisch plekje en het schouwspel ontrolt zich voor je ogen; heb je voor een heerlijke cappuccino of een glas wijn een loge plaats.
Ik geniet het meest van ‘terrashoppen’. Een soort stoelendans zonder muziek, voor met name de iets-ouder-van-dag-gast. Het hoppen zelf vereist oefening, maar als kijker de volgende move voorspellen is een sport op zich.

“Hier kan het!” zegt hij tegen haar. Keurend gaat haar blik over de locatie.
“Okeee…”, zegt ze aarzelend, intussen de overige beschikbare plekken scannend. Maar voordat haar achterste de stoelzitting raakt, veert ze overeind en stevent doelgericht af op dat andere beschikbare tafeltje.
Ik gniffel wanneer tijdens deze oversteek zowel de doelplek, alsook het de net verlaten stoel wordt ingenomen door meer doortastende terrasgasten: “Opgestaan plaats vergaan, lèlèh!”

Ze blijven nog even hoppen. Vanwege te veel zon, te weinig zon, teveel wind, te weinig wind, geen parasol of juist wel, verkeerd uitzicht of aso volk aan de buurtafel. De voors en tegens per plek luidkeels gedeeld, de buren non-verbaal beoordeeld — niet minder ‘oorverdovend’ —
Gaandeweg hun zoektocht bij een passerende serveerster alvast drankjes besteld. Het doel is toch om straks, op de perfecte plek, iets te nuttigen.

Uiteindelijk strijken ze neer op de enige nog vrije plek. Met blakerende zon, geen zuchtje wind, zonder parasol, belabberd uitzicht en naast echt zúlk fout volk.
Verderop doolt de serveerster zoekend rond met een glas lauw bier en de helft van de koffie in het gratis koffieleutje op het schoteltje. Zwaaiend en wenkend proberen ze de aandacht te trekken om zo de bestelde drankjes naar hun tafel te dirigeren.
Helaas! Neergestreken in het ‘vak’ van een collega-serveerster, zien ze hun bestelling terug richting bar verdwijnen.

En als je denkt dat de rust nu weerkeert bij het pas neergeplofte stel, heb je het mis! Met arendsogen houdt zij elke beweging van andere gasten in de gaten. “Daar hebben ze hun drankje bijna op! Ik denk dat ze zo gaan afrekenen. Als ze vertrekken gaan we daar zitten!!”
Hun besluiteloosheid wordt allengs groter wanneer plotseling twéé gewilde tafels vrij komen. Vóór hun definitieve beslissing valt blijven ze angstvallig zitten; opstaan brengt risico mee. Twee tellen later zijn de kansen verkeken.

“Dit werkt niet!” bitst ze tegen haar man. “Als er nu een goeie tafel vrij komt, ga jíj er onmiddellijk zitten. En pas dán kom ik!” De opnieuw bestelde drankjes worden gebracht.
Nu kunnen ze in alle rust van hun bier en koffie genieten.
“Dáár!! Zij gaan weg! Snel, snel! Erhéén!” Manlief schiet van zijn stoel en confisqueert vol overgave de aangewezen plek! Gelukt! Hij straalt!!

Nu moet zij, met de net afgeleverde drankjes, haar hand- én de boodschappentas, al laverend de nieuwe locatie zien te bereiken. Een schier onmogelijke opgave. Ze besluit eerst de waardevolle spullen over te brengen, om dan terug te keren voor de drankjes. Terwijl ze halverwege is, loopt een overijverige ober langs het net verlaten tafeltje…
Met een boze blik over zoveel verspilling, laadt hij de koffie en het bier op zijn dienblad en spoedt zich richting keuken.

Ik geniet! Wát een stel! Mijn terrasbezoek kan niet meer stuk.
Plots realiseer ik me hoe vaak ík de hoofdrol speel in het stuk ‘Terrashoppen’…

Jeanette

Deel met wie je een midlife pleasure momentje gunt! Makkelijk, via onderstaande links!

jul 28

Onderhoud…


Omdat ik uit vele reacties begreep dat ‘onderhoud aan midlife gerelateerde gebiedjes’ werd opgevat als onderhoud aan de Midlife Pleasures website, ga ik vandaag met de billen bloot.
Het betreft míjn gebiedjes. Het zat eraan te komen, nadat ik mijn ring aan de wilgen had gehangen. (“The lady’s of the rings” 23-12-2017)
Wil ik enigszins gecontroleerd plassen, comfortabel en geluidloos kunnen fietsen, yogaballen en (last but certainly not least ) seks hebben, is er maar één weg: het ‘spul’ moet in de steigers. Een ingreep onder de deskundige leiding van een gynaecoloog onontkoombaar.

Na uitgebreid lezen van reviews (begin er niet aan) op internet, uiteindelijk gekozen voor een (door verzekeraar betaalde) ‘prive’ kliniek.
Ervaring, nieuwste technieken, korte opnameduur en (vooral) een éénpersoons kamer gaven de doorslag. Alhoewel, daar aangekomen was mijn kamer nog niet klaar en kwam ik eerst ‘op zaal’ terecht. En dan ook een échte, ouderwetse zaal. Met acht bedden (…) tegenover de prachtigste glas in lood ramen en onder een kunstig gemetseld bogenplafond.
— ik ‘zag’ de nonnen met gesteven kappen ronddraven; streng maar met grote toewijding — Alle voorbereidingen op de operatie werden hier getroffen.
Door schatten van ‘nonnen’ in een modern jasje.
Ik was de laatste patiënt van de dag: vrijdag de 13e…!

Over de operatie zelf weinig nieuws; ik was er even niet. Het team stelde mij op mijn gemak en mijn laatste bewuste gedachte voor ik onder zeil ging was eentje van dankbaarheid; ik had niet bij bewustzijn al mijn benen in de beugels hoeven te leggen teneinde het werkgebied optimaal toegankelijk te maken.
Mijn waardigheid gerespecteerd wetend sliep ik kuis toegedekt in! Kost niets, maar is onbetaalbaar!
Nadat ik was ontwaakt in de uitslaapkamer eerst mijn lief gebeld dat alles ok was; zijn bezorgdheid over de ingreep was vele malen groter dan de mijne!
Na een doorwaakt nachtje in mijn kamer, mocht ik de volgende ochtend wegens goed (plas)gedrag naar huis.

Nu gedwongen ‘rust’! Zés weken!! Elke dag realiseer ik me hoeveel handelingen verboden zijn! Na zes weken ken ik ze waarschijnlijk allemaal!
Natuurlijk is er een ‘gebruiksaanwijzing’ voor mijn leven de komende tijd.
Onder andere: vier weken niet (zelf) autorijden of fietsen. Zes weken niet zwaar tillen, bukken of sporten en traplopen beperken.
— seks op eigen initiatief ‘in de koelkast gezet’; gezien gevoelig onderkantje éven niet —
Lichte activiteiten die na de eerste week zijn toegestaan: kleine maaltijd koken en afwassen, zittend strijken en de was opvouwen…

Zó benieuwd naar gebruiksaanwijzing in mannelijke variant (allicht na ander ingreepje…)!

Jeanette

Deel met wie je een midlife pleasure momentje gunt! Makkelijk, via onderstaande links!

jul 21

Pff, nóg ff niet


Vanaf vandaag nog één week revisie en dan ben ik er weer!
Het onderhoud aan midlife gerelateerde gebiedjes vraagt aandacht en rust.
Daarover later meer!
Geniet of baal van nóg een warme week; wellicht volgende week zaterdag verlossende regen.
Maar in ieder geval wél een nieuwe blog! Tot de 28ste!

Jeanette

Deel met wie je een midlife pleasure momentje gunt! Makkelijk, via onderstaande links!

jul 14

FF niet…

Vandaag (14) en volgende week (21) is Midlife Pleasures ‘uit de lucht’  ??
Noodzakelijk onderhoud aan midlife gerelateerde gebiedjes…!

Zaterdagmiddag 28 juli rond de klok van enen hoop ik jullie állemaal weer te ‘zien’!
Want inmiddels zijn we met z’n velen!!
Ik verheug me er al op!
Geniet intussen lekker van de zon, eventuele vakantie en elkaar!!

XXX Jeanette

Deel met wie je een midlife pleasure momentje gunt! Makkelijk, via onderstaande links!

jul 07

‘Hyacinth’


Geen spinseltje, maar een irritant geval van toenemende bewustwording.
Ook van het feit dat ik niet zo snel meer ben in mijn conclusies…
Als wij op pad gingen verdeelden we meestal de kilometers.
In de praktijk kwam het erop neer dat ík, om vage redenen (…), meestal de terugweg voor mijn rekening nam.

Echter, steeds vaker zit ik ook op de weg terug gezellig op de bijrijdersstoel.
Ik navigeer wat (niet altijd even/vrijwel nooit succesvol), klets wat, zoek lekkere muziek of neem, indien nodig, de hands-free functie over (in geval van telefoonverkeer, houd ik de ‘hoorn’ bij z’n oor) Ik schik mij in deze nieuwe ontwikkeling! Het reduceert het gemiddelde alcoholpercentage over langere tijd… bij mijn lief dan!
— ík nip nu vrolijk door; bovengenoemde functies vragen niet om een loepzuiver inschattingsvermogen —
Dan zie ik vanuit mijn ooghoek een gaap! “Zal ik het overnemen?” vraag ik, overmoedig door een wijntje meer. “Hoeft écht niet!” zegt Y.
“Wel zeggen hoor, als je moe wordt!” bemoeder ik en multitask vrolijk verder.

Maar de laatste tijd ontdek ik een patroon: ik rij dus helemaal niet meer als we samen op pad zijn!! Dus dwing ik het af: “Ik rij de caravan naar huis vanaf ons vakantieadres!” Zonder morren gaat hij naast me zitten.
Tot de eerste tegenligger op een smal weggetje ….. “Daar komen dus ál die krassen op de zijkant van! Je rijdt de caravan langs de bosjes!!”
Ik kook, maar reageer even niet; de reis is nog lang.
— in opwellingen van schoonmaaklust heb ik allang ontdekt dat er een páár krassen op het raam zitten en die heb ik er niet ‘ingereden’ —
Pissig doe ik wel ff lekker gassen en kachel rakelings overal langs. Y gaat helemaal los!
“Niet zo hard!”, “Dénk om die fietser!”, “Zie je die brede trekker?”, “Doe rustig!”, “Pas op!!”
Ik grap nog: “Mind the pedestrian!”, maar het kwartje valt niet.

Ineens (had ff tijd nodig) is het duidelijk: er wordt ernstig getwijfeld aan mijn rijkunsten!!
— volledig ten onrechte —
En wanneer ik voorzichtig aan de kaak stel dat hij, die enkele keer dat ik stuur, wel heel erg ‘meerijdt’, reageert hij verrassend:
“Moet je jezelf eens horen als ík achter het stuur zit. Daar is Hyacinth niks bij!”

Het wordt tijd dat we weer eens even evalueren samen…

Jeanette

Deel met wie je een midlife pleasure momentje gunt! Makkelijk, via onderstaande links!

jun 30

Beter een goede buur…??


Het opzetten en afbreken van de voortent aan een caravan is een klus!
En Y gaat voor degelijk en betrouwbaar (gelukkig…); zwaarste doek, normaal aantal haringen x 2,5 en diverse extra stangen voor windkracht 10 plus.
Voorbereid op alle types typisch Hollands weer, staat er een imposant en stevig bouwwerkje. Met het inboeten van man/vrouwkracht hier en daar als gevolg van tanende fysiekjes, neemt op- en vooral afbouw wat meer tijd.

Afgelopen week moest ‘het spul’ worden opgeruimd. Gezien de stijgende temperaturen en onze laissez-fair-planning, twee afbraak-dagen ingeroosterd. Eerste dag alle uitritsbare wanden en dag twee het dak en (nog even) de rest van de zooi.
Het moge duidelijk zijn: die 2,5 x het normale aantal haringen en ‘de rest van de zooi’ nemen het grootste deel van de tijd in beslag.
Haringen zitten als in beton gegoten en waar Y masculien inzet, probeer ik op een slímme manier de pinnen aan de grond te ontfutselen.

Tijdens het opvouwen van een stuk voortent kwam een buurman al zijn hulp aanbieden, dus ik opper voorzichtig: “Misschien moeten we B even vragen, hij is sterk en wil wel helpen!”
“Nee, ik doe het zélf!” bromt Y terug. …“Túúrlijk schat!”
Uiteindelijk is de klus geklaard en na het schoonmaken (feminien aspectje) vouw ik flap na flap op, terzijde gestaan door B.
Voldaan over alle vorderingen trakteren wij onszelf op een glas koude wijn; bíjna borreltijd. Vrienden schuiven aan en de rest van de werkzaamheden is voor morgen.

Vroeg op; de ploert schijnt al meedogenloos! Vol goede moed gaan we voor deel twee! Het dak gaat eraf! Als hecht team met jarenlange training klaren we dit klusje met twee vingers in de neus! Zelfs het opvouwen van de enorme lap gaat in één keer goed. Dan nog even puzzelen hoe we het windscherm (ook nog) zo opvouwen dat de ‘ramen’ niet op elkaar plakken.
Na vier keer en onder de bezielende leiding van (alweer) B, kunnen we ook dit onderdeel afstrepen.

En plots, voorovergebogen de laatste grassprieten afvegend, daagt het me (… eindelijk)!
Ik kijk B aan, die vrolijk grijnzend terugkijkt, en werp vervolgens een blik naar beneden.
En ja hoor, daar hangen ze!!
Vrolijk ‘los in het jak’, blij met dat extra losse knoopje vanwege de hitte… net als B!

Jeanette

PS … enneuh niks ‘jonge god’; B, hoewel kras, is de 70 ruimschoots gepasseerd …

Deel met wie je een midlife pleasure momentje gunt! Makkelijk, via onderstaande links!

jun 23

…Vervolg (heden)


We rijden door een heel smal straatje. Voordeuren met piepkleine stoepjes, geflankeerd door potten met schitterend gekleurde bloemenpracht. Een pittoresk straatje, waar auto’s verboden zouden moeten worden.
Voor onze auto schríjdt een man. In t-shirt met korte mouw waaronder imposante, getatoeëerde armen en een korte broek met boomstammen van benen en méér dan forse kuiten!! De plechtigheid waarmee hij ons dwingt stapvoets achter hem te blijven, doet op z’n minst affiniteit met uitvaartbegeleiding vermoeden!

Y blijft respectvol op gepaste afstand van het voortschrijdende individu. In welke hoedanigheid deze man zorgt voor een bijna serene kleine processie, is ons volslagen onduidelijk! Gezien het ontbreken van een lijkauto en zwarte hoge hoed, kan doodgraver worden geschrapt.
Y murmelt een soort van “Waarom gaat die kerel niet aan de kant?”, maar postuur en onverstoorbare uitstraling van onze voorganger, doet ons braaf volgen.
Het is per slot van rekening vakantie; we hebben geen haast…

Hij draagt iets in zijn linkerhand. Het lijkt een plastic zak. Zijn uitstraling en de manier waarop hij voorkómt dat wij voorbij rijden, prikkelen mijn fantasie:
“Wat zou hij met zoveel tedere omzichtigheid dragen?”
Getriggerd door het doodgravers-beeld, bedenk ik dat het wellicht de stoffelijke resten zijn van een dierbaar huisdiertje??
— met het stoffelijk overschot van een ménselijke levensgezel loop je niet op deze manier over straat —

Uiteindelijk keert hij zich half naar onze auto. Zijn vorsende en geïrriteerde blik nodigt niet direct uit tot een gesprekje. Y rijdt hem voorzichtig voorbij. Door het halfgeopende autoruit klinken geagiteerde klanken en de man zwaait driftig met z’n plastic zakje. Het is duidelijk dat hij contact probeert te maken. “Waarom stop je niet even?” vraag ik Y, nog mijmerend over de trieste gang van de man naar de laatste rustplaats van…
“Hij ziet er dreigend uit! Ik rijd maar liever rustig door!”

Plots wordt de reden van de gang met het plastic zakje mij volkomen duidelijk!
Ik schreeuw nog een waarschuwing! Tevergeefs!
Y — Oost-Indisch blind — ziet de aanzienlijke, bruine, kunstig gedraaide hondendrol op de weg volledig over het hoofd.
Met de linkervoorband van de auto plet hij het indrukwekkende uitwerpsel tot een dikke plak bruine smurrie tussen de klinkers…

De getergde brul van de ‘doodgraver’ weerklinkt tussen de gevels van het smalle straatje…

Jeanette

Deel met wie je een midlife pleasure momentje gunt! Makkelijk, via onderstaande links!

jun 16

Hondendrol gaat ondergronds

Mijmeringen uit 2013! Kwam ik deze week tegen; mijn visie niet veranderd en
het hondendrol-probleem niet opgelost!

“Afgelopen week verscheen ineens groot materieel van de gemeente bij ons voor: kraan, grote trekker met aanhanger, shovel, vrachtwagen plus het nodige personeel om dit alles aan te besturen.
“Fijn, dat al die mensen nog lekker aan het werk zijn!” dacht ik nog onschuldig, niet wetend hoeveel belastingcenten er letterlijk in de grond zouden verdwijnen!! En dat op 200 plekken in de gemeente!!

Iemand heeft bedacht dat onze hondendrol-containers, in toepasselijk bruin, moeten plaatsmaken voor een esthetisch vormgegeven half-ondergrondse variant!! En ik moet zeggen: dan heb je ook wat!
Een vernuftig pedaaltje zorgt er voor dat er een vakje opengaat waar het gevulde hondenpoep-opraap-zakje in past. Pedaaltje los en de drol zakt met een plofgeluidje ondergronds!!!
Prachtige oplossing voor die anderhalve drol die hier wekelijks in de container wordt gedeponeerd… én voor die 10 andere die ernaast liggen …..
Het nodigt uit tot intensief gebruik!

Dat bleek eens te meer vanmorgen toen een ietwat bijziende hondenbaas zijn vrolijke Beagle ca 5 meter naast de moderne drollenbak haar bruine boodschap liet draaien.
Blij dat de ochtendwandeling na dit indrukwekkende resultaat kan worden afgesloten, wil ‘blindemans’ huiswaarts keren. Plots geblokkeerd door twee grijnzende stadswachten (anno 2018 ordehandhavers), wier ochtendronde eveneens een indrukwekkend resultaat zou gaan opleveren!!
Baasje moet met zakje op zoek naar de (verse!) drol, deze met een handige ‘binnenstebuiten handeling’ (wat de ware drollen-opruimer karakteriseert) oppakken en het geheel, goed dichtgeknoopt, in het nieuwe hondentoilet laten verdwijnen. Daarna kan worden overgegaan tot het bekeuren wegens vervuiling. Het baasje protesteert luid!! Dit was écht de állereerste keer dat hij niet volgens wettelijk voorschrift de drol van zijn hond opruimde….

Ik was te laat om de fanfare aan te laten rukken om het heugelijke feit, dat de eerste hondendrol hier ondergronds ging, muzikaal te ondersteunen!!
Zuchtend bedenk ik me hoeveel bovengronds plezier hond en baas aan deze ingegraven (honden)belastingcenten op zouden kunnen beleven!!”

Jeanette

Deel met wie je een midlife pleasure momentje gunt! Makkelijk, via onderstaande links!

jun 09

Losse eindjes…


Als notoire globetrotters, zijn we in de afgelopen 12 jaar twee keer van camping gewisseld!!…
En in het totaal 5 keer van plek!…
In alle gevallen noodgedwongen moves, vanwege administratieve onvolkomenheidjes…
Deze onvolkomenheidjes brachten ergernis, maar ons ook op nieuwe plekken; achteraf steeds naar volle tevredenheid!

Ons huidige stekkie (zeven jaar) is een fijne plek. Behalve stoere, bolle zuidwestenwinden-plus-10, weinig te vrezen. Dus als het werk het toelaat zitten we daar!
In de loop der jaren beleef je zo het één en ander, met buren, overburen en andere veld- of campingbewoners.
Er ontstaan vriendschappen — vaak vanuit lichtelijk- tot extreem bizarre voorvallen —, noaberschappen, “Ook goeiemorgen”s en ‘oppervlakkigjes’.
Héél af en toe treffen we onmiskenbare antipathieën — waarvan het ‘walg-gehalte’ explosief groeit sinds mijn midlife-gekenmerkt-door-kort-lontje —

Nergens is sociale-media-zonder-internet zo krachtig als op de camping!
De roddels en andere wetenswaardigheden flitsen over de velden met de snelheid van het licht. Onderwijl aangepast aan de sensatiezucht van de boodschapper.
Gezien onze plek aan het ‘voeteneind’, krijgen wij de mooiste, gruwelijkste, meest fantastische en meest tragische verhalen.
Soms met een te vroeg of onjuist aangekondigd overlijden, huwelijk of scheiding!!
Ons rest nuchterheid, gelardeerd met een korreltje zout, hoor en wederhoor.
En, bij twijfel: zien is geloven!

Maar toch, ergens schurkt elk verhaal aan de rand van een waarheid.
Kleine drama’s sijpelen door in het collectieve camping-weten.
Plots komt Nel nog maar alleen; haar man in de winter gestorven.
En leidde de, onbedoeld met velen gedeelde, onenigheid tussen Hanna en Aleid tot de
definitieve breuk in hun relatie.
Hanna is teruggekomen met Saar, de nieuwe Aleid.
Paul wandelt nog wel, maar nu zonder zijn schaduw, de oude, grijze Labrador Harald.
En zo wordt het leven ons voorgehouden, ook op de camping.

Maar het allerergst zijn de losse eindjes!!
Plaatsen die, in tegenstelling tot voorgaande jaren, leeg blijven.
Het onafgemaakte verhaal van de plek en zijn bewoners.
Gonzen de roddels normaal gesproken rond, nu blijft het angstvallig stil.
Níets weten overtreft de fantasie.
Losse eindjes zijn krabbende draadjes; irritant tot iemand ze afknipt.
Alles weten maakt niet gelukkig (zeggen ze).
Dus gissen we een happy end aan die ene lege plek!

Jeanette

Deel met wie je een midlife pleasure momentje gunt! Makkelijk, via onderstaande links!

jun 02

E-reader versus boek


Ik ben een lezer! Een soort verslaving; herkenbaar door grote onrust bij dreigende tekorten! Want owee, als het boek bijna uit is en geen nieuw leesvoer voorhanden is.
Dus na lang zoeken een e-reader aangeschaft. Altijd een kist boeken bij je, zonder het gewicht daarvan.

Ik lees voor het slapen gaan, in bed.
Voordeel van de e-reader is dat ik kan lezen zonder bedlampje, zodat m’n slapie geen last heeft van de schijnwerper die ik tegenwoordig nodig heb om überhaupt ’s avonds te kunnen lezen. Ik ga in de leeshouding liggen (op mijn zij) en start vrolijk mijn e-reader op. Heb er een (duur) hoesje bij genomen voor meer ‘echt-boek-gevoel’.
Eerst een halfuurtje bezig om de lettergrootte naar mijn zin te vinden. Vervolgens vooral ‘bladzijden’ aan het omslaan nadat ik tien zinnen heb gelezen.
En dat lukt niet met dezelfde hand waarmee ik het ding in stelling houd. Heb twee handen nodig, waarmee het eerste pinnige verwijt aan de ontwerpers een feit is.

En dan het gewicht. Beter gezegd, het ontbreken daarvan.
— na al die jaren échte boeken is er balans in comfortabel liggen, boek op de juiste leesafstand houden én, vaak met één hand de bladzijden omslaan. Daarbij spelen gewicht en stevigheid een cruciale rol; gebonden heeft mijn voorkeur —
De e-reader is kleiner dan een pocket, dus rommel ik met het geval om een comfortabele houding te vinden; zijligging links, evenzo rechts en tot slot zuchtend op mijn rug.
En met een venijnige opmerking van mijn slapie over dat rare, spookachtige licht, heb ik het helemaal gehad!

De volgende dag fiets ik naar de bieb. Verheug me op weer een stapel échte boeken naast mijn bed. Mijn eerste gang is naar de tafel met ‘nieuw’, waar de maagdelijke boekencollectie ligt. Hoewel ik (net) geen smetvrees heb, vind ik vaak gelezen boeken vies!
Thuisgekomen ondergaan (ook ‘nieuwe’) boeken steevast een ontsmettingsprocedure.
’s Avonds stap ik blij in bed, ontsteek de schijnwerper en pak mijn eerste keuze. Ik nestel me op mijn zij en ben helemaal gelukkig met het ware ‘boekengevoel’.

Plots ontwaar ik op pagina 40 een fluppeltje! Wég beleving van het verhaal.
Ben nu alleen nog bezig met de mogelijke herkomst van dit boekenwratje.
Allereerst de kleur. Meestal bruin-oranje-gelig, waardoor het aantal mogelijkheden betreffende de oorsprong behoorlijk wordt beperkt. In mijn hoofd wordt dit fluppeltje als ‘menselijk’ gedetecteerd. Het plakt op het papier dus is het, ten tijde van plaatsing, op zijn minst licht vochtig geweest.

Voor een oorfluppeltje is het niet vettig genoeg en er zitten ook geen sleepsporen van het achteloos afvegen van de pink nadat deze met een gelukzalig gevoel twintig keer diep in het oor op en neer is gegaan.
Nee, het fluppeltje is met een korte beweging op het papier terecht gekomen. Blijven neus- en/of mondafval over. Ik ga voor neus-resten.
Zie voor me hoe de lezer zich, al neuspulkend, verliest in het verhaal.
Een irritant hoopje afval laat zich, nadat het een perfecte ronde vorm heeft gekregen door het draaien tussen duim en wijsvinger, niet wegschieten.

Gedachteloos slaat de lezer de pagina om en pats, het bolletje blijft achter op pagina 40 en wordt, na het wegleggen van het boek, geplet en voor langere tijd geconserveerd.
Totaal afgeleid door de aanwezigheid van dergelijk menselijk restafval, race ik door de tekst op bladzijde 40 en 41. Pas na het omslaan van het blad, kom ik tot rust en laat het fluppeltje over aan de fantasie van de volgende lezer.

Voorlopige stand e-reader versus boek: 1 – 1!

Jeanette

Deel met wie je een midlife pleasure momentje gunt! Makkelijk, via onderstaande links!