Dag Fair…

Elke keer neem ik me voor mijn hart niet weer opnieuw totaal te verliezen aan de hond die op dat moment in ons leven komt.
Een soort ‘liefde-in-reserve’; alleen om mezelf te beschermen voor de pijn wanneer we ze weer moeten laten gaan.
En telkens lukt het niet.
Telkens groeit er iets in mijn hart, wat zich onwrikbaar vasthaakt.
Telkens weer val ik als een blok voor blikken, eigenheidjes, geur, gedrag en al het andere waarmee ze mij om hun poot winden.
Ik ben er niet tegen bestand… gelukkig

Dus ging ik stuk, toen we Fair voor altijd moesten loslaten.
Tranen vanuit m’n tenen, waarvan je denkt dat ze niet stoppen.
Ellendig verdriet, waarvan je denkt het vanaf nu altijd te voelen.
Ik weet beter, van al die andere keren. Ergens gaat het voorbij.
Ga je niet meer onderuit wanneer je een speeltje vindt,
die heerlijke kop je aangrijnst vanaf de zoveelste foto,
je een eitje teveel kookt,
je niet meer dat harinkie kunt delen,
die plek leeg blijft,
je niets meer ‘hoeft’ en de dag zich oneindig leeg voor je uitstrekt,
je ‘het’ nog een keer moet vertellen omdat iemand ’t had gemist…

Nu niet meer voor haar te hoeven ‘zorgen’, zoals alleen ik dat kon — vond ik —
Al schreef ik honderd A-4’tjes met instructies tot in de details…
Dat Fingerspitzengefühl, die puntjes op de i, kon het maar niet overbrengen.
Ben dus gewoon verslaafd. Verslaafd aan de liefde voor mijn hond, aan de zorg tot in de perfectie. Verslaafd aan het (licht verontrustende) idee dat ze zonder mij écht geen volwaardig hondenleven kon leven.
En dat wordt erger, naarmate ik ouder word. Net als de tuttigheid, waarmee ik haar soms omringde. Kussentje hier, warm mandje daar en een royale plek op de bank… (oké, oké, de hele bank…), de lekkerste dekens, de mooiste speeltjes.

Ach, ze heeft het allemaal verdiend. Fair was geweldig (meestal), voor ons en iedereen die haar kende! Patatje, Tatje, Taffus, Hatsentats, Pup, Mäuschen, Muis, Snotseltje, we missen je!!

Het helpt, het gemis te delen
Het helpt, alle troost
Het helpt, het verstrijken der tijd
En het geluk, dat ze haar leven hier leefde

Voor altijd in ons hart
Laisser Fair

Jeanette

16 reacties

Naar het reactie formulier

  1. Wat mooi geschreven!!!! Nogmaals heel veel sterkte…. en bedenk dat je niets beter had kunnen doen voor haar!!! ❤️

    1. Heel veel sterkte ?

  2. Ach Jeanette, zo herkenbaar. Het ergste vond ik nog bij Lupo dat wij een besluit moesten nemen over zijn leven of dood en die laatste blik. Ik voel intens met je mee.

  3. Prachtig geschreven!
    Dag lief patatje, lieve Fair
    ?

  4. Ik voel ook met je mee…. Dat verscheurende, intense verdriet…. Ja het slijt maar nu even niet. Het heeft tijd nodig…. Veel sterkte.

  5. Idd hoe je t omschrijft is helemaal waar! Ook ik heb met de jaren (ouder worden) het truttige mee gekregen, vroeger was ik niet zo bezorgd toch? Vroeger dacht ik niet zo moeilijk toch? Pff herken t helemaal!
    Je wilt ze een echt goed honden leven geven, maar soms ook t liefst in een gouden kooitje plaatsen, dat ze nix kan over komen.. maar dan hebben ze ook niet t hondenleventje wat je graag zou zien… we worden denk (over) beschermd namate we ouder worden… by the way, op onze eigen manier hebben we de hondjes een zo’n goed mogelijk leventje gegeven, en hun ons heel veel plezier en liefde…. en dan is er t afscheid, waar je nu over schrijft, zo intens en zo moeilijk, maar vaak t laatste wat we voor ze kunnen doen.
    Houden van is ook los laten, dat weten we allebei, en nu voor altijd in onze harten, met onze herinneringen, foto’s en filmpjes blijven ze nog bij ons, maar helaas geen knuffels kusjes etc meer….
    nogmaals sterkte…

  6. Mooi geschreven, het moeten laten inslapen van een hond, kat, paard en alles wat je tot je “gezin” beschouwd is een vreselijk iets en went nooit. Allerlei redenaties over hoe goed je het hebt gedaan en het mooie leven wat hij/zij heeft gehad bij jou zijn goed om te horen, maar het echte verdriet wordt er niet mee weggenomen. Alleen de tijd heelt uiteindelijk….. Sterkte! liefs, Herma

  7. Dag lieve Fair, rust zacht meisje. Je hebt een mooi leven gehad. Helaas veel te kort maar blijkbaar moest je verder. X

  8. Ik weet dat jij ook weet dat er meer is.
    En dat je meisje nu zonder pijn is.
    En toch doet het verdomde pijn…
    Loslaten is anders vasthouden.
    Veel sterkte en liefs…

  9. Och Jeannette, dit is toch wel een hele zware tijd voor je he?? Je hond missen waar je je hele ziel en zaligheid aan hebt gegeven……ik wens je veel sterkte toe en je verdriet mag er helemaal zijn gelukkig.
    Liefs van Sjoukje

  10. Mooi geschreven, Jeanette! Veel sterkte x Sip

  11. Goh wat schrikken we hier van,het is als een kind verliezen. Ze hoorde er helemaal bij.
    Ook wij zullen haar missen als we bij jullie in de garage komen,ze was altijd zo lief.
    Behalve als Jan met z,n pet op bij jullie kwam. !!
    Heel veel sterkte hoor, liefs van ons en de hartelijke groeten.
    Jan en Dinie.

    1. Ook ik lees het nu pas. Wat een verdrietige tijd. En wat leeg. Rationeel kun je het allemaal bedenken maar de pijn en het gemis is heftig. Langzaam zullen de scherpe randjes eraf gaan en blijven de mooie herinneringen over. Heel veel sterkte voor jullie beiden.
      Harco en Mary

  12. Wat sneu voor jullie. Ik lees het nu pas. En dan in deze vervelende tijd waarin weinig afleiding is. Toen bij ons een parkiet doodging, was er al verdriet. Het ga je goed. Hartelijke groet,

  13. Lieve Jeanette
    Ik lees net je vreselijke bericht dat jouw lieve meisje Fair niet meer is….
    Wat een verdriet en wat een gemis, én veel te jong!
    Ik weet heel goed wat jij nu moet doormaken, jank het er maar uit hoor wijffie, dat
    is Fair waard! Zij had zich geen betere baas kunnen wensen!
    Het doet mij goed dat jij net als ik “Merkvast” bent, de lieve Rottweiler áltijd op nummer 1.
    Ik wens je heel veel sterkte!!
    Liefs, Jet

    P.S. (ik heb nog altijd de de foto en het filmpje bewaard van jouw lieve “gekke”Beant
    met zijn Louis Vutontasje en het geweldige Piano-concert met zang er bij)

  14. Leven zonder je geliefde is als leven in slavernij, ik ben gekomen om alle glorie terug te geven aan heer Bubuza, de toverspreider voor het herenigen van mijn man en ik, ik ben 12 jaar getrouwd en mijn huis was tot voor kort heel vredig en mooi toen mijn man begon te vrouwiseren, ik probeerde met hem te praten, maar er veranderde niets, ik wilde mijn huwelijk opgeven en een echtscheiding opgeven toen ik een vriend tegenkwam die me voorstelde aan heer Bubuza de betovergieter, ik nam contact met hem op en vertelde hem mijn problemen. Hij vertelde me dat hij me zal helpen en dat mijn man bedelend bij me terugkomt, ik voorzag in de dingen waar Heer Bubuza om vroeg en het was precies 14 uur nadat de spreuk was uitgesproken en mijn man huilend thuiskwam en me smeekte hem te vergeven, in het begin leerde ik dat hij een grapje maakte, ik vergaf hem en het geluk in mijn huis werd weer hersteld, mijn man is nu een veranderde man en ik ben erg gelukkig, allemaal dankzij Lord Bubuza. neem vandaag nog contact met hem op voor hulp via WhatsApp: +1 505 569 0396 of e-mail: lordbubuzamiraclework@hotmail.com

Laat een reactie achter op Jan Offringa Reactie annuleren

Your email address will not be published.