On(der)gedierte

Let wel: mijn blog lezen is als altijd een vrije beslissing…

Hondenbaasjes buigen zich al sinds jaar en dag over de vraag:
“Hoe houd ik mijn hond tekenvrij?”
Van chemische bestrijdingsmiddelen tot puur natuur en kralenkettingen; alles wordt getest en tips gedeeld. Voor en tegens afgewogen en gewisseld van aanpak, vaak naargelang inzichten en trends.

Na een nare ervaring met (klakkeloos) inzetten van gifdruppies jaren geleden, ga ik voor natuurlijk (wat trouwens niet per definitie níet giftig is!)
Sindsdien heb ik voldoende baat bij Melanflon spot-on druppels van Anibio, die ik nu ook bij Ché wekelijks aanbreng op z’n huid.
En, baat het niet dan schaadt het zeker niet, nu ook een trendy kralenketting in blue! Moet zeggen dat deze combi uitstekend werkt.
Tot zover teken-aanpak hond.

Sta te douchen en voel afwijkend bobbeltje in mijn lies: teek!!
— alle ongedierte wat ik niet met één handveeg weg kan slaan, veroorzaakt bij mij een licht gevoel van walgende paniek; teken hebben de neiging zich stevig in de huid te verankeren… —
Min of meer koelbloedig pak ik de ‘tekenplukker’ (voor de hond, dus ook prima voor menselijk gebruik) en ga enigszins onhandig de teek te lijf.
Het iets(!) aan tevelen bemoeilijkt het zicht en water en doucheschuim maken de exercitie gedoemd te mislukken.
Droog en iets rustiger gaat het beter. Houd de plek nog een tijdje in de gaten, maar er volgt geen reactie op de tekenbeet.

Maar de toon is gezet. En het (al dan niet op waarheid berustende) hardnekkige gerucht, dat teken zich het liefst nestelen in warme huidplooien, doet de rest.
Bij ieder kriebelig gevoel bedenk ik me, hoe een teek zich een weg baant naar mijn warmere streken!!!
Als Y dan ook nog aankondigt een teek te vermoeden iets rechts van het midden op z’n kont (die ik overigens professioneel en snel verwijder), is het gedaan met mijn rust!!
Als enige ‘tekenpikker’ in het gezin is zelfhulp geboden. Maar er zijn ondergelegen gebiedjes waar ik geen adequate verwijderingsoperatie kan uitvoeren!
Een spiegel, voldoende licht én een positie voor een doeltreffende actie, blijken in combinatie onmogelijk.

Ondanks onze bestendige, jarenlange en liefdevolle relatie merk ik toch een bepaalde gêne om mijn lief te vragen een gedegen onderzoek in te stellen naar mogelijk ongenode en vasthoudende gasten in mijn intieme zones.
Bovendien zou hij het, in geval van tekenalarm, bij de diagnose moeten laten; hij kan ze niet verwijderen.
Oefening baart kunst en ik kan nu met een spiegel een eerste inspectie uitvoeren. Bij twijfel rest me slechts één middel: de selfie…

Mijn advies aan eenieder die mijn aanpak ambieert: begin er niet aan!!
Ga bij twijfel naar een goede vriendin van dezelfde leeftijd (of ouder), of naar een arts, maar koester je droom van een nog enigszins kek onderkantje!!

Jeanette