Guus & Co

(Anno eerder)
Na gedane arbeid toe aan ‘even niks’ op de camping. Bijbeppen met vrienden en op z’n tijd een hapje en een drankje. Onderweg al in de relaxmodus! Heerlijk.
Aangekomen op ‘ons’ veld scannen we de overige campingplaatsen. Altijd lichtelijk verbaasd wanneer iemand de brutaliteit heeft genomen de plek naast de onze te bezetten; soms komt het voor.

— met kinderlijk plezier gedragen we ons soms ietwat ongewoon (lichtelijk aso), wanneer gasten zoekend de camping over lopen om de beste plek te scoren.
Nou… doe maar even niet naast ons!!
Nu (voorjaar 2020) hoef je alleen maar hardop in het wild te niezen, maar in het pre-corona-tijdperk moest je inventief zijn om potentiële buren te weren  —

Die dag waren we te laat. We hadden al buren. Een caravan lijnrecht langs de bosjes, met ervoor een vierkant kleed, uitgelijnd met de caravan. Midden op het kleed (exáct in het midden) een tafel, met aan twee kanten één stoel. Op één van de stoelen zit een vrij lange man. Zilvergrijs haar in loodrechte scheiding, shirt en korte broek, rokend met een glas bier, het flesje onder handbereik.
Vanuit de caravan schalt het geluid van een shownieuws-achtig programma over het veld.
Fluisterend sis ik Y in z’n oor dat onze komst toch een rem op het volume zou moeten zijn!

Niets is minder waar! Terwijl wij passeren en vriendelijk groeten, herhaalt iemand vanuit de caravan luidkeels wat wij onmogelijk konden missen aan showbizz-nieuws.
Manlief knikt. Naar ons en als reactie op het laatste nieuws uit BN’er-land.
Na het uitpakken van de gebruikelijke zooi, nestelen wij ons buiten. Toostend vieren wij de vrije dagen die voor ons liggen. In plaats van lieflijke vogelgeluiden, worden we getrakteerd op loeiende gossip + echo. Na een glaasje of drie neemt onze agitatie af en na nog een borrel steekt ons gevoel voor humor gelukkig de kop weer op!

Inmiddels kon ons niet ontgaan dat ‘s buurmans naam Guus is.
En dat Guus braaf is.
Guus reageert met een luid “Jahaa!” op de echo en vult, naast zijn eigen glas, regelmatig een naar buiten gestoken wijnglas met rode port. Gezien het aantal lege port- en bierflessen onder de caravan, hebben we te maken met een stel stevige innemers. Gokken het gebruik, waarbij we uitgaan van ons laatste bezoek zeven dagen geleden en tussendoor één gang naar de glasbak.
Dat brengt ons op een ‘gezond’ gemiddelde van anderhalve fles port en een kratje bier daags…

Wanneer wij bezig gaan met ons avondmaal, komt onze buurvrouw tevoorschijn.
Klein, gezet, halflang pikzwart haar met rood-grijze uitgroei en een geweldig boos rimpelkoppie!
Ze haakt in Guus’ arm en innig-samen lopen ze enigszins waggelend het veld af. De rust genietend vullen we in waar ze zullen neerstrijken voor het avondeten.
Het is al donker wanneer Guus met zijn lief terugkeert.
Zij verdwijnt in de caravan. Guus ruimt de tafel en de stoeltjes, veegt het vierkante kleed met militaire precisie en verdwijnt eveneens. Deur, ramen en luiken zitten potdicht, dus van burengerucht geen sprake!!

Tot ver in de ochtend geen teken van leven in onze ‘buurbak’.
Vraag Y wanneer we moeten controleren of ze überhaupt nog leven?
Stel dat ze het gaskacheltje hebben aangelaten en ten prooi zijn gevallen aan koolmonoxide vergiftiging?? Met hermetisch gesloten luiken en deuren is van ventilatie geen sprake.
Y, altijd al minder snel panikerend, verwerpt mijn idee van een tragisch, doch pijnloos einde.
Even later komt Guus tevoorschijn. Pakt de bezem en veegt het vierkante kleed met dezelfde precisie als de avond ervoor en plaatst tafel en stoelen exact in het midden, draait een shagje en geniet een koffie. Binnen gaat de tv aan en het laatste nieuws wordt gedeeld. Even later wordt het wijnglas gevuld met port en ontkurkt Guus zijn eerste biertje.
Ieder z’n meug, vinden wij. Heb het idee dat de tv iets zachter staat.

Inmiddels hebben we kennis gemaakt. En is de tv al weer minder storend.
Guus is loods geweest en kan geweldig vertellen. Co deelt van harte ál haar fysieke ongemakken,  waarna we een even uitgebreid verslag krijgen van (af en toe redelijk bizarre) familieperikelen.
—Bert van Leeuwen zou z’n vingers aflikken bij deze marathon van het Familiediner zonder vrede!—
Ze wonen niet samen (Co moet er niet aan dénken!) maar delen genoeg, dus ook wederzijdse familie-sores! Waar Guus met uitgestreken gezicht de meest fantastische avonturen deelt, ondersteunt Co haar verhalen (in plat Amsterdams) met onnavolgbare rimpel-mimiek.
We proberen passend te reageren, maar het is hilarisch!  

De rest van hun vakantie staat de tv minder hard, veegt Guus vier keer daags zijn kleedje en houdt de glazen vol. Elke avond verdwijnen ze gearmd om een hapje te gaan eten en tot het middaguur is er weinig leven te bespeuren. En heel af en toe heffen we samen een glaasje.
Guus & Co, een paar apart!

Jeanette

Volgende blog in juli! Zie jullie dan!!  

Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook