Zit in de auto op de parkeerplaats van het ziekenhuis en zoek in m’n tas. Heb ik alles?
Alle zooi die nodig is, behoort niet tot mijn vaste p.u. Verwijsbrief, verzekeringspas, brief opticien, vel stickers met gegevens (overbodig tenzij ze thuis liggen), een id bewijs en genoeg muntjes voor de parkeerautomaat.
— een aantal keren eerder kon ik zo naar ‘buiten’ rijden zonder kaartje. Ons bint zuunig én blond, dus eerstvolgende keer kaartje niet in de betaalautomaat gestopt. Slagboom ging niet open. Moest achteruit rijden (en mijn achterliggers ook), terug de parkeerplaats op, terug het ziekenhuis in. Kaartje in de betaalautomaat, betalen, terug naar de auto, opnieuw naar de slagboom en… zonder kaartje naar ‘buiten’!! Not amused!! —
Zit in de wachtkamer en zoek in mijn tas. Heb ik alles?
Probeer wat ik nodig heb een beetje te ordenen in één (van de vele) vakjes in mijn tas. Waar zit de parkeerkaart? Graaf tussen de rotzooi en kom van alles tegen, behalve het kaartje. Voorzichtig kiep ik mijn tas ondersteboven op de tafel; de snelste manier. Rommel door zakdoeken, supermarktbonnen, briefjes en brieven, lippenstiften (5), lipgloss (2), strippen Paracetamol (3), tandenstokers (nu wél), lege snoeppapiertjes, 3 tegoedbonnen van 50 eurocent voor de plee bij het tankstation en nog wat onbeduidende troep.
Waar ik bang voor was gebeurt — self fullfilling prophecy — De deur zwaait open en ik hoor mijn naam. Met één armbeweging alles terug in de tas en naar binnen.
Loop door de gangen van het ziekenhuis en zoek in mijn tas.
De chaos aldaar nog even groot; alles ging digitaal. Mijn inziens volstaat dus een id-kaart en zou mijn tas aanmerkelijk minder vervuilen!! Ik zoek mijn parkeerkaart. Vertraag mijn tempo en probeer, al rondwoelend in mijn tas, een kaartjevorm te lokaliseren. Wát ik aan kaartjes opwoel heeft een andere functie. Plots weet ik het (weer)! Had het parkeerkaartje in mijn broekzak gedaan, bewust; zonder zoeken onder handbereik…
Betaal braaf en huppel naar buiten.
Alwaar ik in mijn tas op zoek ga naar mijn autosleutels…
In de auto kijk ik mezelf aan in de binnenspiegel. In gedachten ga ik terug, járen terug.
Op stap met mijn moeder ‘op leeftijd’. Me opwindend over de zich herhalende zoektocht in haar handtas naar de sleutels van haar huis.
Een handtas, vrijwel leeg; op de sleutels van haar huis na…
Jeanette
Deel met wie je een midlife pleasure momentje gunt! Makkelijk, via onderstaande links!
3 reacties
Mooi hè, zoals we stiekem steeds meer op vader/moeder gaan lijken.
En dingen doen waarvan we altijd hebben geroepen dàt nooit ! ?
Ik heb al een extra klein tasje erbij. Dan kan ik mijn “hutkoffer” met rotzooi thuis laten als ik bijna niets nodig heb. Heel herkenbaar dus ???
Waar ik mezelf aan ergerde zie ik idd nu bij mezelf ? nog even en ik heb net als mijn oma een koortje om mijn nek met de huissleutel.
Haha en een handtas vol met scharen, om ze niet kwijt te raken, zoals mijn oma zei ?
Hoe uniek we ook willen zijn, geschiedenis herhaald zich in volgorde generaties….