In je midlife wordt decorum van groter belang. Talloze zaken, waar de leeftijd zo zijn tand-des-tijdse invloed op heeft, behoeven aandacht. Strategisch verborgen, onherkenbaar gepimpt, ingesnoerd, ondersteund of anderszins slim aangepast om aftakeling te maskeren.
Praatgroepen of gespecialiseerde hulpverleners in deze materie zijn dun gezaaid, dus autodidacten hebben een voorsprong. Het vergt inzicht; blijf bij je lijf!
Grof verdeeld zijn er drie hoofdgroepen:
1. De onaangetasten: al worden ze 120, er sprankelt een eeuwigdurende jeugdheid tussen de enkele en altijd charme verhogende rimpel. Ze verliezen weinig tot geen decorum en houden zich daar ook niet mee bezig. Ander — jaloersmakend — pluspunt voor deze groep: vrijwel immuun voor overgewicht.
2. De hooghouders; van nature gevoelig voor de tand des tijds. Vanaf hun 30ste voeren ze een niet aflatende strijd tegen verval, die met het stijgen der jaren feller en intenser wordt. En duurder! Niet zelden drijft het hen tot de rand van de financiële afgrond.
3. De laissez fairtjes tot slot hebben de strijd ergens gestaakt of zijn deze nooit aangegaan.
Natuurlijk zijn er tal van ‘tussensoorten’ met één of meerdere combi’s van de hoofdgroepen: een gezichtshuidje van de onaangetaste met een laissez fair hangkont met rimpels.
Of (plastisch) gecorrigeerde kipfilets van de hooghouder die ten koste gingen van gigantische hallux valgussen — of is het halluces valgus? — ; waarmee de laissez-fair-voeten een ongewilde keuze werden en een nieuwe ‘tussensoort’ een feit.
De ‘aandachtsgebieden’ zijn uiteenlopend en de aanpak evenzo.
Het moge duidelijk zijn: ik behoor tot de tussensoort. De gebiedjes zijn talrijk en divers, net als mijn mate van berusting. Maar het grootste wapen in deze is gratis!! HUMOR!!! Het houdt me op de been! Oók in de strijd tegen verval. Omarm die kalkoen-nek, kipfilet-armen, varkensdijen of andere lubbers en flubbers; laat ze meedelen in de lol!
Je bent méér dan de som der wat-te-wensen-overlaat-gebiedjes.
…
Vroeg in de ochtend staat ineens de tuinman in de tuin. Ik (nog verre van geschminkt, gekapt of (aan)gekleed) bedenk me geen moment en stap naar buiten in een oud vest, waar heel charmant mijn nachthemd onderuit steekt. Evenals een paar winterharige, bleke en (te)forse benen!
— decorum verlies compleet, dus een lachstuip kriebelt —
Ik pik links en rechts de tippen van mijn ‘jurkje’ op en geef een staaltje cancan ten beste!! Gebruik het trapje naar de tuin om met een flinke uithaal van een bloot linker- en dan rechterbeen naar beneden te dansen. Niet meer piepjong en gelukkig ook gezegend met een gezonde dosis humor, blijft hij grijnzend (en stoer) staan wachten tot ik ben uitgedanst, waarna we een korte bespreking hebben over de snoeiwerkzaamheden.
…
…
…
…
…
Jeanette
Leuk als je deelt! En makkelijk, via onderstaande links!
Of geef je mailadres door op info@midlifepleasures.nl en ontvang het laatste nieuws!
1 reactie
De tijden dat ik zo mager was en alles bij elkaar ging eten om toch maar aan te komen zijn voorbij. Als ik de dansende Jeanette zie tezamen met een grote dosis humor bij de tuinman , dan zie ik een prachtmens en als ik mezelf zie met smalle beentjes en een dikke maag ben ik tevreden. It kin dr nog op troch. In mijn werk in de jeugdzorg was er een groepsleidster die echt valt onder categorie 2. Zij hoefde er alleen maar te “zijn” en de kinderen kwamen bij haar. Ze had een moederlijke uitstraling en hoefde weinig te doen om het vertrouwen van de kinderen te winnen. Als mager scharminkel haalde ik als jonge vrouw alles uit de kast om respect af te dwingen. Ach……elke voordel heeft zijn nadeel zal ik maar zeggen.