Keukenverdriet

Al eerder gaf ik aan een hypocriete vleeseter te zijn. Wil de ellende erachter niet zien; ga wel zoveel mogelijk voor biologisch of minstens 8 sterren ‘beter leven’ — in de hoop dat ‘beter’ ook écht beter is —

Onze hond krijgt zoveel mogelijk vers vlees en dat komt ook van een beest. Dus als hij een deel krijgt, blijft er voor ‘menselijke’ consumptie iets over. Dat zal ik toch moeten opeten om enigszins evenwicht te krijgen in ons vleesgebruik zonder verspilling. Voorwaarde is wel dat ik niet herken wat er bij hem (of bij mij) naar binnen gaat.
Behaarde runderoren, of varkensneuzen die je bijna hoort knorren, vissen met kop; ik begin er niet aan! Snij vrolijk zingend complete pensen aan stukken, maar koelief moet mij niet op één of andere manier aankijken… of ruiken…

Met de kookclub hadden we eens het onzalige idee opgevat om kreeft op het menu te zetten.
Moet gezegd, het benaderd het idee van de primitieve jacht. Het zelf doden van je prooi en deze daarna bereiden, heeft iets oorspronkelijks.
— het ‘jachtgedeelte’ (in het homarium bij Hanos aanwijzen welke je wilt hebben) vermelden we niet; zou de sfeer van woeste romantiek teniet doen! —
Enfin, royaal voor etenstijd meldden wij ons bij onze vrienden.
Het ritueel van koken en eten moet niet worden onderschat en behoeft inwijding…
Onze gastvrouw leek licht ontredderd! De kreeften (eerder liefdevol in een transportkrat met gaten gestopt), verveelden zich in de kelder en krabden met geboeide scharen aan de kanten van het krat.

Kijk, zulke voorvallen zijn dodelijk voor mijn appetijt!!!
Ik krijg beeld en dat verdwijnt niet meer van mijn netvlies.
Trieste veetransporten, drama’s bij slachterijen en ander dierenleed passeren de revue. En nu ook naar vrijheid smachtende kreeften!
Mijn voornemen om het doden en bereiden onder ogen te zien, verdampt.
Ik laat het over aan de oorspronkelijke jagers, de mannen van ons clubje.
Tot vandaag de dag vraag ik mij af hoe traumatisch die opgedrongen rol is geweest, maar ze konden niet terug. Wij (de meiden) wijdden ons aan typisch vrouwelijke aspecten van de maaltijd…

Vandaag staat er Spaanse kippensoep op het menu, dus bij hofleverancier Hofweb (v.h. Bioweb) een biologische soepkip gekocht.
De naam soepkip heeft iets triests. Klinkt teveel alsof zij op de wereld is gezet als soepkip; dat soepkip haar karma is!
Maar de waarheid is hard; soepkip mocht lekker lang in alle vrijheid blijven leven, maar was wel voorbestemd om in de soep te belanden.
Gelukkig leven kippen in het nu…
Uien, knoflook, tomaten, Spaanse pepers en rode wijn vormen de basis waarin mevr. Soepkip gaat garen.
Wat ik al vreesde, is dat de pan die ik gebruik éigenlijk ietsje te klein is. Zodra ik de complete kip toevoeg om gezellig mee te borrelen met de rest, staat het vocht tot het randje.
Dompel Soepkip met enige dwang onder en zuchtend ontsnappen enkele luchtbellen aan haar binnenste! Gelukkig blijft ze onder.
Tijdens de eerste controle, blijkt dat delen van haar billen boven het vocht uitsteken!
Ik draai haar om en probeer haar in liggende houding weer naar beneden te duwen.
Maar haar pootjes klemmen zich wanhopig om de rand van de pan en ik krijg Soepkip met geen mogelijkheid onder water!
Wurmend met ongeschikt gereedschap draai ik haar opnieuw om.
Tijdens de rest van het garen, ligt ze met de billen bloot.

Maar mijn hémel, dat bééld… van een hoofdloze soepkip, die zich weerbarstig verweerd tegen onderdompeling, doet mij toch weer wankelen richting compleet vegetarisme!

Jeanette

Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook