Kop erbij

Indachtig het moment dat ik m’n briefje met álle kerstboodschappen na lang zoeken terugvond in de koelkast, ben ik alert.
Niet zelden hoor je het ‘kwijtraken’ van dingen en terugvinden op bijzondere plekken, als één van de eerste symptomen van dementie naar voren komen.
Sinds kerst 2021 hebben zich een paar onlogische vindplekken voorgedaan. Het betrof weliswaar geen zaken die dagelijks worden gebruikt en daarnaast kon ik de schuld steeds heel stellig bij een ander leggen…
Maar is die overtuiging juist niet een veeg teken van de verweking van mijn hersenen??
Ben je als beginnend dementerende (en wellicht ook als gevorderde) niet overtuigd van de ‘schuld’ van de ander. En vraag je je bezorgd af of sluimerende vergeetachtigheid wellicht een eerste teken van hersenveroudering is… bij ‘hen’!?

Na zo’n incidentje toets ik koortsachtig mijn hersengezondheid in geheugentrainingen en tests die me per kerende mail uitslagen en adviezen toesturen; waarmee ik ook weer in een logaritme val van 65-plusser met mogelijke (geestelijke) gezondheidsrisico’s en derhalve word bedolven onder bijpassende reclames.
Enfin, de uitslagen zijn niet verontrustend. Dat ik binnen vijf seconden de naam van iemand vergeet die zich aan mij voorstelt, had ik twintig jaar geleden ook al.
— schijnen ezelsbruggetjes voor te zijn, maar ik vergeet steeds welke…—
En ok, de structuur in mijn dagelijkse ritme is (vooral voor anderen) soms ver te zoeken en een licht chaotische levensstijl is mij niet vreemd, maar ik heb altijd nog gevonden wat ik nodig had.

Leven in een wat groter huis, geeft ook meer mogelijkheden tot opbergplekken. Toch blijft bijvoorbeeld het keukengerei normaliter binnen de vier muren van de keuken. Was heeft de neiging om zich wat meer te verspreiden en sommige stapeltjes blijven in afwachting van verder transport tussen de bijkeuken en de klerenkast liggen op minder logische plaatsen.
Kleinigheden zoals afstandsbedieningen en telefoons hebben, vanwege hun mobiele status, een wat meer ‘hoppend’ karakter.
Dingen die slechts één of twee keer per jaar worden gebruikt, vereisen opberginzicht!
Ik ben altijd zo overtuigd van de logica van de opbergplek die ik kies, dat ik zelfs na járen zonder twijfel zou weten waar ik moet zoeken!
Toegegeven: er zijn dingen die we nooit meer hebben gevonden.

Veel spullen voor de caravan liggen ook her en der. Het jaarlijkse bijeenschrapen daarvan, voordat onze sleurhut voor drie maanden naar Texel verhuist, is altijd een uitdaging!
Maar één keer daar ben ik zo blij met de beperkte ruimte die me dwingt tot orde en netheid. Wat een rust!!
En toch, héél af en toe, ben ik ook daar iets kwijt.
Zo mistte ik, na een verfrissend  verschoningkie, mijn gebruikte onderbroek!
Het moge duidelijk zijn, de twijfel over mijn hersenstabiliteit nam toe toen ik, in uiterste wanhoop, zelfs in de magnetron zocht…
Wat een onrust! En met een voortent vol verjaardagsvisite de volgende dag, was ik continue voorbereid op een gast die vrolijk met mijn (niet geheel frisse) onderbroek zwaaide!!
Maar al wat boven kwam, niet mijn onderbroek! Mijn zwager vroeg voorzichtig of ik wellicht twee onderbroeken aanhad?? Uiterlijk hoogst verontwaardigd, even later toch stiekem een controle uitgevoerd!

Ik moest het loslaten. We gingen weer naar huis.
Bij controle van mijn vestzakken voordat de boel de wasmachine inging, kwam ie tevoorschijn!!
Ik heb wérkelijk geen idee hoe die onderbroek daar terecht is gekomen…
Het móet een ander zijn geweest…

Jeanette