Hoe je de tuin ook inricht, in de winter doet de natuur een stapje terug en overheersen slaperige tinten bruin. Ik word helemaal blij van de eerste bloemen die het einde van de winter inluiden! Op verrassende plekken verschijnen voorjaarskleuren in onze achtertuin, die ik lange tijd koesterend de ‘laissez faire tuin’ noemde.
Mijn vrije vertaling van tuinbeheer wortelt wellicht in mijn jeugdjaren, toen de ‘Le Roy tuin’ in Heerenveen werd aangelegd. De ‘wilde tuin’ sprak tot mijn verbeelding, maar de achterliggende filosofie heb ik volledig gemist.
Noodgedwongen ben ik me de laatste tijd gaan verdiepen in mijn visie op laissez faire en de uiteindelijke resultaten van deze aanpak.
– Hoe vrolijk werd ik, toen als resultaat van jaren minimaal ingrijpen, diverse planten zich uitstekend wisten te verspreiden! Lavendel stak op de gekste plekken de kop op, net als Helleborus en Akelei. Tal van planten kozen de vrijheid zich her en der te vestigen! Er was sprake van weelderige plantengroei in licht chaotische opstelling. Trots toonde ik onze vrijgevochten tuin aan enthousiaste visite.
“En ook erg vogelvriendelijk!!”
Schamperend fietste ik langs overgecultiveerde tuinen waar elke plant als een eiland in perfect gewiede grond stond. Wat een werk en wat een beknotting van de natuur!!
Elke enthousiaste uitschieter onmiddellijk beteugeld met snoeischaar of schep. De als onkruid aangemerkte verschijningsvormen kregen geen enkele kans om hun (vaak prachtige) bloemen te tonen. Ik duidde dit als autoritaire benadering: elke uiting van eigen initiatief hardhandig neergesabeld! –
Met de jaren blijkt mijn interpretatie van laissez faire eerder het excuus om niet dagenlang snoeiend, schoffelend, plukkend en zwetend in de tuin bezig te zijn!
Minder gewenste groei- en bloeivormen eisen met dezelfde vrijheidslievende instelling als Akelei en Helleborus meer grond op. Zevenblad wordt een plaag! De koppigheid van dit plantje overtreft vele malen mijn wil tot uitbanning!
Klimplanten boren zich met oerkracht door schuttingen en muren. De uitgemergelde grond tussen tegels wordt als oase gezien door talloze grassoorten. Stekels, doorns, ondoordringbaar groen en slingerende grijpers beknotten mijn bewegingsvrijheid.
Laissez faire! Hoezeer het mij ook aanspreekt, de natuur wijst me uiterst subtiel op de verstikkende resultaten. Tijd voor een nieuwe benadering van het groen: ik ga voor coachend!!
Jeanette
Leuk als je deelt! En makkelijk, via onderstaande links!
Of geef je mailadres door op info@midlifepleasures.nl en ontvang het laatste nieuws!
2 reacties
Haha ? als je dan toch bezig bent, mijn tuin is ook toe aan een beetje (veel) coaching!
… Goed zo, ?, je hebt hier een mooie plek gevonden, dat heb je goed gedaan…
Maar als je nu de hele weg hierheen nog eens terugkijkt, wat valt je dan op?…..
Ja, inderdaad,….
Ook dat is waar….
Hmhmm…
Dusssss, je ziet zelf nu ook in dat dit niet zo’n goed idee was…
????????❗❗❗❗