Droogtezorg…

Het is altijd weer even ‘aarden’, als ons ‘vakantiehuisje’ niet meer op Texel staat, maar naast huis te wachten op een grondige schoonmaakbeurt.
En dubbel, want eigenlijk willen we áltijd wel daar zijn, alleen niet in de zomermaanden. Te heet, te vol en te druk.
Stuk voor stuk leeftijdsdingetjes…
— kop ‘m maar in voordat een ander het doet —
En misschien dat we ooit, als pensionado’s, hardnekkig blijven kleven en alleen bij extreem weer het vasteland opzoeken.

Het voorjaar is waanzinnig met alle beloftes van nieuw leven en de veiligheid van trouw-oud. Dagelijks genieten van pril groen en nesteldrang, steevast ingeluid door het allermooiste gezang vanaf de vroege ochtenduren.
Na eindeloos veel regen, gevolgd door droge, maar koude maanden, kwam alles een beetje later op gang.
En, hoewel ik mezelf ooit plechtig heb beloofd me niet (teveel) met de natuur te bemoeien, maak ik me na al die weken droogte toch zorgen.

Ik hoor ze ’s avonds laat ritselen door het struweel wat rond de caravan groeit. De egels!!
Vraag me af of ze wel water en genoeg eten vinden?
Heb het idee dat het aantal insecten en meerpotig kruipgrut ook terugloopt. (behalve de mieren- en oorkruiperpopulatie, maar weet niet of zij op het egelmenu staan)
Dus om én egels én potentiële egelgerechtjes te ondersteunen in zware tijden, plaats ik toch waterbakjes.

Het enige wat ik zeker weet, is dat de eksters, van nature geweldige (en soms irritante) opportunisten, gebruik maken van de bakjes.
Laag genoeg voor egels, kruipen er ook beestjes in die, na een urenlange strijd, vermoeid naar de bodem zakken en verdrinken! — door mij!!! —
Feestmaal voor de eksters, die elk hapje wegspoelen met een slokje water. Ze zijn me zo ‘dankbaar’ dat ze na een paar dagen al brutaal op tafel aanschuiven en met het koekje-bij-de-koffie weer vertrekken.
En Ché, onze steun en toeverlaat in bange dagen, laat het gebeuren! Hij trekt even een wenkbrauw op over zoveel onbeschaamd gedrag en houdt zich dan weer bezig met echt belangrijke zaken (zoals lief Lola)

We moeten naar huis. Ik zet zoveel mogelijk bakjes water in de schaduw om in ieder geval een aantal dagen laafplekjes te garanderen.
Eenmaal thuis zindert de zon dag na dag en maak ik me zorgen.
Dus app ik mijn lieve buurvrouw-op-de-camping M, of ze de bakjes wil vullen! Gelukkig snapt ze me en kan ik weer rustig slapen!
Alles is natuurlijk uitstel van executie, want het voorseizoen loopt ten einde.
En dan?? Even bedenk ik een plan om bij de receptie geschikte drinkbakjes uit te geven aan campinggasten, zodat voldoende water de hele zomer gewaarborgd is, maar twijfel (waarschijnlijk terecht) aan de bereidheid van de uitvoerende instantie, de camping eigenaren, om mee te werken.

Ik moet het loslaten! Eenmaal thuis vul ik blij de egelbakjes in onze tuin. Gelukkig neemt P die taak, als ik op Texel ben, blijmoedig (…) over!

Jeanette