Deze week zat ik even in het Midlife Pleasures archief te sneupen. Gestart in oktober 2016 en met inmiddels 278 blogs is er altijd wel wat te ontdekken. Kom verhalen tegen die ik was vergeten, foutjes die ik alsnog herstel en brobbels die mijn huidige toets der kritiek niet meer kunnen doorstaan en dus de prullenbak in gaan. Beetje opschonen heet dat; tijdrovend maar zo leuk!
Bij de meeste verhalen zit ik gelijk weer in de emotie van toen.
Zo kwam ik “Ook ik…” tegen, een blog wat ik eind 2018 schreef.
Over mijn worsteling met een idioot recept van Klaas Kasma.
– Klaas plaatste (helaas niet meer) elke dag een recept in de Leeuwarder Courant en voorzag dat van heerlijk commentaar, waar humor en zelfspot elkaar raakten. Ik was fan!! –
Drie maanden later (8 februari 2019) plaatste hij persoonlijk een reactie onder mijn blog! Ik was zéér vereerd en trots!
Dus ff terug naar “Ook ik…”, nu mét reactie van Klaas Kasma:
Ook ik… (Blog van 1 december 2018)
Elke dag geniet ik van het recept van Klaas Kasma in de Leeuwarder Courant.
De dagelijkse kost wordt gelardeerd door een stukje tekst, dat meestal hilarisch is.
Over zin en onzin in de keuken.
Zo langzamerhand heb ik een redelijk uitgebreide ‘Klaas-recepten’ bibliotheek
(zelfs digitaal, maar als backup een ouderwets en onhandig knipsel archief)
Soms is het recept bewaar-waardig en soms vormt het onvervalste Klaas-commentaar op de (culinaire) wereld het pareltje in het recepten boek.
Onlangs bovenstaand recept voor schorseneren. De vergeten groente die aan populariteit wint.
Voortvarend en braaf een kilo(…) gekocht.
Over modder gesproken… voor ik het maagdelijk wit onder de schil bereik, ben ik al door meerdere lagen heen geworsteld. Snijplank, mes, dunschiller en aanrecht onder het zand!
Aangezien een blote schorseneer gezwind in ijswater moet, schil ik steeds drie voordat ik alle attributen afspoel en begin aan het tagliatelleren.
De eerste baantjes met de dunschiller zijn prachtig! Dan wordt het schorseneertje al dunner en dunner en blijkt het onmogelijk om er nog een redelijke tagliatel uit te halen.
Ik frommel nog wat korte stukjes en stort het resultaat af in het ijswater.
Ik moet zeggen, het ziet er best profi uit! Ze blijven prachtig wit onder invloed van koude en een citroentje.
Worstel verder! En zo langzamerhand vraag ik me af wie in godsnaam dit recept heeft bedacht.
Dicht ik Klaas een dergelijke sisyfus-klus toe?
Multitasking is uitgesloten, dus nadat alle schorseneren min of meer keurig getagliatelleerd zijn, stort ik mij op de kaassaus waarvan de (uiteraard iets té) rijkelijk toegevoegde wijn moet inkoken. Hoe is het mogelijk dat zo’n kort receptje een volwaardige keuken-workout is?
Te laat begin ik met de quinoa; lees nu pas in de ingrediënten lijst dat het de gekookte variant betreft! Ik jongleer druk boven het fornuis en voel (naast lichte paniek) ook een soort van slappe lach opkomen. Wat wórdt dit???
Eindelijk kan ik het bedje van quinoa spreiden voor de authentieke schorseneren-tagliatelle met kaassaus!
Het smaakt zoals het eruit ziet…
De niet-smaak van de quinoa doodt volledig de creatief(?) uitgedachte en belachelijk arbeidsintensieve schorseneren-topping!
Op dit moment zie ik hem voor me:
Klaas Kasma, gniffelend in zijn knuist om wéér zo’n quinoa-kut die erin is getrapt!!
Jeanette
Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook
2 reacties
Oh Jeanette,
dit verhaal heb ik gemist ………oh…ik zie het voor mij. En die reactie van Klaas…Hij bevestigde wat jij had gedacht. Uiteindelijk hebben jullie beiden plezier gehad….En nu kunnen ook nog eens genieten van deze verhalen. Dank voor het recept Klaas. Mijn zondagochtend is weer goed…..
Ik mis mijn klaagKlaas ook nog dagelijks…