Ooit in een persoonlijk gesprek met onze burgermoeder geklaagd over het gevaar voor de fietsers op de smalle hoofdweg door de stad!
Ik zag dat helemaal verkeerd! “Fietsers hebben een zeer bijzondere functie”, onderwees ze mij, “het zijn verkeersremmers!”… Flabbergasted is de enige uitdrukking die paste bij mijn gevoel! Dus, als fietser ben ik geen verkeersdeelnemer. Nee, ik ben een bewegende verkeersdrempel!
Té flabbergasted miste ik het moment ad rem te reageren (zoals vaker) en de burgermoeder uit te dagen voor een fietstochtje als ‘verkeersremmer’!
Had ze gedacht dat tegenliggers het verschil maken? Dat auto’s rustig achter fietsers blijven rijden tot de weg vrij is en ze royaal kunnen passeren??
Écht niet!
Mocht ik vouwen in mijn broek persen; ze worden eruit gereden! Om niet te worden geschept of om een ongewilde lift op de motorkap te voorkomen, moet ik vlak naast de stoeprand rijden. Zodanig dat een kleine stuurfout desastreuze gevolgen kan hebben! Voor de ‘verkeersremmer’ komt het gevaar dus van twee kanten!
Ik ben er hélemaal klaar mee!! Als ik op de hoofdweg fiets, fiets ik breeduit! Minstens anderhalve meter van de stoeprand!! En als er een auto toetert, steek ik mijn middelvinger op — verbale verwensingen hebben geen zin; toetermans hoort mij niet — en blijf dood-gemoedereerd ‘in de weg’ fietsen! Theoretisch nog steeds ‘verkeersremmer’ maar gevoelsmatig ‘verkeersridder’! Tot nu toe heeft niemand aangifte gedaan van belediging en/of gevaarlijk weggedrag.
Het werkelijke gevaar komt nu uit een andere hoek: de snipers! Het heeft iets te maken met het lengen der dagen, temperatuur en vipes. De eerste knoppen worden lichtgroen, piepkleine blaadjes verdringen de winterkleuren met een waasje belofte van voorjaar.
En ineens zijn ze er: de snipers!! Ze naderen geluidloos, maar met dodelijke snelheid!!
Gister nog. Fiets min of meer op de helft van mijn weghelft en wil afslaan naar links. Het tanende fysiek (blog 10 dec 2016 — toen al… —) maakt goed achterom kijken iets minder betrouwbaar, dus hengel ik tijdig met mijn linkerarm in de door mij gewenste richting! Een vage schaduw flítst mij luid vloekend voorbij; mijn arm op een háár na ontwijkend!!
Voor ik kan reageren is hij 200 meter verder!!!
Witheet kan ik geen kant op met mijn frustratie over zoveel brutaliteit! Een middelvinger schiet tekort (letterlijk) en om nou als een viswijf proberen de afstand te overbruggen met een scheldkanonnade…
Ik ben gedoemd gaar te koken in m’n eigen vet!
Ze zouden verboden moeten worden, de snipers; wielrenners die zonder bel of compassie de maximum snelheid, verkeersregels en basis-hoffelijkheid aan hun laars lappen!!!
Het moet gezegd; een snel opvliegend gemoed in het verkeer is mij niet vreemd!
Voeg daarbij het beduidend kortere lontje, waarmee mijn midlife zich kenmerkt en je hebt een uiterst ontvlambare mix!
— geen punt, ware het niet dat de aantallen Asociale-Aanstekers-in-het-verkeer zich als konijnen vermenigvuldigen —
Jeanette
Leuk als je deelt! En makkelijk, via onderstaande links!
Of geef je mailadres door op info@midlifepleasures.nl en ontvang het laatste nieuws!
Recente reacties