“Alles opslaan”

Heel af en toe gebeurt het:
een vlaag van onachtzaamheid, een bizarre speling van het lot of catastrofaal natuurgeweld…
die ene creatieve uiting, die artistieke schepping…
alles wat je tot dan toe hebt gedaan… gewoon wég!
Mijn reactie loopt synchroon met de hoeveelheid verlies en uit zich al even creatief in onmachtige woede!

Hoe het ging
In een flow waarin gedachten moeiteloos op papier verschijnen, in de juiste volgorde, met de juiste toon en de juiste kleur. Vliegend de woorden aaneengeregen op mijn scherm.
Alles klopt, mijn schrijvershart davert mee in het ritme van de woorden….
Hier word ik nou zo blij van!!! Dit is het! De lezer begrijpt elke lading en elke kwinkslag en leest in dezelfde hartklop mee; ziet de film die ik zag en in woorden vertaalde. Hier doe ik het voor! Wát schrijversblok, wát gebrek aan inspiratie???
Ik ratel al typend verder!

De deurbel gaat en verstoord klik ik op het kruisje rechts boven…
Een vrolijke pakketbezorger probeert mijn dag te maken met mijn langverwachte bestelling.
Ik gris het uit zijn handen, prevel een bedankje en ren terug naar mijn laptop.
Ik moet in de flow blijven; in mijn hoofd vormt zich al het vervolg.
Snel, snel, voordat alles verdampt en onbereikbaar wordt!!

Ongelovig staar ik naar het scherm. LEEG!!
Ik strompel naar ‘Word’, naar het laatst bewerkte document. NIKS!!
Wat er staat is oud. Wanhopig probeer ik combinaties van toetsen waarmee ik het verlies hoop te herstellen.
Een ‘ctrl-alt-terugzet-knop-van-het-laatste-onopgeslagen-document’ moet toch kunnen op dit moderne apparaat ….
Ik ram alle combi’s die ik kan bedenken op de toetsen, bestaand en volkomen idioot. Veroorzaak enkel meer chaos.

Verwerking
In mijn hoofd hemel ik mijn verdwenen verhaal op tot ongeëvenaard literair werk.
De ommekeer tot gelauwerd schrijver vervlogen door een kruisje. Diepe droefenis en leegte achterlatend.
Razendsnel hengel ik enkele pakkende passages die vaag in mijn geheugen schemeren. Maar de woorden willen niet plakken tot een vloeiende zin. Het is niet anders, ik moet opnieuw beginnen.
Maar hoe verschillend wordt de tweede versie? Alsof ik met andere ogen naar hetzelfde kijk. Soms helderder, soms blind.

Zou het zo gaan, als je ’s nachts vergeet de vorige dag ‘op te slaan’ en je geheugen langzaam steeds grotere gaten vertoont? Hoe is het om je leven op die manier ‘kwijt’ te raken? Is de knop ‘bestand opslaan’ op een dag verdwenen en brokkelen herinneringen nog verder af?
Zonder mogelijkheid tot ‘ctrl-alt-opnieuw’?
Heet dat dan Alzheimer, of dementie?

Ik hoop dat de pil “Alles opslaan” snel wordt uitgevonden en we het hele verhaal van wie we zijn, steeds opnieuw kunnen vastleggen!
Tot het einde!

Jeanette

Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook