Zingend roer ik in pannen, temper vlammen, voeg vleugen toe, snuif en proef. In mijn hoofd is de creatie van de dag exquise, dus sterwaardig.
Buig mij over de saus; uiteraard homemade, met uitsluitend verantwoorde ingrediënten.
Ik werp een blik op het recept — voor de try-out vertrouw ik op anderen —
“Breng de rode wijn met de gesnipperde sjalot, de peperkorrels, verse tijm en laurier aan de kook en laat tot de helft inkoken” vertelt een culinair genie mij. In gedachten scan ik mijn voorraden en weet dat ik moet sjoemelen met het ‘verse’ van de tijm en laurier; gedroogd is de enige optie. Voor mijn tafelgasten alleszins acceptabel en waarschijnlijk onopgemerkt.
Ik duik in mijn voorraad ‘rode wijn van twijfelachtige oorsprong’ — en dus voor koken zeer geschikt —
Tot mijn schrik ontdek ik dat wát er nog ligt ‘dubieus wit’ is en derhalve onbruikbaar.
“Shit, shit, shít!!”, brom ik. Rode wijn is niet te vervangen door enig ander vocht; het ontbreken betekent een streep door de geplande saus!!
Ik ga op zoek. Ik duik in het ‘geheime’ drankenkastje: “Te openen in geval van nood”.
Wel, dit is een noodgeval! Yes!! Zoektocht beloond!! Helemaal achterin staat een fles rood te verstoffen! Triomfantelijk haal ik de fles naar voren en huppel naar de keuken.
Een eerste, licht knagende twijfel bekruipt mij als ik het etiket zie: 1998
Hij is ‘gepast’ stoffig maar ziet er ‘rijk’ uit…
Te oude wijn kán de smaak van de saus verzieken. Eén manier om daar achter te komen: proeven.
Zonder aarzeling ontkurk ik de fles (toen nog geen draaidoppen). Hij rúikt al niet onprettig. Schenk voorzichtig een bodempje in en nip…
De snelgroeiende twijfel in mijn onderbewuste wordt bevestigd: hij is echt héérlijk!!
“Voeg ik nu een deel van onze oudedagsvoorziening toe aan één of andere kutsaus?”, vraag ik mezelf af. Ik wil het niet weten, ik wil eten, én lekker eten!
“WTF”, fluister ik mezelf toe en giet de benodigde wijn in de pan.
Het kwaad was al geschied toen ik de fles rücksichtslos ontkurkte; een weg terug is er niet.
Ik vertel het niet verder en ga ook niet lopen pronken met een overheerlijk glas rode wijn, waar we dan wellicht sámen nog uitgebreid van hadden kunnen genieten…
Nee, ik schenk mezelf nog een (redelijk) ‘ondersteuninkje’ in en zet de fles weg.
Uit het oog, uit het (steeds meer bezwaarde) hart!
Enige tijd later biecht ik in gezelschap heel luchtig mijn ‘drankmisbruik’ op.
Via internet komen we erachter dat we er geen maanden van hadden kunnen leven, maar dat hij zéker meer tijd, respect en liefdevolle aandacht had verdiend!
Jeanette
Deel met wie je een midlife pleasure momentje gunt! Makkelijk, via onderstaande links!
3 reacties
Je weet dat ècht lekker eten nooit te duur kan zijn.
Dus was de dis deze qualiteitswijn meer dan waard ?
Een familielid van mij speelde zeer verdienstelijk. Zozeer dat hij jarenlang deel heeft uitgemaakt van het Concertgebouworkest. Dat zijn afkomst hem niet verraadde ( schrijf ik dit goed. ) bleek uit het volgende verhaal: Hij kwam uit een arbeidersmilieu waarin er vele familieleden deel uit maakten van de harmonie-en fanafare orkesten. Inmiddels had hij een gezin van vier kinderen en ja…..zo nu en dan werd er geschnabbeld bij rijke families die het fijn vonden om orkestleden te vragen voor een strijkje, een blaasje of i.d
Hij kreeg een fles wijn mee naar huis en zijn extra zijn verdiende loon, namelijk een goede fles wijn. S avonds met vrouwlief een glaasje en de rest maar door de gootsteen. De kinderen keken op internet naar de prijs van deze fles wijn toen het al door de gootsteen was gespoeld. €250,00 euro door de gootsteen gespoeld. En ja……dit was dus drankmisbruik?
Zo kennen wij er ook nog eentje. Een vriend van ons werkte bij de MAKRO en kreeg in de periode voor de Kerst een kist met 6 flessen Rauzan Gassies kado. Flessen van toenderdtijd 100 gulden per stuk. Hij liep er niet echt warm voor aangezien hij een bierdrinker was. De hulp in de huishouding had rode wijn nodig voor de stoofpeertjes met Kerst. Dus je voelt hem al aan. En het restant door de gootsteen. Het ging ons als liefhebbers echt aan ons hart!