Kerststress kent vele vormen. Mijn ultieme kerststress is het terugkerende debacle van het licht! Weinig kan mij meer tot wanhoop drijven dan kerstverlichting. Met het stijgen der jaren, stijgt ook mijn kerststressniveau. Dus opgenomen in de lijst der midlife issues.
Ter stressreductie bestel ik, zonder voorraadcontrole, tijdig nieuwe lichtjes. Dit om te voorkomen dat ik op kerstavond ontdek dat de ouwe zooi de geest heeft gegeven.
Diverse netten, snoeren en strengen worden bezorgd: LED, warm wit.
Wat de ervaring mij (uiteindelijk) geleerd heeft, is controle van de lampjes vóór het uitpakken. Want eenmaal ontsnapt aan het veel te kleine doosje, is terugstoppen zonder proppen, scheuren en plakband onmogelijk. Vooral de absurd robuuste stekker steekt altijd ergens buitenboord.
‘LED there be light!’ zing ik hoopvol, terwijl ik de boel check. Mijn wens wordt verhoord.
Vol goede moed pulk ik het eerste streng lichtjes uit de verpakking. Hoe planmatig is alles ineengevouwen! Heerlijk! Eerst het snoer, heb ik een begin. Om te voorkomen dat het snoer tijdens transport uitrolt, is er een vernuftig bundeltje gemaakt. Appeltje, eitje, zou je zeggen. Nu blijkt dat het stekkertje toch een paar keer door een lusje is getrokken.
Alleen rust kan U redden!! Volledig zen, steek ik het stekkertje terug via de aangegeven routes. Mijn navigatietalent laat me volledig in de steek en in no time sta ik met een warrig bosje draad in m’n handen. Vertwijfeld zoek ik het andere uiteinde op, dat van de lampjes; nieuwe route, nieuwe kansen. En met resultaat, in slechts 30 minuten!
Vol vertrouwen in mijn eigen weldoordachte opbergsysteem van kerstverlichting, haal ik de lampjes van vorig jaar uit de kist.
Vol ongeloof staar ik vervolgens naar een tumbleweed lichtjes zonder begin of eind!!
Anderhalf uur later liggen alle snoeren klaar voor gebruik en nadert mijn kerststressniveau zijn limiet. Mijn lief komt binnen en aanschouwt het tafereel.
Met de opmerking “Je schiet nog niet zo heel erg op!” trekt hij het pinnetje uit de handgranaat. Ik slik. Slik nogmaals en haal heel diep adem. Dekking zoeken lukt niet meer als ik ontplof: “£#%&€@$!!!! Doe het volgend jaar lekker zelf!!”
Wijselijk trekt hij zich zonder verder commentaar terug.
De kersttoon is gezet!
Veilige tijd later keert hij terug met een verzoenend “Zal ik de kerstkaarten kopen?”
Ons beeld van een leuke kerstkaart verschilt nogal, dus voorkom ik nieuwe ergernis met “Dat doe ik zelf wel!”
“Dan hang ik intussen de lampjes op!” probeert hij hulpvaardig, de schat.
Pietluttig bedenk ik dat ik overdreven veel waarde hecht aan de juiste verdeling van de lichtjes ………
Betrap mezelf op een vals soort perfectionisme, wat mijn humeur en omgeving niet ten goede komt. Al pruttelend tuig ik boompjes en struiken verder op.
Tot ik op de radio hoor dat er een ‘zwartepietendiscussie’ gaande is over óns Kerstfeest!!!
Onmiddellijk krijg ik de neiging om vrolijk grijnzend en luid zingend huis én tuin vol te plempen met KERST-versiering!!!
Misschien volgend jaar …..
Vrolijk Kerstfeest allemaal!
Jeanette
Leuk als je deelt! En makkelijk, via onderstaande links!
Of geef je mailadres door op info@midlifepleasures.nl en ontvang het laatste nieuws!
9 reacties
Naar het reactie formulier
Hoe herkenbaar. Vooral het ontploffen ……
Author
…… midlife lontje!!
Zo herkenbaar, vooral als er een man in de buurt is die voorzichtig probeert of hij kan helpen grrrrr.
?????,hier heeeelemaal geen stress da ik ook niets doe, geen licht ,geen boom ,NIETS !
Vorig jaar had is ze ( dacht ik ) zo prachtig praktisch ingepakt…..nee dus ……Ik heb ook al op de grond gezeten om de knopen te ontwarren……ha ha zeer herkenbaar dus
In dit ieder jaar terugkerende gebeuren geef ik “de man” een taak en wel zo-een dat “de man” denkt dat hij regie/hulp/stem/etcetera heeft in het geheel. Maar dan zo (ik probeer het) dat ik er voordeel van heb en “de man” er van overtuigd is dat zijn hulp onmisbaar was!
Ik zeg: geef “de man” de opruimende taak! Succes!
Author
Mits het beeld van ‘opruimen’ overeenkomt ….
Lieve Jeanette, deze stress deel ik helemaal, ik kan me jouw ergernis en je bijbehorende gezicht helemaal voorstellen.
Als het ding dan staat ben je er nog niet. In januari moet alles de doos weer in en dat akelige prikding naar de groenafval. Mijn kacheltje is helaas te klein voor het ding.
Nou ben ik in de gelukkige omstandigheid dat mijn buurvrouw het leuk vind om met ballen te prutsen. Dit jaar heb ik dat dan ook volledig uitgenut.
Bij mijn mededeling dat ik geen boom nam kreeg ik de opmerking dat het saai is zonder boom en ongezellig. Alsof alle gezelligheid van de boom afhangt en mijn inbreng bij zulke dagen niet voldoende is.
De lief, “als jij een boom koopt kom ik met mijn kerstdoos de boom optuigen”. Nou…. aangezien ik het nooit erg vind als iemand met een doos binnenkomt, laat staan en kerstdoos, heb ik hier dankbaar gebruik van gemaakt.
Door mijn bijzondere efficiënte instelling heb ik dan ook een kant-en-klare bom gekocht, in de pot, ik kon het ding zo op zijn plaatst zetten.
Koffietijd, de buren komen vrolijk binnen, zij met haar kerstdoos en hij met een grote smile. Dat boompje zullen we eens optuigen zij mijn lieve buurvrouw. Op een afstand heb ik alles gade geslagen en het resultaat was er. “Zonder getier het boompje in de versier”.
Helmaal blij werd ik toen mij ook beloofd werd om na de oliebollen de boom weer te ontmantelen, wat een genot. Aangezien ik een stekkie heb gekocht van ongeveer tachtig centimeter hoog ga ik toch nog proberen of ik het ding in de kachel kan proppen.
Misschien kom ik je volgend jaar wel helpen, als de buurvrouw ook meegaat.
Dikke knuffel
Author
En …. is ie al ontploft???