Soms is het een geur, soms een enkel beeld, soms een stem, een lied of gewoon een klein voorvalletje wat ineens een herinnering uit je jeugd oproept.
Lang vergeten, weggegleden in alle nieuwe gebeurtenissen in je jonge jaren.
Onlangs had ik er één. Totaal onverwacht! Voor de spiegel.
Daar zit ie!! Voorzichtig glurend uit mijn linkerneusgat. Verontrustend dik, onbuigzaam en zwart… Ik buig me over mijn vergrootspiegel, biddend voor een zinsbegoocheling en hoopvol twijfelend aan echtheid. Kan er niet omheen, hij is écht!
Ik bestudeer een onontkoombaar nieuw fenomeen in mijn midlife bestaan. Een onvervalste, solitair groeiende ouwevrouwen-haar!!! Koppig zwart in oprukkend grijs!
Het verwijderen, middels een ferme ruk met een pincet, veroorzaakt bittere tranen.
Wat als mijn door leeftijd getergde follikels hebben besloten tot een andere verschijningsvorm van mijn gezichtshaar?? Niks geen donsvachtje meer als vrouwelijke baardvorm en uitsluitend zichtbaar bij strijklicht en met een goede bril.
Nee, broedend in het haarzakje wachten struise, zwarte, onbuigzame monsters hun kans af om mijn kin te bezetten.
Ik tuimel terug in mijn jonge jeugdjaren.
Regelmatig kregen wij bezoek van een ‘tante’, tante Zuster in dit geval. Geen tante en ook geen zus. — in die tijd had ik talloze ‘ooms’ en ‘tantes’, vrienden van mijn ouders, die voor het gemak een soort familiestatus kregen omdat ze vaker over de vloer kwamen dan de echte —
Ik denk dat ze haar titel dankte aan het feit dat ze, naast vriendin des huizes, als verpleegkundige de scepter zwaaide in de operatiekamers van het ziekenhuis.
Tante Zuster was een bijzondere verschijning; niet gehinderd door enige charme was ze doortastend aanwezig. Haar skills binnen operatiekamers, strekten zich uit tot het dirigeren van (vooral) de gastheer. Tante Zuster bepaalde wanneer wij tv keken en voorál naar welk net! Weliswaar beperkte zich dat in die tijd tot 1, 2 en 3; desalniettemin toch licht despotisch als de gast bepaald. Mijn vader volgde goedmoedig haar voorkeuren en wijzigde desgewenst de zender via de knoppen aan de televisie. — gelukkig voor mijn vader ging tante Zuster voor sport en met name voetbal —
Maar haar zenderkeuze was mijn minste zorg.
Haar momenten van komen en gaan bezorgden mij hoofdbrekens. Kordaat als ze was greep ze mij bij binnenkomst (en vertrek) vast voor een heuse ‘tante-Zuster-hug-met-twee-kussen’! Wanhopig worstelend in haar omarming probeerde ik me tevergeefs te onttrekken aan het kusmoment!!
Daar lag het zeer! In de vorm van talloze korte, harde, onbuigzame, zwarte baardharen.
Met mijn vriendin H (getergd door dezelfde traumatische begroetingsrituelen als tante Zuster bij hén aanschoof) heb ik vele strategieën bedacht en ingezet om te ontkomen aan het innige, maar stekelige onthaal van tante Zuster.
Het is ons niet gelukt.
Wanneer het is gestopt weet ik niet meer. Wellicht door het verscheiden van tante Zuster of misschien werden wij te oud voor innigheden met een neptante.
Maar één ding is zeker: er was slechts één zwarte neushaar nodig om de ‘tante-Zuster-hug-met-twee-kussen’ en bijbehorend gevoel haarscherp op te diepen uit mijn jeugdherinneringen!
Jeanette
Deel deze blog naar hart-en-lust, als je genoten hebt van het verhaal!
Makkelijk via onderstaande links of volg en deel Midlife Pleasures op facebook
11 reacties
Naar het reactie formulier
Wat is het weer een heerlijk verhaal.
Ik heb met een steeds grotere grijns zitten lezen ?
En ja, ook wij hadden zo’n tante.
Een echte tante weliswaar, maar ze heette tante Ria
?Owh ik had ook zo’n ‘tante’, maar die had ook nog van die wrattige moedervlekken waar haren uitstaken?! Gelukkig had ze smetvrees, wat ik als kind niet wist, maar ik had wel ontdekt dat als je even kuchte de omhelzing uitbleef ?
Stugge haren zijn mij, tot nu toe, bespaard ?
Ha ha, je weet nu wat je moet vragen voor je verjaardag een………scheerapparaat ????
Author
het was er maar één!!!!
Jaaaaaa, tante Zus… Ik weet het nog en ook die vervaarlijke HAREN….
Haha Geweldig, helaas ook herkenbaar op niet nader te benoemen plaats ?Heksenharen noem ik ze.
ach ja, het trauma komt weer boven. Daarom ga ik natuurlijk elke avond met mijn hand langs de kin. Elke stekel die het waagt zich boven de opperhuid te vertonen krijgt subiet de pincet. Dat jij er nog maar 1 (!!!) hebt.
Bij slecht verlichte spiegels in Afrika, Nieuw Zeeland of een schimmige douche gelegenheid op een camping als we met de paarden op stap zijn, die haar zal en moet eruit. Als ik hem/ haar kan voelen kan een ander het ook dus op gevoel doorgaan tot het pijn doet.
Haha, geweldig verhaal weer! En herkenbaar… Het “verval” is niet de meest opwindende periode in het leven als je ouder wordt…. ik twijfel nog of ik jullie tante Zus wel meegemaakt heb, ken wel een mw Snijders.. was die het?…
Ja, ja tante Zuster. Inderdaad An Sneijders. Haar hele leven vrijgezel en nodigde zichzelf iedere avond van de week uit bij een van de katholieke families in Heerenveen. Ze kwam altijd rond etenstijd en at daarom mee. Omdat ze last van indigestie had, werden we tijdens het eten getrakteerd op veelvuldig boeren, hetgeen onze eetlust niet bevorderde.
Kan zo nog uren doorgaan over onze belevenissen met haar, maar dan zou het verhaal te lang worden.
Author
O heerlijk! Herkenning alom! Wat een troost, die ‘gezamenlijke’ harde haren; al dan niet aan onszelf!! Haha!!
En ook de nodige “O jaaaa!”’s bij tante Zuster!! Het was een ‘bijzonder’ mens!!
Idd, Reg, we hebben wat meegemaakt met haar!! Wellicht komen haar avonturen in het circus een andere keer aan bod…