De tijd raast maar voort; afgelopen dinsdag was het drie weken geleden dat ik werd geopereerd. Ik loop voor het eerst sinds maanden weer rechtop en mijn gangwerk neemt kievitachtige vormen aan; vriend en vijand …
(kleine toevoeging auteur: operatie was op 26 maart, maar vorige week zaterdag nog niet ‘blogfähig’ ☺️)… was al een aantal maanden niet meer vanzelfsprekend. — en eigenlijk de afgelopen paar jaar al niet —Maar goed, …
Stel: je ziet de foto van een BN’er staan boven een advertentie die gouden bergen belooft met een (slechts geringe) investering waarmee je de crypto handel instapt en winst op winst stapelt. Binnen no time …
Al drie weken geen blog!! Het knaagt! Maar je hebt van die tijden… dan komen stromen van gebeurtenissen samen in een draaikolk, waarin ik, amechtig ademhalend, nog net niet met m’n vingertjes omhoog, al watertrappend …
(Tijdelijk) inboeten aan mobiliteit heeft alleen maar nadelen zou je zeggen. Maar er gebeuren ook leuke, grappige, lieve en onverwachte dingen! Ten eerste de rolverdeling in het huishouden…Ik heb mijn eigen ijzeren discipline en dat …
Heb het zó gehad met moeten Bewegen, socializen, zorgen, stylen, doen… of juist niet En voorál het moeten stoppen met alles wat ik lekker vind
Moet stemmen Geloven in beloftes van buitelende politieke haantjes en vermeende watermanagers
Moet volgen Liefst blindelings en willoos beïnvloed door nepnieuws en blabla op sociale media
Moet stoppen met eten van vlees Want koeien scheten en boeren broeikasgas de lucht in Maar hoe vegan zijn míjn scheten na een vleesloos maal van bonen en tofoe?
Moet naar klimaatneutraal, ‘ontgassen’ en over op ‘groen’ Nadenken over alternatieven voor mijn dierbaar fornuis en lief pruttelende dieselbak
Hoe moet je nog vredig zélf je einde inzetten Als zowel oven als auto volledig elektrisch worden Moet dan een klap van de windmolenwiek de verantwoorde groene keuzezijn?
Moet me bewust zijn van mijn ‘footprint’ op de aarde… Moetmoe peinzend bekijk ik de énige, wezenlijk reële voetafdruk…
Fair’s milieuvriendelijke honden-modderpoot op mijn witte, natuurwollen vloerkleed
Jeanette
Deel deze blog naar hart-en-lust; makkelijk via onderstaande links of volg en deel Midlife Pleasures op facebook
Heel af en toe gebeurt het: een vlaag van onachtzaamheid, een bizarre speling van het lot of catastrofaal natuurgeweld… die ene creatieve uiting, die artistieke schepping… alles wat je tot dan toe hebt gedaan… gewoon wég! Mijn reactie loopt synchroon met de hoeveelheid verlies en uit zich al even creatief in onmachtige woede!
Hoe het ging In een flow waarin gedachten moeiteloos op papier verschijnen, in de juiste volgorde, met de juiste toon en de juiste kleur. Vliegend de woorden aaneengeregen op mijn scherm. Alles klopt, mijn schrijvershart davert mee in het ritme van de woorden…. Hier word ik nou zo blij van!!! Dit is het! De lezer begrijpt elke lading en elke kwinkslag en leest in dezelfde hartklop mee; ziet de film die ik zag en in woorden vertaalde. Hier doe ik het voor! Wát schrijversblok, wát gebrek aan inspiratie??? Ik ratel al typend verder!
De deurbel gaat en verstoord klik ik op het kruisje rechts boven… Een vrolijke pakketbezorger probeert mijn dag te maken met mijn langverwachte bestelling. Ik gris het uit zijn handen, prevel een bedankje en ren terug naar mijn laptop. Ik moet in de flow blijven; in mijn hoofd vormt zich al het vervolg. Snel, snel, voordat alles verdampt en onbereikbaar wordt!!
Ongelovig staar ik naar het scherm. LEEG!! Ik strompel naar ‘Word’, naar het laatst bewerkte document. NIKS!! Wat er staat is oud. Wanhopig probeer ik combinaties van toetsen waarmee ik het verlies hoop te herstellen. Een ‘ctrl-alt-terugzet-knop-van-het-laatste-onopgeslagen-document’ moet toch kunnen op dit moderne apparaat …. Ik ram alle combi’s die ik kan bedenken op de toetsen, bestaand en volkomen idioot. Veroorzaak enkel meer chaos.
Verwerking In mijn hoofd hemel ik mijn verdwenen verhaal op tot ongeëvenaard literair werk. De ommekeer tot gelauwerd schrijver vervlogen door een kruisje. Diepe droefenis en leegte achterlatend. Razendsnel hengel ik enkele pakkende passages die vaag in mijn geheugen schemeren. Maar de woorden willen niet plakken tot een vloeiende zin. Het is niet anders, ik moet opnieuw beginnen. Maar hoe verschillend wordt de tweede versie? Alsof ik met andere ogen naar hetzelfde kijk. Soms helderder, soms blind.
Zou het zo gaan, als je ’s nachts vergeet de vorige dag ‘op te slaan’ en je geheugen langzaam steeds grotere gaten vertoont? Hoe is het om je leven op die manier ‘kwijt’ te raken? Is de knop ‘bestand opslaan’ op een dag verdwenen en brokkelen herinneringen nog verder af? Zonder mogelijkheid tot ‘ctrl-alt-opnieuw’? Heet dat dan Alzheimer, of dementie?
Ik hoop dat de pil “Alles opslaan” snel wordt uitgevonden en we het hele verhaal van wie we zijn, steeds opnieuw kunnen vastleggen! Tot het einde!
Jeanette
Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook
Soms is het een geur, soms een enkel beeld, soms een stem, een lied of gewoon een klein voorvalletje wat ineens een herinnering uit je jeugd oproept. Lang vergeten, weggegleden in alle nieuwe gebeurtenissen in je jonge jaren. Onlangs had ik er één. Totaal onverwacht! Voor de spiegel.
Daar zit ie!! Voorzichtig glurend uit mijn linkerneusgat. Verontrustend dik, onbuigzaam en zwart… Ik buig me over mijn vergrootspiegel, biddend voor een zinsbegoocheling en hoopvol twijfelend aan echtheid. Kan er niet omheen, hij is écht! Ik bestudeer een onontkoombaar nieuw fenomeen in mijn midlife bestaan. Een onvervalste, solitair groeiende ouwevrouwen-haar!!! Koppig zwart in oprukkend grijs!
Het verwijderen, middels een ferme ruk met een pincet, veroorzaakt bittere tranen. Wat als mijn door leeftijd getergde follikels hebben besloten tot een andere verschijningsvorm van mijn gezichtshaar?? Niks geen donsvachtje meer als vrouwelijke baardvorm en uitsluitend zichtbaar bij strijklicht en met een goede bril. Nee, broedend in het haarzakje wachten struise, zwarte, onbuigzame monsters hun kans af om mijn kin te bezetten.
Ik tuimel terug in mijn jonge jeugdjaren. Regelmatig kregen wij bezoek van een ‘tante’, tante Zuster in dit geval. Geen tante en ook geen zus. — in die tijd had ik talloze ‘ooms’ en ‘tantes’, vrienden van mijn ouders, die voor het gemak een soort familiestatus kregen omdat ze vaker over de vloer kwamen dan de echte — Ik denk dat ze haar titel dankte aan het feit dat ze, naast vriendin des huizes, als verpleegkundige de scepter zwaaide in de operatiekamers van het ziekenhuis.
Tante Zuster was een bijzondere verschijning; niet gehinderd door enige charme was ze doortastend aanwezig. Haar skills binnen operatiekamers, strekten zich uit tot het dirigeren van (vooral) de gastheer. Tante Zuster bepaalde wanneer wij tv keken en voorál naar welk net! Weliswaar beperkte zich dat in die tijd tot 1, 2 en 3; desalniettemin toch licht despotisch als de gast bepaald. Mijn vader volgde goedmoedig haar voorkeuren en wijzigde desgewenst de zender via de knoppen aan de televisie. — gelukkig voor mijn vader ging tante Zuster voor sport en met name voetbal — Maar haar zenderkeuze was mijn minste zorg.
Haar momenten van komen en gaan bezorgden mij hoofdbrekens. Kordaat als ze was greep ze mij bij binnenkomst (en vertrek) vast voor een heuse ‘tante-Zuster-hug-met-twee-kussen’! Wanhopig worstelend in haar omarming probeerde ik me tevergeefs te onttrekken aan het kusmoment!! Daar lag het zeer! In de vorm van talloze korte, harde, onbuigzame, zwarte baardharen. Met mijn vriendin H (getergd door dezelfde traumatische begroetingsrituelen als tante Zuster bij hén aanschoof) heb ik vele strategieën bedacht en ingezet om te ontkomen aan het innige, maar stekelige onthaal van tante Zuster. Het is ons niet gelukt.
Wanneer het is gestopt weet ik niet meer. Wellicht door het verscheiden van tante Zuster of misschien werden wij te oud voor innigheden met een neptante. Maar één ding is zeker: er was slechts één zwarte neushaar nodig om de ‘tante-Zuster-hug-met-twee-kussen’ en bijbehorend gevoel haarscherp op te diepen uit mijn jeugdherinneringen!
Jeanette
Deel deze blog naar hart-en-lust, als je genoten hebt van het verhaal! Makkelijk via onderstaande links of volg en deel Midlife Pleasures op facebook
“Zou ik nou nooit uitgeluld raken?”, vraag ik mezelf soms af. Wat als ik geen woorden meer kan vinden om mijn blog te vullen met levenszaken en jolijt?? Hoe doen dichters dat, of singer songwriters? Hoe vaak is de liefde al bedicht en bezongen? Is taal dan nooit ‘op’? Aanvulling van onze woordenschat is niet echt hoopgevend voor de romantici. Laadpaalklever doet, behalve ergernis, geen zoete emotie vloeien. Net zomin als digibesitas, pietenpact of sjoemelsoftware. Het blijft een recept; woorden die je kent, mengen tot jouw boodschap.
Er wordt wat geluld! Is het niet verbaal, dan wel digitaal en vaak zó inhoudsloos. Lullen om te lullen, doodsbenauwd voor stiltes. Merk het bij mezelf. Zie zorgwekkende overeenkomsten met een praatzieke, ouwe tante uit mijn jeugd. Net als zij voorkom ik enge stiltes met leeg gewauwel. Misschien onderken ik de kracht van stilte? Is er voor het woord stilte maar een enkel synoniem; voor de láding van stilte schieten woorden tekort! Beladen, vredig, vijandig, gezwollen(!), liefdevol, dreigend, af- of goedkeurend, zoet, eindeloos, licht, etc., etc. Besluit (mijn) stiltes te onderzoeken.
Onlangs een langere autorit met mijn lief. — nog in min of meer ‘ontvoette’ status, hang ik als aangeschoten wild met de pootjes omhoog achterin; een goede onderzoekspositie — Ontdek, dat wanneer ik niet oeverloos loos lul, grote delen van de rit in stilte verlopen. Onderzoeksvraag: is dit een inhoudslose, veilige, verveelde of volwassen stilte? En wie begint met stil zijn? Bedenk hoe vaak ik in een restaurant naast buitengewoon zwijgzame lieden zit. Vroeg me altijd af wáár ze in godsnaam zijn gestopt met praten… en waarom? Bedacht nooit positieve redenen voor hun stilte, zoals begrip, weten, liefde. Y z’n stilte is niet ongemakkelijk, míjn ingehouden stroom geblaat legt een drukje! Ik heb wat te leren in mijn stilzijn!
Ik zou willen dat ik stilte kon gebruiken in mijn teksten. De kracht van stilte is ongekend; voor wie het horen wil! Hoe indrukwekkend de boodschap van stilte kan zijn bleek in de speech van Emma Gonzalez, na het afschuwelijke schietincident op haar school in Parkland, Florida. Wereldwijd had deze stilte meer impact dan alle kogels die in luttele minuten zovele levens verwoestten. Misschien is de kracht van stilte wel groter dan de kracht van het woord. Maar stilte in het geschreven woord werkt niet. Drie weken aaneen een blanco pagina op Midlife Pleasures geeft weinig sjeu aan ons midlifezware bestaan! Vele lezers zouden uit onbegrip afhaken.
Dus blijf ik hier voorlopig gezellig schrijvend kletsen. En ondertussen onderzoeken welke kracht in mijn stiltes huist. Wellicht moet ik een stilte-retraite ondergaan, maar als het zover is, zal ik jullie daarvan onverbloemd verslag doen.
Jeanette
Deel met wie je dit midlife pleasure momentje gunt! Makkelijk via onderstaande links
Beide voeten gelijktijdig opereren. “Geen enkel punt”, zeiden ze. “Met één geopereerde voet kun je net zo weinig als met twee!” Half overtuigd ging ik voor het voordeel van de halve revalidatietijd!! Echter niet gerekend op het gevoel wat je krijgt als je ‘ontvoet’ bent!
Het uitzicht op twee verbandklompjes, waarop je in geval van nood niet uit de voeten kunt zonder praktische, doch ietwat oncharmante revalidatieschoenen, die je ook niet even snel aanschiet! Twee weken met de pootjes omhoog om zwelling te voorkomen. En, naar voorschrift van de behandelend geneesdame het lopen beperken van bank/bed naar de plee en terug. Waarbij lopen synoniem staat voor voortstrompelen op twee vliegdekschip-schoenen, wankelend tussen twee krukken.
Het vooruitzicht om eindelijk alle boeken te verslinden die liggen te wachten op een vakantie en bingewatchen tot je vierkante ogen hebt, is na een paar uur staren naar mijn onbruikbare voeten al verschrompeld van een vaag verlangen tot matig tijdverdrijf. Mijn mindset hapert. Alhoewel, het voeren van het commando vanaf de bank (waarmee ik naar verwachting de aller-, állergrootste moeite zou hebben) went verrassend snel! Murmel ik eerst liefjes of er nog een glaasje water kan worden gebracht; alras heb ik een lijst van tien dingen die moeten worden uitgevoerd. En het liefst nú!
En… Teentraining… Is… Een… Dingetje. Vanaf dag 1 (!) na de operatie moeten beide grote tenen 3 x daags een fikse training ondergaan! Geen punt, ware het niet dat ik röntgenfoto’s heb gekregen van beide voeten vóór en na de operatie!! In de herziene versie van mijn onderdanen zitten wat schroeven om doorgezaagde botten bijeen te houden en bovenin zit een soort niet met (waarschijnlijk) ook een bindende functie. (Let op: onderstaande afbeelding kán als schokkend worden ervaren…)
Elke teentraining moet ik met handkracht m’n grote teen vanuit het tweede gewricht zover mogelijk omhoog duwen en vervolgens zo ver mogelijk naar beneden. Vijftien keer per teen!!! Ik moet mijn verstand op absolute nulstand zetten om geen beeld te krijgen van het geweld op mijn gehavende botten! Naar verluidt voorkom ik hiermee blijvende stijfheid van mijn teengewricht! Dus: marteling loont!
Blijven koelen is werkelijk een waardevolle tip; voetopvliegers is een nieuw fenomeen!! De uitslaande hitte wordt ingesloten door drukverband en veroorzaakt een smeulend proces, een veenbrand waardig! Ik wil nog maar één ding: m’n blote poten onderdompelen in ijswater!!! Dat kan nu ff niet! Dus heeft Y voor mij een perfecte koelzak gemaakt, met doperwten en… tuinbonen. “Diepvries groen is diepvries groen!” Ik ben hem zo dankbaar! Doperwt of tuinboon; de honderden ijsklompjes vormen een weldaad voor mijn bevallige onderdaantjes … in spe!
Het érgste van alles: die tijd om te zeiken. Belachelijke klaagzang over kortstondig iets beperkt zijn! De ‘pleasures’ zijn talrijk; je moet ze zien. Vanuit elke positie!
Jeanette
Deel met wie je dit midlife pleasure momentje gunt! Makkelijk via onderstaande links
Een grijswijs overwogen besluit doet me opnieuw de strijd tegen verval oppakken. Het begon met een (half) knietje, maar dat was in de pre-midlife-pleasure periode en derhalve niet gedeeld. Ergens in de afgelopen jaren vertroebelde staar het zicht in beide ogen en was ik gedoemd tot kunstlenzen. Alle neppers droegen niet bij tot hernieuwde erotische geladenheid. Onromantische, degelijke protheses; puur praktisch. Ter voorkoming van strompelend blind worden.
Allengs drongen de tanende fysiekjes door in Midlife Pleasures. En terecht, want tanen heeft vaak een hilarische kant! In “Lady’s of the rings” (23 december 2017), de door wijn gekleurde brainstormsessie met M, mijn vriendin, die de aanloop vormde tot een weinig idyllische ingreep — cosmetisch hoogstandje, diep privé — Zo kan gedeelde smart leiden tot herkenning én leuk zijn om te lezen. Kleine of grote (midlifegerelateerde) ongemakjes verbinden. Het kleurt de gesprekken; een rondje fysiek doet het goed als ijsbreker in gezelschap! Let wel: beperk het aantal in te brengen aandoeningen!
Mijn volgende projectje bevindt zich in de laagste regionen van het lichaam: mijn voeten. En dan met name mijn grote tenen. Halluces valgus (meervoud) ontsieren de bevalligheid van mijn toch al niet heel fraaie voeten — naast het ongemak is de aanblik als ik lig te zonnebaden buitengewoon storend — Tijd voor actie! Gesteund door goeie berichten (live!!!) gekozen voor in halluces valgus gespecialiseerde kliniek. Hun reclameslogan “Je hebt maar één…” gaat in dit geval niet op: ik sta op de rol voor twee voeten tegelijk.
Indien interessant en passend in de Midlife Pleasure gedachte van minstens een glimlach, zal ik jullie de komende tijd op de hoogte houden van mijn strompelend bestaan. Acht weken lang ben ik, naast gipsachtige constructies, veroordeeld tot speciale schoenen. Functionele no-nonsense schoenen zonder onderscheid tussen links en rechts; handig bij nacht en ontij of na een avondje doorzakken.
Met onderstaand onderschrift bij de schoen was mijn keuze snel gemaakt…
“Deze schoen ontworpen door DJO biedt de mogelijkheid om langdurige opsluiting van de patiënt en de gevolgen daarvan te beperken”
Jeanette
Deel met wie je dit Midlife Pleasure momentje gunt! Heel gemakkelijk via onderstaande links!
De humor ligt op straat zeggen ze! Ok, maar de ellende ligt ernaast! Ik put mijn inspiratie, voor zover niet uit mijn dagelijks leven, uit tv, krant en internet. Je moet zoeken in het nieuws, maar het is er, ook daar! De humor! Het ultieme verhaal komt deze week uit de krant!! The story of Jan V. (63) en Jolanda H. (54); de heuse hotelpiraten! De Bonnie & Clyde van de Nederlandse horeca!! Ik heb niet alles gevolgd maar eenmaal op internet gravend naar de verhalen rond het piratenduo, gaat de beerput open!!
In het kort: Jan en Jolanda trekken al sinds 2004 (!) oplichtend en stelend rond in Nederland. Vooral de horeca moet het ontgelden; genieten van de gastvrijheid van de uitbaters en vervolgens vertrekken zonder betalen. Hier en daar worden ook dominees en andere diep- en goedgelovige Samaritanen een financiële poot uitgetrokken. Jan had zelfs de status van ‘voortvluchtig’, omdat hij er tijdens zijn weekendverlof in 2006 vandoor ging met Jolanda, die toen net haar portie bajes had gehad. Ze vonden elkaar in het oplichtersbestaan!
In 2008 worden ze aangehouden op verdenking van oplichting en verduistering, maar niets weerhoudt dit notoire zwendelduo van hun reislust!
Ze gebruiken valse namen en een ieder laat zich paaien door de ‘leuke praatjes’ van piraat Jan. Hij fantaseert zelfs zijn militaire verleden als dat bijdraagt aan medeleven en vertrouwen. Bij vertrek laten ze enkele (waardeloze) spullen achter om verdenking van onbetaald afreizen te voorkomen. Het feit dat ze, ondanks aangiftes en arrestaties, over een periode van 14 jaar succesvol zijn in hun piratenbestaan en wegkomen met oplichting en diefstal verdient op z’n minst bewondering!! Een heel leven gebouwd op leugens; ook dat is een gave!
Ik vind dat humor! Niet voor de gedupeerde hotels/restaurants, die allemaal in het gezellige praatje trapten en voor honderden euro’s werden getild. Maar ze hebben het toch weergaloos gespeeld?? Doordacht, doortrapt en met een gemis aan geweten waar je U tegen zegt!! Gniffelend verplaatsen ze zich van de ene naar de andere plek waar ze nog niet van de gastvrijheid en omgeving hebben genoten! Er komt zelfs een landelijk meldpunt voor slachtoffers van de hotelpiraten!!
Maar nu, in 2019, zijn ze veroordeeld!! Door een strenge rechter, zonder enig mededogen! Jan krijgt vier jaar gevangenisstraf en Jolanda drie! — is hier sprake van seksediscriminatie? Ik twijfel. Jan wordt gezien als de ‘aanjager’, maar wie weet van de nachtelijke gesprekken waarin Jolanda haar avontuurlijke piraat ophitst voor een volgend snoepreisje?… — Piraat Jan toont nog zijn goede wil en is bereid om alle schulden te betalen zodra hij op vrije voeten is… maar de rechter is onverbiddelijk.
Deze straf is wél de ultieme kroon op hun piratenbestaan: vier jaar lang all inclusive… op kosten van de staat!!
Jeanette
Deel met wie je dit Midlife Pleasure momentje gunt! Heel gemakkelijk via onderstaande links!
Ach, de overgang. Het is een kapstok, en je kunt er veel aan ophangen. Momenteel zit ik in een tussenfase. Een soort symbiose tussen ‘midlifesores’ en ‘ouderdomsverschijnselen’ (hoe fossiel klinkt dat…) Je zou het een kleine crisis kunnen noemen; wat hoort nu bij wat?
Zijn bijvoorbeeld mijn plotselinge emo-momenten nu hormoon- of leeftijdsgerelateerd? Keek ik altijd al zo moedeloos tegen de mensheid aan? En wat te zeggen van kleine, plotselinge, vaak tijdelijke onvermogendjes in fysieke zin? Zo zijn er meer vage grensgevallen. — misschien behoeft dit stadium een eigen benaming —
Zo langzamerhand mag ik mezelf (qua duur) wel ‘overgangservaren’ noemen en kan ik, mocht ik die behoefte voelen, deelnemen aan gesprekken als “Hoe was het voor jou?” Wat ik daarin zéker ter tafel zou brengen is het algemeen gebruikte, maar veel te summiere lijstje van overgangsklachten.
Míjn leeftijdsgerelateerde (…) klachten lieten zich maar niet in die kaders passen: ‘Stemmingswisselingen’? Neuh, enkel niets ontziende woede-aanvallen met een lichte, maar onbedwingbare neiging tot fysiek geweld! ‘Gewichtstoename’? Met dank voor het ontbreken van de waarschuwing voor de gevolgen van stoppen met roken tijdens je overgang, zoals een tsunamische gewichtstoename die met een overdosis Ymea Silhouet capsules niet verdwijnt! ‘Veranderende huidstructuur’? Bedoelen ze dan het verdwijnen van collageen waardoor je op de meest onmogelijke plaatsen gaat lubberen? Of de zo schubachtig droge huid waarmee je mummificatie reeds lang voor het heengaan lijkt te beginnen? O ja, en ‘Vaginale droogheid’? — voor mij de enige logische move van moeder natuur — Een onderwerp waarover de taboes terecht éindelijk zijn doorbroken. Maar dáár had ik nou net geen last van!
Daarom een paar tips van een ‘midlifeshit-veteraan’ aan de youngsters in de men-o-pauze: Stop zoeken op internet! Reken je niet rijk met die anderhalve klacht die ze je voorschotelen, maar bereid je voor op een oneindige en vaak onthutsende reeks shit! Zorg dat je álles wat je omgeving als storend gedrag opmerkt, gelijk pareert met een vals: “Sórry lieverds…, óvergang!!” Koester je overgang als het beste excuus voor onuitstaanbaar gedrag! Dat voorkomt een hoop gezeur (of erger) en geeft je midlife-power!
Jeanette
Deel met wie je dit Midlife Pleasure momentje gunt! Heel gemakkelijk via onderstaande links!
Per ongeluk twee stokbroden gekocht, terwijl (altijd al) één meer dan genoeg is. Dus staat zo’n stukje bakkerstechniek stoer rechtop hard te worden. “Weggooien kan altijd nog!” denk ik dan, en hak er, door het uiteinde van de stok stevig op het aanrecht te slaan, een stukje vanaf.
Voor de vogels!! Het eerste stuk wat ik neerleg is binnen twee tellen meegenomen door een kraai en dus blijft het kleine spul, zoals meesjes, mussen, winterkoninkjes, tjiftjafs, merels en zelfs de twee torteltjes beteuterd achter. Opnieuw met forse spierkracht een stuk afgebroken; nu slim verstopt voor de brutalen.
Terwijl talloze hummeltjes noest (maar tevergeefs) hakken in het brood, houden de rovers zich op afstand. Wachtend op het moment dat de prooi wordt achtergelaten. En ja hoor, onmiddellijk peuteren ze het stokbrood uit de verstopplek en nemen opnieuw de wieken met mijn goeie intentie.
Dus besluit ik tot duurzaamheid in de keuken: paneermeel maken van oud brood. Zet de oven op ‘warm’ en laat het stokbrood een halfuurtje ontvochten. Als ik me úren later mijn voortvarend plan voor een duurzame wereld herinner, kan ik alvast één conclusie trekken: geheugenincontinentie en duurzaamheid is niet de gelukkigste combi…
Onze oven is een oersterke energievreter uit de jaren 60 – toen energielabels nog niet waren uitgevonden – en de beoogde duurzaamheid met het verwerken van teveel gekocht brood tot paneermeel, is compleet teniet gedaan door mijn vergeetachtigheid.
Zwaar gebukt onder wat ik allemaal móet om milieu-verantwoord te kopen, te koken, te eten, te wassen, te drogen, te isoleren, te ontgassen, te scheiden, te schijten, te reizen, kortom te léven… krijg ik plots enorme behoefte tot ont-moeten!!
Misschien heel klein beginnen met m’n eigen duurzaamheid voordat ik me stort op het wereldse behoud van wat ons nog rest.
Jeanette
Deel met wie je dit Midlife Pleasure momentje gunt! Heel gemakkelijk via onderstaande links!
De bel gaat en daar staat hij. Blond, gespierd en buitengewoon ongeïnteresseerd in haar. Zonder groeten banjert hij naar binnen en laat haar verbouwereerd achter. “WTF?” denkt ze, truttig ontstemd. Loopt naar hem toe, tikt hem op z’n schouder en gaat uitdagend voor hem staan. Bo, de blonde god, staart over haar hoofd in de verte, niet in het minst onder de indruk van haar gekoketteer. Eerder lichtelijk verveeld.
Hij loopt naar buiten en inspecteert de tuin. Hij kent het terrein; heeft zich al vele malen ónverdienstelijk gemaakt met het grondig snoeien van struiken en bomen. Niet gehinderd door enige kennis, ontdeed hij vijg- en bessenstruiken van takken onder ‘handbereik’. Het snoeiseizoen is voorbij, dus bevochtigd hij hier en daar de wortels. Zij volgt haar stoere tuinman op de voet, zich ondertussen afvragend hoe ze zijn aandacht kan vangen. Haar haar in ‘toupeer-stand’ probeert ze stijlvol te imponeren. Tevergeefs!
Eindelijk vangt ze zijn blik, wanneer ze uitdagend met zijn favoriete speeltje voorbij komt. Hij reageert opgewonden maar maakt een nederige buiging om haar tot geven te verleiden. Plots zijn de rollen omgekeerd. Zich haarfijn bewust van haar ‘macht’ keert ze hem haar kont toe en loopt heupwiegend weg. Hij volgt, hunkerend naar haar genade en bereidheid tot delen. Bo mag blijven logeren; wellicht keren zijn kansen? Maar zij koestert haar pas verworven ‘koninginne-status’ ongenaakbaar!
De bel gaat en daar staat hij! Zwart-grijs, atletisch elastisch, groot en met smachtende ogen! Begroet haar met een liefdevolle, maar natte kus op haar neus. Romke, haar aanzienlijk jongere lover! Zijn ongebreideld enthousiasme vraagt om volwassen aanpak; ze wijst hem kort z’n plaats en dwingt hem haar te volgen. Gaandeweg leert ze omgaan met zijn onbehouwen liefdesuitingen. Ze kan hem niet weerstaan; Rom(eo)ke, een meester in het verleiden tot doldwaze achtervolgingen. Hij dendert de tuin in en nodigt haar uit tot een onvergetelijk uur samen.
Nu zijn donshaartjes zijn verdwenen snapt hij haar beter, maar zij blijft hopen op meer inzicht in haar vrouwelijke behoeftes. Ze vraagt zich af hoe ze hem kan polijsten tot volwaardige, rijpe vrijer. Hoewel zijn capriolen niet aan energie inboeten, verandert zijn rol langzaam. Soms durft hij haar zelfs – stoer mannelijk- te bepotelen, terwijl zij smachtend op haar rug (in koele modder) ligt te rollen… Romke blijft niet logeren, maar valt toch als een blok in slaap na een uurtje ravotten. Met een grote grijns dromend over Haar!
En Fair? Die geniet haar modder-haarmasker-intensief (…) en mijmert over haar minnaars: “Zálig, die vrijers af en toe! Maar wat een rust als ze weer oprotten!”
Jeanette
Deel met wie je dit Midlife Pleasure momentje gunt! Heel gemakkelijk via onderstaande links!
Recente reacties