Wónderkinderen…

Terrasje pakken is om meerdere redenen heerlijk tijdverdrijf.
Wat voorbij flaneert op zonnige dagen is een doorlopende voorstelling van velerlei pluimage. Wat luid overleggend ‘tafelhopt’ vermakelijk en wat neerstrijkt vaak kostelijk om naar te luisteren. — en niet zelden blogwaardig —

“Álles wat hij aanpakt verandert in goud!”
Ik spits mijn oren; ‘wonderboys’ zijn interessant.
“Hij is zó handig! Je hoeft het maar te vragen of hij regelt het. En als het niet te koop is máákt hij het! De keuze voor een technische opleiding is logisch; met zijn capaciteiten en cijfers willen ze hem óveral wel hebben!
Soms is hij nog een beetje onzeker en dan belt hij mij; dat soort dingen deelt hij niet met zijn ouders, weet je!”
Er wordt beamend geknikt door de rest van de tafel.
“En nu vakantiewerk; ze staan voor hem in de ríj! Hij is ook zó sociaal; past zich overal aan en maakt zo makkelijk nieuwe vrienden!”

“Och ja, net als Alice!” riposteert de overkant, “Alice heeft connecties over de héle wereld!
Een jaar backpacken in haar eentje heeft haar zóveel bijzondere contacten opgeleverd.
Die hééft wat meegemaakt onderweg. Ze staat haar mannetje; voor de duvel niet bang!
Dat heeft ze toch zéker van onze kant!?”
Zuinig gemompelde instemming rondom de tafel…
“Deze zomer aan het werk met demente bejaarden en in september start ze geneeskunde in Rotterdam. Zónder probleem toegelaten op basis van haar fantástische VWO cijfers!
Net als Frits…”

Ik haak af; wie weet hoeveel wónderkinderen er nog volgen!
Lichtelijk bevooroordeeld vanwege mijn geslacht, dacht ik dat vooral mannen snoeven, overtroeven, bluffen, verbaal vérpissen en pralen.
Maar ze worden ruimschoots overtroffen door een specifieke groep vrouwen… oma’s!!

Jeanette

Leuk als je deelt! En makkelijk, via onderstaande links!