mrt 04

Laissez faire

Hoe je de tuin ook inricht, in de winter doet de natuur een stapje terug en overheersen slaperige tinten bruin. Ik word helemaal blij van de eerste bloemen die het einde van de winter inluiden! Op verrassende plekken verschijnen voorjaarskleuren in onze achtertuin, die ik lange tijd koesterend de ‘laissez faire tuin’ noemde.
Mijn vrije vertaling van tuinbeheer wortelt wellicht in mijn jeugdjaren, toen de ‘Le Roy tuin’ in Heerenveen werd aangelegd. De ‘wilde tuin’ sprak tot mijn verbeelding, maar de achterliggende filosofie heb ik volledig gemist.
Noodgedwongen ben ik me de laatste tijd gaan verdiepen in mijn visie op laissez faire en de uiteindelijke resultaten van deze aanpak.

– Hoe vrolijk werd ik, toen als resultaat van jaren minimaal ingrijpen, diverse planten zich uitstekend wisten te verspreiden! Lavendel stak op de gekste plekken de kop op, net als Helleborus en Akelei. Tal van planten kozen de vrijheid zich her en der te vestigen! Er was sprake van weelderige plantengroei in licht chaotische opstelling. Trots toonde ik onze vrijgevochten tuin aan enthousiaste visite.
“En ook erg vogelvriendelijk!!”

Schamperend fietste ik langs overgecultiveerde tuinen waar elke plant als een eiland in perfect gewiede grond stond. Wat een werk en wat een beknotting van de natuur!!
Elke enthousiaste uitschieter onmiddellijk beteugeld met snoeischaar of schep. De als onkruid aangemerkte verschijningsvormen kregen geen enkele kans om hun (vaak prachtige) bloemen te tonen. Ik duidde dit als autoritaire benadering: elke uiting van eigen initiatief hardhandig neergesabeld! –

Met de jaren blijkt mijn interpretatie van laissez faire eerder het excuus om niet dagenlang snoeiend, schoffelend, plukkend en zwetend in de tuin bezig te zijn!
Minder gewenste groei- en bloeivormen eisen met dezelfde vrijheidslievende instelling als Akelei en Helleborus meer grond op. Zevenblad wordt een plaag! De koppigheid van dit plantje overtreft vele malen mijn wil tot uitbanning!
Klimplanten boren zich met oerkracht door schuttingen en muren. De uitgemergelde grond tussen tegels wordt als oase gezien door talloze grassoorten. Stekels, doorns, ondoordringbaar groen en slingerende grijpers beknotten mijn bewegingsvrijheid.

Laissez faire! Hoezeer het mij ook aanspreekt, de natuur wijst me uiterst subtiel op de verstikkende resultaten. Tijd voor een nieuwe benadering van het groen: ik ga voor coachend!!

Jeanette

Leuk als je deelt! En makkelijk, via onderstaande links!
Of geef je mailadres door op info@midlifepleasures.nl en ontvang het laatste nieuws!

feb 25

Total Workout

Op het moment dat je de seks niet meer kunt meetellen als compléte workout, wordt het tijd voor wat meer solistische alternatieven. Meer gericht op spiergroepen dan op het (her)ontdekken van spots, al dan niet met ondersteunend materiaal.
Na het ontwaken sla ik m’n dekbed terug en steek m’n benen recht omhoog, waarna ik fietsende bewegingen maak. Ergens sluimert een herinnering aan mijn moeder, die haar dag op dezelfde manier begon, als oppeppertje voor de bloedsomloop, zei ze.
En werkelijk, ik beëindig de oefening door beide benen naast het bed te slingeren en in één vloeiende beweging op te staan!!
Naar de keuken in Bonfire-steps: knieën optrekken en op het hoogste punt even vasthouden: de perfecte passage op twee benen, eindigend in de piaffe.
Het redderen voor het ontbijt wordt ondersteund door de grapevine-move.

Het tandenpoetsen geeft ruimte voor squats. Tevens hersengymnastiek, want de combinatie vraagt om multitasken; voor ik het weet gaat de uitvoering van een perfecte squat ten koste van de poetsbeweging.
Al het ‘benengedoe’ kan niet voorkomen dat ik uiteindelijk pijnlijk geconfronteerd wordt met het spiegelbeeld van het gebied dat schreeuwt om bootcamp-achtige exercities: mijn buik!! Stevige, praktische lovehandles zijn verworden tot onappetijtelijke rollen, licht hangend over mijn heupbeen. Als ik alle spieren in het betreffende gebied máximaal optrek, schemeren nog ergens de originele vormen. Ik adem uit. Durf geen kwart slag te draaien uit angst dat het zijaanzicht qua breedte overeenkomt met de voluptueuze voorkant. Mijn workout strandt ter hoogte van mijn middel. Meer aandachtsgebieden kan ik nu even niet aan! Ik spring onder de douche en neem me heilig voor “Dit moet anders!”, net als gisteren, en eergisteren en eer-eergisteren.

En ik leefde nog in de zalige veronderstelling dat het stijgen der jaren mijn liefdesleven enigszins liet verstoffen, een beetje conform de statistieken.
Ik klamp me nog even wanhopig vast aan het troostende idee dat mannen graag wat ‘houvast’ willen; maar er zijn grenzen.
Strak gestroomlijnd zal het niet meer worden; ik moet mijn idealen begrenzen. En ‘lekker dikkerdje’ als het bedoelde compliment zien en niet woest verontwaardigd steigeren (in mijn eigen ontkenning van de feiten).

“Wees tevreden met wat je hebt en zeur niet over wat je mist”, zei mijn moeder zaliger.
In dit geval zou ik wel íetsje meer willen missen Mam!!

Jeanette

Leuk als je deelt! En makkelijk, via onderstaande links!
Of geef je mailadres door op info@midlifepleasures.nl en ontvang het laatste nieuws!

feb 18

Midlife crisis!!


Ineens sloeg het toe! Een midlife-crisis-moment!! Want de midlife-crisis is niet de periode van je veertigste tot je tachtigste! Nee, het zijn venijnige momenten tijdens je midlife waarin gedachten met een ridicuul hoog ‘wat als’ gehalte je compleet vloeren.
Misschien in deze gevoed door de crematie van mijn ex schoonmoeder, waar velen waren uit de tijd dat ‘wat als’ nog ‘en nu?’ was! Herinneringen aan het grootse bruiloftsfeest waar twijfels (toen al) werden weggetikt door mijn biologische klok. Met als resultaat dat ik bij de uitvaart de enige échte ex ben in het rijtje aanwezige exen.

Thuisgekomen mijmer ik verder en zie ineens allemaal jong volwassenen met een keur aan vrije keuzes voor nabije – of iets verdere toekomst.
Dan slaat het toe: ik wil terug in de tijd!!
Wereldreizen maken, jaaaa!! –terwijl ik niet zo’n globetrotter ben; teveel gesteld op geplande eindbestemmingen en comfort–
Wilde party’s tot de vroege ochtend, meezwetend met de massa en beats tot in je hart!
–vroeger al een hekel aan stroboscopen en muziekvolume wat noopt tot geschreeuwde non-gesprekken–
Zelfverzekerde keuzes in studie en loopbaan met een keur aan mogelijkheden!
–sukkelend door opleidingen en baantjes, die nooit aansloten bij ‘wat ik later wilde worden’; ook vergeten wat dat was–
Al flirtend van date naar date! –verstond de kunst van verleiden niet; wachtte, onnozel verliefd, op toenadering van de ander–

Vele malen erger dan welke withete opvlieger ook, blaast de nostalgie me van de sokken! Wat valt er nog in te halen? Terug is geen optie! Was dit het dan??
Sleep ik me naar het einde van mijn midlife om er op tachtig-plus achter te komen dat ook die slapend voorbij is gegaan?? Hoe diep is het zwarte gat van een midlife-crisis??
Zijn er meer zoals ik? Kunnen we samen zwelgen in het verlies van leef-tijd??
Ik observeer de gezichten om me heen. Van jong tot oud. Verloren in het bijhouden van ‘sociale’ contacten tot voorovergebogen strompelend achter een rollator; ik zie weinig verschil. Naast verbeten chagrijnen ook stralende medemensen; zowel jong als heel oud!

Het was maar een moment! Energiek pak ik het nu weer op! Elke dag brengt een keur aan keuzes! Niet allemaal volkomen vrij, maar wél van mij!!

Jeanette

Leuk als je deelt! En makkelijk, via onderstaande links!
Of geef je mailadres door op info@midlifepleasures.nl en ontvang het laatste nieuws!

feb 11

Hard …..

Illustratie: Pien

Illustratie: Pien

Leesverslaving, dus altijd een boek onder handbereik. Vooral op mijn nachtkastje; voor de rusteloze uren. Lid van de bieb, teneinde mijn verslavingskosten beheersbaar te houden. Nét voor sluitingstijd glip ik de bieb binnen wegens dreigende tekorten! Op een grote tafel liggen nieuw uitgekomen boeken. Grootste voordeel hier is een onbezoedeld uiterlijk. Daarnaast is het risico klein dat je het boek al hebt gelezen en dat pas ontdekt wanneer je, knus genesteld, bent begonnen!

Scan de boeken op tafel middels het genre-icoontje; voorkeur voor pistooltjes. Na een blinde keuze voor twee pistooltjes ga ik vreemd en pak vier voetjes!
De titel ‘Hard Life’ doet vermoeden dat een prostituee een tipje van de lakens licht en mij introduceert in de minder romantische kanten van het vak.
Thuisgekomen leg ik de vier voetjes onder aan de stapel. Pistooltjes eerst!

Eerste desillusie: titel is ‘Hard Lijf’! Niet geluisterd naar dat kleine stemmetje in de bieb, wat zei dat Engelse titels áltijd en vaak slecht worden vertaald in het Nederlands. Originele titel is ‘Hard Love’!!??
De auteur (Wild ………)is een ware die-Hard; alle titels beginnen met ‘Hard’.
Lees de flaptekst niet; gezien het tijdstip ben ik gedoemd me in ieder geval één avond aan erotische proza over te geven. Ik vrees een schaduw van ‘Fifty shades of grey’.
Met drie boeken van de serie binnen een jaar groeit mijn argwaan; gebonden ‘Bouquetreeks’ met verdiepende seks?? Als het boek ook nog is opgedragen aan ‘haar drie wondertjes’, ben ik verkocht en begin te lezen! Uiteraard in het kader van onderzoek voor mijn blog!

Betrap mezelf op snellezen; hele stukken nontekst sla ik over en richt me op andere zaken. Als bij een slechte film, waarbij je je al chips vretend naar het einde kauwt!
De eerste seks pas op pagina 25. Valt alles mee en ik vermaak me met de omschrijvingen. De positie van ledematen, hoofd, lippen en tong is nu al zo gedetailleerd dat ik de neiging heb tot ‘proefliggen’ teneinde beeld te krijgen. En zowaar, enige hoofdstukken later komt SM aan bod (how shady), compleet met zweep, dominant en onderdanig, maar zonder enge haken en budplugs; kan veilig verder lezen.
Blabla en seks wisselen elkaar af, omlijst door zakelijke intriges, verraad en duistere praktijken. Ik kauw wel door.

Wat mij wél intrigeert in de tekst is de overdadige diversiteit aan uitdrukking van lippen en ogen! Lippen zijn smachtend, eisend, Hard, wellustig, zwoel, zinderend, trillend, uitdagend of pruilend.
Voor de spiegel kom ík niet verder dan pruillippen; voor de rest verraden ze enkel mijn leeftijd en levenswijze!
Ogen spreken naast lippentaal een keur aan emoties! En veranderen daarbij in passende, diepe kleuren, meestal water of lucht gerelateerd. Alleen diepbruin blijft diepbruin; poepkleur spreekt niet tot de verbeelding!
Mijn pogingen tot verleidelijke, intense blikken stranden al op hangende oogleden en wallen. Ik geef het op.

Ongetwijfeld hebben vier voetjes een ander doel. Zou ik iets gemist hebben?

Jeanette

Leuk als je deelt! En makkelijk, via onderstaande links!
Of geef je mailadres door op info@midlifepleasures.nl en ontvang het laatste nieuws!

feb 04

Spooktocht

Illustratie: Jeanette

Illustratie: Jeanette

Uitnodiging van vrienden voor een spooktocht! Nachtblind en bang in het donker gelijk enthousiast toegezegd. Meteen daarna sloeg de twijfel toe, maar mijn lief zag het zitten, dus komaan!! Bovendien nog tijd genoeg me mentaal en fysiek voor te bereiden op een loodzware tocht door bos en veld, gevoed door een overdosis adrenaline!

Spooktochten zijn razend populair! Net als ‘escape-rooms’: je voor de lol op laten sluiten in een hok. Vervolgens als een idioot op zoek naar aanwijzingen om, voordat de claustrofobie toeslaat, het vertrek te kunnen verlaten.
Wanneer je eindelijk al trillend en zwetend de uitgang hebt gevonden, kom je tot de ontdekking dat je gewoon het volgende vertrek met nieuwe aanwijzingen binnentreedt!!
En daar betáál je dan voor!!!

Dus een tocht in het donker leek een aantrekkelijk alternatief; mogelijk genieten van natuur en frisse lucht! Een klein marktonderzoekje leerde mij, dat talloze voorgangers het festijn hadden overleefd en het merendeel zelfs had genoten!
Toch deed een verhaal over panische vrouwen (tuurlijk) die na enkele honderden meters hysterisch huilend terugkeerden naar het beginpunt, de moed weer een beenlengte zakken!

Goede voorbereiding is het halve werk; zorgvuldig stel ik mijn PU samen.
De outfit is berekend op alle weersomstandigheden, dus de 4 x 4’s (hoge Gore-Tex wandelschoenen), broek, dikke trui, ski-jack, sjaal, muts en handschoenen.
Voorraadje onderbroeken en inlegkruisjes; ongewild urineverlies kan een mogelijk gevolg zijn van hevige schrikreacties! En de Bach Rescue Spray tegen acute paniekaanvallen!!
Alle risico’s redelijk afgedekt, we kunnen op pad.

Een gids met lichtje begeleidt onze groep. De voorhoede lijkt me geen veilige plek en met risico op onverhoedse aanvallen van achteren, wil ik ook de rij niet sluiten!! Dus positioneer ik mezelf met mijn vriendin P(ien) op de een-na-laatste plek en beslis dat haar man H en mijn tarzan Y voor rugdekking zorgen. Vreemde creaturen kruisen ons pad, maar na de eerste drie levende zombies, doet een soort gewenning mijn hoop opleven: geringe kans op PTSS!

Van een heel andere orde is het pad wat we volgen! Of beter gezegd, wat we niet volgen! We doorkruisen kriskras bos en weiden en mijn nachtblindheid is de grootste nachtmerrie! Voorovergebogen naar de grond turend probeer ik elke oneffenheid voor te zijn. Pien en ik houden elkaars hand stevig vast, beurtelings een val van de ander voorkomend! Met onze vrije hand tasten we in het luchtledige om onszelf te behoeden voor ernstig oogletsel door onopgemerkte takken.
In een uiterst elegante pas de deux bewegen we ons voort als ooievaars die voorzichtig poot voor poot hoog optrekken om hun prooi niet te verstoren.

Het feit dat we voortdurend bezig zijn om heelhuids thuis te komen, draagt niet bij aan het beleven van het spookgebeuren! Een uit het water opduikende kikvorsfiguur die al snorkelend om ons heen galoppeert, heeft tot gevolg dat we de zoveelste boomstronk missen!! En als we door een pikdonker schuurtje moeten, hang ik als een aapje aan Piens arm, omdat ik nu zelfs m’n eigen voeten niet meer zie!! Ook hier gaan de noodkreten van dolende geesten aan mij voorbij.

Plots daagt het besef hoe anderen, inclusief spoken, óns beleven!! Gelijktijdig hebben we ‘beeld’ en schieten compleet in de slappe lach!
De rest van de tocht nauwelijks in staat de groep bij te houden, strompelen we al gierend van het lachen naar het eind van het parcours! Hoe héérlijk is dat!!

Tijdens de evaluatie en onder het genot van een welverdiende borrel, concluderen we dat de escape-room misschien zo slecht niet is ……..

Jeanette

Leuk als je deelt! En makkelijk, via onderstaande links!
Of geef je mailadres door op info@midlifepleasures.nl en ontvang het laatste nieuws!

jan 28

Zwevend stuk

Geregeld pruttel ik in huiselijke kring, dat ik alles achter ieders kont moet opruimen. Het wegwerken van allerlei achterblijfselen van anderen veroorzaakt op z’n minst irritatie!
Én gekoesterd zelfmedelijden omdat niemand mijn zooi opruimt.
Maar een liefdevol aanbod míjn bulten te ruimen, wijs ik resoluut af. In zelfgecreëerde chaos zit nog enig systeem, wat volledig wordt verstoord door goedbedoelde bemoeienis van anderen.
Zo ‘leven’ mijn bulten altijd het langst!

Op de zaak is dat anders. Daar ontferm ik me niet over andermans bureau. Tegen de tijd dat ze onzichtbaar zijn voor de buitenwereld, komt vanzelf het besef dat zooi vereenzamend werkt.
In tegenstelling tot huiselijke troep, is bij zakelijke zooi de bestemming soms vaag. Vreemd genoeg belandt dit altijd op mijn bureau. Op mijn vraag “Wie heeft dit hier neergelegd?” wordt zelden geantwoord. Plots is iedereen druk bezig met z’n persoonlijke sores; alsof ineens het eigen paadje nodig moet worden geveegd.

Braaf maak ik een rondje met het ‘zwevende’ stuk. Als ik iedereen heb gevraagd of ze iets herkennen en alleen maar ontkennende antwoorden heb gekregen, meld ik luid en duidelijk: “Ok, cóntainer!” (bit bitchy…)
Afhankelijk van de waarde, meldt de eigenaar zich alsnog met een bedeesd “Ik wist niet waar ik het anders neer moest leggen!”
Om te voorkomen dat mijn hoekje het putje wordt en ik de verstopte afvoer, dump ik het stuk genadeloos terug bij de vervuiler.

– Niet gehinderd door valse kuisheid kan ik heel wat hebben. Met jarenlang voornamelijk mannelijke collega’s is platte humor af en toe mij niet vreemd.
En ook iets minder vrouwvriendelijke opmerkingen kan ik relativeren in het licht van de verstandelijke vermogens van de boodschapper –
Toch, vanmorgen was ik even flabbergasted!!
Dit keer was het een ‘zakenrelatie’ die, enigszins ongemakkelijk, het zwevende stuk op mijn bureau neervlijde! Daarbij licht blozend stamelend: “Euh, tja, ………… dit is nog voor de mannen, maar ik zie ze even niet!”

Als het stuk zó confronterend dicht bij het gedroomde ideaalbeeld van vrouwelijke vormen komt, ga ik geen rondje maken. Dan haak ik wijselijk ff af!
Zonder verder commentaar heb ik het ‘relatiegeschenk’ op een ander bureau gelegd.

Jeanette

Deel dit verhaal heel gemakkelijk via onderstaande links

jan 21

Flitsende ijzers

Met de schaatskoorts van de afgelopen dagen maak ik in gedachten een sprong(etje) naar vroeger. Ik was een paardenmeisje pur sang, maar een drammerige puber-gedachte zei dat ik er ‘iets’ bij moest doen. Ooit ballet geprobeerd, maar ik was niet bevallig genoeg; verder dan een plié ben ik nooit gekomen. Dus ging ik voor kunstschaatsen! Toch een beetje de elegantie van de (ballet)bewegingen, en vanwege de dunne ijzertjes is een stevig onderstel mooi meegenomen! Bovendien lag de overstap naar ‘noren’ binnen handbereik. Pluspunt bij schaatsende vriendjes!

Mijn eerste les was een verhelderende ervaring! Aangekomen in trainingspak voelde ik mij lichtelijk underdressed bij al die dametjes in kittige pakjes met uitstaand kort rokje, panty’s in oma-kleur, witte kunstschaatsen en een parmantig knoetje; so not me!!
Hoe lomp kun je je voelen op deze kwetsbare leeftijd? Weliswaar waren mijn schaatsen ook wit, maar daarmee hield elke vergelijking op. Ondanks het ontbreken van een passende outfit stiefelde ik toch dapper het ijs op. En ik kwam vooruit!! Me afzettend op de getande voorkanten van mijn schaatsen, hoefde ik nauwelijks te glijden. Vol goede moed volgde ik de aanwijzingen van de trainster op.

Een overstapje hier, een pirouetje daar en vanwege mijn geringe snelheid kon ik stoppen wanneer ík dat wilde. Niet gezegend met jeugdige overmoed in dit geval, toch een prettige bijkomstigheid. De anderen, absoluut meer getalenteerde ‘Sjoukje Dijkstra’s’, vlogen mij links en rechts zwierend en draaiend voorbij.
Hoewel ik niet overliep van enthousiasme (inwendig vervloekte ik reeds mijn idiote drang naar tuttig vermaak), leek het ‘uitzitten’ van deze proefles haalbaar.

Plots een vreselijke gil! Aan de overkant lag een glitter-rokje op het ijs! Haar oma-panty rood gekleurd van het bloed! Geen idee dat je kunstschaatsen ook als wapen kunt gebruiken, maar glitter-rokje’s been was gekliefd door een vlijmscherp ijzer. Paniek alom!! Hulp snelde toe en glitter-rokje werd van het ijs gedragen. Waarschijnlijk was dit geen uitzondering want de les ging gewoon verder. Ik reduceerde mijn snelheid tot stapvoets en was alleen maar bezig flitsende ijzers te ontwijken. Toen ik even later zag hoe glitter-rokje’s bloed de plek des onheils in het ijs markeerde, was de maat vol!
Misselijk strompelde ik van het ijs, verruilde mijn schaatsen voor comfortabele gympen en ging naar huis. Ik was genezen!!

Volop genietend en helemaal ‘back-to-me’ stap ik de volgende dag in trui, rijbroek en laarzen te paard; geen moment denkend aan die vier flitsende ijzers ……..

Jeanette

Leuk als je deelt! En makkelijk, via onderstaande links!
Of geef je mailadres door op info@midlifepleasures.nl en ontvang het laatste nieuws!

jan 14

De kapper

Vrijdagmiddag rijd ik naar de kapper. Altijd blij, want toen het gen met dikke haardossen werd uitgedeeld, stond ik even buiten beeld. Mijn hoop is dus gevestigd op het betere knip- en snijwerk van de profi’s.
Meestal kom ik binnen met een niet bedoeld ragebolletje, zwiept de kapster met enkele magische aaibewegingen over mijn hoofd en zegt: “Eigenlijk zit het nog best goed!”
En dan moet ik dat óók nog toegeven!!!

Dit keer was ik haar voor! Ik storm binnen en beschrijf gelijk de worsteling met mijn hoofdbedekking van de afgelopen tijd.
Een zeurtirade, waarmee ik al mijn opgekropte haartreurnis eruit gooi.
Naast het weelderige-haardos-gen, mis ik ook die magische hairtouch!
Wijselijk verzwijg ik het feit dat ik de laatste tijd niet zo lekker in m’n vel zit (how midlife….!)

Mijn probleem bij haar neerleggend, plof ik in de stoel en wacht af.
Ze bekijkt alles nauwkeurig en geeft exact de zwakke plekken aan; geen nieuws voor mij.
“Hier is het te lang, waardoor daar het volume wegvalt!” “Precies!” antwoord ik, alsof er überhaupt ooit sprake is van volume! “En hier moet het korter, waardoor het beter in model blijft.”
Ze troost me met een kop lekkere koffie en bemoedigende woorden. Ik zucht en laat het herstel aan haar over. Mijn vertrouwen groeit en ik waag me zelfs aan wat typische kappers-stoel-onderwerpen.
Ze knipt, ze snijdt, ze sprayt, ze duwt en ik zie alle storende elementen verdwijnen.

Kort, korter, ultra kort!!! Tevergeefs piep ik, dat er nog wel een béétje lengte in moet blijven!
Wat mij rest is aangeven waar ik nog een uitspringend sprietje zie: knip …… weg!
Een flinke hand schuim, föhn erover en ziedaar het resultaat!
Voor een iets langere lok over rechts. Ja, over rechts, want dan valt ie ‘natuurlijker’ over die 36 kruinen. Aan de zijkanten speels wat langere lokken langs mijn gezicht naar voren. En voor de rest …… staat alles overeind in een soort stekeltjeskapsel;
de egel-op-leeftijd-look.
Met een lik klei wordt dit bevestigd voor de rest van de dag, ongeacht de windkracht!
“Jeugdig kopje!” stamel ik nog, betaal en rij naar huis.
Thuisgekomen incasseer ik zwijgend alle vileine opmerkingen over storm en windvlagen en spoel voor ik naar bed ga alle klei uit mijn haar.

Er zijn van die dagen dat je gewoon niet moet opstaan. Dekbed over je hoofd en hopen dat de dag na deze er ééntje vol zon, liefde en blijdschap zal zijn.
Maar ik moet! Sleep mezelf naar de spiegel en al mijn bange vermoedens worden bevestigd: aan de zijkanten van mijn hoofd zit al het haar plat geperst en in het midden, van voor naar achter, een brede strook hanekam-achtige sprieten!!
Even flitst datzelfde egeltje door mijn hoofd, maar nu half geplet op het asfalt.
Ik houd de moed erin; haar groeit weer aan.

Vervloek alleen de laagstaande zon; alle spiegels zorgvuldig vermijdend, zie ik overal op de muren hoe mijn haartjes zich vrolijk naar het licht uitstrekken!

Selfie

Selfie

Jeanette

Leuk als je deelt! En makkelijk, via onderstaande links!
Of geef je mailadres door op info@midlifepleasures.nl en ontvang het laatste nieuws!

jan 07

Bemoeizucht

Illustratie: Jeanette

Illustratie: Jeanette

Zo in de winter doen we er alles aan om de vogelpopulatie in onze tuin door de barre tijden heen te helpen. Daarvoor is tegenwoordig een keur aan lekkers te koop, dus hoef ik geen pinda’s meer te rijgen of vetbollen te boetseren. Kant en klare strengen, bollen, netjes en zelfs potten ‘pindakaas’ sieren de takken, pergola en schutting.

Dan begint het; de selectie van wie nou wel en wie niet uit het huisje met zaadjes, de pindakaas, de vetbollen en de pinda’s mag eten. Kraaien, eksters, kauwtjes en Vlaamse gaaien zijn zo brutaal (en inventief!), daarvan heb ik bepaald dat die zichzelf wel op een andere manier door de winter heen vreten.
De bonte specht komt zo sporadisch; hij mag zich tegoed doen.

Maar de brutalen hebben de halve wereld! Slim hangen ze in onmogelijke posities om zich tegoed te doen aan het voer wat ik voor de kleintjes had bedoeld.
Construeer ingenieuze, ondoordringbare hangplekken, zodat alleen de mezen, mussen, winterkoninkjes en ander grut toegang heeft tot het lekkers!

De volgende dag zie ik een merel die zich wel door het struikgewas heeft weten te worstelen, maar geen kans ziet om bij de overheerlijke pindakaas te komen.
“Aaaach, kijk nou hoe sneu!” Dus friemel ik een ‘zitstok’ tussen de takken om ook de merels kans te geven hun vetreserves aan te vullen.
Net op tv van Sir David Attenborough gehoord hoe intelligent kraaien zijn! Zij snappen, in tegenstelling tot de merels, onmiddellijk de functie van de zitstok……..

Dan herinner ik me weer wat ik mezelf jaren geleden, na een tragisch en voor mij uiterst traumatisch voorval, heb voorgenomen:
Bemoei je zo min mogelijk met de natuur!!
Destijds redde ik een jonge merel uit de klauwen van de buurkat! Het wurm kon nog net niet vliegen, dus verborg ik hem goed onder de struiken. Korte tijd later zag ik dat de bezorgde ouders zijn geblèr om eten hadden gehoord. Ze vlogen af en aan met de lekkerste hapjes. Ik blij!!
Vol goede hoop dat het merelkind de nacht had overleeft, ging ik de volgende ochtend voorzichtig naar hem op zoek. Ik hoorde hem zeurend roepen om méér!!
Trots als een pauw op mijn reddingsactie, sloop ik voorzichtig in de richting van het geluid. Ik was in de buurt, hij hield zich stil!!

Te laat ontdekte ik dat het krakende geluid wat ik kort daarop hoorde, werd veroorzaakt door tere jonge-merel-botjes die onder mijn schoen werden verbrijzeld!!

Weliswaar is de zitstok in emotionele zin van totaal andere orde, maar opnieuw blijkt dat mijn bemoeizucht niet lijdt tot het gewenste resultaat!!

Jeanette

Leuk als je deelt! En makkelijk, via onderstaande links!
Of geef je mailadres door op info@midlifepleasures.nl en ontvang het laatste nieuws!

dec 31

Kersemus II

Illustratie: Pien

Illustratie: Pien

Stress is relatief, net als vele emoties. Nog zwelgend in de verwerking van de lichtjes-stress en in zalige onwetendheid van wat me te wachten staat, geniet ik van de kerstbomen, kaarsjes, open haard en alle kerstwensen die, gelukkig nog per post, binnendruppelen. Maar gaandeweg de week ervaar ik pas dat voorgaand kerststressniveau slechts onderaan de ladder staat van ergste stress ooit!!

Dit jaar valt ons de driejaarlijkse eer te beurt om het kerstdiner voor de familie te verzorgen. Gelukkig hebben onze ouders de term “gaat heen en vermenigvuldigd u” niet al te letterlijk genomen en is het bij drie gebleven. Maar ook wij hebben ons vermenigvuldigd en zo groeit het aantal aanzitters aan de kerstdis met aanhang, kinderen met aanhang en klein grut.

Het menu is bedacht, boodschappen gehaald en de nodige culinaire voorbereiding gedaan. Nu nog het huis in ‘ontvangststaat’ brengen en klaar is Kees.
De klok tikt onverbiddelijk door als ik ramen lap (alweer), stof en -zuig, dweil, de plees reinig, opruim en af en toe terugkeer naar het fornuis om in een pruttelende substantie te roeren. Tijdens de nacht bedenk ik licht paniekerend wat ik állemaal nog meer moet doen, wat dan weer garant staat voor de nodige opvliegers met bijbehorende afkoelings-rituelen.

Voor het hoofdgerecht speel ik op safe; meerdere malen gemaakt en met succes.
Helaas maak ik een cruciale fout door het vlees een nacht te marineren in sambal, waardoor het resultaat gelijkstaat aan de bite van een schoenzool.
Als voorgaande keren doe ik een beroep op de allerliefste redders in de kerstdiner-nood. Het reddingsprotocol levert helaas niet helemaal het gewenste resultaat en teleurgesteld kieper ik het vlees terug in de heerlijkste saus. Het is niet anders.
De exquise soep vooraf en de syllabubs na het kaasplateau zijn ‘premières’, maar hebben het geheel gered!!

Als altijd hoor ik na de kerst verhalen van mensen die met twee vingers in de neus (figuurlijk) een kerstdiner bereiden voor 20+ personen met veel last-minute-werk. Bovendien ziet hun keuken er nadien ook nog eens helemaal níet uit alsof er een fragmentatiebom is ontploft. Zuchtend zoek ik troost bij de gedachte dat ik andere kwaliteiten heb, waarbij ik niet al te diep inga op de vraag wélke dat dan zijn ……..
The day after en the day after the day after herstel ik langzaam van de ultieme kerststress.

Vind koken écht leuk, maar het aantal eters moet behapbaar blijven en de kabouters staande bij voor de rest!!

Voor iedereen een fantastisch 2017 met veel (ook culinaire) hoogtepunten!!

Jeanette

Leuk als je deelt! En makkelijk, via onderstaande links!
Of geef je mailadres door op info@midlifepleasures.nl en ontvang het laatste nieuws!