Onverschrokken!!

Lig een bekend soort wakker te wezen afgelopen nacht.
— leeftijdsfenomeen(?) wat af en toe de kop opsteekt. Nachtenlang aanschouw ik alles wat ik in donker denk te zien, lees ik boeken uit, bedenk complete toekomsten vanaf nu, speel slaapverwekkende spelletjes op m’n ipad, probeer vroege vogels te identificeren via een app, oefen totale ontspanning en luister (en dat is erg) naar het probleemloos geslaap van Y! Erg in de zin van: dat wil ik ook!
Niet jaloers op de avonturen die hij tijdens zijn slaap bewegend, pratend, lachend of snikkend meemaakt; lijkt me doodvermoeiend, maar hij frist en fruit de nieuwe dag vrolijk tegemoet —

Rond tweeën nog klaarwakker, hoor ik ineens geluid buiten. Best wel hard, maar kort. Zo kort dat ik me afvraag of ik misschien toch ben ingesukkeld en het geluid droomde. Even later weer een schrapend en kort bonkend geluid. Verbeeld het me niet. Hoor het even later opnieuw.
Ga ervanuit dat het een dier is. Onverlaten zouden zachtjes doen.
Twijfel toch aan dierlijk gespuis; het geluid doet verplaatsen van iets zwaars vermoeden en olifanten lopen normaal gesproken niet over ons terrein.
Y z’n gesnurk overstemt het gerommel(…) dus besluit ‘m wakker te maken.
Natuurlijk is het nu stil, maar net voordat hij weer in slaap valt: “Ploinkk!!!”

Y schiet uit bed! “Wat ga je doen?”, vraag ik
“Ze wegjagen!”
En voordat ik ook uit bed ben, een zaklamp heb gepakt, de hond tot blaffen heb aangezet en een hondenriem ter hand neem om te kunnen slaan in geval van een handgemeen, staat Y al buiten op de trap bij de voordeur!
Blootvoets, in een te kort versleten nachtshirt, maar onverschrokken!!
“Wat moet dat daar?”, buldert hij de nacht in naar ergens achter huis.
“We kijken even!”, klinkt het bedremmeld.
“Je hebt daar niks te zoeken!! Opzouten!”, commandeert Y onverbiddelijk.
Onverlaat nummer één kiest eieren voor zijn geld en verdwijnt in de nacht. Na een paar seconden gevolgd door onverlaat twee, die angstig mompelt dat hij ‘alleen maar achter z’n maat was aangelopen’!

Tevreden doet mijn koene ridder de voordeur weer dicht.
“Dat doe je nóóit weer!!”, bries ik. “Voortaan wacht je op mij! Gaan we samen, mét zaklamp, telefoon op stand camera en gewapend met iets om te slaan naar buiten!!”
Y lacht. Hij vreest geen gevaar van een ‘stelletje sukkels wat een beetje oud ijzer komt jatten’!
Terug in bed slaapt hij binnen drie seconden en lig ik nog even te luisteren of ‘ze’ hun klus nog komen afmaken. Blijkt perfect slaapmiddel; in no time verkeer ik ook in dromenland.

Dromend van mijn held op blote voeten, die halfnaakt maar onverschrokken de boeven van het erf jaagt!!

Jeanette