Ben er dubbel over. In eerste instantie zie ik het zitten, allerlei ontmoetingen uit een andere levensfase — heb het toch over zo’n 30, 40 jaar… — en geef me gelijk enthousiast op.
Een week later slaat de twijfel toe: … wat als ik de enige ben uit die tijd? Wat als er alleen maar youngsters zijn die elkaar allemaal kennen? Wat als er dan wel mensen zijn uit ‘mijn’ tijd, maar juist diegenen waar ik niet op zit te wachten en eigenlijk helemaal niet hoef te zien of spreken?
We hebben ons ingedekt: drie gelijkgestemde vriendinnen (en leeftijdgenoten). Zodat we elk in ieder geval twee praatmaatjes hebben wanneer we geen kop herkennen! Gezamenlijk reizen we richting feestlocatie. Gesprekken doorspekt van twijfels en mogelijke oplossingen. Met als great escape: gewoon na de koffie weer vertrekken, gedrieën de kroeg induiken en een wereldavond hebben! Fuck de reünie, YEAH!!
Naarmate we ons doel naderen, zijn er toch al wat namen opgedoken die er zéker zullen zijn; diehards die net als wij de twijfels opzij hebben gezet. Of gewoon zin hebben in een feestje; zo simpel kan het zijn!
Nauwelijks uit de auto zie ik de eerste bekende uit vervlogen tijd. De jaren vallen weg en al keuvelend lopen we richting ingang. Binnen een aaneenschakeling van herkennen, begroeten, in het geheugen graven en gezamenlijk al tastend een overlappende periode vinden. De non communicatie viert hoogtij. “Aaaaach, jíj?? Nééé… jéééétje! Gewéldig… niks veranderd (…) hoe ís het? Goh.. nou… okeeeeee, spreek je straks!” Keer me om en de reünie-talk begint opnieuw.
Had me veel beter voor moeten bereiden. Reünie-talk-training! Net als Joris Linssen precies vragen wat ik wil weten, gladjes doch origineel het gesprek afkappen, de ‘not-wanted’ elegant ontlopen en de ‘wanted’ niet te lang vasthouden.
Behalve de (trouwe) stellen uit die tijd, zijn de meesten alleen. Dat snap ik, want een reünie met een lief die niemand kent is voor beiden een crime. Maar het prikkelt wel mijn nieuwsgierigheid om de ‘staat’ boven water te krijgen! Weer is de tijd mijn vijand; trieste verhalen over verlies krijgen geen diepte en smeuïge relatieperikelen missen pikante details.
Een enkele man toont teveel foto’s van nieuwe liefdes en ‘tweede leg’ op zijn mobiel; in loosheid de grootouders die al scrollend talloze kleinkinderen tentoonstellen overtreffend.
Naast de succes-stories, de avonturiers en de ‘be-levers’, zijn er ook pissebedden; lui die de afgelopen 40 jaar nauwelijks onder hun steen vandaan zijn gekomen; een stilstand die zich ook uiterlijk uit. Ik ‘like’ veel! En maak afspraken met anderen om later in alle rust ‘bij te beppen’.
De weg terug is een geweldige afsluiting van de avond. Onze ervaringen raken elkaar bij oude bekenden, onze gevoelens daarover lopen uiteen. Te horen hoe we onszelf meenemen in de beleving van anderen; de verschillen zijn treffend én hilarisch. Waar de één het fossiel van de avond heeft ontdekt, ziet de ander een eminence grise met een indrukwekkend levens-cv.
We liggen als bakvissen onder de stoel van het lachen!
Had het niet willen missen, de reünie. Het was ontzettend leuk!
Van mij mag het ietsje vaker, teneinde mijn ‘reünie-skills’ te verbeteren. Of voordat ik door ouderdom vergeet wat ik daar doe en wie al die mensen zijn die mij begroeten met:
“Aaaach…jíj??”
Jeanette
Delen is leuk! En makkelijk, via onderstaande links!
Met het stijgen der jaren word ik tuttiger, mutsiger; ik ‘verweek’! En dan vooral voor mijn hond — niet voor mijn huisgenoten, integendeel; ander blog… — Terwijl de regen uit de lucht klettert en de wind vergeten is de Sahara aan te doen, klik ik op een website voor dierbenodigdheden. Het eerste wat ik zie is de aanbeveling voor warme hondendekens voor herfst en winter! Pagina’s vol van functioneel tot totaal doorgeslagen ontwerpen. 
Uiteindelijk ga ik voor de Knuffeldeken Basic. De naam zegt het al, met slechts één pootapplicatie dodelijk saai, maar groot genoeg en mega donzig!
Recente reacties