Denemarken (1)

Het is zo heerlijk om af en toe de sores van alledag te verdrijven met mijmeringen over lang geleden. Van de Ryam agenda’s naar een latere fase waarin ik als ‘alleenstaande’ moeder door het leven ging.
Met mijn ‘gelijkgestemde’ vriendin (ook alleenstaand en één kind) maakten we plannen voor de zomervakantie.

H, altijd in voor een actieve vakantie, stelde voor om een groepsreis te maken naar Denemarken. Als einzelgänger ben ik een beetje allergisch voor groepen, maar voor de kinderen is het geweldig, zo troostte ik mezelf.
Bovendien reisden we met eigen vervoer en sliepen we in onze eigen tenten.
We ‘gingen’ met het Nivon, vandaag de dag omschreven als “Verenging met 95 jaar ervaring, voor mensen met een groen en sociaal hart” (…) naar een idyllische plek in de Deense natuur waar voor de gelegenheid een ‘camping’ was gecreëerd.

Niet gehinderd door echte kampeerervaring stelden we een lijst op van benodigdheden in de vrije natuur.
Voor onderdak leenden we een bungalowtent. Met ruime compartimenten, bood die plaats aan alles wat we nodig hadden om te slapen, keukengerei, kleding en schoeisel voor twee volwassenen en twee kinderen.
Aangezien de kinderen net oud genoeg waren voor een eigen slaapplek, namen we ook een kleine ‘bijtent’ mee.
We sloegen een ruime voorraad houdbare etenswaren in, om onder alle omstandigheden onze bloedjes van kinderen te kunnen voeden.

De dag voor vertrek kwamen we samen om alles in te pakken. Wilden de volgende ochtend vroeg vertrekken richting Denemarken; voor donker moest ons kampement zijn opgeslagen. Vol goede moed en tevreden over onze perfecte voorbereiding, begonnen we de auto in te laden. We zeulden de bungalowtent naar de kofferbak; als grootste bagagestuk moest die er als eerste in.
En toen was de kofferbak vol…
Aan de zijkant nog wat plaats voor sokken en onderbroeken, maar luchtbedden en slaapzakken moesten op de achterbank. Daar moest ook de tweede tent, stoeltjes, onze tassen met kleding, alle voorraden én schoenen en laarzen voor alle soorten weer.

Het was duidelijk: de kinderen pasten er niet meer in…

Een oplossing vinden op korte termijn viel niet mee.
De kinderen thuislaten was niet echt een optie, de respectievelijke vaders gaven hun ‘vrije weken’ echt niet op vanwege ons vervoersprobleem.

Een enorme dakkoffer monteren zou een weekje kosten en een busje huren met voldoende zitplaatsen en bagageruimte bleek onmogelijk in het hoogseizoen.

Er zat niet anders op: we moesten met twee auto’s. Enige schaamte over honderd procent toename van ‘onze uitstoot’ was ons vreemd; we vonden het alleen erg ongezellig om achter elkaar aan te rijden. We verdeelden alle bagage over twee auto’s en hielden zelfs ruimte over!!

Na een voorspoedige reis, waarbij we regelmatig tijdens de pisstops de (papieren!) wegenkaart moesten raadplegen, kwamen we aan bij de ‘camping’.
Het was duidelijk, wij waren de laatsten. Op een gigantisch veld omringd door bos, stonden in een ruime (dat moet gezegd) cirkel de koepel- en trekkerstentjes in het gelid. Als afgesproken met de ingang naar het midden.

Aangestaard door een dertigtal mede-kampeerders reden wij met twee auto’s het terrein op. Op aanwijzing van de groeps’leiding’ parkeerden we op onze plek en begonnen met uitpakken… en uitpakken… en uitpakken…
Voor de eerste keer een bungalowtent opbouwen is niet direct een makkie, maar gedreven door (voor ons gevoel) zuinig-kritische blikken, gingen we als uiterst efficiënt en geolied team te werk!! Met de juiste kamp-spirit had ieder zijn taak en bouwden we ons onderkomen op.

Uiteraard mochten de auto’s (die mijns inziens prima zouden voldoen als extra kastruimte) niet op het terrein blijven staan; teruglopend van het parkeerterrein, namen we onze omgeving open-minded op. Twee verrijdbare units herbergden toiletten en douches. Een grote pomp op een put zorgde voor (bron)water.
We werden uitgenodigd om plaats te nemen in de kring om het kampvuur (jaja) voor een voorstelrondje en kampregels. Gewapend met stoeltje en mok, namen we plaats. De kampleiding, bestaande uit een echtpaar met caravan, heette ons hartelijk welkom en vroeg eenieder kort iets over zichzelf te vertellen.
Het gezelschap bestond uit veel alleenstaanden (zowel man als vrouw) met kind(eren). Hadden we iets gemist in de reisbeschrijving??

Je zorgde voor je eigen maaltijden, tenzij de groep (of een deel daarvan) een gezamenlijke maaltijd organiseerde.
Er werd een corvee schema opgesteld voor het schoonmaken van toiletten en douches.
Naast een aantal geplande uitjes voor de gehele groep, werd het op prijs gesteld om als subgroepje leuke activiteiten te organiseren, vooral voor de kinderen. “Denk hierbij bijvoorbeeld aan speurtochten, wandelingen, zwemmen, balspellen of quizzen!”
Ik ging naarstig opzoek naar mijn ‘sociale hart’ en bedacht dat zó samen voor éénkind uit een éénoudergezin een geweldige belevenis moest zijn!!
Knipoogde naar mijn zoon P, die met een oorwurmengezicht het keurslijf van de groep aanhoorde. “We maken er iets leuks van!”, mimede ik.

Met de kinders knorrend in hun tentje, ontkurkten H en ik voor onze riante bungalowtent een fles wijn om de eerste dag te evalueren en mede-kampers ‘op onze waardes te schatten’.
Het werd een gezellige avond!!

Jeanette

– wordt vervolgd

Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook

Murphy

Een migraine aanval is op zich al een staat waarin mijn lontje korter dan kort is. Overgang + migraine is dubbeltrigger voor een vlammend soort überirritatie!! Fikse pijnstilling, rust en stilte is mijn manier om te overleven.
Gek genoeg ligt Murphy bij mij op de loer om in te springen op de meest ongelegen momenten.
“If anything can go wrong, it will.”, zo luidt Murphy’s tweede wet.
Niks over het moment, maar misschien komt shit altíjd ongelegen.

Enfin, gister knalde internet er ieder moment uit. Can go wrong af en toe.
Lastig als je aan het werk bent, dus hier en daar lichtelijk tot stevig geïrriteerde reacties.
Halverwege de middag kondigde mijn hoofdpijn zich aan met een ‘aura’, dus op mij hoefden ze voorlopig even niet te rekenen.
Gelijk lang gepland uitje voor zaterdag afgezegd, waarmee al meerdere partijen worden geraakt door ‘mijn’ Murphy’s!

Vanochtend loop ik rond met mijn hoofd stil en recht op mijn romp. Plotselinge bewegingen zijn uit den boze, maar pilletjes dempen de naweeën.
Samen met onze IT-engel los ik het internetprobleem voorlopig op en ik bedenk dat Murphy wellicht verderop aan het buurten is…


Loop naar huis en zie op de rand van elke tweede tree naar de voordeur poep. Binnen zet dit patroon zich voort met een vaalbruin printje bij elke tweede stap… door het héle huis. Deels via een vloerkleed.
Bovendien meurt het overal! Naar poep!

“If there are two or more ways to do something,
and one of those ways can result in a catastrophe,
then someone will do it”, wet één van onze Murph.
Lontje opgebrand; ik ontplof!

Ren naar Y ter controle van beide schoenzolen. En ja, rechts zit een fikse stempel stront precies in het midden, met uitlopers tussen het profiel.
De ultieme tip voor ‘poep van je schoen’ is mij (nog steeds) niet bekend, dus met een krachtige waterstraal spuit ik Y z’n schoen schoon.
— mijn ervaring: bij jezelf lukt dit niet zonder je schoen uit te doen —
Inmiddels alle printjes verwijderd en ruikt het huis weer fris.

Korte blog vandaag.
Trek me nog even in alle rust terug in de hoop dat Murphy zich gedeisd houdt.

Jeanette

Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook

Mijmermoe

… en, voor wie bovenstaande weergave te wensen overlaat:

Mijmermoe

Oud en nieuw
De start van
eindeloos
gemijmer

Hoe het was
hoe het wordt
Breed gedeeld of
meer geheimer

Terugkijken
melancholisch
van wat toch
net niet…

Gemiste kansen
in liefde, carrière
Of net te snel
gedelete

Hoe lokkend dan
te blijven hangen
drenzen en
her-kauwen

Zeurend, dreinend
zwaar ter hand
Pain in the ass
voor al de jouwen

Maar wee die rest
waar woede
wroetend heerst
over al die KUTzooi

Waar elk protest
wel bodem vindt
in oeverloos
Pleidooi

Van god los
en onopgevoed
En dan voorál
die ander…

Want wijzen
is het makkelijkst
Vér van die hand
in eigen boezem

En zinkt dat fel venijn
geestvervuilend
Als in oude wijn
een bodem droesem

SHIT, ik was toch
mijmermoe?
Vanwaar dan
dit gejeuzel?

Hoppa, terug naar
hier en nu
Klaar met klagen en
jengelend geneuzel

2020, twintigtwintig…
het bekt en straalt
Een jaartje waar ‘even’-
wicht bepaald!


Gelukkig 2020!
Jeanette

Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook

Post-itje

“Hallo, ik ben er even niet…”; simpel voicemail berichtje, vaak gebruikt. Als ik het hoor zweef ik in gedachten naar de ‘andere kant van de lijn’. Hoezo ‘ik ben er even niet”? Wat is de reden om er even niet te zijn? En wat is “er even niet zijn”?
Hang je even niet aan je mobiel? Ben je even zat van eindeloos beppen, appen, mailen, spelen of messengeren? Wil je gewoon even niks, met niemand?
Is dit een proces van mobiel onthechten?

Gaat dat verder? Wíl je ook even helemaal niemand zien, even helemaal niet socializen.
Post-it op je kamerdeur “Ik ben er even niet!!”
Of op je voordeur, op je tuinhek.
En wie zou dat respecteren? Even niks inspreken, even niet aanbellen, even niet roepen.
Misschien een klein, liefdevol post-itje terug met:

Heb het over ‘je’, maar ik zou best af en toe die post-itjes willen plakken.
En dan niet denkbeeldig, in één of andere retraite, of een mindfulnessgroep, met een goeroe die je de plek van je ‘stille zelf’ wijst!
Nee, gewoon zelluf, met echte post-itjes en kijken wie mijn post-itje respecteert.
Wie dat kleine post-itje terug schrijft uit medeleven met mijn “ik ben er even niet!”

Realiseer me dat dit wel een (mijn) midlife-dingetje is. Een kleine, liefdevolle vertaling van “SODEMIETER EINDELIJK EENS EVEN OP ALLEMAAL!!!”
Hou op te vragen “Waar liggen m’n sokken?”
Bedenk zelf eens wat ‘we’(!) gaan eten!!
Zoek zelf uit welke bult was schoon is en welke vies!” en stop met “Is er nog… ?”
Tijdens het typen word ik al meer zen!! Nu nog het post-itje; als bescheiden verzoek mij VOORÁL NIET LASTIG TE VALLEN!!

Nu we het er toch over hebben: ik ben hier even niet!!
Twee weken Kerstreces! Wil de site pimpen en dat kost (mij) veel tijd. Hoef mijn kerststress niet meer met jullie te delen, want dat deed ik al voorgaande jaren, bijvoorbeeld in http://www.midlifepleasures.nl/alledag/vrolijk-kerstfeest/ en andere verhalen waarvan je nog even kunt genieten in een post-it-momentje voor jezelf!!
Zie jullie weer op zaterdag 4 januari, dus voor nu:

Jeanette

Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook

Klimaatdepressief of ecohypocriet

Het kon niet uitblijven, mensen met klimaatdepressies, ecostress of zelfs ecorexia.
Door de één weggezet als aanstellerige doemdenkers, door de ander liefdevol opgevangen in zogenaamde rouwcirkels.
Feit is dat paniekzaaierij en onjuiste berichtgeving ook een vruchtbare bodem kan zijn voor klimaatgerelateerde stressklachten.

Ik ervaar dat zelf. Volg noest de laatste adviezen op om mijn tuin een eldorado te maken voor met uitsterven bedreigde soorten.
— over verbeter de wereld en begin bij jezelf enzo —
Soms ondoordacht en soms ingehaald door een andere waarheid…  

Het hebben van een insectenhotel is een must!
Talloze ontwerpen bekeken, in prijs variërend van tien tot meer dan honderd euro; een royale suite voor een egel drijft de prijs op!  

Kom tot de conclusie dat de stapels haardhout voor de kachel, (ook hachelijk onderwerpje tegenwoordig) voldoende hotelkamers bevatten voor vele verschillende insecten.
Tevens voorkom ik onnodige uitstoot door een autorit naar het tuincentrum: twee vliegen in één klap!

Inmiddels spijt van deze ondoordachte beslissing. Delen van ons ‘insectenhotel’ worden opgeofferd voor de houtkachel en zorgvuldig ingenestelde insecteneitjes geroosterd. Bovendien bivakkeren er andere gasten in het hout.
Laat op de avond hoor ik een zwaar bromgeluid en even later vliegt een slaapdronken wesp in mastodontformaat langs mijn hoofd; door de warmte in huis gestoord in zijn winterslaap.
Moment van keuzestress: een levensparende reddingsactie of een genadige, snelle dood? Ik sla ‘m dood, wat de nodige ecostress oplevert!
Dus volgend jaar gewoon een hotelgebouw buiten!!

.. with room for a … hedgehog (egel)

Ten behoeve van de mezen, onmisbaar in de strijd tegen de eikenprocessierups, moeten we stoppen met bestrijdingsmiddelen van buxusmot.
Ik heb één redelijke grote, twintig jaar oude buxusstruik.
Nog nooit van buxusmot gehoord, dus ook niet van het bestrijden daarvan.
Buxus gelukkig, mezen gelukkig en ik gelukkig. Ecogeluk!

Tot de totale ommekeer in de ‘waarheid’ omtrent mezenbabysterfte!!
Zorgvuldige sectie op mezenbabylijkjes bracht aan het licht dat níet buxusmotbestrijdingsmiddel de boosdoener is, maar de rommel waarmee wij onze honden vergiftigen om vlooien te killen!
— btw, ga hier ecoblij vrijuit met natuurlijke oliën! —

Heen en weer geslingerd tussen rampscenario’s en ‘wetenschappelijke’ inzichten ervaar ik af en toe best ecostress!
Hoe huichelachtig welkom zijn dan de woorden van een heuse(?) klimaatkenner, dat het nog zeker duizend jaar duurt voor de mensheid uitsterft!

Pfff, we hebben nog ff!!
Beschaamd herken ik een nieuw fenomeen: ecohypocrisie…


Jeanette

Rijam!

Daar, in die kast, op zoek naar één of ander (lekker belangrijk) document, beging ik de fout.
Ik opende de doos, pakte de eerste, zakte op de grond en las… en las… en las, úrenlang!
Mezelf verliezend in herinneringen. 

Herinneringen aan vrienden en vriendinnen, baantjes, schoolperikelen, belevenissen, verliefdheden, liefdes en het allesverzengende liefdesverdriet.
Hartstochtelijk geuit in vele vormen, in mijn schoolagenda!!
De absoluut collectieve midlife-pleasure-herinnering voor mijn generatie, de musthave in mijn middelbare school periode:

dé Rijam agenda!!

Was geen trendsetter, ook geen -volger; ging min of meer m’n eigen gang. Maar die Rijam agenda, die hád je! Elk jaar de layout weer een verrassing. Foto’s met verhalen, tekeningen van Yrrah, reclame voor kauwgum en brommers.
Herinner me nog de maagdelijke nieuwheid elk jaar en hoe ik trouw begon met mijn naam en adres op de eerste pagina; mijn puberale “ik besta!”
Vanaf dat moment was ie van mij en dijde gedurende het schooljaar uit tot minstens tweemaal de oorspronkelijke dikte.

Lees mezelf door mijn middelbare schoolperiode. Die heerlijke onnozelheid van een redelijk zorgeloos bestaan. Was vergeten hoeveel ik toen al schreef. 
Dat school ondergeschikt was aan de rest van mijn leven, was duidelijk. Huiswerkopdrachten vrijwel onleesbaar, alleen de REP’s altijd in hoofdletters, ter irritante herinnering aan een wurgend schoolregime!
En het enorm aantal keren dat ik niet naar school ging, verbazen me nu: “vandaag niet naar school, griep! Bah! Vanmiddag naar de manege, laat thuis…” Gegronde reden dus!
Vond briefjes met verklaring voor mijn afwezigheid, beslist niet van mijn moeders hand!! Herken uit duizenden H haar handschrift, in een overtuigend volwassen versie!!

Zie namen van dates, die geen enkele bel meer doen rinkelen! Ene Cees!
WTF (who the fuck) was Cees?? Zo ook een Johny, en een Hotse!

Die laatste naam bleef wekenlang terugkomen, om naadloos plaats te maken voor Ronald uit Rotterdam!! Geen idéé waar ik die had opgeduikeld. Ik zat in Friesland en internet bestond nog niet.
Grappig om te zien hoeveel mensen uit je herinnering zijn gedreven. Passend bij een periode, maar te weinig indruk voor latere fases.

— misschien was het ook egoïsme; al lezend zie ik weinig betrokkenheid bij de rest van de wereld —
Maar voor de Liefdes ruimte te weinig! In vergulde letters prijkten ze pagina na pagina!! En hoe zwart de bladzijden van liefdesverdriet!

Noemde huiswerk maken werken: “vandaag hard gewerkt, schouderklopje!”
Mijn eigen taal zoals ‘omgediedeld’, ‘broesen’ en ‘dézig’ en ongestoord misbruik van d’s, t’s, ij’s en ei’s, maken het een feest om te lezen!
En vooral veel leven in één dag!! Sommige weken een aanéénschakeling van doen, en dan vooral leuke dingen!


Ik lees nog even verder; heb nog wat jaargangen liggen. Verborgen schatten van toen, vergeten in dozen, ver weggestopt. En op het juiste moment komen ‘bovendrijven’; ultieme midlifepleasures met lange winteravonden in het verschiet!

Jeanette

Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook

Om praktische redenen…

… worden vele beslissingen genomen.
Gespeend van enige emotie kan heel makkelijk zijn. Lekker rechttoe rechtaan; het is niet anders, dus doen we het zo.
Scheelt een hoop discussie en oeverloosheid.

Joechei, we gaan trouwen!!
Weliswaar om praktische redenen, maar we hadden ook kunnen gaan voor ‘geregistreerd partnerschap’; helemáál prozaïsch!
De notaris liet ons de keuze hoor; adviseerde, in een wirwar van te regelen zaken, een huwelijk/partnerschap als ‘makkelijkste oplossing’!
We stappen in het huwelijksbootje! Na een jaartje of 25 samen ‘smaakt’ het toch een beetje vreemd!

Onderweg naar huis grinniken we ons door de te verwachten ceremonie, ontdaan van enige romantiek, gewoon praktisch.
Ok, we vertellen het niemand. Alleen de kinderen, die kunnen dan gelijk optreden als getuigen! Heel praktisch!
Zijn dan tevens onze bruiloftsgasten! Feestje vieren met z’n vieren is heel leuk!
Sparren nog een beetje over onze kleding. Y ziet mij in maagd’lijk wit door de trouwzaal schrijden. Help ‘m snel uit z’n droom.

Thuis sober ik verder. Mijn laatste bruiloft was vol getuigd, dus geen referentie.
Ik google “trouwen” heel subtiel, maar word dagenlang gehersenspoeld met aanbiedingen; geen nee te koop voor de mooiste dag van je leven!  
Pulk er wat praktische zaken tussenuit: het huwelijk dient minimaal twee weken tevoren worden aangegeven bij de gemeente. Tijd voor ‘het gezag’ ons te screenen en voor ieder ander bezwaar te maken tegen onze plannen!
— geen idee in welke kast nog lijken zitten, maar wie wil mag ze afstoffen —

Het krijgt vorm: op dé Dag naar het gemeentehuis met ID, getuigen schuiven aan, een ambtenaar van de burgerlijke stand wil onze bevestiging in de vorm van een Ja!”, tekenen en klaar.
En toch… en toch…  als ik Y aan de telefoon hoor zeggen: “geen toeters en bellen hoor, gewoon een zakelijke overeenkomst…”, breekt mijn hart!
… het beeld van een kerstboom zonder piek, het taartje zonder kers, een fietsstuur zonder bel, een feestje zonder slingers …
Snikkend sleep ik er een etentje met onze getuigen uit!!!

Stralend besluiten we te gaan voor grátis, ten behoeve van vijf gangen!!
Ik zoek het op en constateer dat gemeentes vooropstellen dat trouwen loont! ‘Voor nop’ is van de prijslijst gevallen en staat ergens verloren vermeld:
“maandagochtend om 9.00 uur voor een ceremonie van 10 minuten, zonder gasten en/of toespraken”
We gaan ervoor, informeren de kinderen en prikken in overleg een datum vóór de komende feestdagen.

Kunnen we als echtelieden onder de kerstboom; hoe romantisch!

Bel burgerlijke zaken en vertel wanneer we in het huwelijk willen treden, voor de zekerheid een marge van drie weken aanhoudend.
“Dat gaat niet lukken! De eerstvolgende mogelijkheid is in april 2020!”…
Om praktische redenen stellen we ons huwelijk nog even uit…

Jeanette

Buffer…

Er roert zich iets

in mijn systeem


Verre van de vraag


Zwarte Piet…


of-toch-maar-niet

Getriggerd, soms

door strooigoed


vroegvallend duister


dwarrelblad of


ordinaire-herfstdip

Neemt de zin

het over

Stoofpotten

stamp of snert

grote-pannen-voer

Omringd met

goeie glazen

Ter vertering

en vermaak

winterkost-smaak

Samenzijn

met kaars en

knappend vuur

Noopt tot

plankjes-borrelhap

Het hééft een doel

mijn herfst-zin!

Trotseer naderende kou

met een extra laagje

winterwondervet!

Jeanette

Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook

Alzheimer

Het was collecteweek. Nou is het elke week wel collecteweek voor iets, maar dit was de mijne; met de bus langs de deuren.
’t Is een dingetje, voorbehouden aan de iets oudere, meestal vrouwelijke medemens voor wie ‘nee’ zeggen moeilijk is of affiniteit met het doel.
Eerder ervaring opgedaan bij de Hartstichting, maar naarmate ook mijn hersencellen vergrijzen bedel ik graag voor onderzoeksgeld voor de meest voorkomende vorm van dementie.

“Ik loop voor Alzheimer”
Wat een belachelijke openingszin, bedenk ik me terwijl de muntjes in mijn bus rammelen.
Ok, iedereen snapt het, maar taalkundig kondig ik mijn doel gebrekkig aan.
Dus voordat ik op de volgende deurbel druk, bedenk ik wat alternatieven.
Móet ik eigenlijk wel iets zeggen, vraag ik mij af? Ik steek m’n bus, met de A van Alzheimer duidelijk naar voren, richting gulle gever of gierige knijper.
Maar in het schemerige licht van de voordeur worden nonverbale signalen gemist en het is niet geversvriendelijk.

Ik loop wel (van deur tot deur) maar het gaat niet om mij, dus probeer ik:
“Wilt u een bijdrage leveren voor onderzoek naar Alzheimer?”

Pff, hóe formeel en oubollig klinkt dat.
Dus swing ik met een nieuwe het volgende tuinpad op:
“Góedenavond!!…” (vrolijk, goed volk in het donker)
“… Ik collecteer..” (dus trek de beurs maar vast)
“… voor stichting Alzheimer!” (hét doel) Punt!
Yes!! Dit is ‘m! Merk het aan de reacties én in m’n bus.
— word trouwens argwanend wanneer een eindeloze stroom munten in de gleuf verdwijnt. Grap nog dat alle kleine beetjes helpen, maar vrekken ontbreekt het aan humor! Veel gerinkel, een bus met overgewicht en tegenvallende cijfers —

Mensen die bekend zijn met het doel geven gul. En delen graag hun verhaal.
In dit geval van een partner, familielid of goede vriend met Alzheimer.
Ik luister, als kleine tegenprestatie voor hun donatie. De schrijnende verhalen rechtvaardigen alleszins het vragen om steun voor onderzoek!
Daarnaast dragen vele anderen dit en andere doelen een warm hart toe en doneren graag.

Maar ook dit jaar weer hier en daar een ‘Nee!’ Via een sticker op de deur, het ontbreken van een (werkende) deurbel of via het excuus dat er ‘hélemaal geen kleingeld in huis is…’! Wil niet flauw zijn met de opmerking dat papiergeld ook door de gleuf past, dus presenteer ik enthousiast de QR code op de bus!!
Tadáá! Pareer hun excuus met modern betalingsverkeer!!
— moet zeggen dat klinkende munt een stuk sneller gaat… —
Maar nee hoor. Terwijl hun iPhone 11 Pro Max snel wordt weggemoffeld, verkondigen ze zonder gêne óók geen betaalapp te hebben…
Ga de discussie niet aan; we leven in een vrij land.

Het is weer voorbij, die ene week per jaar dat in huize MP strikt om 18.00 uur wordt gegeten. Klokslag 18.30 ga ik op pad met m’n bus.
De ‘donatiedrift’ is stukken groter na een goed maal; met een gesust geweten buikt het lekker uit!

Jeanette

PS, het kan nog he!

Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook

Gewoon… geluk

Deze week wat minder woorden… gewoon… omtoch…

De herfst is prachtig! Nuances rood, geel, bruin en groen verven de saaiste hoeken.
En soms, als een teveel aan druilerigheid mijn stemming dreigt te somberen, breekt ie door…
gewoon


Geluk is niet te koop, zeggen ze…
soms gewoon wel!


Gewoon een ‘plaatje’ cadeau, gratis en voor niks!
Metershoog strekt ze zich uit naar zon en hemel, in teer stralend rood.
Een eenzame knipoog naar de herfst, maar vol belofte…


Samenzijn met goede vrienden…


Een late-herfst-laissez-fair-verrassing…


Het is niet allemáál gewoon… geluk!
Een halve mandarijn als zelfgemaakt, duurzaam en citrusgeurend waxinelichtje!
Het lijkt te mooi om waar te zijn. En dat is het ook!
Na anderhalf uur tenenkrommend gefröbel en een hoogrode-oorwurm-look, brandt het ‘lontje’ 5 seconden om daarna te doven in een walmende, verschaalde oliegeur.

Gewoon… kut

Jeanette

Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook