dec 22
2018 – 2019
dec 15
Alleensamen…
dec 08
Heerlijk avondje…
Als je wilt feesten, moet je zelf de slingers ophangen… zeggen ze.
Dus ga ik een lang vervlogen traditie nieuw leven inblazen en sinterklaasavond (sort of) ‘vieren’. De lauwe reacties negerend vul ik enthousiast in: beetje nostalgie met kaarsje, kruidnootje, chocomelk met slagroom, hapjes, drankjes, spelletje en een kleinigheidje met gedichtje. Voor vijven naar de supermarkt gesneld voor twee chocoladeletters, anders geeft het gedichtje zo kaal.
Stel voor om na het avondeten te beginnen met de feestelijkheden, dus vroeg koken en eten
— só not me — Als ik de keuken heb opgeruimd(…), liggen mijn huisgenoten languit op de bank; de één met één oog televisiekijkend en de ander geconcentreerd in zijn mobiel.
Venijnig roep ik op tot gezellige samenviering van sinterklaasavond.
Als we eindelijk met elkaar rond de tafel zitten, deelt de sint de kleinigheidjes (chocoladeletters) plus gedichtjes uit. Beide enthousiast ontvangen — het moet gezegd —
De sfeer alras ontdooid in heuse sinterklaasavondstemming, storten we ons op een potje Triviant!! Volgevreten van de chocoladeletters laten we de kruidnootjes, chocolademelk met slagroom, hapjes en drankjes voor een volgende gezellige winteravond!!
Avonden
Heerlijk eigenlijk, zo’n avondje zonder tv! Vraagt naar méér! Erger me aan mezelf als ik een hele avond bankhang en bij gebrek aan een goeie film of serie het aanbod gedachteloos consumeer. Ook dát is bijna verleden tijd, want tv kijken zoals wij (euh…’ouwetjes’) dat nog doen schijnt passé. Je kiest nu voor jezelf wat je wilt: oortjes in, ipad op schoot of je mobiel voor je snuffel. Niks geen zappende dictators of irritante ruis door commentaar wat doelloos in de lucht blijft hangen.
Heerlijk in je eigen wereldje muziek luisteren of bingewatchen; heel gezellig… En zo strekken de tentakels van internet zich via de straat, winkels, restaurants, kroegen, bioscopen, bus, metro en trein uit tot in de woon- of slaapkamer.
Soms verlang ik naar andere tijden; het lijkt allemaal zo te vereenzamen.
Weer wat meer ‘oog’ en ‘oor’ voor elkaar…
…naar de tijd dat we nog niet constant met de neus in onze mobiel zaten…
Jeanette
Deel met wie je een midlife pleasure momentje gunt!
Makkelijk, via onderstaande links of facebook!
dec 01
Ook ik…
Elke dag geniet ik van het recept van Klaas Kasma in de Leeuwarder Courant.
De dagelijkse kost wordt gelardeerd door een stukje tekst, dat meestal hilarisch is.
Over zin en onzin in de keuken.
Zo langzamerhand heb ik een redelijk uitgebreide ‘Klaas-recepten’ bibliotheek
(digitaal, maar als backup een ouderwets en onhandig knipsel archief)
Soms is het recept bewaar-waardig en een andere keer vormt het onvervalste Klaas-commentaar op de (culinaire) wereld het pareltje in het recepten boek.
Onlangs bovenstaand recept voor schorseneren. De vergeten groente die aan populariteit wint. Voortvarend en braaf een kilo(…) gekocht.
Over modder gesproken… voor ik het maagdelijk wit onder de schil bereik, ben ik al door meerdere lagen heen geworsteld. Snijplank, mes, dunschiller en aanrecht onder het zand! Aangezien een ontblote schorseneer gezwind in ijswater moet, schil ik steeds drie voordat ik alle attributen afspoel en begin aan het tagliatelleren.
De eerste baantjes met de dunschiller zijn prachtig! Dan wordt het schorseneertje al dunner en dunner en blijkt het onmogelijk om er nog een redelijke tagliatel uit te halen.
Ik frommel nog wat korte stukjes en stort het resultaat af in het ijswater.
Ik moet zeggen, dát ziet er best profi uit! Ze blijven prachtig wit onder invloed van koude en een citroentje.
Worstel verder! En zo langzamerhand vraag ik me af wie in godsnaam dit recept heeft bedacht. Dicht ik Klaas een dergelijke sisyfus-klus toe?
Multitasken is uitgesloten, dus nadat alle schorseneren min of meer keurig getagliatelleerd zijn, stort ik mij op de kaassaus waarvan de (uiteraard iets té) rijkelijk toegevoegde wijn moet inkoken. Hoe is het mogelijk dat zo’n kort receptje een volwaardige keuken-workout is?
Te laat begin ik met de quinoa; lees nu pas in de ingrediënten lijst dat het de gekookte variant betreft! Ik jongleer druk boven het fornuis en voel (naast lichte paniek) ook een soort van slappe lach opkomen. Wat wórdt dit???
Eindelijk kan ik het bedje van quinoa spreiden voor de authentieke schorseneren-tagliatelle met kaassaus!
Het smaakt zoals het eruit ziet…
De niet-smaak van de quinoa doodt volledig de creatief(?) uitgedachte en belachelijk arbeidsintensieve schorseneren-topping!
Op dit moment zie ik hem voor me:
Klaas Kasma, gniffelend in zijn knuist om wéér zo’n quinoa-kut die erin is getrapt!!
Jeanette
Deel met wie je een midlife pleasure momentje gunt!
Makkelijk, via onderstaande links of facebook!
nov 24
Saskia
Saskia
En toen was ze dood. Ik kende haar niet. Althans, niet persoonlijk.
En toch maakt haar dood me triest.
Ze was één van de oprichters van een forum. Het forum waarop we onze liefde voor onze honden deelden; voor onze rottweilers.
Het Rottweilerforum!
Maar we deelden meer dan verhalen over onze honden.
We boetseerden aan het beeld van elkaars leven.
Kleine beetjes gedeeld vormden het plaatje; een virtuele schets. Ook van haar.
Brokjes informatie waren als klei, waarmee het leven van de ander vorm kreeg.
Ook haar leven.
Het bleef behelpen. Nooit een oogopslag of klein gebaar, nooit een zucht van wanhoop of een schaterlach. Woorden, emoticons en af en toe een foto, waren de bouwstenen.
Voor mij de eerste (voorzichtige) stappen naar een internet community.
Ik ‘vond’ anderen in ten minste één gemeenschappelijke passie.
Ik wilde deel uitmaken van die groep, erbij horen. Besteedde uren van de avond of nacht in denkbeeldig samenzijn.
Beetje virtuele provinciaal was ik wel. Netjes en beleefd. Probeerde vooral (virtuele) lange tenen te mijden. Wat je schreef stónd er en íedereen kon er iets van vinden! Onzeker stond ik langs de lijn als er felle discussies werden gevoerd op het scherm.
Langzaam leerde ik wanneer het écht hard tegen hard ging; de virtuele degens fanatiek gekruist. Wanneer een ironische ondertoon leidde tot felle reacties, wanneer met respect en empathie naar elkaar geluisterd werd en hoe verschillend humor kan zijn.
Saskia wist het allemaal.
Gepokt en gemazeld door het leven (níets is haar bespaard gebleven) maar met onnavolgbare amsterdamse(?) humor laveerde ze feilloos langs grote en kleine ego’s.
Ze raakte ieder van ons met wie ze was.
Tot mijn spijt heb ik haar niet ontmoet; ons contact bleef virtueel.
Was dit dan virtuele ‘vriendschap’, zijn dit virtuele tranen en maakt dat het tot virtuele rouw? Bestaat er dan ook zoiets als virtuele dood??
Helaas is haar dood levensecht
Voor de liefsten in haar leven
een oorverdovend missen
Jeanette
nov 17
Reflectiemomentje…
Ter controle stijfjes met de wijsvinger over de randjes; vast item in Bed & Breakfast.
Meestal kritische types, die op deze manier de properheid van de tegenstander toetsen en daarmee het moment bepalen waarop ik zap!
— “Vluchtgedrag!”, zou de therapeut van de koude grond zeggen —
Mijn zapgedrag verandert. Wordt meer des mans, denk ik in eerste instantie.
Maar misschien is het des leeftijds en zap ik omdat ik de verhaallijn mis omdat ik héél even (écht heel even!) ben ingedut??
B(oer)Z(oekt)V(rouw) is dé uitzondering op de regel in deze. Zou zó m’n blog “Tergend…” van april vorig jaar opnieuw kunnen plaatsen. Kwestie van namen aanpassen.
Zelfde ervaring van slepende ergernis! Toch volg ik het nieuwe seizoen, zonder zappen!
Psychologisch minder makkelijk te duiden! Wellicht tikje masochisme??
Ik lijd… tot de aftiteling… elke week wéér!!
Wat is dat dan, wel zappen bij B&B en niet (kunnen) bij BZV?
Na gedegen onderzoek ben ik eruit. BZV roept ergernis uit verveling op! Schimmige nieuwsgierigheid en nog vagere hoop dat het misschien toch nog leuk wordt, blijft broeien!
Die slome, quasi onverschilligheid weerhoudt mij ervan te zappen!
B&B confronteert! Weerstand als gevolg van herkenning!!
B&B gaat over sprankelende gastvrijheid (echt of commercieel), organisatietalent, twee rechterhanden (vaak vier!), properheid, netheid, creativiteit, eindeloze interieur ideeën en perfecte sfeer creëren. — vaardigheden die niet per se op mijn huishoudelijke cv staan — Opstandig grijp ik de afstandsbediening!
Waarom niet “Stoffig, maar liefdevol!”, “Niet perfect, maar heel gezellig!”, ”Niet gestreken, maar heerlijk fris!”, “Ongelapt raampje, maar prachtig uitzicht”!
Zeur niet over het ontbreken van een xxx-badjas die je thuis ook niet gebruikt. Láát dat stofje op de deurpost, dat ontbrekende haakje in het gordijn, dat barstje in de spiegel! Tijger niet onder het bed door teneinde een vergeten sok, vieze zakdoek, neuspeuters of een gebruikt condoom te kunnen inbrengen als “Kléin puntje van aandacht…!!!”
Pfffff, laat het los en KOESTER de imperfectie!!!
En kijk… alleen nog maar… naar de mens achter het stof, dat barstje, die vergeten sok!
Ik zou niet meer zappen…
Jeanette
Leuk als je dit verhaal deelt met wie je een midlife pleasure momentje gunt!
Makkelijk, via onderstaande links of facebook!
nov 10
De lamp…
Vandaag een ‘ouwetje’ (ca. 2009); kwam ik tegen en zeker het delen waard!
…
Al sinds de verbouwing, 3 jaar geleden, hangt er een kaal peertje boven de eettafel.
Een verbouwing geeft een scala aan excuses voor zaken die voordien al niet anders waren, alleen hingen de peertjes toen elders.
Maanden lang leven op een stuk oud tapijt op het beton met 2 stoelen, een tafel, de hondenmand, een bank en een teevee. Zo basic, dat we ons afvragen wat we eigenlijk nog meer nodig hebben. Hetzelfde gevoel overvalt je na een vakantie van drie weken in de caravan en baalt van alle onnodige meters die je thuis moet afleggen. Ons huis is groot, maar het was er al en dan moet je je daarbij neerleggen.
Terug naar het peertje. Tijdens een kort reisje naar Limburg zie ik een lampenwinkel.
Gelijk flitst het beeld van het peertje door mijn hoofd en ik besluit dat we híer en nú een lamp gaan kopen. Anderhalf uur later komen we compleet daas de winkel uit met een eettafellamp. Eentje waar je ‘doorheen’ kunt kijken, met flexibele lichtpunten en dimbaar. Wat wil je nog meer? Thuisgekomen wordt de lamp opgeborgen; een dergelijke verandering moet rijpen!
Verstoft maar niet vergeten halen we hem na een half jaar tevoorschijn. Het gaat gebeuren! Eén hoge trap is niet genoeg, dus staan er twee trappen op de eettafel. Eentje om op te staan en eentje waarop de lamp ligt. Manlief voelt zich geroepen dit klusje te klaren en vloekt en tiert zich door de eerste twee uren doe-het-zelf. Resultaat is triest pover; de beschadigingen aan het plafond niet! Het bevestigen blijkt klus voor de vakman. Gebeld, en gealarmeerd door onze wanhopige oproep staat hij binnen tien minuten voor de deur.
Binnen een half uur hangt de lamp waar hij hoort…
So far so good, maar weinig licht. De snoeren, waarmee het geval aan het plafond hangt zijn veel te kort. In de winkel leek het leuk, maar daar waren de plafons twee meter lager.
Bovendien is het (plus 50 euro kostende) vernuftige systeem om de lamp te dimmen onbruikbaar aangezien op de lichtschakelaar zélf een dimmer zit… Al met al een dure miskoop; de dertig dagen niet goed geld teruggarantie allang verstreken! Voorlopig laten we ‘m hangen. Een soort icoon voor ongeplande impulsen met duistere gevolgen.
Vrienden krijgen bij kaarslicht het hele verhaal. We zijn de schaamte voorbij, we gaan met de billen bloot, we bekennen kleur!
Goede vriend D ontfermt zich over de lamp. Nieuwe snoeren gekocht en twee dagen klussen voor kost, drank en logies. Het resultaat is bijzonder: wij hebben niks te regelen; de lichtsterkte verandert regelmatig op de meest onmogelijke momenten; lezen bij kaars- en dineren onder tl-licht. Tijdens deze lichtshows vermoeden wij D’s duistere krachten als bizarre groet van down under. Inmiddels groet eenieder bij ons aan tafel vrolijk terug; D heeft een grote schare fans!!
…
Jeanette
Leuk als je dit verhaal deelt met wie je een midlife pleasure momentje gunt!
Makkelijk, via onderstaande links of facebook!
nov 03
Kookpunt…
Ben aan het koken. Y dreutelt om mij heen: “Wat kan ik doen?”
“Niks”, zeg ik. “Ben bezig met een nieuw recept!”
Alsof dat antwoord duidelijkheid verschaft in het afwijzen van enige hulp.
“Zal ik dan vast wat opruimen?”, schampt hij blijmoedig aan de gebruikelijke zooi wanneer ik kook. “Nee! Ik heb álles nog nodig!”, overdrijf ik.
“Ga de hond maar eten geven”. Oftewel: doe even iets anders en niet hier!
“Wat doe je ook weer allemaal door het voer?”
“Hoe vaak heb ik dat al verteld, opgeschreven, klaargezet?” verzucht ik (slechts) lichtelijk geïrriteerd. “Jahaa, maar jij doet het altijd. Ik houd dat allemaal niet bij hoor!”
“Ok, pak even een briefje en schrijf mee!” Afwezig roer ik in een pan.
Ik som de ingrediënten op en bedenk goedmoedig(!) dat het misschien ook wel wat een gedoe is geworden, dat voeren.
“En… wat moet dan eerst??” probeert hij aarzelend.
— iets begint zich te roeren in mijn buik. Ik herken het onmiddellijk, maar weet het te onderdrukken. Niet dat dat helpt; het verspreidt zich als kabbelend vloedje via beide borsten naar mijn schouders en presenteert zich vervolgens aan de buitenwereld als uitwaaierende rode vlek in mijn decolleté —
Nadrukkelijk som ik nogmaals, goed arrrticullerrrend en op volgorde het recept op.
Op afstand hoor ik mompelend gemopper.
Ik reset mezelf en keer mindful terug naar mijn pannen.
Aándacht, daar draait het om met koken. De liefde moet proefbaar zijn in het gerecht.
Ik word weer blij! Hoe zen kan koken zijn?
…
…
…
…
“Is het niet wat overdreven allemaal? Dat beest proeft het vlees niet meer door al die zooi!”
KADZJENGGG!! Weg toewijding, weg bezieling, weg mindfulness, halló rode bef!
Gelukkig onderken ik tijdig het ultrakorte lontje, wat sinds mijn midlife alleen maar in lengte is afgenomen. Ik onderdruk een stroom ongebreidelde verwensingen en duid liefjes welk pilletje of poedertje hoort bij welk lichaamsdeeltje of aandoeninkje.
Lusteloos kwak ik wat kruiden bij het gerecht; rijst en sla zullen mijn nieuwe probeersel wel redden. Mannenmagen missen de ‘liefde’ in het eindresultaat niet snel — heb het nooit voorbij horen komen als manco —
“Ik heb alles erdoor geroerd, maar nu ligt er nog een pilletje. Weet eigenlijk niet welke dat is!”
…
In stilte eten wij de maaltijd. De enige die onbekommerd en volledig zen geniet van alle heerlijkheden in haar bak, is onze hond!
Jeanette
Leuk als je dit verhaal deelt met wie je een midlife pleasure momentje gunt!
Makkelijk, via onderstaande links of facebook!
okt 27
Babbelbabbel…
Of het echt midlife is om in jezelf te praten weet ik niet, maar de manier van converseren verandert wel met de jaren:
jezelf (meestal kritisch) toespreken op nalatigheden…
onderdelen van je fysiek aanmoedigen íetsje soepeler mee te doen…
of je pruttelt wat tegen niemand in het bijzonder; elk “Wat zeg je?” domweg negerend.
De volgende stap is dat je “Ga áf!” zegt tegen je partner en de hond vraagt of ze een glas wijn wil.
Tegenwoordig praat ik tegen alles; m’n fiets, schoenveter, stofzuiger, dekbedovertrek, vaatwastablet, huisdeursleutel, afstandsbediening, tandenborstelverpakking en meer.
Meestal vanuit een negatieve emotie; ze doen niet waarvoor ze bedoeld zijn of (vaker) doen niet wat ík wil!
Een vloek of schuttingwoord werkt stoomafdrijvend!
Mijn conversatie met al wat leeft (flora en fauna) is van andere orde! Liefdevol en wederkerig. Niet per definitie het woord, maar de lichaamstaal vertelt mij hartsgeheimen en noodkreten.
De Sanseveria (Vrouwentong…) die zieltogend haar bladeren op de vensterbank laat hangen, doet mij toesnellen met een gietertje.
Terwijl ik haar bewater, spreek ik haar bemoedigend toe:
“Niet opgeven hoor! Het leven is het waard geleefd te worden. Doe maar lekker drinken, dan voel je je snel weer beter!”
En de langpootspin, die al uren tevergeefs probeert uit de badkuip te komen, motiveer ik een tandje bij te zetten. Als het niet lukt, help ik hem.
Helaas ruk ik soms, geheel per ongeluk, het pootje uit waarmee ik hem uit bad wil tillen! ‘AAAAIII!! Sorry! Sórry! Dit was niet mijn bedoeling!” snotter ik hem toe. Ik maak een kommetje van mijn handen en til hem liefdevol naar buiten. “Zo, ga maar lekker spelen met andere langpootspinnen en ik hoop dat je pootje snel weer aangroeit!”
— bij sommige meerpotigen groeit een verloren ledemaatje weer aan toch? —
Aangedaan zie ik hem lichtelijk hinkend verdwijnen.
Ik motiveer egels vooral te drinken met warm weer, vertel merels waar ze veilig kunnen badderen, spreek ruziënde mezen vermanend toe en schreeuw tegen krolse katten dat ze in hun eigen tuin hun serenades moeten gaan zingen. Ook vliegend gespuis, met name de stekende, verzoek ik vriendelijk doch dringend hun vliegroute te wijzigen.
Luister geduldig naar een kauwtje met liefdesverdriet en verwarm zijn hartje met de opmerking: “Er zijn meer vrouwenkauwtjes dan kerken!”
Maar verreweg de meeste ‘gesprekken’ heb ik met mijn hond!!
Mijn favoriete klankbord; onbevooroordeeld, vindt nooit dat ik teveel praat en altijd dat ik er wél uitzie, zeurt niet over het eten of huishoudelijke onvolkomenheidjes!
Gewoon 24/7 een luisterend oor!
Love her!
Jeanette
Leuk als je dit verhaal deelt met wie je een midlife pleasure momentje gunt!
Makkelijk, via onderstaande links of facebook!
okt 20
Fantasiedilemma
‘“Ga je met me mee vanavond?” fluistert hij in het oor van een jonge vrouw aan de bar, in de kroeg. 20 jaar verschil in leeftijd geslecht door vele glazen bier.’
Leg het boek aan de kant. Lees even niet verder… ga mijmeren… stel dat…
Maar ik moet de setting al veranderen:
ík ben degene die in het oor van een veel jongere kerel fluistert…
óf een fossiel van hoge leeftijd klappert zijn romantische wens in míjn oor!
Op hetzelfde moment verlies ik me in details!
Hoeveel glazen wijn moet ik nuttigen om het verschil in leeftijd te slechten en óók nog eens de moed op te brengen in het oor van een jonge vent te fluisteren?
Hoeveel glazen wijn moet ik nuttigen om überhaupt te denken dat één jonge kerel reageert op wat ik in zijn oor lispel?
En wankel ik niet geschrokken achteruit, als hij enthousiast reageert met een donker en sexy “Ik heb op je gewacht schat!”
Mijn ervaring met dergelijke uitspraken is niet erg groot. En… er klééft altijd iets aan!
Iets ongemakkelijks, of sneus, of gewoon onnozelheid.
Ooit in de zielige verhalen van een spaanse ober getrapt; hij was absoluut niet mooi, ook niet van binnen.
En die keer dat een (te) oude, verre van nuchtere man mij zijn liefde verklaarde en ik mij toch gestreeld voelde…
Of ik was die laatste muurbloem, dankbaar geplukt door de laatst overgebleven nerd van een groep vrienden..
Of de troostprijs voor het vriendje van een vriend die met mijn vriendin (het één na mooiste meisje van de klas) de nacht indook
Of…
Of…
Het was ‘bij gebrek aan beter’, besefte ik jaren later, toen mijn levenswijsheid mijn
fantasieën wreed verstoorde.
Oefende wel hoor, op zwoele blikken, maar niemand ving ze.
Het knaagt nog wel eens, wanneer mijn vriendin de kerels met haar blikken binnenharkt!
Hoe dóet ze dat???
En wat zou ik doen, als een wellustige stem in mijn oor mij de nacht van mijn leven beloofd?
Reken ik voor ééns en altijd af met een jeugdtraumaatje en stort ik mij vol overgave in de geilheid van een one night stand?
Zweef ik op een roze wolk achter mijn Casanova aan?
Wil ik ooit als grootmoeder tegen mijn kleinkinderen kunnen pochen over
‘mijn woesthete nacht met…’?
Of blijf ik mijn hart, en daarmee mijn lief, voor altijd trouw?
Jeanette
Leuk als je dit verhaal deelt met wie je een midlife pleasure momentje gunt!
Makkelijk, via onderstaande links of facebook!
Volg Midlife Pleasures op facebook
Volg ons op facebook!
Recente reacties