Die ene schoen…

Onlangs een artikeltje in de krant over een bijzonder fenomeen.
Vaak zie je langs de weg 1 schoen liggen. Ook ik vraag me altijd af hoe die daar gekomen is! Wat is het verhaal erachter en vooral: waar is de andere?
Er werden verschillende oplossingen aangedragen, waarvan (volgens de ANWB) de meest plausibele was, dat vrachtwagenchauffeurs vaak instappers dragen, die ze uit doen als ze instappen(?) en vervolgens vergeten. Ze blijven dan op de treeplank staan waar ze in de loop van de rit afvallen.
Ver gezocht vind ik; zie nooit chauffeurs op sokken of met maar 1 schoen!
Mijn verhaal over die ene schoen gaat ver terug…

Anno jaartje of 20 geleden. We hadden wat te feesten. Goeie vriendin TT kreeg nieuwe, vette baan en dat moest gevierd worden. Besloten samen met haar en haar man D te gaan dineren bij De Vlindertuin in Zuidlaren, waar je spreekt over ambiance, gastronomique, cuisines, creaties en waar ze destijds al tegen een Michelin ster aanhingen!
Soms past het, zo’n restaurant. Bij je stemming, bij de gelegenheid, of gewoon omdat je weer eens exquise uiteten wilt.
Tevoren uitgebreid getoost op TT’s nieuwe baan kwamen we in opperbeste stemming aan in het restaurant.

Na een heerlijk welkomstdrankje en een paar amuses, kregen we de menukaart. Druk bezig bij te beppen, bleef het erbij die te bestuderen.
Nadat ze drie keer waren geweest “of we al een keuze hadden kunnen maken?”, werd het lachwekkend gênant! Beloofden plechtig om nu serieus de kaart te gaan bekijken. Maar de slappe lach was geboren en bij het minste of geringste gierden we het uit. Lekker lachen werkt aanstekelijk en aan de tafels om ons heen werd (gelukkig) vrolijk meegelachen.
Onszelf vermannend lukte het uiteindelijk het door ons gewenste menu door te geven, tot grote vreugde van zowel het bedienend- als het keukenpersoneel!

Het hield niet op.
Snelde nog even naar het toilet en stond bij de wastafels net m’n panty (so not me) recht te hijsen, toen D de deur opengooide en binnenstapte.
Naast het feit dat een groot deel van de gasten mij al hijsend hadden kunnen aanschouwen, stond D als man in het damestoilet! Blauw van het lachen om mijn geheister! Ik siste al snikkend dat ie moest opzouten, het liefst door een dichte deur!! Had het ook tegen de wastafel kunnen zeggen; met dezelfde zwier van de deur verdween D bulderend naar de herentoiletten, mij opnieuw blootstellend aan nieuwsgierige blikken!

We kwamen (even) tot rust, genoten van het heerlijke eten met passende wijnen en besloten na het dessert het nachtleven in Groningen te gaan proeven.
Ik was BOB, wat toen nog niet zo heette; was gewoon bewust onbeschonken en stuurde richting stad. TT zat naast mij na te genieten.
Y en D zaten achterin ongelooflijk melig te zijn en hadden nog steeds zoveel plezier. Helemaal toen Y ontdekte dat hij met z’n voet de versnellingspook kon ‘bedienen’. Ze kwamen niet meer bij als ik ineens alle vermogen verloor, omdat de auto in zijn vrij stond.
Was er klaar mee! Voor Y het in de gaten had, maakte ik z’n veter los, schoof de schoen van z’n voet en gooide hem uit het raam!

En daar lag ie: die éne schoen op de weg!!

Dus bedenk, als je weer eens één schoen op de weg ziet liggen, er áltijd een verhaal achter zit!

Jeanette