apr 09

Emoticonibeet

Iemand moet dit herkennen; het onvermogen om binnen luttele seconden de juiste emoticon te vinden!
Vroeger was het simpel: voor elke emotie (globaal 6 à 7) was er één emoticon. Alras was dat onvoldoende.
Ik huil, maar snif ik een beetje, rollen er tranen over mijn wangen of brul ik onbedaarlijk met snikkende uithalen?
Ik lach; een glimlach, neplach, volle lach, LOL?
Elke emotie heeft wel twintig verschijningvormen en elke nuance moet ge-emoticoniseerd!!
Er is dus sprake van óver-emoticonisering!! Gevolg: pagina’s met emoticons.

Ik hoopte mijn behoefte om alles uit te leggen en nogal breedvoerig te schrijven, een beetje te kanaliseren met emoticons!
Één smiley in plaats van drie zinnen waarin ik vertel dat ik blij ben!
Nu volstaat één zin met toelichting op de emoticon!
Maar hoe groter de keuze wordt, hoe moeilijker ik de juiste emoticon bij mijn gemoed vind.
Om maar niet te spreken over het vínden van de juiste!! Op elk apparaat staan ze op een andere plek! Inmiddels ben ik erachter, dat ik beter drie zinnen kan typen, dan één emoticon opzoeken!
Mijn blinde-vlek-voor-de-juiste-emoticon wordt met de dag groter!

Ik moet ontemoticoniseren!!
Het blijkt een soort afkicken; probeer nu de emoticon te omschrijven, waarbij ik, naast oeverloos lullen, ineens ook ver van mijn eigen gevoel (emotie) afdrijf!! Het is gewoon raar! Emoticons zijn een soort universele vertalers geworden van emoties. Je hoeft ze niet uit te leggen en niemand die er nog enige waarde aan hecht!
Behalve de emoticons voor je gevoel/activiteit! Die staat, (nadat je hem eindelijk hebt gevonden) mét uitleg, boven je FB bericht:

Jeanette — emoticon met dreigend uiterlijk — voelt zich vastberaden!!
Dus IEDEREEN weet gelijk hoe mijn vlag erbij hangt!! Kan ervoor kiezen het uit te leggen, maar het ook zo laten. (maar dat haat ik dan weer; mensen die zeggen dat ze diepbedroefd zijn, maar niet uitleggen waardoor!!)

Ach, misschien moet ik gewoon proberen emoticon-neutraal te worden; ga kijken of ik daarvoor ook een emoticon vind!

Jeanette

Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook

apr 02

ChéChé rijmt op nee…

Ché kent het woord “nee” zo zijn eigen betekenis toe. En “Nee!” betekent niet dat iets niet mag; “Nee!” maakt het iets buitengewoon interessant.
Ik heb drie brillen. Één daarvan draag ik het meest (computer/lees geval)en overal; grootste kans dat die ergens rondslingert. Ché scoort en draaft de tuin in.
Met één brillepoot links en één rechts van z’n hoofd, fungeren de glazen als een slecht passend bit…

In een flits moet ik mijn strategie bepalen. Weinig opties die het gewenste resultaat opleveren.
Elke actieve nadering nodigt uit tot ‘pak-me-dan-als-je-kan’…  
Negeren en weglopen geeft geen rust; teveel risico op een korte malende beweging van zijn kaken uit frustratie.
Ik geef mijn beste performance van ‘freeze and shout’.
Maak me groot, sta stevig stil en brul “Lós!!” op een toon die geen tegenspraak duldt.
Ik overtuig. Overdonderd laat hij mijn bril vallen, loopt pompidompidommend weg en piest hoog tegen de eerste en beste struik. Zijn equivalent voor een middelvinger of uitgestoken tong…

Maar de conditionering heeft z’n werk al gedaan: déze bril is rete-interessant!! Heeft inmiddels vier aanvallen overleefd. De laatste vroeg om interventie van de brillenboer; één pootje was tot moes geknaagd en de pasvorm liet te wensen over. Met een noodverband en kundig boetseren is de grootste schade hersteld. Wonderlijk genoeg zijn de glazen nog steeds heel en onbekrast!!
— “De schat, hij weet wat de échte pijnpunten zijn!”… —
Heb ‘m al goedkopere alternatieven aangeboden, maar die zijn niet “Néé!”

In en rond huis schiet ik vaak even m’n Crocjes aan en, als ik even ergens zit, net zo makkelijk even uit. Ché snuffelt aan een Crocje en ik zeg “nee”…
… moet op één Croc en een blote voet achter m’n andere Croc aan.
(niet gevoerd zijn Crocs trouwens (bijna) onverwoestbaar hondenspeelgoed)
Mijn conditionering loopt achter bij de zijne! Voordat ik doorhad dat “Nee!” de trigger is, zijn al talloze voorwerpen tot ‘nee-items’ gekwalificeerd.

Destructie is niet het doel; aandacht en spel des te meer! Het feit dat ik nu met twee krukken niet heel snel kan reageren, verhoogd de feestvreugde tot 2.0!
Je kunt ‘m uittekenen met z’n ‘nee-item’! Stralende ogen, een big smile, staart recht omhoog en constant in de startblokken!
En een onnavolgbare ‘radar’ om de sfeer te proeven! Een glimp van een glimlach is genoeg om het feest te starten, zijn natuur om voorál door te gaan staat garant voor de toeters, bellen, slingers en ballonnen!!

Ik probeer nu slim te anticiperen. Bij een vuile onderbroek uit de wasmand, blijf ik ijzig kalm.
Net als bij het pas gekochte plantje wat nog geplant moet worden. Of bij mijn bundel aantekeningen die ik nog moet uitwerken. Dat leuke boek wat ik cadeau gehad heb, die sok waarvan ik al maanden maar één exemplaar had, het zwarte t-shirt waarop je kwijl en haren zo goed ziet, die schoen waarvan de veter al bijna door is en de wc borstel die net even voor het grijpen ligt…
Soms helpt het niet en kiest hij toch zijn eigen favoriet. Meestal schoon, opgevouwen en met een vrolijk knalgeel kleurtje (tennisballengeel) of vlammend rood (fox red…)

Gister werd het krat met groenten van Hofweb gebracht.
Dat ruikt heerlijk naar natuur, buiten, vers en lekker. Bovenop lagen 3 stralende, rode pepers…
Ik heb “Nee!” gezegd…  

Jeanette

mrt 26

De Ouwe Peer en ik

Eén mensenjaar is zeven hondenjaren zeggen ze en gezien het verschil in groeispurten in de eerste jaren, is dat aannemelijk.
Dat andere levensritme is duidelijk; terwijl het mensenkind zich de eerste maanden van luier naar luier drinkt, slaapt en blèrt, dartelt een pup na een paar weken vrolijk rond, verkent de wereld met al z’n zintuigen en leert per dag honderd nieuwe dingen.
Sommige wezentjes leven een heel leven in één dag, terwijl andere met gemak een eeuw bestaan.
Het is zó iets van ‘ons mensen’, om leven in tijd te vatten en er een oordeel aan te hangen.

Nu mijn relatie met de ouwe peer zich heeft verdiept tot innig contact de afgelopen tijd, wil ik weten hoe oud ik ben in perenjaren.
Zijn bestaansleeftijd van 100+ is gemeten naar menselijke maatstaf.
Denk dat Peer zo rond zijn vijfentwintigste de puberleeftijd bereikte en de sapstromen hem naar ongekende hoogten stuwden!
De meeste bomen groeien maar een paar maanden per jaar in de lengte en worden elk jaar een beetje dikker.
Dus Peer viert zijn verjaardag niet elk mensenjaar, maar houdt er een geheel eigen jaartelling op na!
— viert trouwens ook op ingetogen, eigen wijze zijn verjaringen (verjaarringen) —

Ik vermoed dat ik in perenjaren ergens tegen de veertig hang!
Mijn reiken naar de hemel duurde (gelukkig) aanmerkelijk korter, maar de ‘diktegroei’ is een dingetje om rekening mee te houden…
— mijn ‘jaarringen’ zeggen meer over leefstijl dan over leeftijd —
Ik zag hem grijnzen toen ik ‘gekrukt’ de tuin in kwam!
“Tanend fysiekje??”, vroeg hij fnuikend, “Nu al??”
“Ben solidair!”, wees ik hem terecht.
Nadat hij z’n kop vervaarlijk had laten hangen na storm ‘Eunice’ zijn we toch een reddingsoperatie gestart; zijn kop verlicht door het amputeren van z’n zwaarste kopzorgen en zijn opgetrokken wortels goed ingestopt met vruchtbare aarde.


We zijn gezamenlijk aan het revalideren! Hij neemt daarvoor zijn tijd, terwijl ik niet kan wachten om de krukken weg te donderen!

Wat een rijkdom, zo’n wijze Ouwe Peer! Hoef ‘m maar aan te kijken om alles weer even in perspectief te zien en m’n leeftijd te relativeren tot wat het is...

Jeanette

Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook

mrt 05

De bal

Flexitariër… demitarist… vleesmijder… vleesminderaar… vleesminderaar light… semi-vegatarisch…
Zo even een paar begrippen waarmee we de bochten aangeven waarin we ons wringen om ‘duidelijk’ te maken dat we héél goed bezig zijn in het reduceren van onze vleesconsumptie!
Iedereen doet wel een beetje z’n best om dierenleed te verminderen en de aarde te sparen.
En de commercie speelt handig in op onze behoefte verantwoord te kanen:
je kunt een 15-daagse cursus “Vleesminderen” volgen bij de Hippe Vegetariër (alwaar je, als goedgelovige, ook je ‘Vegabijbel’ kunt bestellen)

Ook ik ben zoekende naar mijn identiteit als vleesetend karakter.
Behoor ik tot de flexitariërs?
Het begrip flexitariër is al zo uitgerekt, dat zelfs de meest hypocriete demitarist zich senang voelt bij dikke biefstukken, gehaktballen, schnitzels, kippendijen of rollades… maar dan wel héél af en toe!!
De ene flexitariër eet voornamelijk vegetarisch en één of twee dagen per week vlees, de andere eet één of meerdere dagen per week géén vlees…
Het begrip is net zo flexibel als de invulling.
Je kunt ‘vleesarm’ eten of vlees mijden en dan ben je een ‘vleesmijder’.
Het spectrum van ‘vleeslozen’ naar ‘vleesminnaars’ is breed!
— ik mis overigens de ‘vleeslozen’ als groep; wellicht roept deze term andere associaties op. Ach, en nu ik erover nadenk; in het me-too tijdperk is ‘vleesminnaar’ ook dubieus… —

Ik hang, buitengewoon hypocriet, ergens tussen vleesarm en vleesminnaar!
Niet in de laatste plaats omdat ik kook voor twee notoire vleesliefhebbers!
Ben dus al langere tijd, ook voor hen, aan het vleesminderen.
Dat vereist strategie!
Mijn idee om zonder meer de kippendijen te vervangen door een vage-vega-variant, viel niet in goeie aarde. Toegegeven: het was ook niet te vreten!!
Maar af en toe een vleesloze maaltijd op tafel gaat prima, mits het vleesloze niet wordt benadrukt met pruttige alternatieven. Gewoon een (h)eerlijke vegetarische maaltijd is een stap in de goeie richting.
Maar mijn vleesminderdrang gaat verder!

Met schaamrood op de kaken moet ik toegeven dat ik uit een pond (runder)gehakt (geen kiloknaller!) vier ballen draai…
Inclusief alle extra’s om zo’n bal tot een exclusieve ‘Sjaan-bal’ te maken, haffelen we toch p.p. iets meer dan anderhalf ons naar binnen.
Dat moest anders. Ik draai nu van hetzelfde pond 6 ballen… Voor twee dagen vlees bij de maaltijd.
Zelf heb ik aan zo’n balletje eigenlijk al teveel, maar mijn tafelgenoten staarden vol ongeloof naar hun bal en naar mij!
“Ok, als je je bal voor morgen nú wilt eten, prima! Heb je morgen geen vlees!” Wie dan leeft, wie dan zorgt; beide ballen waren in een mum verdwenen.

De Bal

Net als ten tijde van vier ballen, bleef er nu ook één balletje achter in z’n jus: mijn balletje voor morgen!
Probeerde hem met hand en tand te verdedigen, maar het was zinloos; de vleesminnaars deelden de buit triomfantelijk.
Mijn straf was passend: twee dagen vegetarisch!!

Jeanette

Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook

feb 26

De humor ligt op straat…

Maar nu even niet…

Vrijwel alle maatregelen rondom corona beëindigd; het feest kan beginnen!
Joelend je mondkapje afwerpen, elkaar in de armen vallen, kussen, uiteten, carnaval vieren, vakanties boeken…
Wég met alle beperkingen waar we zó klaar mee waren.

En ineens is daar een andere realiteit; krijgt de ‘vrijheid’ waar we zo naar snakten met z’n allen, een andere dimensie.
Ineens is het oorlog. Heel dichtbij
— en dat maakt het anders —
Beeld na beeld zie ik plotseling weer wat vrijheid betekent als het je écht ontnomen wordt…

Mijn blog was bijna af, maar delen voelt niet goed.
Heb humor hoog in het vaandel, omdat het licht en lucht kan brengen, zelfs in wat heel donker is.
Nu ff niet

Jeanette

feb 19

Stormpauze…

Geen blog vandaag; beetje takkezooi ruimen,
samen met onze liefste ‘takkehond’ ChéChé!!

ChéChé is zielsgelukkig met alle ‘cadeautjes’ die zomaar
uit de lucht kwamen vallen!
Takkehond pur sang!
De Ouwe Peer heeft ernstig geleden onder Eunice!

De Ouwe Peer heeft ernstig geleden onder Eunice!
Z’n voeten proberen nog houvast te krijgen in de grond, maar verliezen
meer en meer hun grip.
Hij buigt dapper zijn Perenhoofd dieper en dieper…
meer en meer gebogen wachtend op de volgende storm!!

Hoop dat jullie “Eunice” allemaal veilig en schadevrij hebben doorstaan!
Jeanette

feb 12

Dick too…

Je zal maar Dick heten in deze tijd…
Handoplegging je beroep…
Altíjd al fluitend op de steiger staan…
Of in je wilde puberjaren een dickpic naar je lief gestuurd
en nu CEO van een groot bedrijf…
Dan ben je pas de lul!

Praat hier over dickpics alsof het tot mijn dagelijks vocabulaire behoort; het is een newbie in mijn woordenschat.
Las onlangs dat best veel vrouwen (ongevraagd) dickpics ontvangen. Tenzij mijn spamfilter mij behoed voor schokkende beelden van anonieme geslachtsdelen, heb ik nooit een lul voorbij zien komen
— tenminste, niet in de letterlijke zin des woords —
Zou wellicht een pré zijn voor mijn beeldvorming in de hele discussie, maar kan niet zeggen dat ik lijd onder dit gebrek aan ervaringsdeskundigheid…

Misschien heeft het met leeftijd te maken. In mijn jeugd had je geen sociale media om, laf anoniem, je pik de virtuele wereld in te sturen.
Als je hem wilde laten zien, stond je daar ‘volledig achter’!
En ik behoor tot de generatie waarin het goede (bourgondische) leven het maken van een penisselfie kán bemoeilijken.
Naast meerdere gezondheidsrisico’s heeft een ‘welvaartsbuikje’ dus een bijkomend nadeel.
Net als het dragen van een multifocale bril trouwens; het leesgedeelte schiet tekort.

De fantasie is grenzeloos; ik heb dus beeld! Neem aan dat het de bedoeling is om het onderwerp in optimale pose vast te leggen. Perfecte lichtinval, compositie en scherpte vragen om concentratie en vakmanschap. Wat nou als je armen te kort zijn of je buik te dik?
Dan moet je met spiegels aan de gang en voor welk aanzicht kies je dán??
— OMG, dit wil je toch allemaal niet weten!? —
Een slimme man kent zijn beperkingen en googled op Pixabay naar een ‘mooie’ in passende teint.
Want wie zegt dat de pik op de pic van de afzender is???

Jeanette

Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook

feb 05

Beide Zijden van Gelijk

http://www.midlifepleasures.nl/gedichtjes/twee-kanten/

In 2018 schreef ik dit gedichtje, “Twee Kanten”
Het is van alle tijd en herkend door iedereen
We weten diep van binnen
hoe het zit met ‘evenwicht’

Echter, krachten slaan soms door
gestuurd of soms ook heel natuurlijk
Als de woede overheerst, in ons hoofd of om ons heen
en de storm ongehinderd raast

Maar altijd is er weer die dag, dat uur,
waarop de wind gaat liggen
en het donker wijkt voor licht, voor hulp,
voor vriendschap, voor liefde

Maar de kanten werden burchten,
in de afgelopen twee corona jaren
de eigen ‘waarheid’ fel verdedigd
Het spleet families, vrienden, groepen
in volledig onbegrip

En, hoe open minded ook
altijd schuurde weer de vraag
hoe het in gódsnaam kon
dat de ander niet wílde geloven
in wat toch óverduidelijk was

Langzaam gaat het land weer ‘open’
en zucht een ieder opgelucht
Storten ons vol overgave
in wat lang niet kon of mocht
— opgelegd of zelfverkozen —

We vinden elkaar weer
langzaam… maar gestaag een beetje meer
Soms enkel in verzwijgen van onenigheid

We slechten de burchten van onbegrip
en zien in verwondering opnieuw…

Twee Kanten, die beide zijden van gelijk

Jeanette

Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook

jan 29

Om praktisch redenen 2

Yes!
30 januari tikt ons tweede jaar als echte-lieden af en gaan we door voor jaar 3!!
30 november 2019 deelde ik in deel 1 http://www.midlifepleasures.nl/alledag/om-praktische-redenen/ onze drieste plannen voor een huwelijk in meest afgeslankte vorm en in datzelfde blog werden die plannen even driest van tafel geveegd.
30-1-2020 was het dan echt zover. Meest afgeslankte vorm ingewisseld voor een opgelegd max aantal gasten. Corona hijgde in onze nek en de eerste maatregelen een feit.

Je kunt bij ons toch spreken van een lockdownhuwelijk. Gelukkig hebben we járen droog geoefend en konden we een stootje hebben.
Twee jaar verder, hoppend van lockdown naar lockdown. Onlangs te horen gekregen dat weer een heleboel wél mag; alle restricties brachten niet meer waarop gehoopt werd en de protesten werden luider en luider! Terecht!
Kregen we een ooit hartverzakking van besmettingscijfers van wel twáálufduizend, nu weten we dat 70.000 een schatting is en waarschijnlijk aan de lage kant. Ach, het is ‘maar’ omikron.  
— alsof we ooit eerder in ons leven wisten hoe een tig keer gemuteerd virus heette —
Willen terug naar normaal, maar niet meer naar normaal van drie kleffe kussen.
En anderhalve meter is soms best lekker voor je personal space en voorkomt in veel gevallen ongewenste handen, voeten(of erger) aan je borsten of op je kont.

Bij het ‘loslaten’ van coronamaatregelen heb ik beeld.
Mensen schuimbekkend, briesend en stampvoetend in de startblokken.
Telefoon in de hand, volop reserverend in restaurant, theater of bioscoop; wég uit huis, eindelijk!
Intussen boekt iedereen vakanties naar sneeuw of zon; in ieder geval wég uit Nederland, eindelijk.
Gelukkig konden we al eerder kappen, pimpen, manicuren of plat voor een ander contactberoep. We kunnen weer strak op pad.
Het blijft ellebogenwerk, de ruimte is schaars. Niemand snapt nog een reet van die enkele wél geldende maatregel, vrije interpretatie viert hoogtij.

Of ons huwelijk ook coronasleets werd, weet ik niet. Zowel de huwelijkse staat als corona is nog maar twee jaar oud.
Probeer nog steeds licht onwennig wat het beste bekt: “mijn man” of “mijn partner”; het klinkt sowieso bezitterig.
We varen nog steeds af en toe aan, dansen tijdens het koken, liggen dubbel van het lachen of blijven hangen in ons (on)gelijk. En betrappen onszelf op enige bezadiging.
— wellicht toch corona-moe …—
Het wordt gewoon tijd voor onze huwelijksreis!! Het door vrienden en familie ingelegde reiskapitaal zal inmiddels toch fiks gerendeerd hebben. Misschien kunnen we het reisdoel wel verleggen naar verder… wég, eindelijk!

Wel benieuwd of ik een kleine, doch romantische attentie krijg op ‘onze’ huwelijksverjaardag!
Y is trouw lezer van mijn blog en de winkels zijn weer open…

Jeanette

Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook

jan 22

The Voice

Ik luister alleen
nog maar even
in alle stilte

naar de stem
van de wijze Ouwe Peer…

Jeanette


http://www.midlifepleasures.nl/alledag/ode-aan-de-ouwe-peer/
Voor wie ‘m heeft gemist vorige week

Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook