Bij-blijven

Allereerst wil ik stilstaan bij alle mensen en dieren die worden getroffen door de verwoestende kracht van watermassa’s in Zuid-Nederland, delen van Duitsland en België.
Het zijn bijna surrealistische beelden, zoals je die soms ziet in ver-van-je-bed landen.
Vanaf mijn ‘droge-voeten-plek’ in het noorden volg ik de totale ontreddering van getroffenen, maar ook de kracht van ál die helpende handen die worden uitgestoken vanuit het hele land.

*** *** *** *** *** *** *** *** *** *** *** *** ***

Ok, een laissez faire tuin is niet alleen maar plezier.
Er komt een moment dat je spijt voelt over het te ver ‘laissez fairen’ van wat groeit en bloeit.
De aanpak werd dan ook stevig en rigoureus.
Er kwam een man in vol beschermend ornaat met helm, masker én een hele grote bosmaaier. Hij heeft de tuinpaden en terras begaanbaar gemaakt…
Dat betekent dat er ook groeisels sneuvelen die ik koester.
Ben even gaan fietsen…

Naast het spoor van vernielingen wat zo’n bosmaaier achterlaat, is de omgeving bedekt met afgehakte plantenonderdelen.
Ook het houten trapje naar de tuin ziet groen van ellende.
Dát vereist als eerste een grondige aanpak; bij regen worden met groene smurrie bedekte, houten treden een soort lanceerplatformpjes, die weer desastreuze gevolgen kunnen hebben voor mijn fysiek!!
Dus ga ik het trapje met een (uiteraard natuurlijk) sopje te lijf.

Al snel word ik omringd door verontruste bijen!
Reden van de opwinding word me al snel duidelijk, want onder het trapje zit een opening waarin de bijen verdwijnen en even later weer tevoorschijn komen.
Ben geen bijen-deskundige, maar ik vermoed een bijennest.
Beschaamd over het (opnieuw) verstoren van de bijen-rust, spoel ik snel het trapje met water en laat ze met rust.
Al snel worden de aan- en afvoerroutes weer volop gebruikt.

Rondom en in het houthok ligt ook genoeg maaisel (prima meststofjes voor de borders) en de afstand tot het bijen-gebeuren is groot genoeg.
Gewapend met een flinke bezem haal ik eerst de hokken leeg. Ben nog geen 5 minuten bezig of een aanhoudend gegons kondigt opnieuw aan dat ik ‘fout’ bezig ben! Talloze hommels kijken me hoofdschuddend aan, terwijl ze venijnig zoemend om mijn hoofd vliegen.
“Shit, shit, shit, wat heb ik nu weer gedaan??” Meerdere hommels storten zich op de bult maaisel, die ik net bijeengeveegd heb.
Even ben ik bang dat ik een compleet hommelnest overhoop heb gehaald. Maar het blijkt ‘slechts’ bescherming van de ingang naar het nest, wat onder de planken vloer van het houthok lijkt te zitten.

Ik probeer de barricades te herstellen. Gebruik een grote bloempotscherf om de ‘ingang’ vrij te houden en drapeer het maaisel eromheen. Realiseer me dat ik als mens volledig tekort schiet in het nabootsen van de natuur, maar de bedoeling is goed.

Samen met ChéChé (die opnieuw les krijgt in het met rust laten van hommels, oftewel hommelles), ga ik op een afstandje zitten kijken of mijn bouwsels worden goedgekeurd. Hommels zijn niet haatdragend; ze rommelen een beetje door mijn povere verdedigingslinie, maar hervatten al snel de aanvoer van voedsel naar het nest. Sommige met dikke stuifmeelklompjes aan hun achterpoten!

Ik ‘laissez faire’ de volkjes; hoop op herstel van rust en evenwicht!

Jeanette

PS, voor ik (terecht) kritische reacties krijg van bijen-kenners; nader onderzoek naar het leven van bijen en hommels (aan te raden!) op internet leert mij dat de ‘bijen’ onder het trapje waarschijnlijk ook hommels zijn, aangezien wilde bijen solitair leven.
Om de verwarring compleet te maken: hommels zijn óók bijen!!!  

Dan nog dit: volgende week geen blog!