Mocht ik denken dat mijn lontje tijdens de overgang tot minimaal formaat was gekrompen, het kan erger! Accepteer nu dat ik een draadloze ontsteking heb!
Man man, word beslist een ware ‘pain in the ass’ als ik ooit totaal ben overgeleverd aan zorg van derden…
Ben nu al (on)redelijk tot behoorlijk pissed af en toe, terwijl deze afhankelijkheid nog heel mild is! Voor de primaire functies heb ik geen hulp nodig, kan mezelf wassen en aankleden én mijn status is tijdelijk. Alle reden tot grote dankbaarheid zou ik zeggen!
Maar het gedóe!! Zorgvuldig plannen om op tijd, efficiënt én veilig het doel te bereiken is, voor een chaoot als ik, wel een ding hoor!
Met vooruitziende blik vóór mijn operatie in een (ongekende) flow van opruimen, wassen, schoonmaken, efficiënt inrichten en klaarleggen, mijn huishouden voor een ander logisch en behapbaar proberen te maken.
Maar gaandeweg de weken vult eenieder (behalve ik) dat op zijn eigen manier in en zie ik mijn strak opgezette organisatie afbrokkelen!
“Wellicht was het voor een ander toch niet zo logisch!”, steek ik al redenerend de hand (grootmoedig maar knarsetandend) in eigen boezem. Toch laat ik het niet los, maar wentel me in irritatie over zoveel gebrek aan (voor mij) logisch inzicht.
Fysiek even minder kunnen geeft wel onvermoede ontwikkelingsmogelijkheden in mentale zin! Vluchten kan niet meer, dus kom ik mezelf tegen en word daar niet altijd blij van…
Maar, voor ik in een diepe depressie van verwrongen zelfbeeld stort, is daar “Boeddha in de polder”! met Joris Linssen.
Ben toch al fan van ‘m, maar hoe hij zich zonder vooroordeel inleeft in belevingswerelden van deze en gene ‘bekeerde’ zielenheler; chapeau!!
En gelukkig kan hij lachen, als het volledig aarden in diepe meditatie of mantrabrommende dansen niet helemaal lukt!
Want alleen als de humor wordt toegelaten in het ‘zijn’ wil ik wel meegaan in ‘de reis naar het diepste zelf’!
— Ooit, met goeie vriendin M, een cursus praktische filosofie gedaan. Prachtige dingen geleerd, maar ik moest afhaken omdat de slappe lach tijdens meditatie niet werd gewaardeerd! Terwijl juist die lach zó kan raken aan je ‘kindzijn’!!
Heb nog proberen uit te leggen hoe belangrijk het is om dat de ruimte te geven, maar het paste niet in het lesprogramma! —
( http://www.midlifepleasures.nl/mijmeringen/filosofie-en-roken/ )
Enfin, dankzij Joris toch maar weer eens de meditatie opgepakt.
Licht wiegend in mijn rolstoel, lukt het om me af te sluiten voor wat er om mij heen gebeurt. Mits er niet iemand blèrend komt vragen of ik al heb bedacht wat we moeten eten!!
Gelukkig mag mijn draadloze lontje er zijn! Ik koester ‘m, als ik fulminerend reageer op zoiets beláchelijk aards als bedénken wat we moeten eten!
Wellicht wordt het tijd voor een stilteweekend tijdens een kloosterretraite, alwaar de kloosterkok zich in alle rust ontfermt over het bereiden van passende producten, met groot respect geoogst in de kloostertuin!
Vraag me nu wel af wat ze daar doen als het borreltijd is?
Zou ik, voor onverhoopt opgelegde drooglegging, een fles berenburg onder mijn bed moeten verstoppen?
Of toost je samen een goed glas kloosterwijn, als afronding van een geslaagde meditatieronde?
Durf me niet in te schrijven. Mijn angst voor de slappe lach én een gezonde alcoholbehoefte zijn nog obstakels om eerst zelf mee aan de slag te gaan! Daarnaast mijn achterdocht ten aanzien van het kaf in therapeuten-koren-land.
Als ik daar kwetsbaar zit te wezen met m’n ogen dicht (wat mijn argwaan alleen maar aanwakkert) en zalvend de uitnodiging krijg om “bij mezelf naar binnen te gaan”, herken ik de openingszin van de internetcursus tot holistisch zentherapeut in 3 maanden.
Nuchter interpreteer ik deze opdracht letterlijk en schiet in een bevrijdende lach.
Uitleggen is zinloos, vertrek netjes zonder betalen.
Generaliseer niet hoor. Je hebt geweldige kanjers die de ander uit de diepste dalen omhoog weten te helpen. Of steeds opnieuw die goede snaar raken om je weer in evenwicht te brengen.
Een therapeut moet ‘passen’, net als de therapie.
En soms hoef je niet zo ver; wat te denken van een goede vriend, die luistert?
Ik heb nog een paar weken om te werken aan het hervinden van mijn langere lont!
Goed voornemen om het nieuwe jaar mee te beginnen!
Wens jullie allemaal een lang lont op oudejaarsavond en in 2023!
Ter voorkoming van verminkte ledematen én uiteenspattende relaties!
Jeanette
Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook
4 reacties
Naar het reactie formulier
Misschien je eigen intro op je facebookpagina nog een keertje omarmen?
Elk verhaal een antidepressivum voor even!
Deel of geef door; humor is heelzaam!
Fijne jaarwisseling en vooral een heel gezond 2023!
Author
Dankjewel! Wat lief!!
O ja, en ook het schrijven is voor mij een heelzame bezigheid vol humor!
Soms wel bezorgd dat de teksten té letterlijk worden genomen en daarmee het lachen vergaat, maar gelukkig wordt meestal de ‘ondertoon’ op waarde geschat!!
Hoera Jeannette, gelukkig ben je net een echt mens……Wat word ik blij van deze verhalen. En het klooster is echt aan te raden. Toen ik zo’n 30 jaar was….een eeuw geleden, ben ik met een vriend en vriendin naar abdij Sion geweest bij Deventer. Een weekend retraite. Wat heb ik dat weekend toch gelachen. Er was een groep katholieke mannen in retraite en wij waren als vrouwen in de minderheid. Maar de stilte aan het ontbijt, lunch en diner was gauw voorbij toen er moppen getapt werd. Ik lag nog te schudden van de lach toen ik op mijn retraite kamer met een bijbel op het nachtkastje op bed lag. En………..hoe bevrijdend en helend kan een goede lachbui en humor zijn. Dus………met rolstoel en al naar het klooster en als je geluk hebt is er een mannenbroeders groep en lachen maar….Lachmeditatie dus……….
Author
Hahaha, toch een echt mens!! Dankdank!
Wat een heerlijke herinnering moet jij hebben aan je retraiteweekend!! Lachen is zo heelzaam!!
Denk dat kloosters niet per definitie rolstoelvriendelijk zijn, maar wie weet, komt het op mijn bucketlist voor later! Wil wel met een maatje, net als jij! Wie weet, melden zich hier vrijwilligers!